Yeah, ik ga eraan beginnen, maar ik weet niet of ik het ook af weet te maken. Dus ja, xD. Nou ja, veel leesplezier .


Lieve Luke,

Ja, hier is weer een brief. Eentje die je bij je groeiende collectie kan voegen. Eentje die je weer meteen mag verscheuren – net als mijn andere brieven. En toch blijf ik je schrijven. En toch blijf ik het versturen. Terwijl ik niet wil dat je het leest. Waarom? Ja, dat blijf ik mezelf ook af vragen. Waarom. Maar, Luke, de waarheid is dat het niet goed met me gaat. De waarheid is dat niemand dat doorheeft. Niemand lijkt door te hebben waar ik doorheen ga. Niemand. Vrienden heb ik niet meer, mijn ouders geven niets om me. Ik ben alleen. Ik dacht dat ik het kon. Alleen zijn. Ik dacht dat het me niets uit zou maken. Maar dat doet het wel. Het maakt me wel uit. En dat komt aan.
Kijk nou naar jou. Jij bent perfect. Je hebt het helemaal gemaakt. Je hebt een band, tourt over de wereld. Ik ben jaloers. Oke, ik heb het gezegd. Ben je nu boos? Haat je me nu? Je kent me niet eens. Ik ben gewoon weer de zoveelste die een brief naar je stuurt die je niet zal lezen.
Ik heb het trouwens weer gedaan vandaag. Je zal je niet afvragen wat ‘het’ is. Snijden natuurlijk. Er staan weer prachtige rode strepen op mijn armen. Zal goed aansluiten op de halloween outfit die ik vandaag ga kopen. Ja, met een groepje ‘vrienden’. Maar ik hoor er niet bij. Ik hoor niet bij dat groepje. Ik ben het vijfde wiel aan de wagen. Ik ben reserve. Ik ben niet belangrijk, ik kan er net zo goed niet zijn. En dat steekt, Luke. Dat doet pijn.
Soms voel ik me alleen. Alsof ik de enige ben die hier doorheen gaat. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik kijk al jullie filmpjes, Luke. Dus ik weet dat jullie ook de outcasts waren. Net als ik. Zijn jullie hier ook doorheen geweest? Jullie hebben het overleeft. Niet alleen overleeft, er ook nog een band aan over gehouden. Maar dat is een uitzondering. Dat zal mij nooit overkomen. Nou, Luke, dat was het weer. Over een paar dagen zal je deze brief in je brievenbus krijgen. In een envelop waarvan je het handschrift al wel zal herkennen. Wees alsjeblieft verstandig en gooi het dan meteen in de brievenbus. Ik ben jou aandacht niet waard.

xx ---

Weer. Er was weer een brief. Ik pakte alle post op, gooide het op de tafel in het midden van ons appartement en pakte mijn eigen brief er tussenuit. Ik rende de trap op naar mijn kamer, deed de deur dicht en plofte neer op mijn bed. Daar opende ik de envelop en opende de brief. Dit was misschien wel een van de weinige lange brieven die ik las, maar dit meisje – ik dacht tenminste dat het een meisje was – interesseerde me. Ze leek zo onzeker, treurig. Misschien wel depressief. Ik vond het fijn om te lezen over haar. Ik wist niet precies waarom. Misschien wel omdat ik mezelf erin herkende. Ik legde de brief naast me neer en zuchtte. Ik had al een hele stapel brieven van het meisje. Het meisje waarvan ik nog steeds de naam niet wist. Ik had al vaak gedacht om haar terug te schrijven, maar kon nergens op de brief een adres vinden. Dat vond ik jammer, want misschien kon ik haar wel een beetje opbeuren. Maar ik wist niet eens waar ze woonde. Wel ergens in Engeland, Amerika of Australië. De brief was engels, dus wist ik dat. “Luke?” ik hoorde Ashton mijn naam zeggen en geklop op de deur. “Ja,” Ashton opende de deur en liep naar me toe. “Is er weer een brief?” ik knikte en liet hem het papier zien. Zijn ogen gingen snel over de regels en na een paar minuten gaf hij het weer terug. “Ik wil haar terug schrijven, maar er staat nergens een adres.” Mompel ik. Ashton pakt de envelop en draait die om. “Het staat altijd op de achterkant van de envelop, slimmerik.” Grinnikt hij. God, hij heeft nog gelijk ook. “D-dat wist ik wel,” grinnik ik. Ashton lacht en ik duw hem de kamer uit. Ik pak een papier en ga aan mijn bureau zitten. Wat moet ik naar haar schrijven? Ik weet helemaal niets van haar. Alleen een adres en dat ze – waarschijnlijk – depressief was. Of hard op weg om dat te worden. Zij kan haar gevoel zo op papier zetten, daar schijnt ze geen enkele moeite mee te hebben. Oke, dat is niet waar. De eerste paar brieven zaten onder de uitgelopen inkt, dus had ze gehuild terwijl ze het schreef. Ik tik met de achterkant van mijn pen tegen de tafel. Wat moet ik nou neerzetten? Dat ik medelijden met haar heb? Ze zal geen medelijden willen. Dat ik weet wat ze doormaakt? Dat weet ze al. Misschien is het juist genoeg als ze weet dat ik het lees. Misschien is iets kleins al genoeg. Ik weet het niet. Ik klap de pen op de tafel en sta op. Ik loop terug naar de woonkamer van ons appartement en plof op de bank neer. De jongens kijken me vragend aan, de brieven zijn ons allen bekend. “Ik weet niet wat ik moet schrijven.” Klaag ik. Michael grinnikt zacht. “Dat moet je toch echt zelf uitzoeken, Lucas.” Ik keek hem boos aan. Ik haatte het als iemand me Lucas noemde. Ik heet Luke, klaar. “Noem me niet zo, Gordon.” Daar had Mikey dan weer een hekel aan. “Jongens, kappen.” Zegt Ashton voor Michael tegen kan spreken. We kijken elk weer voor ons uit en ik zucht. “Ik moet haar iets terug sturen. Volgensmij is ze echt depressief, en het wordt niet beter…” zeg ik. “Wacht anders nog een volgende brief af. Misschien gaat het wel beter met haar.” Zegt Calum. Maar het is te horen dat hij daar ook niet zoveel vertrouwen in heeft. Ik til mijn benen op de bank en kijk even naar Ashton, die nu achter me zit. Hij trekt aan mijn schouder en ik leg mijn hoofd in zijn schoot. Ik zucht en kijk naar het plafond. “He, stop met er zo over te tobben, Luke.” Zegt Ashton. “Hoe dan! Straks doet ze zichzelf wat aan,” zeg ik. “Nou, dat heeft ze al gedaan,” zegt Michael. Ik kijk hem boos aan. “Bedankt man, dat helpt echt,” zeg ik boos. Ashton geeft me een zachte tik tegen mijn arm en ik wend mijn gezicht weer naar het plafond. “Ik ga nog wat proberen te schrijven…” zeg ik, en ik wil opstaan. Maar Ashton houd me tegen. “Nee, je blijft hier. We gaan gewoon een film kijken ofzo. Zitten, Luke! Ze wacht al maanden op een reactie terug, dan kan ze echt nog wel een dagje langer wachten. Ze neemt aan dat je het niet leest,” zegt Ash. Dat is waar. Misschien wil ze wel helemaal geen reactie… Wat moet ik dan met haar brieven? Nu ik weet waar ze overgaan kan ik ze niet gewoon laten liggen. Ik moet weten hoe het met haar gaat.