Om tien voor zeven ‘s ochtends opende Rhetticus kreunend zijn ogen. Met een flinke mep legde hij zijn alarmklok het zwijgen op en zette hij zich rechtop in bed, beide handen in zijn ogen wrijvend. Net als de meeste van zijn klasgenootjes zou hij vandaag niet naar school gaan. De Hongerspelen waren bezig, en dat was een vreugdige gelegenheid die niet bezoedeld mocht worden met vreselijke dingen als rekenen en geschiedenis, en dus zou hij – toch tenminste de eerste week – thuis blijven om er ten volle van te genieten. Want samenvattingen kijken tussen zijn lessen door was geen bevredigende manier om te Hongerspelen te beleven, ook al was het dan leuk om samen met zijn klasgenoten te juichen en meteen over de gevechten en doden te kunnen praten.

Rhett was intussen weer bij zijn mama voor de komende week, en zij deed soms een beetje moeilijker over zijn opvoeding dan zijn papa – ze dacht nogal graag dat ze iets over hem te zeggen had – maar ze had gelukkig niet moeilijk gedaan over de Hongerspelen. Blijkbaar had ook zij al meteen door dat er op dat punt toch niet met hem te redeneren viel, en daar was hij blij om. De discussies met zijn mama konden soms zo vermoeiend zijn.

Om zeven uur zou de eerste samenvatting van de afgelopen nacht uitgezonden worden, en dus sjokte Rhetticus even naar zijn badkamer om wat water in zijn gezicht te gooien, zodat hij tegen dan wakker zou zijn. Hij liet een avox ook alvast wat koekjes en een glas chocolademelk naar zijn kamer brengen, zodat hij de komende tijd niet uit bed moest komen. Zijn mama was niet thuis blijven slapen, en zou dus niets kunnen zeggen over zijn keuze van ontbijt. Waarschijnlijk was ze weer bij Licinia – Rhetticus kon niet eens aan haar naam denken zonder een vies gezicht te trekken – en zou ze pas vanavond, na haar werk, thuiskomen om met hem te eten, om vervolgens weer te verdwijnen voor de rest van de avond. Het dreigde intussen echt te serieus te worden met Licinia (daar was dat gezicht weer), en daar zou hij binnenkort eens iets aan moeten doen. Hij had er geen probleem mee dat zijn mama een “actief liefdesleven” had, zoals ze dat wel eens zei, zolang het maar met niemand serieus werd en ze vergat wie de belangrijkste persoon in haar leven was. En in de afgelopen week had ze maar twee keer thuis geslapen, dus het werd tijd voor Licinia (eww) om het af te trappen.

Maar daar zou hij zich over een paar dagen wel mee bezighouden, als de beste, meest spannende dagen van de Hongerspelen voorbij waren. Nu ja, hopelijk zouden ze nog spannend worden, want al bij al was de eerste dag vrij teleurstellend geweest. Er waren maar drie doden gevallen, en hoewel het verraad van Madelynn en de dood van Lincoln Rhetticus hevig gechoqueerd had, had de dag in het algemeen zeker te wensen overgelaten. Hopelijk was er ’s nachts nog iets interessants gebeurd.

Rhetticus legde zich weer in bed neer en greep een koekje terwijl hij de televisie aan zijn voeteneinde aanzette. Een paar minuten lang keek hij naar livebeelden, waar niet veel interessants op te zien was, en toen begon de samenvatting. Eerst werd er natuurlijk herhaald wie er de eerste dag vermoord was, en waar de overlevende tributen zich bevonden aan het einde van de dag, wie wapens bemachtigd of sponsoringen gekregen had, en welke bondgenootschappen er momenteel waren. Vervolgens toonden ze beelden van de nacht. Wanneer de afbeeldingen van de doden in de lucht verschenen, werd er op enkele gezichten ingezoomd, maar dat was het enige interessante dat er de eerste paar minuten getoond werd.

Uiteindelijk verschenen Johnny en Tom, die voordat de zon opkwam al op pad waren, en het meisje van district tien, Lisbeth, tegenkwamen. Rhett kruiste zijn vingers hoopvol. Tom viel aan met zijn speer, en hij bracht een flinke wonde toe. Rhett kreunde geïrriteerd toen Johnny hem echter tegenhield om het kind af te maken, en ze in plaats daarvan een bondgenootschap met haar sloten. Ugh. Waarom. Alsof dat kind hen iets te bieden zou hebben. Johnny was gewoon laf, dat was het. Rhett hoopte dat hij snel dood zou gaan. Hopelijk zou Tom hem snel beu worden, en gingen ze met elkaar vechten. En hopelijk gebeurde dat heel binnenkort, want Rhett begon er echt spijt van te krijgen dat hij zo vroeg uit bed gekomen was voor deze rotzooi.

Maar gelukkig waren Sköll en Flaire er nog. Rhetticus negeerde het ongemakkelijke gevoel dat het zien van het meisje elke keer weer met zich meebracht, want op de beelden die getoond werden, viel het olijke duo Susan, het dove meisje van district vijf aan. Ze was een makkelijke prooi, maar Rhetticus was intussen wanhopig genoeg dat hij haar dood met veel plezier zou toejuichen. Flaire haalde uit met de zweep en liet een mooie, rode striem achter op Susans hoofd, en Flaire sprong net op het meisje toen ze plots dubbel plooide. Rhett riep geïrriteerd “komaaaaaan” naar zijn scherm, want dit was voordat hij besefte wat er aan de hand was. Enkele seconden later kreeg Sköll hetzelfde probleem, en hij kon nog net een aardappel naar het vluchtende meisje gooien voordat ook hij de bosjes in moest springen. Ze hadden diarree! Rhetticus voelde zich verscheurd – maar vast niet zo verscheurd als Sköll en Flaire – want aan de ene kant wilde hij Susan heel graag dood, en Sköll en Flaire leken er ook heel veel zin in te hebben om eindelijk een dode op hun naam te hebben staan, en hij wilde hen dat gewoon gunnen, you know? Maar aan de andere kant… diarree. Die tweede kant won het uiteindelijk een beetje, want het was gewoon zo hilarisch om Sköll en Flaire, die zichzelf oh zo gevaarlijk leken te vinden en dolgraag mensen wilden vermoorden, kreunend en vol woede hun behoefte te zien doen.

Jammer genoeg gebeurde er na de diarree niet veel leuks meer. Rhetticus lachte nog even na toen getoond werd hoe Sköll en Flaire met de staart tussen de benen naar de toren afdropen, en daarna ook nog een paar keer, telkens hij er weer aan dacht. De samenvatting duurde een half uur en daarna schakelde de zender weer over naar livebeelden. Ongeveer de helft van de tributen waren intussen wakker, maar nog steeds was er niet veel gaande. Rhetticus zuchtte en nam zijn dichtstbijzijnde handheld-console. Hij speelde wat spelletjes die niet zijn volledige concentratie eisten, zodat hij nog een half oog op het televisiescherm kon houden. Behalve dat het kleine meisje, Mako, weer een sponsoring kreeg, gebeurde er echter niets noemenswaardigs.

Althans, totdat George na een tijdje in beeld kwam. Hij was op pad, en kreeg ook een sponsoring aan. Zijn sponsoring. Rhett sloot meteen zijn handheld en zette zich rechter in bed. Zijn papa had hem gisteren wat hints gegeven over het voorwerp, maar niet genoeg om hem echt duidelijk te maken wat het was. Hoewel Rhetticus heel nieuwsgierig was, vond hij dat eigenlijk wel goed zo. Hij ontdekte graag samen met de tributen wat ze gekregen hadden. En George haalde een houten wapen boven – natuurlijk moest zijn papa weer reclame maken voor zijn bedrijf – dat een beetje op een soort kruisboog leek. Alleen… niet echt. George haalde een soort grote trekker over en een houten pijltje boorde zich in een nabije boom. Oké, niet slecht. Maar de spijkerbom van vorig jaar was veel beter. Nu had zijn papa wel gewaarschuwd dat er een verrassing bij zat (hoe had hij het ook alweer gezegd, iets met eerste indrukken die niet altijd te vertrouwen waren?), dus Rhetticus had nog een sprankeltje hoop dat het kruisboog-ding een geheime vlammenwerper-knop had, of over een paar uur zou ontploffen. Zijn interesse was hoe dan ook genoeg gewekt om zijn handheld niet meteen weer vast te nemen, en George maakte hem blij door vrijwel onmiddellijk iemand aan te vallen met zijn nieuwe wapen.

Susan, dat meisje dat de schijtbruine dans van Flaire en Sköll ontsprongen was. Ze was nog steeds bijna een te makkelijke prooi, maar, zo dacht Rhett giechelend, dat hadden Sköll en Flaire enkele uren geleden ook gedacht. En George was ook veel kleiner en zwakker dan het enthousiaste maar nogal ongelukkige duo, dus voor hem zou een gevecht met Susan misschien wat gelijkwaardiger zijn, ook al was ze dan nog steeds doof en wapenloos.

Ze had George duidelijk niet zien aankomen, want hij schoot drie pijlen op haar af, en die raakten haar allemaal. Maar jammer genoeg doorboorden ze haar lichaam niet volledig, en hadden ze ook geen weerhaken, of ook maar iets speciaals waardoor ze niet gewoon veredelde potloden waren. Het meisje haalde de pijlen zonder poespas uit haar lichaam en zocht de jongen die intussen al gevlucht was. Pff, dit was waardeloos. Hoelang zou hij nog moeten wachten op die verrassing van zijn papa? Rhett maakte een mentale nota om hem straks te bellen, want dit was niet waar hij om gevraagd had. Het was niet omdat Rhett deze week niet bij hem woonde, dat hij geen verantwoordelijkheid meer moet dragen voor zijn daden en sponsoringen.

De jongen borg Rhetticus’ sponsoring alweer op in zijn rugzak, en Rhett kon het hem nauwelijks kwalijk nemen. Hij kon de vechtlust van George echter wel waarderen, want de jongen van district vier haalde een van zijn boeken boven en verkocht Susan er een rake klap mee op haar hoofd. Alleen jammer dat dat weinig uithaalde. George leek klaar om het meisje met de metalen lat aan te vallen, maar Susan dacht daar duidelijk anders over; ze ramde een van de pijltjes die haar niet veel eerder geraakt hadden, gewoon door George’s oog.

“Ahhhhhhh”, riep Rhetticus vol afkeer uit, maar terwijl zijn handen naar zijn eigen ogen schoten, stond er een grote grijns op zijn gezicht. Dat was walgelijk en geweldig. Dat dove meisje had hij echt onderschat. Hij tuurde tussen zijn vingers door naar het scherm en zag dat George zich duidelijk persoonlijk aangevallen voelde – dat was hij immers ook – en Susan met de lat in elkaar sloeg. Vervolgens sloeg hij weer op de vlucht en Rhett zuchtte. Waarom kon dat kind zijn werk niet gewoon eens afmaken? Susan was dan wel buiten westen, maar hij had nog geen kanonschot gehoord, en dat betekende dat ze nog leefde. Dat George een oog kwijt was, vond Rhetticus geen excuus. Maar toch, de jongen had waardig gevochten, zelfs na zijn verminking, en dat verdiende wel een beloning.

Zonder zijn blik van het scherm af te wenden, greep hij naar de telefoon die op het hoofdeinde van zijn bed stond. Hij drukte op de linkersneltoets en het holografische gezicht van zijn mama verscheen voor hem. Nu scheurde hij zijn blik wel van het scherm af, en zette een zoete glimlach op. “Mam,” begon hij lief. “Wat is er, lieverd? Ik heb niet veel tijd.” En dus legde Rhetticus haar zo snel mogelijk uit wat hij nodig had.


OOC: Sorry voor de dubbelpost; leek me beter dan een nieuw topic aan te maken.