Sköll voelde zich vrij op zijn gemak bij de roodharige pyromaan. Maar het zou ook kunnen om het feit dat ze nog geen vuur in handen had. Verder was het ondertussen zijn doel geworden met haar te flirten zolang de situatie het toeliet. Hij vond het zelf ook fijn. Zo keek de blondie weer opzij en naar beneden, zo moest hij altijd kijken om Flaires groene ogen te zien. Hun grote verschil was drastisch. Bij haar vraag greens hij breed, in zijn kilblauwe ogen een glans. ‘Nee Sól, nog niet. En het heeft met Eldur te maken, maar nogmeer met..’ nog voor hij zijn zin afmaakte greens hij nogmaals en schudde zijn hoofd. Hij wou de verassing niet verpesten. De zon brandde op zijn lichtgetinte huid. Hij was het gewent in de zon te werken maar er was altijd schaduw in de buurt geweest, met zijn lichtte haarkleur, een blond zo licht dat je het in de zon vrijwel wit kon noemen, was deze temperatuur ondragelijk. Hij verbrandde snel en hoewel zijn kleren isolerend waren tegen kou en warmte kon hij niks anders dan druipen. Bij het horen van zijn naam, natuurlijk zonder het bijbehorende accent, keek hij weer naar Flaire. Toen ze zei dat ze uit de zon moesten knikte hij toegefelijk. ‘We kunnen het beste in het donker reizen en overdag schaduw zoeken’ Dat was het slimste idee. Als de andere sliepen zouden zij wakker zijn en andersom. Hoe lang duurde de spelen ongeveer? Een week? Dat zou hij wel moeten redden zonder al te veel slaap. Ze zouden elkaar kunnen aflossen. Al zou hun reputatie als een stel jachthonden de meeste wel weghouden. Ineens wees Flaire iets aan, iets achter hun. Weer knikte hij braafjes en ze keerde hun koers om. Op naar een bedekt oord. Na een kleine omloop had het tweetal de toren bereikt. Flaire liep gelijk omhoog en Sköll volgde op een rustiger tempo. Hij was moe van het rennen en de hitte, even tot rust komen zou hem zeker goed doen. Eenmaal boven trok hij zijn doorweekte shirt uit en hing deze uit om te drogen in de zon. Zodra het afkoelde zou hij blij zijn met een droog shirt. En nu kon hij best even rondlopen in een bloot bovenlichaam. Niet dat deze echt zo sexy was, zijn rug en borst waren bedekt met littekens. Zijn borst vooral met dunne lijntjes maar zijn rug ook met sporen waar hij met een zweep was geslagen. Kleptomaan zijn was niet het handigste in een district, stelen was verboden en hij kon het niet helpen door te blijven stelen. Zo ging hij naast Flaire zitten, even zuchtend genietend van de schaduw. Bij de vraag van Flaire knikte hij en grabbelde het pakketje uit zijn schoudertas die nu tegen de muur aan leunde. Deze overhandigde hij met een lach naar Flaire. Op dat moment kwam er een nieuw pakketje naar beneden dwarrelen. Zijn nummer erop. Nog voor hij de grond raakte plukte hij deze uit de lucht. Grijnzend keek hij op naar Flaire ‘Laten we eens kijken wat we hebben’ Zo draaide hij zijn pakketje open om een aardappelschilmesje te zien. Sceptisch trok hij een wenkbrauw op en hief het kleine mesje in de lucht. ‘Þakka þér, ég held ..’ mompelde hij in zijn eigen taal. ‘Í öllum tilvikum, er það skörp’ ging hij mompelend verder. Hierna ruimte hij het ding op in het pakketje samen met de de doek die als parachute had gediend. Wie weet kwam dat nog wel van pas. ‘Wat heb jij gekregen?’ sprak hij toen maar weer in de algemene taal. Hij had het zelf niet eens doorgehad dat hij was geswitched.

Occ:
Vertaling = 'Dankjewel denk ik..' 'In ieder geval is het scherp'

Sköll was het gezelschap van vrouwen wel gewent. Al was het maar om het feit dat Hati iedere dat een nieuwe mee naar huis bracht. Hij was als kind ook wel verliefd geweest maar nooit zoveel als zijn broer had gedaan. Die hielt van alles, van vrouwen. En tot zijn afschuw; ook mannen. Het mocht dan wel een onredelijke en slechte gedachte zijn maar het was de zijne. Hoe dan ook, hij voelde zich helemaal niet ongemakkelijk met enige vorm van naaktheid. En zeker, hij had al gezien dat hij bij Flaires topje naar binnen kon kijken. Daar zorgde het groteverschil wel voor. Maar het interesseerde hem niet zo. Hij geloofde niet meer in liefde en vond dat maar voor beesten zoals zijn broer. Zijn moeder was gestorven door liefde, zijn broer was er door misvormt en zijn vader had hun erdoor verlaten. Hij geloofde het niet. Maar het zou een leugen zijn als hij zou zeggen dat hij niet iets bij Flaire voelde. Toch liet hij dit niet zien, en zijn charme gebeurde bij iedere vrouw. Het zat in zijn natuur. Het warme gevoel in zijn borstkas was dus ook iets van weinig waarde. Ineens kreeg hij een heel mannelijke bril toegegeven. Zonder twijfelen zette hij de roze hartjesbril ook op. Want ja, hij was zo fabulous. Hij keek aandachtig naar de middelen die Flaire nogmeer had gekregen. 'We kunnen in ieder geval een fatsoenlijk maaltje maken' sprak hij zo positief mogelijk maar met een kleine grinnik. De blonde leunde over Flaire heen, zijn borst tegen haar schouder en zijn kin boven haar hoofd. Zo pakte hij de rol uit haar pakketje en bekeek deze eens aandachtig. 'Je kan er dingen stevig mee vastplakken' legde hij uit. Ze gebruikte een eenzelfde ding ook voor bijlen te repareren, al was dat lang niet zo sterk en plakkerig als dit. Hij rolde er een klein stukje af en beet het los. Toen pakte hij zijn stok en plakte het aardappelschilmesje aan het uiteinde vast. 'Zo, beter als niks' sprak hij grijnzend bij zijn eigen-huis-en-tuin speer. Of hij dit zo liet wist hij nog niet maar goed. Plagend leunde hij tegen Flaire aan, wetend dat zijn gewicht het meisje zowat moest pletten. Op de een of andere manier maakte hij graag contact met haar, maar goed, niet te veel over nadenken. Hij legde het rolletje tape op haar hoofd.

- Sköll maakt een eigen huis en tuin speer
- Sköll draagt een hartjesbril
- Sköll ligt zowat op Flaire xD

Bij de vraag hoe hij aan de zweepslagen kwam keek hij naar zijn gehavende handen. Ze waren gesleten door het werk. Dit waren de handen van een jongen die de hele dag hout hakte en daarna nog naar machines keek of ze nog werkte. Simpele dingen, dingen voor domme mensen, maar die mensen hadden zulke handen. Handen die als schuurpapier konde dienen en niet gemaakt waren voor vriendelijk contact met andere handen. ‘Stelen is verboden’ sprak op een ferme toon, zoals een vader zijn zoon toe zou spreken. ‘Maar ik móet stelen zoals jij vuur móet stichten’ Legde hij uit zonder haar aan te kijken. Hij was een kleptomaan. Stelen voelde niet goed maar het gevoel negeren was domweg een marteling. Het deed pijn en vergeet het punt van slapen maar. En ook na enkele dagen in het Capitol, waar alles opgepakt mocht worden, waren zijn handen aan het jeuken. Hij wou íets vasthebben, iets dat niet van hem was. Maar om zich toch iets beter te voelen pakte hij het warme amulet om zijn vast. Zijn huid die eronder had gelegen was een ongezond rood door de hitte die het goud had veroorzaakt. Bij de volgende vraag liet hij zijn duim over de indruk glijden. ‘Gewoon, elektrisiteit schoot door mijn lichaam en liet wat versiering achter’ Hij zei het nonchalant maar zo voelde het niet.

De jongen was opgestaan en naar losse planken aan het zoeken. Fronzend liet hij zijn hand over de planken gaan maar deze vonden geen spleetjes. Flaire was ondertussen weer bij hem. ‘Ik zoek een manier om wat brandhout te krijgen’ sprak hij simpel. Hij haalde zijn handgemaakte aardappelschilmesje speer tevoorschijn en probeerde deze tussen de planken te steken en vriemelde er wat mee. Niet dat hij heel erg veel opschoot.. Plots zag hij in zijn ooghoek iets naar beneden zakken, voor Flaire. Alweer een pakketje? Ze gingen goed zeg. Al hoopte hij nu wat minder roze artikelen te krijgen, kijkend naar zijn roze mesje en de roze bril op zijn hoofd.

Je kan niet stoppen, wat je ook wilt doen. Je kan niet stoppen met stelen. Het werkt verslavend en als een ziekte. Zelfs als je er niet mee bezig bent neemt het bezit van je. Sköll leed in de arena, zonder dingen af te nemen. Nou ja, opzich als ze eerst iemand keel doorsneden met een aardappelschilmesje.. Maar goed. Zijn ijzig blauwe blik lag rustig op Flaire toen ze de aansteker te voorschijn haalde. Hij keek hoe haar ogen het oude ding in zich opnamen en ze wegzonk in gedachten. A trip down memory road. Zelf had hij weinig herinneringen aan zijn voorwerp van thuis. Een goud amulet dat hij zich vaag herinnerde uit zijn jeugd, nog in de tijd dat zijn moeder leefde en Hati nog niet geboren was. Mooie tijden. Ze had hem toen vertelt waarnaar hij vernoemt was, en liet toen de ketting zien. Deze zat al jaren in de familie en was een van de enige voorwerpen met echte waarde. Ze had er ook een in het zilver, maar deze was niet voor hem. Nu was hij van zijn jongere broertje. De zijne glom goud. Onder zijn handen voelde hij het patroon, de indrukking en kon het plaatje voor zich zien, zo vaak had hij het bekeken. Voor hij uit zijn district werd gesleurd had hij het vrijwel nooit gedragen. Toch voelde het vertrouwt. Toen Flaire ernaar vroeg haalde hij zijn hand weg. 'Een amulet, niks bijzonders' Ooit legde hij het Sól wel eens uit, als de wolf en de zon eens een momentje rust hadden van hun jacht. Ze waren uiteindelijk weggekomen van hun schaduw plekje en waren weer in beweging. Bij het idee van de roodharige fronste hij eventjes maar bracht geen protest uit. Als het pad kapot was moesten ze op een kortere weg lopen, en Sköll had niet zo heel veel evenwichtsgevoel.. Maar goed, ze moesten ergens hout vandaan proberen te halen. Nog voor hij de oplossing had gevonden kwam er weer een pakketje naar beneden. Verrast keek hij op. Ook hiervoor kreeg hij niet teveel tijd. Hij kreeg een briefje. Bij haar opmerking grijnsde hij even charmant en begon met een soepele stem voor te lezen ''Voor Flaire, gebruik hem nuttig'' Waarna hij het briefje weer terug overhandigde.