Nakoma wreef nerveus over haar benen, en haar ongemakkelijke gevoel maakte abrupt plaats voor misselijkheid toen de presentatrice van de Hongerspelen in beeld verscheen. Nakoma was stil, muisstil, dacht er nog net aan adem te halen terwijl de vrouw op het scherm aan haar praatje begon. Ze lette nauwelijks op, keek rond zich naar het kleine groepje mensen dat zich voor hetzelfde televisiescherm verzameld hadden. George zat naast haar. Junia, de parelhoen die zich zo nu en dan ook haar rol als begeleidster leek te herinneren, zat een beetje verder, samen met hun styliste en het voorbereidingsteam. Er stond champagne klaar die Nakoma toch niet zou drinken, ongeacht het resultaat van de privésessies.

Lincoln Wells was als eerste aan de beurt. Zijn negen kwam volledig verwacht. Nakoma kon enkel opgelucht zijn dat zijn score niet nog hoger lag. Lincolns districtgenote, een meisje dat Nakoma nog niet echt opgevallen was tijdens de trainingsdagen, scoorde een respectabele zeven. Maximilian, van wie Nakoma enkel wist dat hij niet graag Max genoemd werd en een beetje als een gluiperd overkwam, haalde niet meer dan een zes en de jonge Annabelle scoorde nog een puntje lager. Het zag er niet rooskleurig uit voor district twee, dit jaar. De jongen van district drie haalde ook geen noemenswaardige score, maar Flaire, het onvoorspelbare (en volgens Nakoma ook niet volledig toerekeningsvatbare) meisje van district drie, scoorde een acht. Het zou Nakoma niet verbazen als ze de spelmakers zo geïntimideerd had met haar roekeloze, wenkbrauwafschroeiende vuurspel dat ze haar uit pure angst een goed cijfer gegeven hadden.

George verscheen als volgende, en Nakoma wierp een vluchtige blik op de jongen naast haar voordat ze zich richtte op het cijfer dat op het scherm verscheen. Het misselijke gevoel in haar maag viel heel even weg toen ze de zeven zag verschijnen. “Goed zo!” zei ze oprecht tegen haar districtgenoot, en ze wierp hem een glimlach toe. Een zeven was zeker een degelijke score, vooral gezien zijn leeftijd. Het was niet zo veel dat hij erdoor opviel en het hem mogelijk vijanden zou opleveren, maar hopelijk wel genoeg om hem een serieuze deelnemer te doen lijken in de ogen van de sponsoren.

Nakoma’s gezicht en naam verscheen als volgende, en het zware gevoel in haar maag keerde meteen terug. Toen verscheen ook haar cijfer, en Nakoma’s mond viel open. Ze staarde enkele seconden verward voor zich uit, niet in staat om deze informatie te verwerken. George’s reactie ging volledig aan haar voorbij, en het opgewonden gekwetter van haar styliste en begeleidster registreerde ook niet in haar hersenen. Een tien. Dat was véél. Meer dan die Capitoolliefhebber, Lincoln, en hij had Nakoma’s grootste concurrentie geleken. Er waren natuurlijk nog acht districten te gaan, en er konden altijd verrassingen bij zitten, maar een tien, daarmee zou ze sowieso bij de top horen. Ze wist dat er vorig jaar één elf en één tien uitgedeeld waren, en iedereen wist dat het meisje met de hoogste score gewonnen had. Dit was… dit was… wow.

Ze kwam nog net op tijd bij haar positieven om de zeven van Titus te zien verdwijnen en plaats te maken voor zijn districtgenote, Susan, die de laagste score tot nu toe kreeg. Arm meisje. Tenzij het een tactiek was, natuurlijk. Nakoma was nog steeds te erg in shock om meer dan een voorbijgaande gedachte aan dat idee te besteden.

De tributen van district zes scoorden beide matig, maar Nakoma moest moeite doen om de cijfers in haar geheugen op te slaan en niet weer af te dwalen naar haar eigen tien. Wat zou dit betekenen? Ze was nu ongetwijfeld aantrekkelijk voor sponsoren, daar bestond geen twijfel meer over. Het stelde haar wat meer op haar gemak voor de interviews, die veel te dichtbij kwamen en Nakoma zenuwachtiger maakten dan zelfs haar mondelinge examen Geschiedenis afgelopen schooljaar. Ze moest zich in ieder geval niet zo veel zorgen meer maken over de indruk die ze zou maken, of ze wel vriendelijk genoeg was, of haar lach wel oprecht genoeg leek... Op basis van haar score alleen zou het Capitool haar waarschijnlijk al interessant vinden.

Maar wat zouden de andere tributen over deze score denken? Lincoln, wiens aanbod tot een “vrijblijvend gesprek” ze tijdens de eerste trainingsdag afgeslagen had, zou hier vast niet blij mee zijn. Ze wilde zijn bondgenoot niet zijn, en had nu een hogere score dan hij. Hij zou haar waarschijnlijk zo snel mogelijk willen uitschakelen. Dat zou Nakoma toch doen, in zijn plaats. Ook met zijn negen was hij een niet te onderschatten tegenstander, en hoewel ze zichzelf nog steeds vreselijk voelde om de gedachte die ze nu niet voor de eerste keer had, zou ze niet rouwen om zijn dood. Het was cru, maar zo voelde ze zich nu eenmaal. De regels waren duidelijk: er mocht maar één tribuut weer naar huis, en als Nakoma die persoon zelf niet kon zijn, zou ze er alles aan doen om een van de betere, onschuldigere tieners de arena te laten overleven. George misschien. Dat zou goed zijn. District vier kon zijn overwinning wel gebruiken.

Ze schudde zichzelf weer uit die vervelende, en volledig onproductieve gedachten, wierp een blik op de jongen naast haar, alsof hij haar gedachten had kunnen lezen, maar richtte haar aandacht vervolgens weer op het scherm. De score van de jongen van district zeven had ze gemist, en ze vroeg het aan de andere mensen in de kamer terwijl de zeven van Madelynn (een lagere score dan Nakoma verwacht had, gezien haar onmiskenbare talent met een bijl), en knikte toen Junia antwoord gaf op een toon die impliceerde dat ze teleurgesteld met haar hoofd schudde, alsof Nakoma een ongehoorzaam kind was. Nakoma rolde met haar ogen, hield haar blik op het televisiescherm gericht.

De kleine, eerder onopvallende jongen van district acht verbaasde Nakoma met zijn score – evenveel als George en Madelynn – en ook zijn districtgenote haalde een zeven. Hoeveel waren er dat intussen? Zes? Zeven? Kon het de spelmakers allemaal zo weinig schelen dat ze op zo’n nonchalante manier iedereen die er niet op de een of andere manier uitsprong, maar gewoon een zeven gaven? Nakoma moest bijna lachen toen ook de twee tributen van district negen dezelfde score behaalden. Wie weet had ze wel gelijk. Gelukkig waren de volgende twee scores anders. Nu ja, gelukkig… Niet voor de twee tributen van district tien, want een vijf en een vier waren niet erg indrukwekkend, maar voor Nakoma betekende het natuurlijk wel weer een iets grotere kans om naar huis te gaan. Maar ook die gedachte maakte haar intussen een beetje misselijk. Naar huis gaan. Ze had zichzelf er enkele dagen geleden al op betrapt dat ze, telkens wanneer ze zich dat mogelijke vooruitzicht voorstelde, meteen overschakelde naar een ander scenario: wat als ze zelf niet naar huis kon, wie wilde ze dan dat er in haar plaats ging?

En het was niet dat ze dit niet wilde overleven. Integendeel. Ze wilde niets liever dan haar familie weerzien, in haar eigen bed slapen, het zout van de zee ruiken, kippenvel voelen als ze het koude water insprong, dat heerlijke geprik in haar ogen…

Maar hoe kon ze ooit naar huis gaan? Hoe zou ze ooit met zichzelf kunnen leven als naar huis gaan betekende dat ze een moordenaar moest worden? Dat ze tieners – kinderen – moest vermoorden, gewoon om haar familie weer te zien? Wat voor een gruwelijke egoïst zou ze daarvoor moeten zijn? Daar kon ze geen bevredigend antwoord voor bedenken, en het was daarom dat ze de kwestie het liefst vermeed.

De scores van de laatste twee districten miste Nakoma volledig, en het interesseerde haar ook allemaal niet meer. Ze wilde alleen zijn. Ze wilde op het muurtje naast haar huis zitten en naar de zonsondergang staren, of toekijken hoe haar vader vormgaf aan zijn nieuwste creatie uit drijfhout. Of eender waar zijn, eigenlijk, zolang het maar niet hier was, in dit trainingsgebouw, omringd door Capitoolgespuis, in deze stad vol overdaad en verderf. Wat had iedereen hier toch tegen het natuurlijke? Waarom moest iedereen haarloos, opgemaakt en chirurgisch misvormd zijn? Waarom moesten velden, bossen, boerderijen zo nodig plaats ruimen voor wolkenkrabbers en cement?

Voor het eerst sinds haar aankomst in het Capitool voelde Nakoma zich in het nauw gedreven, volledig opgesloten, alsof ze elk moment uit haar vel kon springen. Ze moest hier weg. Maar waarheen? De enige plaats die haar nu te wachten stond was de arena.

Ze wilde de zee in springen, zwemmen tot ze niets meer rondom haar zag, enkel water. Of zelfs een boom in klimmen, helemaal tot de kruin, zodat haar gezichtsveld enkel met bladeren en takken gevuld was, en ze de verse plantengeur kon opsnuiven. Maar hoeveel het Capitool ook kon fabriceren, dat hoorde er niet bij. Ze konden de illusie creëren, en nog vrij realistisch ook – Nakoma had de afstandsbediening in haar slaapkamer tijdens haar eerste dag ontdekt – maar het was niet echt. Ze kon er niet in verdwalen. Alleen maar tegen muren oplopen.

En dus deed ze het enige wat ze momenteel wel kon: ze leunde voorover en liet haar hoofd op haar handen rusten. Haar vingers bedekten haar ogen en konden het te felle licht wat wegwerken, maar de geluiden rondom haar waren te luid om volledig te negeren en enige geslaagde illusie te creëren. Ze deed haar best om zich op de oceaan te richten – zijn geluiden, geuren, smaken – maar het hielp niet. Ze moest hier gewoon weg!


OOC: Ik heb geen idee waar dit plots vandaan komt. Just fyi. It just sort of happened. Also, als ik niet mag zeggen dat George bij Nakoma zit, let me know, dan verander ik het.