Met een vreselijk gevoel was Chad wakker geworden die dag. Een droge mond van nadorst na alcohol was overduidelijk aanwezig. Wat had hij gister gedaan? En wat lag hij koud, was hij op de grond gaan slapen? Heel voorzichtig opende hij een oog en terwijl die in zich opnam wat er te zien was sprong Chad in één keer omhoog. Huh, waar was hij? Wat was dit voor ruimte? Hij kende deze omgeving niet! Tralies voor het raam, dit was de gevangenis! Wat moest hij in de gevangenis?! Hij herinnerde zich vrij weinig van wat was voorgevallen. Hij was thuis in slaap gevallen na flink wat bier op de bank. Waarom eigenlijk? Zoveel dronk hij niet op dagelijkse basis! Wat voor dag was het eigenlijk?! Ohja. De dag na de Boete. Hij was niet gegaan. Nu wist hij wat het probleem was. Waarschijnlijk zat hij in grotere problemen.

Toen Chad van de eerste schrik bekomen was, keek hij eens rond. In de cel stond niets anders dan een vrij ouderwetse po. Geen stoel, geen bed. De gevangenissen in District 6 waren niet echt een hotelkamer. Wat had je dan verwacht in een District waar de inwoners zich plat spoten om niet te hoeven denken aan het geld, of eerder het gebrek er aan, wat ze hadden. Een schoonmaakster had deze ruimte ook al voor een lange tijd niet gezien. Een stofloze plek had Chads lichaam achter gelaten toen hij was gaan liggen, en zelfs de streep waar hij was meegesleurd was te zien. Voor de rest was het één grote stoffige bende in de cel. Zijn witte hemd was compleet bruin besmeurd door de viezigheid die over de vloer lag bezaaid. Het rook zelfs naar stof in de cel. Een luide nies verraadde zijn toestand van wakker zijn. Die stof was ook niet te harden in je neus.

Vrijwel meteen na de nies, snelde er een vredesbewaker zijn cel binnen. Ze hadden blijkbaar zitten wachten tot hij wakker was om hem meteen mee te nemen. Een vriendelijk verzoek, of op z'n minst een goedemorgen kwam er niet van af. Zonder pardon, of vraag mee te lopen, werd Chad meegesleurd aan zijn arm. Nog net kon hij blijven staan, waardoor hij al strompelend meeliep. Hij was genoeg gesleurd, gezien de schram korsten op zijn ellebogen en knieën. Het straat eczeem zat dubbel en dik op zijn lijf. De korsten zouden binnenkort gaan ontsteken door de vuiligheid, dat was als er niemand nar zou kijken. Zuster Jamilia zou er iets aan kunnen doen, als hij niet vast had gezeten. Zou hij überhaupt nog iemand uit het District terug zien? Of zou hij voor de rest van zijn leven eenzaam opgesloten zitten? Chad was zijn toekomst onzeker.

Na een korte wandeling werd hij een ruimte ingeduwd, waar hij een bekende vrouw zag zitten. Deze vrouw was bekend in het District, aangezien zij de grootmoeder der burgers was. Iedereen had wel een mening over haar, goed of slecht. Chad had altijd ontzag voor haar gehad. Ze hield zich goed staande, en durfde het vol moed in te spreken. Ondanks dat er elk jaar twee jonge burgers werden gestolen om elkaar te vermoorden in één of andere zieke plek die bespeeld werd door krankzinnige geleerden. Hij keek de vrouw dan ook aan met een oprechte blik in zijn bruine ogen toen hij haar een goedemorgen wenste.

Hoe hij zich voelde, en of hij wist wat er gister was gebeurd. "Mevrouw. Om vrijuit te spreken, ik voel me verschrikkelijk. Een barre nacht heeft hier afgespeeld vannacht. Geteisterd ben ik door koortsige hitte aanvallen, snel afgewisseld met het gevoel van onderkoeling. Overal lag viezigheid, en mijn wonden zijn niet snel dichtgegaan. Gister is een zwart vlak voor mij. Globaal weet ik dat ik niet naar de Boete ben gegaan. Ik was in rouw voor de tribuut van vorig jaar, maar vrijwel na het eerste biertje ben ik al het besef van gebeurtenissen kwijt." Na dit gezegd te hebben boog Chad zijn hoofd, ten teken van nederigheid en spijt.

De burgemeester gaf een opmerking over dat ze beiden wel betere ochtenden hadden gekend. Chad kon niets anders dan instemmend knikken, al had hij vrij snel door dat hij dit niet meer moest doen door het stof dat van zijn hoofd af dwarrelde. Het had een vieze uitstraling. HIJ had een vieze uitstraling. Hij hoopte maar dat zijn oprechtheid in zijn woorden door zouden schemeren. Het Capitool zou niet heel blij zijn met iemand die zoiets rebelachtig had gedaan als hij. Hij wist ook niet wat hem bezielde toen hij niet naar de Boete was gegaan. Het was een domme zet, hij zou nooit iets kunnen beginnen tegen het Capitool.

De vrouw betuigde spijt van het oppakken, al moest Chad haar meegeven dat het wel het meest voor de hand liggende was. Hij was dronken geweest en had een regel overtreden, er had niets anders op gezeten. Anders zou ze als burgemeester haar taak en plicht niet doen. "Maakt u zich daar maar geen zorgen om. Ik weet ook wel dat het uw plicht en taak is." Het speet haar ook van Odin. Odin. Bij de gedachte aan de jongen met zijn diepe ogen waar je in kon wegkwijnen moest Chad weer rillen. Bij zijn naam ging opende hij weer een verlate blik in zijn ogen, een holle blik waaruit niets anders dan leegte was te lezen. De dood van zijn Odin had ook niets anders achter gelaten dan leegte. Hij kon ook niet reageren op de soort van condoleance van de burgemeester. Zijn enige reactie was de zoveelste traan die hij liet om zijn Odin, de dikke traan rolde vrij meteen uit zijn ooghoek naar zijn wang. Het was zo oneerlijk.

Na de dood van Odin was Chad nog erger tegen de Spelen in zijn gedachtes dan daarvoor. Tuurlijk had er altijd een gevaar op de loer gelegen dat hij in de Spelen zou eindigen, maar hij had niet verwacht dat de Spelen zijn leven zouden vergallen op deze manier. Na de dood van Odin had Chad niet eens meer naar de Spelen gekeken, hij wist niet eens wie er had gewonnen. Het interesseerde hem ook niet. Het jaar erna had zijn leven alleen een leegte gekend. Nergens had hij zin in, en om eerlijk te zijn was de cel hier in 6 niet zijn eerste keer dat hij in het stof had liggen wegkwijnen. Het was gewoon zo makkelijk geweest om zich zo verschrikkelijk mogelijk te voelen, en daarbij zich nog zieliger te vinden dan wie dan ook in de wereld. Het voelde gewoon zo verdomd oneerlijk.

Shit. Dit was niet zijn bedoeling geweest. Zijn absentie was tot nu toe al niet zonder gevolgen geweest, maar nu was hij zelfs op de bespreektafel gekomen van de presidente. Die zelfingenomen, arrogante, kwallerige, hebberige... en ja zo kon hij nog wel even verder gaan over de kreng die dit allemaal in gang had gezet. Had dat kanariekleurige Capitool gedrocht dan niet eerder kunnen verzinnen dat niet iedereen instemde met een moordlustig leedvermaak? Zou hij in het nieuws zijn geweest in het Capitool? Vast niet, anders zouden mensen zijn denkwijze overnemen.

Nu kwam de dan oerdomme retorische vraag. Of Chad wist waarom de Spelen belangrijk waren, en het verschrikkelijk was dat hij had gespijbeld. Natuurlijk wist Chad dit niet. Waarom was het belangrijk voor het land dat het jonge volk elkaar moest uitmoorden op zijn tijd. Dat sloeg toch nergens op? "Beste burgemeester. Dat begrip heb ik niet voor de Spelen. Ik kan u eerlijk antwoorden dat de Spelen een hel van mijn leven hebben gemaakt. Als ik het mag omdraaien, weet u dan waarom de Spelen zo belangrijk zijn? Waarom het zo goed is dat onze kinderen elkaar de nek omdraaien, de hals doorsnijden en daar trots op moeten zijn?" Misschien was dit iets te grof, maar dit lag dan ook emotioneel dicht bij Chad.

De burgemeester bleek nu haar humeur te verliezen, net als haar geduld. Zo kende Chad de vrouw niet. Achter wiens kant stond die vrouw eigenlijk? Was ze dan zo gehersenspoeld door de Capitool tutjes? Wat zou ze van ze krijgen? Ook de luxe om spullen even duur als een trein op je gezicht de plamuren? Of de luxe om eten wat gelijk stond aan een jaar eten in de prullenbak te smijten? Het moest wel als je zo tekeer ging tegen een districtgenoot die een slachtoffer was van de omstandigheden. Wie had ooit bepaald dat het Capitool het Capitool was? Dat zij niet hoefden te werken voor hun eten?

"Ja. Ik begrijp dat ik een soort van 'opstandeling' ben geworden nu ik niet naar de boete ben gegaan." Het was eerder een antwoord om van het gezeik af te zijn dan dat hij het echt meende. Al liet hij dat niet blijken in zijn houding. "Het spijt me echt heel erg mevrouw. Wat kan ik er nu nog aan doen?" Chad moest hier onderuit komen, hij was nu van de Spelen af hoefde er nooit meer naartoe. Hoe zonde was het dan om precies ironisch op het moment dat hij vrij was vermoord te worden?

"Is er al een straf bepaald?" Bij het nadenken daarover begon Chad al te stressen. Wanhopiger dan hij wilde zei hij dan ook meteen: "U gaat me toch niet vermoorden? Toch?" Zou de vrouw het kunnen? Zou ze hem kunnen beschermen voor het Capitool? Of zou ze lekker meegaan met die verkakte freaks der natuur? Het zou hieruit blijken, welke kant koos Mayme Mcniall?