Natalia zat gehurkt op de vloer, tegenover haar kleine broertje Tommy. Ze probeerde het jongetje in zijn jas te wurmen, maar moest tot de conclusie komen dat het ding toch echt te klein werd. Ze vloekte binnensmonds, want ze wist maar al te goed dat ze eigenlijk niet bij haar ouders aan hoefde te komen met de mededeling dat hun zoontje nieuwe kleren nodig had. Er was simpelweg niet voldoende geld om de enorme groeispurts van de jongste telg bij te houden. ‘Wat zei je?’ klonk het heldere stemmetje van Tommy tegenover haar. Natalia glimlachte flauwtjes. ‘Iets wat ik eigenlijk niet mag zeggen’. Tommy keek haar bestraffend aan. ‘Waarom doe je dat dan?’. Natalia haalde haar schouders op. ‘Dat weet ik niet. Ik denk dat ik het even was vergeten’. ‘Dat is wel een beetje dom. En hou op, dat doet pijn’. Natalia grinnikte, gaf haar pogingen om de jas dicht te ritsen op en kwam voorzichtig overeind. ‘Nou ja…dan maar zo’ mompelde ze, terwijl ze Tommy’s handje vastpakte.

Het was dat ze écht naar de markt moest en haar beide zusjes op het moment op school zaten, anders was ze niet gegaan. Zo’n jong mannetje, nog maar net na de winter met een open jas, was eigenlijk verre van verantwoord. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg Tommy, meteen nadat ze naar buiten waren gestapt en Natalia de deur achter zich op slot had gedraaid. ‘We gaan even naar de markt’ antwoordde ze, zich schrap zettend voor de boze bui die waarschijnlijk zou volgen. Tommy had een hekel aan de markt, hij vond het te druk en bovendien dood en dood saai. ‘Neeheee’ mopperde het jongetje dan ook. ‘Jawel, dat doen we wel. Daarna gaan we even spelen, goed?’. ‘Nee, nu spelen’. Natalia zuchtte en hurkte tegenover haar broertje. ‘Tommy, dat gaat toch niet? We moeten vanavond ook nog eten!’. Het donkerharige jongetje had duidelijk weinig boodschap aan haar argument dat ze nog moesten eten, want hij keek haar enkel boos aan. ‘Spelen’ deelde hij kort mee. ‘Markt’ mopperde Natalia, waarna ze opstond en het jongetje opnieuw bij de hand pakte, misschien iets hardhandiger dan dat ze normaal zou doen.

Toen ze niet veel later op de markt aankwamen, had Natalia een snikkend kind aan haar arm hangen, dat onder het huilen door steeds ‘Talia geemeeeheeeen, Tommy speeluuuuh’ riep. Natalia voelde zichzelf rood kleuren, naarmate ze steeds meer mensen om zag kijken naar het tafereeltje. ‘Tommy, kappen nou. We gaan straks spelen’. ‘NUUUHUUUU’. Natalia rolde met haar ogen en liep stug verder naar de markt, het huilende en schoppende hoopje kind aan haar rechterarm zoveel mogelijk negerend. Toen ze bij een van de kraampjes voor de vierde keer werd gevraagd om iets te herhalen, werd ze pas echt chagrijnig. Tommy had zich inmiddels losgerukt van haar hand, maar zijn gekrijs overstemde nog altijd alle gesprekken die ze probeerde te voeren. ‘Tommy, nu is het’ mopperde ze, terwijl ze zich richting haar broertje draaide. Ze maakte haar zin echter niet af, want toen ze naar haar broertje keek, slaakte ze een harde gil. Tommy had zijn hand uitgestrekt naar een enorme dikke rat, duidelijk met de bedoeling het beest te aaien. ‘TOMMY GADVERDAMME! LAAT DAT!’.

OOC: GO! En +533 = [1047/50 000]

Crystal zat verveeld op een muurtje. Ze slaakte een zucht en keek naar de voorbij lopende mensen. Het was druk op de markt, zoals eigenlijk altijd, en dus een ideaal moment om het één en ander aan voedsel en geld bij elkaar te scharrelen, maar erg veel zin om aan het “werk” te gaan had Crystal niet. Ze was aan het spijbelen, omdat ze geen zin had gehad in school, met de verwachting dat ze één van de leden van The Seasons wel tegen zou komen en dat ze dan samen kattenkwaat uit konden gaan halen, maar dat was tegen gevallen. Soms was het lastig dat ze alle drie ouder waren dan dat zij was, want soms leken ze haar niet echt serieus te nemen, ondanks dat ze heus goed werk verrichtte voor de bende. Punt was gewoon dat de anderen de bende té serieus leken te nemen. Crystal zag het nog altijd meer als een vriendenclubje, zoals zoveel kinderen een bende oprichten om kattenkwaad uit te halen. Maar nu waren de anderen bijna volwassen en moesten ze zich op een volwassen manier in het leven zetten, of dat nou op een legale of illegale manier was.

Crystal liet zich van het muurtje af glijden. Zij zou nooit volwassen worden, want dat wilde ze niet. Of... Nouja, ze wilde best volwassen worden, maar ze wilde geen échte zorgen krijgen, want dat was stom. Zij zou gewoon de rest van haar leven puppyoogjes opzetten om haar eten bij elkaar te scharrelen en de rest van de dagen doorbrengen door in bomen te klimmen of in de modder te wroeten of te spelen met anderen – dát waren de dingen die dit verdomde leven zo interessant en leuk maakten. Ze begreep niet waarom bijna niemand dat doorhad. Ze zag altijd zoveel mensen met uitgestreken, uitgemergelde gezichten langs komen lopen, mopperend of jammerend, alsof elke dag een hel was. Als dat zo was, dacht Spring, dan konden ze zich toch makkelijk van het leven beroven. Ja, ze had zelfs meer dan eens gedacht dat de Hongerspelen eigenlijk helemaal zo slecht nog niet waren: je kreeg de kans een tijdje in het Capitool in luxe te leven, dat moest fantastisch zijn. En met die fantastische dagen in je achterhoofd kon je vervolgens het grootste en echtste spel in de geschiedenis van Panem spelen. Ergens geloofde Spring zelfs dat het een soort van eer was als je mee mocht doen aan de Spelen.

Spring schrok op uit haar gedachten toen een rat vlak voor haar voeten langs rende. In een reflex haalde het meisje een aardappelschilmesje uit haar zak. Als ze die rat wist te vangen, had ze voor vanavond weer wat eten geregeld. Haar ogen speurden de plek af waar de rat was verdwenen. Ze ving een glimp op van zijn lelijke staart, maar die verdween al snel weer. Langzaam liep Crystal naar de plek waar ze de staart voor het laatst had gezien. Omdat het zo druk was op de markt, vond Crystal het moeilijk om zich te focussen op het dier, dat bovendien schutkleuren had. Ineens zag ze hem weer, de rat. Het zat snuffelend in de buurt van een klein jongetje, dat zijn hand uitstak naar de rat. ‘TOMMY! LAAT DAT!’ klonk een geschrokken stem. Crystal beet op haar onderlip. Stom kind, dacht ze, toen ze zag hoe de rat schrok en zich uit de voeten maakte. ‘Bedankt,’ zei ze hardop tegen het meisje. ‘Je hebt mijn avondeten weggejaagd.’ Ze stak het aardappelschilmesje terug in de zak van haar versleten jas en keek het meisje, dat Summer’s leeftijd had, niet bepaald dankbaar aan.

OOC: 15.521/50.000

Tommy begon te krijsen na de uitroep van zijn zus en hij was niet de enige die het wegjagen van de rat NIET leuk vond. Natalia zuchtte en tilde het schoppende jongetje op. 'Sttt, rustig'. 'Bedankt' zei een meisje. 'Je hebt mijn avondeten weggejaagd'. Natalia staarde naar het jonge kind, dat nauwelijks ouder dan Avery leek en een versleten jas droeg. Had ze dan geen besef van hoe smerig ratten waren? Ze besefte ook wel dat niet iedereen in district 1 het goed had, maar desondanks waren er toch altijd wel voldoende middelen om íets van normaal eten te kopen? De zeventienjarige nam het kind voor zich even in zich op, terwijl ze probeerde voor te stellen hoe het moest zijn als je letterlijk op jacht moest voor eten, als je een rat als potentiële avondmaaltijd zag. 'Sorry' mompelde ze, toen ze besefte dat ze al een hele poos zonder iets te zeggen naar het meisje stond te staren. 'Ik ehm...schrok. Ratten zijn smerige beesten en mijn broertje wilde hem aaien. Ik wil niet dat hij ziek wordt'. Ze drukte haar kleine broertje wat steviger tegen zich aan en maakte oogcontact met het meisje tegenover haar.

Ze aarzelde even. Ergens wilde ze het meisje aanbieden om iets te eten voor haar te kopen, maar aan de andere kant kende ze haar niet en kwamen ze zelf al zo moeilijk rond op het moment. Nu Hugo dood was, beseften ze pas hoeveel geld de veertienjarige jongen dagelijks binnen had gebracht. Geld dat ze nu moesten missen, net als de aanwezigheid van een fantastische broer en zoon. De laatste was uiteraard erger, maar dat eerste was ook iets wat absoluut had bijgedragen aan de verslechtering van de sfeer in huize Russo. Iedereen liep op zijn tenen en ze konden weinig van elkaar hebben. Nee, ze kon dit meisje echt geen eten geven, dat kon ze niet maken tegenover haar familie. 'Het...het spijt me...Wees alsjeblieft niet boos, ik bedoelde het echt niet zo. Sorry'. Ze liet Tommy met een hand los en pakte de halfvolle boodschappentas op. 'Ik ehm...ik ga maar weer, denk ik'.

Terwijl ze zich omdraaide en wegliep, werd ze overvallen door een schuldgevoel. Het meisje was nog zo jong en duidelijk wanhopig om aan eten te komen. Dit kon ze niet maken. Ze moest haar minstens iets geven, al was het maar een klein beetje. 'Wacht even!' riep ze, terwijl ze zich omdraaide en terugliep naar de plek waar ze het meisje achter had gelaten. Hopend dat ze er nog zou staan, graaide Natalia naar het stuk brood dat ze gekocht had. Het was niet veel, maar het was beter dan niets en dan hoefde ze zich in ieder geval niet zo schuldig te voelen dat ze iemand van haar eten had beroofd.

Crystal besefte dat het misschien niet zo aardig was om haar verveling af te reageren op een meisje dat a) ouder was dan zij en b) haar niet bewust iets misdaan had. Want het was natuurlijk lekker makkelijk geweest als ze die rat had kunnen meenemen voor het avondeten, maar het was niet zo dat dat haar enige optie was. Sterker nog, ze was er vrij zeker van dat Summer op dit moment ook op zoek was naar eten en toegegeven: Summer kwam vaak met het betere eten aan. Spring wist niet hoe haar zus dat voor elkaar kreeg, maar altijd wanneer ze ernaar vroeg, gaf Summer haar geen antwoord, alsof het een soort beroepsgeheim was waar Crystal geen deel van uit mocht maken.

Het meisje verontschuldigde zich, nadat zij en Spring elkaar eerst een lange tijd in zich op hadden zitten nemen, en verklaarde dat ze geschrokken was, omdat ratten vieze beesten waren en ze niet wilde dat haar broertje ziek werd. Crystals ogen gleden naar het jongetje en ze moest denken aan hoe Summer wel eens boos was geworden op haar toen ze voor het eerst met een rat aan was komen zetten. Ze had honderden vragen gesteld over hoe ze aan de rat was gekomen en of ze niet gebeten was. Als ze wondjes had, moest ze die direct ontsmetten, want ratten droegen vaak smerige ziektes met zich mee. Crystal had dat toen maar onzin gevonden, want ze was ondanks hun miserabele leefomgeving, nog kerngezond, maar ze had Summer beloofd altijd voorzichtig te doen op momenten dat ze besloot ratten te vangen.

Het meisje verontschuldigde zich nog eens en Crystal haalde haar schouders op. ‘Het geeft niet,’ mompelde ze. ‘Ik vind wel iets anders. Ofzo.’ Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Moest ze zelf ook haar verontschuldigingen aanbieden? Dat deed ze eigenlijk nooit, maar misschien was het wel eerlijk tegenover het meisje en haar broertje? Ze liepen echter al weg, dus haalde Spring nog eens haar schouders op en draaide ze zich om. Dan maar niet.

‘Wacht even!’ klonk er ineens en Spring herkende de stem van het meisje. Ze draaide zich meteen weer om. Was ze soms iets vergeten? Ze zag dat het meisje naar haar toe kwam lopen met een stuk brood in haar hand. Wilde ze dat soms...? Springs hart maakte een sprongetje, maar ze vermaande zichzelf. Nee, ze kon dit niet aannemen – áls het brood al voor haar bedoeld was, natuurlijk. ‘Eh...’ zei Spring, voordat het meisje kon gaan zeggen waar ze haar voor terug had geroepen. ‘Goed dat ik je nog even kan spreken, want ik wilde sorry zeggen. Het was niet netjes van me om boos op je te worden. Zó hard had ik die rat nou ook weer niet nodig.’ Ze keek enigszins schuchter naar het meisje en kon het niet helpen dat ze toch ook even verlangend naar het stuk brood keek.

NaNoWriMo Wordcount: 20.127/50.000

Natalia had het meisje al snel weer bereikt, dat zodra ze aankwam haastig haar excuses maakte voor haar gedrag. Zo hard had ze de rat nu ook weer niet nodig gehad. Natalia aarzelde even, twijfelend of ze dat brood nu moest geven of niet. Haar eigen familie kon het ook goed gebruiken en als het meisje het niet zo hard nodig had....Kon ze het net zo goed laten. Ze slikte even een keek naar het meisje, dat toch enigzins verlangend naar het brood in haar hand staarde. Natalia schraapte haar keel. 'Luister, ik voel me er rot over dat je vanavond geen eten hebt. Ik weet dat dit niet veel is, maar...het is beter dan niets en dan heb je in ieder geval iets te eten'. Ze hield aarzelend het brood wat ze in haar hand hield omhoog. 'Als je op jacht bent naar ratten om te eten, neem ik aan dat je dit soort dingen heel hard kunt gebruiken en...Nou ja...Ik wil gewoon niet dat je vannacht niet kunt slapen van de honger door mijn schuld. Neem dit aan, alsjeblieft'.

Ze stak haar hand, met het stuk brood erin uit en hield het voor de neus van het kleine meisje tegenover haar. Tommy stond bedremmeld naast haar met zijn voeten te schuiven, iets wat hij vaak deed als hij vreemden zag. Plotseling klonk zijn heldere stemmetje over het marktplein. 'Waarom heb jij zo'n rare jas?'. Natalia schrok van de stem van haar kleine broertje en haar wangen kleurden vuurrood. 'Sorry....Sorry' mompelde ze, terwijl ze zich vermanend op haar broertje richtte. 'Tommy, dat is niet netjes. Zeg eens sorry tegen...'. Ze keek het meisje even aan. 'Hoe heet je, eigenlijk?'

Crystal zag de aarzeling in de ogen van het meisje tegenover haar. Ze wist dat ze het meisje uit haar twijfels moest halen en moest zeggen dat ze het brood niet hoefde, maar oh, wat keek het stuk gerezen meel haar verleidelijk aan! En ja, eindelijk zei ze het! Het kwam er moeizaam uit, maar het meisje wist uiteindelijk de woorden uit te brengen waar Crystal zo naar verlangde: “Hier, neem het brood, je ziet hongerig uit” – in een iets andere bewoording, uiteraard. Spring voelde het water in haar mond lopen toen het meisje het brood uitstak. Ze moest moeite doen om het brood niet uit diens handen te grissen. Ze keek even onzeker naar het oudere meisje en beet op haar lip. Ze wist wat ze geleerd had, ze wist dat ze het niet moest doen, maar toch... Langzaam stak ze haar hand uit en pakte ze het brood aan. De verleiding was gewoon te groot. ‘Dankje... dankjewel,’ bedankte ze het meisje op enigszins stamelende toon. Ze had het brood nu met beide handen vastgepakt en voelde hoe verkeerd het was. Om de één of andere reden voelde dit slechter dan wanneer ze geld bedelde bij volwassenen... Zou dit meisje een moeder of vader hebben die boos zou worden als ze zonder brood thuis zou komen?

Spring stond in tweestrijd tegenover het meisje, toen plotseling het jongetje zijn mond opentrok en opmerkte dat ze een rare jas aan had. Crystal keek verrast naar het jongetje – ze was hem al bijna weer vergeten, zo erg was ze geobsedeerd geweest door het brood! Ze voelde dat ze rood werd, net zo rood als het meisje tegenover haar. Die verontschuldigde zich. ‘Tommy, dat is niet netjes,’ zei ze vermanend tegen het jongetje. ‘Zeg eens sorry tegen...’ Daarop draaide het meisje zich weer terug naar Crystal. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ze.

‘Ik... eh...’ begon Crytal, overrompeld, hoewel ze de vraag aan had kunnen zien komen. ‘Crystal. Crystal Forrest. Maar noem me alsjeblieft Spring.’ Ze glimlachte naar het meisje en het jongetje. ‘En... eh... Hoe heet jij? Eh... Jullie?’ Ze was zich er pijnlijk van bewust dat ze nog steeds het brood vasthad, het brood waar ze helemaal geen recht op had. De dag was nog lang en ze had nog tijd zat om wat eten bij elkaar te sprokkelen. Verdorie! Wat was ze stom geweest om boos te worden om die rat en nog véél stommer omdat ze het brood aan had gepakt. Tuurlijk, haar vader zou het niet erg vinden als ze met dit brood thuis kwam, maar Summer... Summer zou héél erg teleurgesteld zijn, dat wist ze zeker.

OOC: 26.797/50.000

Het meisje pakte het brood aan en stamelde een bedankje. Natalia haalde haar schouders op, het was een relatief kleine moeite. Ze wilde nog even niet denken aan de reactie thuis als ze vertelde dat ze eten had weggegeven aan een kind dat ze nauwelijks kende, maar dat was van latere zorg. De aandacht werd nu afgeleid door Tommy, die brulde dat het meisje een rare jas aan had, waarop Natalia snel de gelegenheid pakte om hem te berispen. Het meisje stelde zich voor als Crystal Forrest, maar dat ze liever Spring werd genoemd. 'Tommy, zeg eens sorry tegen Spring?'. Tommy schoof bedremmeld met zijn voeten en ontweek de blik van zijn oudere zus en Spring. Het was duidelijk dat hij voorlopig niet van plan was om aan het verzoek van zijn zus te voldoen. 'Tommy...Kom op' waarschuwde Natalia. 'Even sorry zeggen, dan is het weer goed'.

'Ik heet Natalia Russo en dit hier is Tommy, mijn broertje' zei Natalia rustig, toen ze Spring weer aankeek. Ook Tommy leek zijn verlegenheid te hebben overwonnen en keek langzaam op. 'Sorry' zei het jongetje. 'Jij hebt best een mooie jas'. Natalia kon het niet helpen dat ze moest lachen om de goedmaakpoging van het kleine mannetje, dat met grote bruine ogen naar Spring opkeek, hopend dat het zo weer over was. 'Zijn we nu weer vriendjes?'

‘Tommy, zeg eens sorry tegen Spring,’ zei het meisje tegenover Crystal. Die keek naar het jongetje, die niet terugkeek. Hij leek niet echt van plan te zijn sorry te zeggen, maar dat vond Crystal niet erg. Ze hechtte niet heel veel waarde aan het woordje “sorry”, ondanks dat ze het zelf ook gebruikte wanneer ze zich wilde verontschuldigen. Het meisje drong echter nog wat verder aan. ‘Tommy... kom op,’ zei ze op waarschuwende toon en onwillekeurig moest Crystal glimlachen. Dit deed haar denken aan de tijd dat zij nog geen tiener was geweest en Summer haar op die manier bij de hand had vastgehouden wanneer ze samen over de markt liepen.

Nog steeds had het jongetje niets gezegd, maar het meisje keek weer naar Spring. ‘Ik heet Natalia Russo en dit hier is Tommy, mijn broertje,’ zei ze en Crystal knikte, want dat laatste had ze al begrepen. Toen begon plots het jongetje weer te praten. ‘Sorry,’ zei hij zacht en daarna zei hij dat ze best een mooie jas had. Crystal kon het niet helpen dat ze moest lachen, ondanks dat het jongetje het zo goed bedoelde. Toen daarna de vraag kwam of ze nu weer vriendjes waren, kon ze dan ook niet anders dan een “ja, hoor. Dankjewel,” als antwoord geven. Ze keek weer even naar het brood in haar handen en brak het toen resoluut door midden – bijna door midden. Het ene stuk was groter dan het andere, en zoals ze dat geleerd had, stak ze het grotere stuk uit naar Natalia. ‘Hier,’ zei ze. ‘Neem dit stuk alsjeblieft terug. Ik heb genoeg aan een deel van het brood.’

NaNoWriMo Wordcount: 46.703/50.000