Robins gevoelens waren gemengd terwijl hij op het plein zat te wachten op de opening van de spelen. Hij was deels opgelucht dat hij de twee gekozen kinderen niet kende, en vooral dat het niet zijn broertje was geweest die gekozen was. Maar juist daarom voelde hij zich schuldig voor de families van de wel gekozen kinderen. Hiernaast was hij vooral woedend op het Capitool en op deze verdomde spelen. En voor de zoveelste keer vervloekte hij diegene die dit concept bedacht had. Dat moest toch een ziek persoon zijn geweest?

Het liefst was hij dan ook niet naar dit plein gekomen, het liefst had hij nu thuis gezeten, of was hij gewoon een eind weg van de stad gaan wandelen. Maar sinds hij enkele problemen met de peacekeepers had gehad wist hij dat hij beter in de gaten werd gehouden. Hij wist wel zeker dat wanneer hij ook maar de kleinste verdachte beweging zou maken meteen alle ratten van het Capitool het zouden weten. Nee, voorlopig kon hij beter braaf doen wat ze van hem verwachtten.

Het grote scherm begon af te tellen en het kostte hem alle moeite om niet weg te lopen. Hij zag er tegenop om te zien hoe al die jongelingen elkaar als een stel wilden te lijf zouden gaan. Hoe sommigen door stomme vallen zullen sterven. Hoe anderen nog uren zouden lijden voordat ze eindelijk verlost werden. Maar naast het feit dat hij simpelweg weinig keus had, was het ook menselijk instinct om toe te kijken. Net als alle anderen zou hij straks ook zijn ogen niet van het scherm kunnen halen, hoe onmenselijk de beelden ook waren, hij zou ernaar kijken.

En toen krompen de cijfers en zag je ernaast ook hoe de slachtoffers voor het eerst de arena zagen. Stuk voor stuk kwamen ze in beeld, jong en iets minder jong, fanatiekelingen en angsthazen. Onbewust maakte Robin bij elke tribuut een notitie in zijn hoofd met hoe groot de kans zou zijn dat ze het zouden overleven. Helaas was deze kans bij sommigen gewoon amper aanwezig.

En toen had de teller de nul bereikt en begonnen alle tributen te rennen voor hun leven. Sommigen waren verstandig genoeg om meteen weg te rennen, anderen waren toch te verleid door de spullen die rond de hoorn lagen. Het Capitool zorgde ervoor dat alle spannende momenten goed in beeld kwamen, je ogen van het beeld afhalen was haast onmogelijk. Daardoor zag iedereen ook hoe een roodharige jongen in elkaar werd geramd, het was aan zijn slappe, vreemd-liggende lichaam wel te zien dat hij het eerste slachtoffer van de spelen was geworden. Robin voelde iets van misselijkheid opkomen maar wist het te houden op een vreemd gevoel in zijn maag.

Het beeld switchte en de camera’s lieten zien hoe een jong meisje aangevallen werd door twee, veel sterkere tegenstanders. Het was opvallend hoe goed ze hun aanvallen wist te ontwijken en Robin voelde hoe hij bij elke stoot die ze ontweek hij meer respect voor haar begon te krijgen. Helaas zagen de kansen er voor haar sober uit, alhoewel? Een sprankje hoop kwam op in Robin toen ze in het water sprong om haar belagers te ontwijken. Dit verdween echter toen er aan haar spartelen duidelijk werd dat ze niet veel ervaring met zwemmen had. Het scherm switchte naar een andere gebeurtenis, alsof het meisje nu simpelweg hopeloos was. En natuurlijk bleef Robin staren.

Het was zover.

De Spelen waren begonnen en zoals bijna alle inwoners van zijn district, begaf ook Ayrton zich op het plein. Veel van de potentiële tributen vlogen nadat het startsein had geklonken af op de rugzakken bij de Hoorn. De lafaards daarentegen renden weg, maar Ayrton was er heilig van overtuigd dat die mensen enkel hun dood probeerde uit te stellen en niet voor eeuwig konden wegvluchten voor hun lot. Oftewel, de dood. Het gepeupel werd dit jaar letterlijk terug naar de natuur gebracht en daar gold immers de gouden regel dat alleen de sterkste zouden overleven.

Daarom was Ayrton ook stomverbaasd geweest over hoe lang die kleine meid uit District 12 het uithield tegenover twee moordlustige tributen. Het meisje dook echter als laatste redmiddel het water in waar zij ook nog eens als geschenk uit de hemel een sponsoring ontving. Welke idioot zou die kansloze griet nog sponsoren? Het antwoord op die vraag was hem al gauw duidelijk geworden nadat een opblaaskrokodil in beeld kwam. Dat was het, dat was het hele nut van dit gedoe; vermaak.

De moordwapens bestonden zelfs uit confettipistolen, schoolgerei en er begon zelfs een jongen met aardappelen te smijten. Wat was dit in vredesnaam voor een trieste boel? Mocht Ayrton het volgende jaar in dezelfde situatie terechtkomen, wist hij maar al te goed wat hem te doen stond. Hij zou van al die huppeltutjes in het Capitool puree maken. Ze stuk voor stuk in de pan hakken, nog voordat hij de Arena zou betreden. Hij glimlachte bij de gedachte, dat zou pas vermaak zijn.

De andere mensen op het plein leken zich echter een stuk minder te vermaken toen het eerste slachtoffer was gevallen. De sfeer was al vanaf het moment dat de tributen uit District 6 gekozen waren grimmig geweest en Ayrton wist dat het niet lang meer zou duren voordat deze tikkende tijdbom tot ontploffing zou worden gebracht. De plastic poppen zouden niet de enige zijn die zich tijdens de Spelen konden vermaken, want tijden van onrust betekende dat Ayrton ongelinieerd kon doen en laten wat hij wilde net zoals hij tijdens de Opstand gewend was. En het mooiste van alles was nog wel dat hij er altijd weer mee weg wist te komen, want afleiding was immers de perfecte dekmantel.

Dat leken de tributen dit jaar ook te begrijpen toen twee meisjes een sterk ogende jongen vanachter in de rug aanvielen, maar helaas zou het publiek in District 6 moeten afwachten hoe dat bloedbad af ging lopen. Een oorverdovende knal maakte namelijk plaats voor de beelden uit de Arena waar iedereen zijn blik op gevestigd had. De knal resulteerde in een rookgordijn voor het podium, maar de verwarring bij de mensen begon echter pas in paniek om te slaan toen de knal gevolgd werd door een volgende bom.

Niet alleen het doek waar de Spelen op werd vertoond stond in lichterlaaie, maar ook verspreidde zich een rookwalm door één van de rookbommen over het gehele plein die de bevolking nog meer in paniek bracht. Mensen gilden, trokken en duwden elkaar om zo snel mogelijk weg te komen terwijl Ayrton zijn capuchon over het hoofd trok, zich met de mensenmassa mee liet voeren en bij de eerste beste gelegenheid ertussenuit glipte.
Eindelijk was het zover.

Wordt vervolgd… :J

Mooie post! Ik wil je er echter wel even op wijzen dat de Vredesbewakers wegens eerdere problemen in het district op scherp staan en niet schromen om in te grijpen. Juist dit soort acties willen ze voorkomen, dus ze zullen alert zijn en hard ingrijpen. Dit soort vijandigheden jegens het Capitool kunnen je karakter tevens fataal worden. Probeer hier rekening mee te houden! ^^ Mayme kan nou eenmaal niet iedereen die in de problemen komt helpen, hoe graag ze ook zou willen.

“Hebben jullie alles?”
Ayrton knikte instemmend, evenals Ryan en de andere twee jongens van wie allebei de gezichten hem niet bekend voorkwamen. Of misschien had hij ze wel al eens eerder ontmoet maar was hij alweer vergeten wie het waren, dat zou ook goed kunnen. Ayrton had er in elk geval geen behoefte aan om zijn partners in crime te leren kennen, want afgezien het feit dat hij hun namen toch wel weer zou vergeten hadden ze daar ook de tijd niet voor. Hij slingerde zijn rijkelijk gevulde rugtas op de rug en sprong de leeggeroofde wagon uit.

Toen hij op de heenweg het terrein was opgelopen waar enkele treinen gereed stonden voor vertrek, was Ayrton toch nog enigszins op zijn hoede geweest voor het geval dat er nog een stel Vredesbewakers aan het patrouilleren waren. Gelukkig waren die bemoeizuchtige ellendelingen nergens te bekennen geweest en hadden de rookbommen voor het gewenste effect gezorgd. Zolang het nodig was, bemoeiden zij zich met de situatie op het Plein en kon Ayrton hier ongezien aan de slag gaan. Alleen het feit dat het terrein nog geen 700 meter bij het Plein vandaan was, maakte de misdaad wel een stuk riskanter. Een misdaad waar bovendien een hoge straf aanhing, maar dat was nu eenmaal de risico van het werk en een risico die Ayrton bereid was te nemen.

Ava, de oudste van het stel, nam het voortouw en loodste het groepje tussen de treinwagons door. De altijd even humeurige vrouw liep in een rap tempo zonder op- of omkijken door en hoewel er –behalve bevelen- amper iets uit haar mond kwam, hoefde je geen gedachten te kunnen lezen om te weten dat zij zich ergerde aan het feit dat ze met drie tieners en één volwassene op pad was gestuurd. Dat gevoel was geheel wederzijds, want persoonlijk stond Ayrton ook niet te trappelen om met dat wijf samen te werken. Hoe sneller ze doorliepen, des te eerder waren ze van elkaar verlost. Dat was waarschijnlijk de enige gedachte die zowel Ayrton als Ava deelde.

Stiekem hoopte Ayrton eigenlijk dat de twee jongens die de rookbommen op het Plein af hadden laten gaan inmiddels al waren opgepakt. De twee twaalfjarige snotapen waren nu eenmaal zo stom geweest om zich te laten omkopen door een paar mensen die hij kende. Nu zouden zij voor het incident opdraaien en de volle laag ervoor betalen. Er vanuit gaan dat die twee hun mond voorbij zouden praten, zouden ze de Vredesbewakers enkel en alleen nutteloze informatie geven over het plan achter het rookgordijn. Informatie waarvan die snotapen ook daadwerkelijk geloofden dat het de waarheid was, maar ze waren niet op weg naar het magazijn waar voedsel geborgen werd. Nee, ze zouden een treinwagon met medicijnen overvallen waarvan de producten niet voor District 6 bestemd waren. Producten die nu in de handen van de zwarte handel waren. Het was niet aan Ayrton om de buit door te verkopen en het was ook niet aan hem om te weten wie daar wel overgingen. Hij voerde slechts zijn taak uit, Ava zou de rest regelen. Ayrton maalde er ook niet om wat er daarna met het product gebeurde of waar hij zijn handen vuil aan maakte. Zolang hij zijn geld maar toegeschoven kreeg en op de achtergrond bleef. Net toen hij echter wilde vragen wat hun bestemming precies was en hoelang het nog zou duren voordat ze die bestemming hadden bereikt, stopte Ava abrupt in haar pas.

“Wat is er? Waarom stoppen we?” Vroeg Ryan als laatste man, die net als Ayrton niet kon zien wat er vooraan gebeurde. Ava wendde zich tot de anderen en deed een vinger voor de mond als teken dat ze stil moesten zijn. Het beviel Ayrton maar niets om naar dat mens te moeten luisteren, maar in plaats van er tegenin te gaan en zijn mond open te trekken, spitste Ayrton zijn oren en probeerde de vage geluiden van verderop te verstaan.
“Weet je echt zeker dat je hem deze kant op heb zien gaan?”
“Natuurlijk!” riep een andere stem met verontwaardiging terug. “Ze kunnen onmogelijk ver zijn.”
Wat er verder nog volgde, drong al niet meer door tot Ayrton. Hij vloekte zachtjes in zichzelf terwijl hij zijn vuisten balde. Konden die ellendelingen hem nou nooit eens een dagje met rust laten? Hij zat net zo min op hun aanwezigheid te wachten als zij op die van hem, maar blijkbaar hadden de Vredesbewakers zich toch weer genoodzaakt gevoeld om zich hier te komen bemoeien. Iedereen hield zich doodstil tegen de muur van het steegje en toen ze er zeker van waren dat het veilig was, begon de oudste man van het stel te praten.
“Hoe kan dat nou?” fluisterde hij op dringende toon. “Hoe konden ze dit weten?”
“Ze moeten iemand wel vanaf het Plein zijn gevolgd,” verklaarde Ryan. “Maar als ze één van ons gezien hebben, waarom zijn ze dan niet meteen in actie gekomen?”
“Ze zijn vast versterking gaan halen,” opperde de tienerjongen naast hem. “Jij kwam als laatst het terrein op, nietwaar?” Ayrton kreeg ineens een vinger naar zich toegewezen. “Wil je mij nu de schuld van dit alles geven?” blafte hij verontwaardigd terug.
“Nee- nee,” herstelde hij zich gauw toen Ayrton hem een dreigende blik toewierp. “Ik bedoel- ehm, vroeg me af of je misschien merkwaardigs was opgeval-“
“Het maakt niet uit wie het was,” viel Ava hem in de reden. “Het gaat erom dat we hier wegkomen. Dus ik stel voor dat we hier wachten tot we er zeker van zijn dat er niet meer Vredesbewakers daar ons staan op te wachten.”
“Wachten?” herhaalde Ayrton bars. “Natuurlijk, laten we met z’n allen gerust een gezellig theekransje houden en wachten tot die eikels ons in dit verdoemde steegje vinden!”
“Of je rent nu naar buiten en met geluk kom je nog 200 meter ver voordat ze je neerknallen. Klinkt dat soms beter voor je?” Ava liet een stilte vallen terwijl ze Ayrton met een strenge blik aankeek. Het litteken bij haar oog trok zich een beetje samen en het was bijna onmogelijk om niet naar de afschuwelijke plek te kijken wanneer ze je aansprak. ‘Een cadeautje van de lieve Vredesbewakers’ was Ava’s verklaring voor het ongeval, maar meer woorden had Ayrton nooit bij haar losgekregen. “Dat dacht ik al,” vervolgde de 30- jarige tenslotte. Ze richtte zich tot de jongen naast Ryan. “Locksley.”

De jongen knikte instemmend en kwam naar voren gelopen. Pas toen merkte Ayrton de pijl en boog op de rug van de tienerjongen op. Locksley? Waar had hij dat eerder gehoord? Ayrton fronste zijn wenkbrauwen tot de naam hem ineens weer te binnen schoot. Deze achternaam kende hij maar al te goed en dat was niet alleen te wijten aan de slechte familienaam die de Opstand hen had gegeven.  “Een Locksley,” beaamde hij met een schrale glimlach. “Ik vroeg me al af of de geruchten waar waren.”
De jongen keek verward om, maar toen Ayrton knikte naar de wapens op zijn rug, leek even de kleur uit zijn gezicht te verdwijnen en daarmee nam Ayrton aan dat hij begreep waar hij op doelde. “Ik wist niet dat Robin nog een broertje had,” zei hij tenslotte. “Weet hij wel dat je hier bent?”
“Dit zijn niet zijn zaken.”
“Maar wel de onze,” merkte Ayrton op. “Jij bent wel een mooie hè? Eerst met je vingertje naar mij lopen wijzen, maar wie zegt dat die witte misbaksels jou niet gevolgd zijn? Ze hielden jou en die broer van je toch al meer in de gaten, nietwaar? Of ben je er zo zeker van dat die sukkel wel weer je rug zal hebben wanneer het misgaat?”
“Hij is geen sukkel!”
“Koppen dicht!” snauwde Ava hen toe. “Tenzij jullie het met de Vredesbewakers willen uitvechten wie ze van jullie hebben gezien, stel ik voor dat jullie kappen met gebekvecht en Archer zijn werk laat doen.”
Ayrton snoof minachtend terwijl Archer weer in positie ging staan. De jongen haalde diep adem, trok de pees van de boog naar zich toe en kneep een oog dicht om waarschijnlijk zijn doelwit goed in het vizier te krijgen. Na wat wel een eeuwigheid leek te duren ging het schot van Locksley er eindelijk vandoor en een geluid van kletterende glasscherven vulde de ruimte. Één van de treinramen vloog in miljoenen splinterstukjes aan diggelen en als ratten die door een blokje kaas gelokt werden, kwamen er een stel gewapende Vredesbewakers af op het geluid. Het beviel Ayrton allemaal maar niets, dit wachten; afwachten tot hij iets kon doen. Hij was er niet voor in de wieg gelegd. Nadat alle onuitgenodigde gasten gepasseerd leken te zijn, wuifde Ava met haar hand waarop iedereen haar wederom achterna rende. Ayrton was blij om te merken dat ze op een gegeven moment snelheid leken te verminderen en hij in het eerstvolgende steegje vermoeid tegen een muur kon puffen. Een sprintje van 400 meter trekken was geen probleem, maar dit was dan ook wel weer genoeg inspanning vandaag voor Ayrton. Hij hield niet van rennen en zijn rokersconditie dacht daar net zo over.

“Heren, zie hier onze uitweg.”
“Ui- uitweg?” pufte Ayrton. “Ik zie alleen maar een doodlopend pad!”
“Beter kijken, Seeger.” Een lachje vormde zich rondom Ava’s mondhoeken, terwijl ze naar de grond wees. Ayrton’s ogen volgden haar vinger die uiteindelijk uitkwamen bij een riooldeksel. De man naast de vrouw haalde een pijl uit Locksley zijn pijlenkoker en knielde neer bij de deksel. Met de punt van het wapen probeerde hij zo snel als mogelijk de schroeven los te draaien. “De uitgangen zullen hoogstwaarschijnlijk geblokkeerd zijn. Dit hier is onze enige uitweg.” Een walgelijke stank ontsnapte al vanonder de deksel vandaan en Ayrton stond absoluut niet te trappelen bij het idee om in die smurrie te springen. Hij wendde even zijn hoofd af, maar terwijl hij dat deed merkte hij iets op wat de stank meteen deed vergeten.

Zonder ook maar iets te zeggen, keerde Ayrton de anderen zijn rug toe en begon te rennen. Hij hoorde nog stemmen hem achterna roepen, maar daar schonk hij geen aandacht aan. Hij zwoer toch echt dat Ryan al die tijd vlak achter hem aanliep. Waar was die idioot gebleven? Ayrtons vraag werd echter al snel beantwoord nadat een ijzige gil door zijn gehoor galmde. Hij remde af bij het einde van het steegje en gluurde met een hart in de keel om het hoekje.

Medicijnen lagen over de grond verspreid en toen Ayrtons ogen op de rugtas vielen, zag hij dat deze gescheurd was. Ayrton wilde tegen zijn vriend in de verte schreeuwen dat hij het spul moest laten voor wat het was en hierheen moest komen, maar geen woord ontglipte uit zijn mond toen het witte figuur naast Ryan hem opviel en een vuurwapen op hem richtte. Ayrton slikte diep. Nee! Een hand greep zijn bovenarm beet en weerhield hem er echter van om in te grijpen.
“Wat denk je dat je in vredesnaam aan het doen bent?” brieste Ava woedend. “Als je zo graag een doodswens hebt, kan ik die wens ook wel voor je laten uitkomen.” Ayrton trok zijn mond open om te reageren, maar toen hij een klik- geluid onder zich meende horen, haalde hij dat idee wel uit zijn hoofd. Ava lachte vreugdeloos naar Ayrton toen hij een korte blik wierp op het kleine vuurwapen dat op zijn buik gericht stond. Zijn ogen werden groot. “Hoe kom je daaraan?”
“Een cadeautje van de Vredesbewakers,” antwoordde ze met een glimlach, maar Ayrton wist dat er veel meer achter die glimlach school. “Nu, laat me dit afhandelen.”
Hij liet de vrouw passeren en ging vlak achter haar zitten nadat zij zich achter een vuilniscontainer verschool. Inmiddels waren er nog twee andere Vredesbewakers komen staan bij Ryan, die zelf met bibberende handen in de lucht stond. Hou vol makker, dacht hij bij zichzelf. Wat er ook mocht gebeuren, Ayrton zwoer dat hij zijn vriend niet in de steek zou laten. Ryan had immers ook altijd klaargestaan voor hem en Ayrton zou het leven van zijn vriend nooit zomaar tussen zijn vingers laten glippen, zoals hij bij Ryans zus had laten gebeuren.

De adrenaline gierde door Ayrtons lijf terwijl hij in volle verwachting afwachtte. Zijn intuïtie vertelde hem om die gasten nu per direct aan te vliegen, alvorens ze levend te villen. Hoewel het een verleidelijk idee was, dwong Ayrton zichzelf kalm te blijven en Ava haar ding te laten doen. “Je krijgt mijn deel van de winst als je ze door het hoofd weet te raken,” beloofde hij terwijl hij de scene al voor zich zag.
“Het spijt me, Seeger,” fluisterde de vrouw terug. “Maar hij zal gaan praten.”
“Wat?” Ayrton keek haar vol verbijstering aan en pas toen zag hij waar Ava haar wapen werkelijk op had gericht. Over zijn lijk! Met brute kracht haalde hij de vrouw onderuit alvorens haar bij de middel te tackelen. Voordat ze ook maar de kans kreeg om op te staan, greep Ayrton haar met beide handen bij de kraag beet en drukte Ava hardhandig tegen de grond aan. “Dacht je nu werkelijk dat ik jou hem om het leven zou laten brengen, jij trut!”
“We kunnen niets meer voor hem betekenen,” beet ze hem toe. “Hij zal ons allemaal verraden aan dat gedrocht.”
Zijn vuist trof haar vol in het gezicht. “Hoe durf je!”
Een stroom van vloekwoorden golfde uit haar mond terwijl ze zich met alle kracht los probeerde te worstelen. “We doen zowel hem als onszelf een groter plezier door hem nu uit zijn lijden te verlossen, zie dat dan!”
“Zal ik jou dan nu maar eens uit jouw lijden verlossen?” Ayrton hief opnieuw zijn vuist, maar de hypocriete verrader die hij voor zich had liggen was nog wel zijn minste probleem. Het geluid van voetstappen galmde hun kant op en Ayrton besefte zich dat hij zich gauw uit de voeten moest maken, wilde hij niet hetzelfde lot als Ryan ondergaan. Ook Ava leek zich dat te realiseren en opnieuw voelde Ayrton een koud voorwerp tegen zijn buik geplaatst worden.
“Ga van me af.”
Hij deed wat ze van hem vroeg en nu ze allebei weer recht tegenover elkaar stonden, keek Ayrton haar met een uitdagende blik aan terwijl ze haar wapen op hem gericht had. “Maak dat je wegkomt, Seeger.”
“Zodat ik Ryans lot aan jou overlaat?”  
“Dat lot, Seeger, heb je nu in het Capitool haar handen gelegd.”

OOC: HELL YEAH, IK BEN EINDELIJK VERLOST VAN DIE EEUWIG DURENDE WRITERSBLOCK. Mijn excuses dat het zo lang geduurd heeft. Ik heb hier echt te lang aan gezeten en het is ook veel langer geworden dan ik aanvankelijk gepland had, maar hopelijk kunnen jullie er iets mee, want met Ayrton is het altijd gezellig :')

Oh, en Godmode toestemming van Robin voor Archer^^