Omdat het leven van haar familie al een jaar lang op zijn kop stond en het soms leek alsof Xiomara de enige was die gewoon door probeerde te gaan met het leven, zat ze vandaag stilletjes op een muurtje in het centrum van District 6. Dat was een van de dingen die ze graag deed en altijd graag had gedaan, ook voordat haar oudere zus werd uitgekozen als Tribuut voor de eerste Hongerspelen en voordat ze haar hadden moeten begraven. Ze wilde het graag omschrijven als ‘normale dingen voor iemand van haar leeftijd’, maar ze wist dat dit een leugen was.
Xiomara was nu elf, een jaar jonger dan toen Janaea de Arena in werd gestuurd, wat betekende dat ze dit jaar nog niet gekozen had kunnen worden voor de Hongerspelen. Het jaar hierop, echter, zou de spanning ook voor haar gaan beginnen, want in tegenstelling tot haar zus keek Xiomara niet echt uit naar een deelname aan de Hongerspelen. Hoewel het meisje het liever niet hardop zei – ze sprak niet graag slecht over de doden – was ze van mening geweest dat haar zus een idioot was. Een lieve idioot, dat wel, maar wel een idioot. Ergens had Xiomara nooit verwacht dat Janaea het zo lang zou volhouden als ze had gedaan.
Misschien was het echter vreemd om te zeggen dat op een muurtje zitten behoorde tot de dagelijkse en misschien zelfs favoriete activiteiten van een elfjarig meisje. Xiomara was echter geen Janaea en dat moest ook maar meteen iets zijn wat duidelijk was. Ze waren in feite totale tegenpolen geweest en Xiomara was al zolang ze zich kon herinneren meer volwassen dan haar oudere zus. Ze vond het nuttig om te klimmen en te klauteren, zoals bijvoorbeeld op dit muurtje, maar ze had al jaren niet meer de behoefte gehad om tikkertje te spelen, of verstoppertje, terwijl je Janaea daar in de Arena nog blij mee had weten te maken. Zij had het hele leven gezien als een spelletje en zo was het gewoon niet volgens Xiomara. Er waren veel problemen, ook in District 6 en ze snapte niet hoe mensen hun ogen daar zo gemakkelijk voor konden sluiten.  
Nee, Xiomara was zeker Janaea niet. Ze hield van stilte en ze hield ervan om te observeren en zou nooit geheel spontaan iets doen. Over alles moest worden nagedacht. Het observeren was een van de favoriete dingen die ze deed daar bovenop dat muurtje. Dat gaf het meisje de mogelijkheid om mensen van een afstandje te bekijken, zonder dat de mensen meteen doorhadden dat ze hen observeerde. In feite was het misschien niet heel netjes, maar je leerde wel ontzettend veel over je medemens en dat was iets wat Xiomara erg interessant vond. Ze wist veel te vertellen over de mensen in haar district en ze wilde ook altijd zoveel mogelijk te weten komen. In feite was het meisje de koningin van de roddels, behalve dat ze nooit haar mond voorbij zou praten. Of het nu de bakkersvrouw was die een affaire had met de schoenmaker in het centrum of de zoon van een schooldirecteur die zijn jonge vriendin had bezwangerd. Xiomara zou zwijgen als het graf over dit soort dingen. Of tenminste, dat was het principe. Ze wilde graag zeggen dat ze nooit van haar leven dit soort dingen zou doorvertellen, maar mensen waren heel goed in staat zichzelf te verrassen en hun principes achter zich te laten, zo merkte het meisje vaak genoeg, dus waarom zou zij dat niet kunnen? Ze was nou eenmaal geen heilige.

Het was ondertussen dus al een jaar geleden dat ze Janaea waren kwijtgeraakt en dat betekende dat het weer bijna zomer was. Het weer was eindelijk weer aangenaam en je kon weer lekker zonder jas naar buiten. Dat was zo fijn, vond Mara, want ze bracht haar vrije tijd graag buitenshuis door. Hoewel ze het goed kon vinden met haar moeder en tante, liepen de spanningen thuis soms hoog op. Tante Mya was nog altijd verslaafd aan morfine en om eerlijk te zijn vroeg Xiomara zich af hoe lang het nog zou duren voordat ook haar moeder eraan toe zou geven. Ze was fel tegenstander, maar sinds de dood van Janaea was ze tevens een mentaal wrak. Mara had het de hele verkeerde kant op zien gaan, maar wat ze ook probeerde, ze leek nooit de juiste woorden te kunnen zeggen om te helpen. Soms was het bijna alsof haar moeder niet geholpen wilde worden, maar om eerlijk te zijn snapte Xiomara niet zo goed waarom.
Omdat ze deze spanningen liever uit de weg ging, was Xiomara buiten schooltijd vaak in de stad te vinden. Ze hield van de pleinen en van de gebouwen. Hoewel ze natuurlijk nog nooit in de andere districten of het Capitool was geweest, was ze altijd blij geweest om in Zes te mogen wonen.
Nu zat het meisje op haar favoriete muurtje in de buurt van het grote plein bij het treinstation – het plein waar de Boete dus ook had plaatsgevonden en volgend jaar weer zou plaatsvinden. Ondanks de negatieve associaties, was het naar Xiomara’s een van de mooiste plekken in de stad. Bovendien was het in dit gebied bijna altijd druk en gaf het haar de kans om mensen uitgebreid te bestuderen. Soms, maar alleen als er echt iets interessants gebeurde, dan klom ze zo snel mogelijk van haar muurtje en volgde ze mensen als een professionele stalker. Gelukkig had ze geleerd hoe ze zich zo zachtjes mogelijk kon voortbewegen, dus het was maar heel enkel dat ze toch een keer betrapt werd door iemand. Gelukkig had ze haar lieve, kinderlijke gezichtje nog en wist ze zich meestal wel uit de situatie te praten. Misschien achtten de meeste mensen haar wel onschuldiger dan ze eigenlijk was…

Nu zat Xiomara echter gewoon naar de mensenmassa te staren vanaf het muurtje. Het was best hoog, hoewel erg smal. Ze moest via enkele kratten en een regenton omhoog klauteren om er te komen, maar gelukkig was ze een lenig meisje. Ook was ze maar klein en fijn gebouwd, waardoor het muurtje in staat was haar gewicht te houden. Bovendien zorgde het ervoor dat mensen haar minder makkelijk zouden ontdekken wanneer zij langs zouden lopen.
Vanaf dat muurtje kon ze echter veel zien. Een oud dametje dat viel. Twee jongens van een jaar of vijftien die haar weer overeind hielpen. Een vrouw van middelbare leeftijd die controleerde of de vrouw in orde was. Ook zag ze enkele arme kinderen wat voedsel van een marktkraam stelen, en hoewel ze leken te denken dat hun plannetje was gelukt, zag Xiomara de man achter de marktkraam zuchten. Hij had duidelijk door wat er was gebeurd, maar koos ervoor om niet in te grijpen, ondanks dat er twee Vredesbewakers op nog geen drie meter afstand stonden.

Je leerde veel van mensen, enkel door te kijken, vond Xiomara. Ze hield van kijken en stilte, ondanks dat ze de drukte van de markt soms ook best kon waarderen. Ze was zelf echter totaal niet spraakzaam en mengde zich enkel in gesprekken als ze daar werkelijk aanleiding toe zag. Ze was echter totaal niet verlegen, maar vond het gewoon niet noodzakelijk om ergens onnodig woorden aan vuil te maken.

Twee broertjes van een jaar of acht waren ruzie aan het maken en Xiomara was heel benieuwd hoe hun vader, een voorman in een van de fabrieken, in zou grijpen, maar plotseling werd Xiomara’s aandacht echter afgeleid door een kleine, blauwe gedaante die ze enkel kon zien vanuit het rechterooghoek. Het was geen smurf, niet eens, maar een prachtige vlinder. Misschien was het zelfs wel de mooiste die Xiomara dit jaar had gezien. Ze volgde het fladderende beestje met haar ogen en kon een ondeugende giechel niet onderdrukken, toen de vlinder besloot te landen op iemands hoofd die zich vlakbij het muurtje bevond. Ze werd niet snel aan het lachen gebracht, maar dit vond ze misschien toch wel een klein beetje grappig. Snel deed ze haar best om weer serieus te kijken en probeerde ze haar gezicht in de plooi te houden. Dat was echter nog moeilijker dan gedacht.

“Ehm… sorry,” glimlachte Xiomara naar beneden in een poging om de aandacht te trekken. “Er zit een vlinder op uw hoofd.”


OOC: RPG-NaNo 24: +1372 = 21.437 woorden

Hooiiiii <3

Xiomara lachte vriendelijk naar de man, maar het duurde niet lang voordat ze zich realiseerde dat de man in kwestie niet de meest vriendelijke persoon in het district leek. Ze meende dat ze hem wel eens eerder had gezien en op basis daarvan omschreef ze hem het liefst als crimineel en niet als een persoon met wie ze graag in aanraking wilde komen. Ze zuchtte. Ze had nooit zomaar iemand moeten aanspreken!
De man joeg de vlinder weg en een beetje zielig keek het meisje het beestje na.  Hij was zo mooi! Het was jammer dat ze hem waarschijnlijk niet weer tegen zou komen. In tegenstelling tot mensen waren vlinders niet beperkt tot één district en konden ze zich vrij over de wereld bewegen. Xiomara was daar best wel een beetje jaloers op, ondanks dat ze hield van haar thuisdistrict. Het idee dat ze kon gaan en staan waar ze wilde, zelfs al was haar vader in geen geval positief over reizen, leek haar heel erg fijn toe.

De meneer leek iets te willen gaan zeggen, maar voordat er iets uit zijn mond kwam, keek hij om en liet hij zijn sigaret op de grond vallen. Hij leek niet al te blij en Xiomara volgde zijn blik, die uitkwam bij twee Vredesbewakers die verdacht snel hun kant op kwamen gerend. Ze slikte, want ze realiseerde zich heel goed dat dit geen goed teken was.
Ze richtte haar blik kort op de man, die haar verontrustende gebaren toezond, waarna hij er als een haas vandoor ging. Xiomara keek hem na en zag hoe hij een steegje inging, maar ze wendde snel haar blik af, terwijl ze de Vredesbewakers probeerde te spotten in de menigte. Dat was niet moeilijk, gezien hun witte kleding en het feit dat ze al bijna bij haar waren. Wat moest ze doen? Ze had nog nooit eerder echt contact gehad met een crimineel of met Vredesbewakers, en om eerlijk te zijn had ze daar ook nu geen behoefte aan. Ze kon natuurlijk wegrennen en zich verschuilen in de menigte, maar maakte dat haar niet juist verdacht? In principe had ze niets verkeerds gedaan, tenzij het Capitool een spontaan verbod had uitgevaardigd wat betreft het zitten op muurtjes.

Het duurde niet lang voordat de Vredesbewakers bij Xiomara waren aangekomen. In eerste instantie renden ze haar voorbij, duidelijk op zoek naar de criminele meneer, maar het duurde niet lang voordat ze terugkeerden. Er waren waarschijnlijk te veel steegjes waar hij zich had kunnen verstoppen of verschillende routes die hij had kunnen nemen. Zij wist welke kant hij op was gegaan, maar ze was de stille waarschuwing van de meneer niet vergeten. Het was waarschijnlijk beter om niets te zeggen, hoewel het ook niet slim was om te liegen tegen Vredesbewakers. Xiomara vond deze situatie maar niets!
Een van de Vredesbewakers pakte de nog rokende sigaret van de grond en onderling wisselden ze een blik uit, voordat ze zich tot Xiomara richtten. “Waar ging de man heen die hier net stond?”, werd er aan haar gevraagd, maar het meisje was overgegaan tot de strategie van het onschuldige meisje uithangen. Ze was klein en werd vaak gezien als schattig, zelfs al was ze het daar niet mee eens, maar als ze het in haar voordeel kon gebruiken, dan deed ze dat met liefde. Ze zond een glimlach naar de Vredesbewakers, die haar afwachtend aankeken.
“Ik weet het niet,” antwoordde Xiomara, terwijl een van de Vredesbewakers haar dwong om naar beneden te komen. Nu voelde het meisje zich helemaal klein, want eenmaal op de grond torenden de twee mannen een heel stuk boven haar uit. Ze was desondanks niet bang, hoewel ook niet op haar gemak. “Hij rende ineens weg,” zei ze met een ietwat zielig mondje, alsof ze het oprecht erg vond dat ze de mannen niet kon helpen. “Hij was heel erg snel.”
De twee Vredesbewakers vroegen haar nog naar haar naam en leeftijd, maar blijkbaar werkte Xiomara’s plannetje, want niet veel later mompelden ze iets tegen elkaar. Het enige wat het meisje verstond was dat ze nutteloos was, en dat was goed om te horen. Met een sip gezichtje zwaaide ze naar de mannen, die zeiden dat ze moest oppassen en beter terug naar huis kon gaan. Volgens hen was de stad gevaarlijk voor zo’n klein meisje alleen. Nou, dat bleek maar weer.

Xiomara was echter niet van plan om zich zomaar weg te laten jagen. Ze klom weer op de regenton, waar ze deze keer op ging zitten. Mocht het nodig zijn, bijvoorbeeld omdat de meneer van de sigaret terugkwam, dan kon ze er altijd nog snel vandoor gaan, wat vanaf de muur een stuk moeilijker was – in ieder geval zonder zich te verwonden.  Vooralsnog ging ze echter gewoon verder met het bestuderen van mensen, zoals ze dat graag deed, maar hield ze de omgeving wel beter in de gaten om verdacht te zijn op vijandige situaties. Ze had geen zin in problemen.


OOC: Post-NaNo 1/31