Zo snel mogelijk weg, weg van de andere tributen en net zolang snelwandelen tot hij het beschuttende bos om zich heen had. Dat was de enige gedachte die George had toen hij vertrok. In zijn hand hield hij de ijzeren liniaal zodat hij nog een kans tot verdediging zou hebben. Rennen kon niet, het was veel te heet en iedereen kon bedenken dat rennen in deze hitte alleen maar tot uitdroging zou zorgen. Dus liep hij zo snel hij kon over de houten bruggetjes, en een stukje op een glibberig stenen-pad, op weg naar het bos.

Hoewel het een aardige tocht was, en hij merkte dat hij steeds wat langzamer ging, wist hij toch het bos te bereiken rond een prima tijdstip. Onderweg had hij zich nergens voor af laten leiden en was hij rechtstreeks naar dit doel gegaan, nu was het dus tijd om beslissingen te nemen over de rest van zijn route.

Er waren drie dingen die hij goed kon gebruiken en waar hij nu tijd aan kon besteden, het eerste was om alvast een goede slaapplek te vinden, maar dan zou hij daar erg lang moeten blijven voordat de avond viel, en hoe langer hij ergens zat, des te groter de kans dat hij door anderen gevonden werd. Het tweede was voedsel zoeken, maar ondanks dat het hier iets droger was, er was nog steeds heel veel water en drassigheid. Hier durfde hij zich nog altijd niet in te wagen tot hij had gezien hoe anderen het water overleefden. Hij zou natuurlijk kunnen proberen te vissen, maar daarvoor gelde ook dat dat ervoor zou zorgen dat hij een behoorlijke poos stil staat. Hij durfde het nog niet aan, niet met nog zoveel tributen in de arena.

Dus koos hij voor de derde optie: verder trekken en hopen op iets nuttigs. Misschien had hij al mensen overgehaald hem te sponsoren, maar veel hoop durfde hij daarop niet te leggen. Terwijl hij liep nam hij bij elke kruispunt de weg die hem het beste aanvoelde, puur op gevoel. Hij merkte al snel dat het pad begon te stijgen, alsof het een soort heuvel was. Dat moest toch wel iets betekenen? En dat iets moest vast wel goed zijn, toch?

Het stijgen van het pad maakte de tocht zwaarder en nu voelde hij toch echt zijn keel langzaam droog worden. Hopelijk was er hierboven iets, anders moest hij zich maar op het vieze water stortten.

En toen opeens waren de bomen om hem heen verdwenen en stond hij plotseling op een grote, open ruimte. Toen hij achterom keek zag hij dat hij een stuk hoger stond en daardoor nog weer meer van de arena kon zien. Dit platform kon haast niet iets randoms zijn, want de Capitool-mensen kennende hadden ze ook hiervoor iets raars bedacht. Behoedzaam maar ook nieuwsgierig begon George het platform te verkennen.


OOC:
~ George loopt na het begin meteen door naar het bos, hierbij geen tijd verspillend
~ George is naar 1 van de meest Noordelijke platforms gelopen (door de wisselende wegen heb ik geen idee welke van de twee)

Omdat de mannelijke tributen van 12 en 6 eerst nog druk waren met het spinnenweb en de speren terwijl George meteen hiernaartoe ging, ging ik ervan uit dat ze elkaar niet tegen kwamen. Als dit volgens jullie niet kan kloppen hoor ik 't wel


Ik ga ervan uit dat George op het andere platform terecht komt, dan is er wat meer zekerheid dat hij die andere twee tributen niet tegen zou moeten zijn gekomen.

Als George het platform verkent, zal hij merken dat het niet goed vastzit, maar slechts op één paal balanceert. Dus als hij helemaal naar rechts loopt, zal het platform steeds verder naar rechts overhellen, en als hij naar de linkerkant loopt, dan zal het naar links overhellen - en als hij helemaal aan de rand blijft staan, zal het platform binnen korte tijd zover overhellen, dat het naar beneden stort.

En het was een goede keuze geweest om behoedzaam te blijven. Al na kort op de rand van het platform gestaan te hebben om om zich heen te kijken, merkte hij dat hij een stuk naar beneden was gezakt. In plaats van recht liep de ondergrond schuin, met het hoogste punt voor hem. Dingen die bewegen kunnen niet veel goeds meebrengen, en of het nou zijn gewicht of een elektronisch bewerkt iets was, hij moest in elk geval weer hiervan af te komen. Hij draaide zich al om, maar zag dat het pad al te ver boven hem was om zonder risico's terug te springen. En het pad kwam steeds verder boven hem.

Zo snel als hij kon draaide hij zich weer terug en sprintte hij naar de andere kant van het platform. Hij voelde hoe het platform even stil bleef, en toen weer langzaam aan zijn kant omlaag ging. Het verdomde ding stond waarschijnlijk maar op èèn paal, en moest dus vooral in evenwicht blijven. Evenwicht was niet zijn sterkste punt, maar hij begreep wel dat het midden het veiligst moest zijn. Dus rende hij daarnaartoe, hopend dat het platform zou blijven staan.

Het werkte inderdaad en het platform lag opeens weer stil, maar om hem heen was niets te zien wat de moeite waard was. Jammer, nu had ie voor niets zo'n eind gelopen in deze hitte. Er was ook maar één weg terug: diegene waar hij vandaan gekomen was. Hij nam een paar seconden om zich voor te bereiden en rende toen zo snel hij kon naar de weg. Door zijn snelheid was het platform niet al te ver gezakt en kon hij makkelijk weer op het veilige gebied springen.

Het voelde meteen een stuk beter: vaste grond. Sinds het zoeken naar spullen hem op een dood spoor hadden gebracht en de avond steeds dichterbij aan het komen was, besloot hij dat hij een overnachtingsplek moest gaan zoeken. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan, maar de eerste stap was makkelijk. Veel andere keus had hij immers niet dan een stuk terug lopen, in elk geval totdat hij weer beneden was. Dus hij raapte zijn energie bij elkaar, greep de liniaal extra goed vast en begon aan zijn terugweg. Hij overwoog het nog om gewoon naar beneden te rollen maar hij had geen zin in de gevolgen van eraf vallen.

Hij stopte op het punt dat het pad weer vlak boven het water zat en de weg weer horizontaal liep. Om hem heen stonden nog altijd bomen die hem genoeg dekking gaven, en daarmee ook een gevoel van veiligheid. Voor de tweede keer opende hij de schooltas. Hij bekeek deze keer de spullen wat zorgvuldiger en besloot dat de driehoek en een stel potloden voortaan in zijn broekzak mochten leven. Dan had hij tenminste iets om als projectiel af te schieten. Toen hij zijn maag hoorde rommelen besefte hij dat voedsel ook een belangrijk punt was. En hij vervloekte het feit dat hij geen touw of ijzerdraad had.

Gelukkig had hij nog zijn creatieve brein, die meteen op zoek ging naar een mogelijke manier om voedsel te vangen zonder het gebruik van touw. Een speer of een harpoen namaken was zijn eerste idee, maar helaas was dat onmogelijk omdat hij geen mes had om dit te maken. Een soort val maken leek hem het meest logisch, maar het zou lastig worden omdat er geen zichtbare stroming aanwezig was. Nadat hij gewoon geen ideeën meer had legde hij zich er maar bij neer dat hij zonder sponsoring of een beetje geluk voorlopig met een lege maag moest leven.

Hongerig, warm en moe van de lange dag besloot hij dat hij rust nodig had. Hier bij het pad blijven was een te groot risico, dus liet hij zich voor het eerst van het pad af zakken. De soppige grond bracht verkoeling met zich mee, en hij sjokte door het water dat tot zijn enkels kwam. Hij verwachtte niet dat andere tributen het bos in zouden trekken, plus hij had geen zin om eeuwig rond te lopen. Daarom stopte hij bij de derde rij bomen die hij tegenkwam. Ver genoeg van het pad om onzichtbaar te blijven, dichtbij genoeg om eventuele voorbijgangers te kunnen horen. De bomen, hoe slijmerig ze ook waren, leken hem de beste overnachtingsplaats. Hij koos een boom die allemaal wortels eromheen had groeien en die bovendien een niet al te hoog splitsings-punt had.

Hij glimlachte, nu kon hij eens laten zien dat hij ook ergens toe in staat was. Het was dan niet zo'n challenge als het vermoorden van anderen, of een fantastische val bouwen. Maar het was iets. Hij begon vol moet de glibberige stam te beginnen. Hoewel hij een paar keer bijna uitgleed, en hij halverwege een tijd vast zat, was hij toch trots op de snelheid waarmee hij boven gekomen was. Hij propte zich in de kleine ruimte tussen de takken totdat hij in de richting van comfortabel lag. Zijn tas hing hij aan een tak naast hem. Hij was al bijna helemaal weg toen hij weer opschrok van de kanon's schoten. Hij telde er drie, wat hem tegenviel.

Of het überhaupt al nacht was wist hij niet eens, het was in dit bos waarschijnlijk altijd donker. Maar voor hem telde het als nacht en hij was tevreden met zijn resultaten tot nu toe. De eerste dag overleefd, dus nog een dag minder te gaan. En hij sukkelde weer weg.

OOC:
~ George betreed het platform maar verlaat het zonder er veel aandacht aan te besteden
~ George wilt een poging tot vissen ondernemen maar doet dit toch niet omdat hij geen touw heeft.
~ George verlaat het pad om het bos in te trekken
~ George slaapt in een boom die vlakbij het pad staat, maar te ver weg om zichtbaar te zijn.

Niet bepaald een goeie post, sorry :3