Het was niet alsof hij er niet over nagedacht had.
Al voor de Spelen had hij zich afgevraagd wat hij zou doen als hij in de Spelen terecht zou komen. Het kijken van de Spelen op tv had hem een lichte indruk gegeven van hoe alles was en hoe alles zou zijn als hij ooit in die arena zou staan. Als elke andere tiener die soms enigszins lugubere gedachten kon hebben, had hij ook nagedacht over dingen. Niet dat hij hoopte in de Spelen terecht te komen, maar het was meer inbeelding. Wat zou je doen als je huis in brand vloog? Wat zou je doen als iemand op straat opeens in elkaar gemept werd? Zou je helpen of rennen? Actie ondernemen of jezelf redden? Zulke dingen, maar dan met de Spelen als scenario.
Nu hij echt in de Spelen zat, had hij bijna al zijn bedachte theorieën moeten verwerpen. Want hoe hij het ook wendde of keerde, sommige dingen gingen gewoon niet zoals hij ze in zijn hoofd had. Hij was niet de dappere knul die goed zou zijn in het werpen van dingen omdat hij toevallig bij het gooien van een krijtje iemand tussen de ogen had weten te raken. Hij kon niet zijn technische vaardigheden toepassen in de arena, want schoknetten opzetten was net zo onmogelijk als het kraken van het Capitool-netwerk (ja, dat had hij eens geprobeerd, voor de gein).

Maar er was één theorie die nog wel klopte en daarom zat hij hier, tegenover Alexandra met zijn handen om zijn theekopje gesloten. Hij had geen slok van de thee door zijn keel weten te krijgen en had alleen maar gepraat, had een stortvloed aan woorden uitgegooid en zijn muren omlaag gegooid, waardoor Alexandra hem nu zag voor wat hij echt was: Een bange tiener. Oliver sloeg zijn ogen neer nadat Alexandra knikte en slikte even, zijn keel voelde droog aan. Uiteindelijk nam hij maar een slok van zijn thee, zijn handen nog net stabiel genoeg. Hij hoorde de woorden van Alexandra aan, haar oordeel gebracht in een zachte toon, eentje waar Oliver niet bij ineen kroop. Hij was in eerste instantie terughoudend geweest om zijn gedachten met haar te delen, maar uiteindelijk had hij besloten dat toch iemand nodig had, iemand die naar hem zou luisteren en hem niet vreemd aan zou kijken. En Alexandra had in de trein al vertoond dat ze geen begeleider was die met ijzeren vuist handelde, dus hij vermoedde dat ze wel zou luisteren.

'Ik denk niet dat de training mijn beslissing zal veranderen.' sprak Oliver zacht en liet zijn kopje zakken tot het met een ''tink!'' op het schoteltje terecht kwam. Hij voelde een warme hand over de zijne, een voorzichtige aanraking, alsof hij zou schrikken en zijn hand terug zou trekken. Hij verroerde zijn hand echter niet, ergens wilde hij dat ook niet. Het was iets wat hij gemist had, de oprechte bezorgdheid van iemand over hem. Het feit dat iemand naar hem luisterde en hem wilde helpen, een nostalgisch gevoel wat hem weer deed verlangen naar thuis, naar het gezelschap van zijn zus en ouders. Want hoe onrustig hun familie ook was, het was waar hij hoorde. Hij zag nu pas weer de waarde van wat hij had en wat hij verder kon hebben. Een baan in de ICT leek opeens zo gek nog niet, zijn computer mocht dan wel haperen en uitvallen, maar het was beter dan niets, toch? Zijn ouders mochten dan ruzie maken, maar zijn vader en moeder waren er altijd voor hem geweest, toch?
'Het staat al vast in mijn hoofd. Het maakt me niet uit wat de anderen doen. Ik weet dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat we het allemaal proberen, maar ik moet toch voor mezelf beslissen wat ik wil... En dit is mijn beslissing...' Hij bleef naar het tafelblad staren en luisterde naar het getik in de ruimte, wat kwam van de klok achter hem. Gek genoeg had hij daar een gewoonte van gemaakt, de seconden maar blijven tellen, naar de tikken van de klok luisteren. Het was bijna alsof hij voor zichzelf aftelde en hoewel het alleen maar zenuwslopend werkte, bleef hij maar tellen, telde af tot op het moment dat hij in de arena zou staan. En zelfs daar zou hij verder blijven tellen.