Naam: Hannah Charlotte Fischer
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 17
Woonplaats: District 1

Familie, vrienden e.a.

Joseph Walter Fischer (42)
Joe Fischer heeft altijd het gevoel gehad een mislukking te zijn. Hij is ontzettend slim, maar communiceren vindt hij maar lastig en daardoor heeft hij nooit kunnen uitgroeien tot eenzelfde succesvolle man als zijn broers. Dit maakt hem een gesloten man vol wrok jegens de hele wereld – zeker na het overlijden van zijn vrouw Whitney, die hem nog enigszins het gevoel gaf iets waard te zijn. De band met zijn enige nog levende dochter, Hannah, gaat moeizaam: deels doordat Joseph zo’n gesloten iemand is, deels omdat hij veel van zichzelf in haar herkent. Hij zou een vader willen zijn, maar weet na het overlijden van Whitney niet meer hoe dat moet.

Whitney Elizabeth Fischer-Bell (†)
Whitney Fischer, née Bell, was Hannah’s moeder. Ze was een prachtige vrouw om te zien, niet al te intelligent maar ontzettend sociaal en daarom heel populair. Ze wilde graag een groot gezin, was ook blij met haar gezin, maar vond het moeilijk om een band op te bouwen met zowel Daniel als Hannah. Hoewel pro-Capitool, overleed Whitney Fischer bij een aanslag tijdens de Donkere Dagen. Ze was vijfendertig.

Daniel Joseph Fischer (20)
Daniel, 19 jaar oud, is het oudste kind van Joe en Whitney. Hij droomde ervan om edelsmid te worden, maar die droom viel in duigen toen hij tijdens de Donkere Dagen door een granaatscherf werd geraakt en in een rolstoel terechtkwam. Nu is hij teruggetrokken en leest hij veel, om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Ook Daniel communiceert moeilijk en hij heeft standaard een trieste blik in zijn ogen. Tegenwoordig kan hij het goed vinden met Marlie Fields, Hannah’s beste vriendin – tot ongenoegen van Hannah, die het gevoel heeft dat ze haar beste vriendin verliest aan haar broer.

Amber Louise Fischer (†)
Amber droomde over het Capitool. Ze erfde Whitney’s schoonheid en Josephs intelligentie – dit maakte haar tot een sluw, manipulatief en heel intelligent meisje dat alles op alles zette om het te maken in het Capitool. Amber was in staat om iedereen om haar vinger te winden, al zat er altijd een laagje onoprechtheid onder. De droom van Amber kwam echter tot een einde, toen ook zij op haar vijftiende overleed bij een aanslag.

Meredith Cornelia Fischer (†)
Meredith was Hannah’s tweelingzus en ze was alles wat Hannah (in haar ogen) niet was. Ze was intelligent, sociaal en charmant en, in tegenstelling tot Amber, oprecht. Ze was lang en slank, had lang, bruin haar en had een natuurlijke gratie die Hannah nooit heeft kunnen evenaren. Hoewel je het Hannah nooit hardop zal horen toegeven, is ze eigenlijk altijd jaloers geweest op Meredith en mede daardoor is Merediths dood onverdraaglijk – het is iets wat ze nooit meer goed kan maken.

Victoria ‘Vic’ Wheeler (†), Georgia Evans (†) en Laurel Franklin (†)
Meredith, Hannah, Vic, Georgia, Laurel en Marlie vormden samen een vriendinnengroep. Vic en Georgia woonden bij Hannah en Meredith in de straat en Laurel en Marlie kwamen erbij toen ze naar de basisschool gingen. Vic en Georgia waren voornamelijk vriendinnen van Meredith – beide alfameisjes die duidelijk aanwezig waren en een sterke mening hadden, waardoor Hannah zich altijd een beetje geïntimideerd voelde. Laurel was vriendelijker, maar kon evengoed heel hard uit de hoek komen. Hannah was vooral met ze bevriend omdat het vriendinnen waren van Meredith, maar ze hield evengoed van de meiden en hun dood kwam heel hard aan. Vic, Georgia, Laurel en Meredith overleden alle vier bij eenzelfde aanslag, tegelijk met Amber, tijdens een schoolexcursie.

Marlie Fields (16)
Marlie is Hannah’s enige nog levende vriendin. Ze is een rustig meisje, wat gebeurtenissen heel goed kan relativeren en daarom op een bepaalde manier heel onbevangen in het leven staat. Ze is open en eerlijk en draagt het hart op de tong, waardoor ze een heel goede vriendin is voor zowel Hannah als Daniel. Wonder boven wonder heeft Marlie de aanslag, waarbij Vic, Georgia, Laurel en Meredith omkwamen, wél overleefd: echter is ze daardoor aan één oog blind geworden en de ontploffing heeft haar gehoor permanent beschadigd. Ondanks dat weet ze toch positief te blijven en deze positiviteit wil ze het liefste overbrengen op Hannah en Daniel. De gevolgen van de aanslag hebben er ook voor gezorgd dat Marlie een band opbouwde met Daniel – hun handicaps, veroorzaakt door de Donkere Dagen, creëerden een unieke connectie.

Uiterlijk: Hannah is ongeveer 1.67m groot, met lang, steil bruin haar. Ze lijkt daarin in niets op Meredith, die een lang postuur had en gezegend was met lange, blonde lokken. Vroeger was ze wat molliger maar daar is, behalve in haar gezicht, nu niets meer van over. Hannah is veel te mager. Haar ribben, heupbotten en sleutelbeenderen steken zichtbaar uit. Dit probeert ze zoveel mogelijk te verbergen door vooral wijde, slobberige kleren te dragen die haar figuur zoveel mogelijk bedekken en verhullen. Hannah traint veel, waardoor ze wel veel spieren kweekt, maar haar gewicht doet dat weer teniet.

Eigenschappen:
+ Hannah is intelligent, hoewel ze zelf vindt van niet. Ze heeft een goed logisch en ruimtelijk inzicht en kan dingen snel onthouden. Ook is ze heel leergierig. Stiekem vindt ze leren heel leuk.
+ Hannah is heel trouw en geduldig. Wanneer je eenmaal haar vertrouwen gewonnen hebt, staat ze altijd voor je klaar, op welk moment dan ook. Hier zit direct ook een valkuil: omdat ze er onvoorwaardelijk is voor haar dierbaren die haar nodig hebben (uitzonderingen daargelaten), zet ze zichzelf nog wel eens op de laatste plaats.
+ Hannah is gedreven en een doorzetter; ze werkt hard en levert geen half werk. Het liefst wil ze alles altijd perfect hebben en daarin kan ze heel erg ver gaan.
+ Hannah heeft een rijke fantasie en een sterk inlevingsvermogen. Ze geeft het niet toe, maar stiekem vindt ze het heel interessant om mensen te observeren, na te denken over de verhalen achter willekeurige voorbijgangers. Ook kan ze hierdoor heel goed luisteren.
+ Hannah is heel sterk. Hoewel heftige gebeurtenissen natuurlijk hun weerslag hebben op Hannah’s karakter, is er weinig wat haar écht onderuit kan slaan en vecht ze altijd door.

- Hannah is erg gesloten en een beetje een binnenvetter. Ze laat mensen niet snel toe en vindt contact leggen met onbekenden een van de moeilijkste dingen die er is; dit heeft ze van haar vader. Ook heeft ze moeite met het delen van eigen emoties. Hierdoor weet over het algemeen niemand wat er in haar hoofd omgaat.
- Hannah is ontzettend perfectionistisch en heeft last van faalangst. Dingen zijn bijna nooit goed genoeg – dit geldt voor schoolwerk en persoonlijke projecten, maar ook voor bijvoorbeeld haar uiterlijk. Hannah heeft een heel laag zelfbeeld.
- Hannah is snel gekwetst. Ze vat alles heel snel te persoonlijk op, maar laat dit vervolgens niet weten: in plaats daarvan vreet het aan haar zelfvertrouwen en ‘bevestigt’ het haar lage zelfbeeld.
- Sinds de Donkere Dagen vindt Hannah het moeilijk om positief te blijven, er is een zeker pessimisme in haar karakter geslopen. Ze vertrouwt mensen minder snel en vindt het moeilijk om iemand het voordeel van de twijfel te geven.
- Hannah heeft het gevoel dat ze aan heel hoge verwachtingen moet voldoen: zij is de enige van de vier kinderen die nog de kans heeft om iets van het leven te maken. Deze onuitgesproken verwachting (die ze zichzelf als enige heeft opgelegd), drukt heel zwaar op haar.

Verleden:
*met eventuele triggerwaarschuwing*

“Whitney Bell en Joe Fischer? Dat is een grap, toch?”

Whitney Bell en Joe Fischer? Niemand geloofde het. Niemand geloofde dat Whitney Bell, zo’n beeldschone, charmante sociale vlinder, voor iemand zou gaan als Joseph Fischer, de jongste, minst rijke, minst succesvolle en minst knappe van de Fischer-broers. Whitney Bell was zo’n schoonheid, ze kon echt wel beter krijgen. En toch was het zo. Op miraculeuze wijze sloeg een nietszeggende Joseph Fischer, in het roddelcircuit eigenlijk een beetje een mislukking, de meest begeerde vrouw aan de haak en daarmee gaf hij iedereen het nakijken. Hij, en hij alleen, was de enige die Whitney voor zich wist te winnen (al zou hij niet weten hoe). Whitney Bell werd Whitney Fischer. Ze was officieel van hem.

Joe en Whitney trouwden jong – Whitney was 18 en het duurde niet snel voordat ze zwanger was. De Fischers konden hun geluk niet op! Whitney gaf niet veel om geld en carrière (geld had ze toch genoeg), des te meer lag haar focus op het hebben van een groot, liefdevol gezin. Het liefst ook een gezin waar ze mee kon pronken, natuurlijk, dat was ze wel een beetje aan haar stand verplicht, maar dat had geen effect op de liefde en toewijding voor haar gezin. Het eerste kindje werd geboren, een zoontje dat de naam Daniel kreeg, en Whitney en Joe lieten er geen gras over groeien want binnen een mum van tijd was Whitney opnieuw zwanger. Trots paradeerde Joe met zijn zwangere vrouw en jonge zoontje door het district. Whitney droeg zijn tweede kind, had hem al een zoon geschonken, hij genoot van alle blikken die hij kreeg van de districtsbewoners. Ook Joe hield ervan om te pronken met zijn gezin. Het gaf hem het gevoel dat hij wél iemand was: niet de jongste, de minst rijke, minst succesvolle en minst knappe van de Fischer-broers, maar de man die de eer had om Whitney Bell de zijne te noemen. Hij aanbad zijn vrouw en hun gezinnetje, wat al snel werd uitgebreid met een dochtertje, Amber Louise, die in alles het evenbeeld was van Whitney. Leg een babyfoto van Whitney naast een van Amber en je zou het verschil niet zien.

De Fischers waren een traditioneel gezin: Joe werkte als edelsmid en verdiende de kost, terwijl Whitney thuisbleef en fulltime huismoeder was. Daniel was een rustig jochie, een kind wat uren geconcentreerd met hetzelfde bezig kon zijn en waar je eigenlijk geen omkijken naar had. Amber was daarin een ander verhaal – Amber hield al heel vroeg van aandacht en wist precies hoe ze die aandacht moest krijgen. Het enige moment waarop Amber oprecht stil was en luisterde, was wanneer Whitney haar verhaaltjes vertelde over de magische plek die het Capitool heette, waar de straten van goud waren en het zilverstukken regende. Whitney hield van het Capitool en kon hier levendig en gepassioneerd over vertellen; ze stak haar liefde voor het Capitool dan ook niet onder stoelen of banken. Amber nam deze fascinatie over. Later, als ze groot was, ging zij naar het Capitool.

Ondertussen was Whitney weer zwanger en bevallen van een tweeling, wat niemand had verwacht. Meredith kwam als eerste ter wereld, een baby’tje met een buitensporige hoeveelheid donkerblond hoofdhaar en hypnotiserende, grijsblauwe ogen, maar toen zeven minuten later ineens nóg een meisje verscheen, stond de wereld van de Fischers op z’n kop. Hannah Fischer was ontzettend klein en Joe en Whitney verkeerden in een staat van pure paniek. Hoewel niemand op Hannah had gerekend, was de gedachte aan haar verliezen ondraaglijk en ze was zo klein en zo zwak…. De eerste paar dagen waren kritiek, maar verbazingwekkend genoeg redde ze het wél en ineens was het huishouden Fischer-Bell er een van zes, in plaats van vijf. Whitney was dolblij. Dit was het grote gezin waar ze altijd al van had gedroomd.

Hannah en Meredith waren dan wel een tweeling, maar van een speciale ‘tweelingband’ was absoluut geen sprake. Het begon er al mee dat ze zo twee-eiig waren als maar kon. Meredith ontwikkelde zich tot een lange, blonde schoonheid waar, aldus Whitney, zelfs het Capitool niet aan zou durven sleutelen. Ze had een prachtige carrière in het verschiet: ze had niet alleen Whitney’s schoonheid geërfd, ze bezat ook een goed stel hersens en dus was men ervan overtuigd dat ze het ver zou schoppen. Van Hannah was men wat minder zeker. Hannah was zo, ja, gewoontjes? Het was nou niet dat Hannah lelijker was, ze had zeker een leuk gezichtje, maar ze was wat molliger en leek maar weinig van Whitney geërfd te hebben. Meredith deed hoofden omdraaien, naar Hannah keek je geen twee keer.

Hoewel Hannah het nooit hardop zou toegeven, voelde ze zich al heel snel jaloers worden op Meredith. Het was niet eerlijk: Meredith was zowel van buiten als van binnen een prachtig mens, ze was intelligent, iedereen hield van haar. Ze zaten in dezelfde klas, deelden dezelfde vriendinnen en dag in, dag uit werd Hannah geconfronteerd met het feit dat Meredith alles was wat zij níet was en wat ze ook nooit zou worden. Zij was niet zo slim, zij was niet sociaal, ze was niet dun of lang of knap. Merediths bestaan was een aanslag op Hannah’s zelfvertrouwen, maar het ergste was dat ze het Meredith niet kon verwijten. Een, hoe kon je iemand nou weer verwijten dat hij of zij bestond en twee, Meredith was eigenlijk de liefste zus die Hannah zich kon wensen! Meredith was dol op Hannah en Hannah verachtte zichzelf, omdat zij niet zo onvoorwaardelijk van Meredith kon houden. Misschien, als ze meer op Meredith zou lijken…

Terugkijkend, begon het vlak voor de dertiende verjaardag van Hannah en Meredith. In eerste instantie leek het heel onschuldig. Iets meer letten op suikerinname, bepaalde etenswaren laten staan, wat vaker in de week gaan hardlopen. Na verloop van tijd waren de veranderingen waarneembaar en door de complimentjes die ze kreeg, leefde Hannah wat op: zie, ze kon zich wél met Meredith meten! Het duurde echter niet lang voordat de eerste bezorgde blikken Hannah’s kant op geworpen werden. De situatie werd nu toch wel zorgwekkend, moest iemand Hannah er niet mee confronteren dat ze wel érg dun aan het worden was?

Flashback. Kan heftig zijn, lezen op eigen risico:

Toen waren natuurlijk de poppen aan het dansen: Hannah’s geheim was uit en nu was ze iemand om in de gaten te houden. Meredith en Marlie lieten haar geen moment meer alleen, alsof ze een systeem hadden waarin ze rouleerden… De spanning thuis was om te snijden. Hannah werd met argusogen bekeken – alles wat ze at, wat ze niet at, wat ze deed en niet deed, werd belachelijk goed bekeken en gecontroleerd. Maar, Hannah zou Hannah niet zijn, als ze hier geen weg omheen zou vinden. Het kostte wat moeite, maar dan had je ook wat: langzaam begon Hannah manieren te vinden om toch te blijven smokkelen met eten en wederom viel ze af. Hierdoor verzwakte ze steeds meer en werd ze ook vatbaarder voor griep. En laat dat nou net een gruwelijk geluk bij een ongeluk zijn. Letterlijk.

Het constante gevecht met zichzelf in combinatie met de aanslag die Hannah op zichzelf pleegde kostte energie, meer dan ze had, waardoor ze steeds vaker ziek thuis zat. Ze had gewoonweg de energie niet meer om naar buiten te gaan. Van de Donkere Dagen was ze zich amper bewust: deels omdat District 1 niet zo zwaar getroffen werd, deels omdat Hannah’s eigen perikelen al haar aandacht opeisten. Echter, dat betekende niet dat de Donkere Dagen helemaal niet aan de orde waren in District 1. Het handjevol rebellen dat er was, wist voor de nodige opschudding te zorgen en zorgde er ook voor dat de wereld van de Fischers in een klap instortte.

Opnieuw was het gezin Fischer het gesprek van de dag. Zoveel ongeluk binnen hetzelfde gezin? Een wrede speling van het lot… De rebellen wilden een statement maken en pleegden daarom op dezelfde dag zowel een aanslag op een schoolexcursie, als op een aantal openlijke Capitoolfans. Daniel, op dat moment in Whitney’s gezelschap, werd met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht maar overleefde de aanslag wel; het resultaat van een granaatscherf in zijn rug was verlamming van zijn hele onderlichaam. Whitney overleed ter plekke, net als Amber, Meredith, Georgia, Vic en Laurel een paar kilometer verderop. Marlie had geluk: ze verloor het zicht aan haar rechteroog en liep, naast een paar lichamelijke verwondingen, permanente gehoorbeschadiging op, maar ze overleefde het wel. En Hannah? Hannah zat ziek thuis, waardoor ze de aanslag niet meemaakte en eindigde met een gapend gat en een enorm schuldgevoel. Als zij niet jaloers was geweest op Meredith, had zij de aanslag niet op zo’n laffe manier overleefd.

Dus nu waren er nog maar drie Fischers over – tweeënhalf, zoals Daniel vol ironie beweerde – en ook nog de drie die het slechtst met elkaar communiceerden. Het huishouden Fischer werd stil, gesloten, teruggetrokken, alledrie probeerden ze hun eigen weg te vinden in het verlies. Marlie werd kind aan huis en probeerde zowel Daniel als Hannah uit hun schulp te halen. Hannah vond verwerking in sporten, waar de Hongerspelen ergens heel goed aan bijdroegen: er werden gymzalen geopend voor de Beroepstrainingen, waardoor Hannah de mogelijkheid kreeg om kracht- en cardiotraining te gaan doen. Hierdoor werd het verdriet langzaam minder en ze kreeg ook haar verstand weer redelijk terug. Vandaag de dag gebruikte ze het sporten vooral om op aarde te blijven en en om pijn buiten de deur te houden, maar ze lette erop dat ze niet door zou slaan. Ze mocht zichzelf niet meer uithongeren - dat was ze aan Meredith verschuldigd.

Overig
Hannah heeft een eetstoornis. Ze gebruikt het eten als een controlemiddel, een manier om grip te houden op de werkelijkheid: dat geeft haar een veilig gevoel. Anderzijds staat het echter ook voor al het slechte, al het ongeluk – als zij zich niet onderuit had laten slaan door een eetstoornis, mentaal sterk genoeg was geweest, had zij de aanslag ook meegemaakt. Hoewel ze in de ‘eindfase’ zit, ze is niet meer obsessief aan het lijnen en het pleegt ook geen extreme aanslag meer op haar zelfbeheersing, zorgt het nog steeds voor een lastig emotioneel conflict.

Hannah in de Hongerspelen
Hannah in de Hongerspelen wordt een interessante. Ze heeft redelijk wat trainingen gehad, ze is vrij sterk en kan redelijk met messen en speren omgaan, maar ze is nog steeds te mager en dat maakt haar fysiek zwak. Los daarvan vinden de Spelen plaats in een extreem stressvolle situatie waar ze geen controle over heeft, dus de kans is groot dat ze die controle gaat zoeken in macht hebben en houden over eten. In de Arena zelf zorgt dat waarschijnlijk ook voor een aantal moeilijke conflicten en patstellingen. Enerzijds heeft Hannah het ‘voordeel’ dat ze eten ‘minder hard nodig heeft’: ze is gewend om niet te eten, is gewend aan het gevoel van honger en daar haalt ze kracht uit (of althans, dat denkt ze). Anderzijds maakt het haar een stuk zwakker en zijn de kansen op een terugval groter, waardoor Hannah ook meer kans maakt om zichzelf letterlijk uit te hongeren. Op dit moment gaat ze niet meer zover dat ze zichzelf inderdaad uithongert, maar in de Arena weet je het nooit.

Hannah neemt geen extra bonnen aan. Hierdoor staat haar aantal op vijf.