Als Carmen niet zo’n eigenzinnig typje geweest was had een studie psychologie haar perfect gepast. Helaas waren die collegezalen, naar haar bescheiden mening dan, gevuld met domme rijke trutjes met hoge paardenstaarten en bekers peperdure PanemCoffey met meer milliliter inhoud dan hun hersenpan. In plaats daarvan had ze zich op haar eigen bedrijfje gestort en haar vrije tijd aan wiskunde en andere ingewikkelde zaken besteed. Maar de grenzen van het menselijke wezen intrigeerden haar. Vooral de mentale grenzen, want sporten deed ze niet al te fanatiek. Morele grenzen, dat was interessant. Hoe dreef je iemand over die grenzen heen? Hoe ver zou iemand gaan als zijn eigen leven op het spel stond? En als je dat zo interessant vond dan was er 1 jaarlijks programma wat ideaal was om te volgen, uiteraard. Carmen kon haar hart ophalen bij de Hongerspelen, wat was ze toch een engeltje. Hopelijk zouden de Spelmakers dat ook inzien en haar eindelijk eens een stageplek aanbieden. Niet dat ze daar al specifiek om gevraagd had, nee, dat durfde ze niet aan, bang om een blauwtje te lopen.
Haar hele lichaam tintelde toen ze er eens goed voor ging zitten. Het ging beginnen. Carmen had zo'n vijf schermen open staan, om twee van haar meest gewaardeerde onofficiële commentatoren te kunnen volgen, net als twee maal het hoofdkanaal CapitoolTV. Op haar vijfde scherm stond de sponsoringssite open, ze was vastbesloten dit jaar haar invloed te laten gelden. Vorig jaar was het begin van de Spelen al geweldig geweest en vol verrassingen, maar ze weigerde die saaie wegrennende lafaards een kans te gunnen. Vooral nu er zo veel saaie weinig belovende slappelingen tussen zaten. Vlug ging ze haar lijstje met favorieten na. De kleine kleutertjes vielen haast meteen af, juck, ze snapte nog steeds niet hoe mensen van hun ranzige kwijlende alien-monsters konden houden en bijvoorbeeld Lisbeth was net zo afschuwelijk als een baby. Er waren vooral veel sterke meiden, wat Carmen wel aantrekkelijk vond. Eloise, Nakoma. Oliver, Lonnie en Tom waren ook wel interessant, al had die laatste enkele vreemde uitbarstingen gehad. Ja, ze had er alle vertrouwen in dat Tyrell er een geweldige show van ging maken. Maar ze had dit jaar het gevoel dat de meeste Tributen nog wel eens een flinke schop onder de kont nodig gingen hebben om eens aan het vechten te gaan. En de populariteit van sommige mannelijke tributen begreep ze niet, was dat omdat ze knap waren? Het was te fout voor woorden, hoe zestigjarige vrouwtjes kwijlden over het lichaam van Lincoln, nee, dat had de charme van die jongen voor Carmen voorgoed verpest. Goed, tijd om te beginnen. Ze legde haar lijstje weer weg. Erop stonden de 5 eerdergenoemde namen en nog een dungeschreven aarzelende krabbel die meermaals doorgestreept was.
De minuten van het begingevecht gingen zo razendsnel voorbij dat ze nauwelijks een beslissing had kunnen maken, maar het regende al redelijk gauw sponsoringen. Flesjes water, een bijl. Er was echter maar weinig tijd om daar aandacht aan te besteden, er waren gevechten bezig, rennende kinderen, roffelende voetstappen over de houten planken. Een van de jongere meisjes greep een houten wapen en haastte zich weg van de gevechten, haar zwarte haren golvend in de lucht. Ze was schattig, dat kon Carmen niet ontkennen. En stiekem wist ze alles van haar, Mako. De twaalfjarige uit district 12 had een gevoelige snaar geraakt met haar frêle danserslijfje en haar zachte stem. Ze leek op de jongste Abelli, in haar doen en laten en die intense puppyblik in haar oogjes. En Carmen projecteerde onbewust haar eigen gevoelens op de district 12-er, zag het kind als de 12jarige versie van haarzelf.
Aan niemand zou ze dat toegeven, maar Mako zo soepel zien lopen maakte haar blij en verdrietig tegelijk. Een soort licht ongemakkelijk schuldgevoel maakte zich meester van haar toen ze zag hoe een bondgenootschapje op haar in ramde. Keer op keer gevolgd door diepe verwondering en verbazing wanneer Mako zich er weer zonder al te veel kleerscheuren vanaf wist te maken. Wow. Hoe kon dit meisje met haar score van 5 zo sierlijk ontglippen aan de graaiende handen van Sköll? En toen het eindelijk mis leek te gaan, wat had je ook kunnen verwachten met twee tegen een, viel er een geschenk uit de lucht wat haar leven redde, of in ieder geval verlengde. Kort was te zien hoe Mako onbeholpen weg peddelde op haar opblaaskrokodil, waarna het beeld weer verschoof naar het eerste killerduo van de Spelen, Sköll en Flaire. Die twee kregen ondanks hun mislukte actie een sponsoring, onverdiend, zo vond Carmen. Ze begon afgeleid te raken. De social media platformen explodeerde onderwijl met tags over de wonderbaarlijke ontsnapping van Mako en Carmen zakte onderuit in haar stoel, ontevreden. Waarom had zij niet dat geniale idee gehad? Een opblaasdier, Mako’s leven reddend, het genie van de eeuw. Dan zou ze met Tyrell kunnen praten over waarom ze dat had gedaan en hij zou vast geamuseerd zijn. Maar nu was het iemand anders die lof kreeg voor de beste sponsoring van dag 1, iemand die ze nu al niet mocht.
Maar dag 2 zou vast nieuwe kansen bieden.. Dus dacht ze lang en diep na, maakte uiteindelijk een beslissing en pakte haar bankgegevens erbij. Ze overlegde met één van haar weinige jeugdvrienden en wist bij hem ook nog wat geld weg te peuteren. Dat die zogenaamde vriend dolgraag meer wilde zijn en gelijk aanbood om langs te komen zodat ze samen naar dag twee konden kijken negeerde Carmen straal. Ze had hem enkel nodig voor het geld. Mako was beroofd van haar wapen, had alleen nog een felgroene krokodil. Die kon vast wel wat hulp gebruiken en aan haar de schone taak om de perfecte overlevingsmiddelen te sturen. De slimste ingeving die ze had was gericht op het klimaat in de Arena. Het was godvergeten warm en afkoeling zou maar lastig te vinden zijn. Dus zou ze Mako een staaltje vakmanschap in de vorm van een shirt sturen, een stof speciaal ontworpen om met slechts een beetje water urenlang UV werend en verkoelend te werken. Het shirt was wit van buiten en zwart van binnen, zodat overdag de witte kant en ’s nachts de zwarte kant gedragen kon worden. Op een klein kaartje stond de oersimpele gebruiksaanwijzing. Omdat ze zelf net haar avondeten achter de kiezen had stuurde ze in een gulle bui haar lievelingsmaaltje mee, een flinke fles verse icetea en pannetje lauwwarme spaghetti bolognese. Met de geheel vrijwillige, totaal niet via manipulatie afgedwongen hulp van haar vriend voegde ze daar nog wat aan toe: Een rol touw voor vallen en een scherp jachtmes om dat touw en allerhande vijanden kapot te snijden.
Zo, dit alles zou vroeg in de ochtend in alle stilte naar beneden dalen om de kleine ninja te verrassen. En nu was het tijd voor wat slaap.
