Toby had er een hard hoofd in, maar toch hadden hij en Aron besloten om naar de parade te gaan kijken waarin ze alle tributen in belachelijke pakjes hesen en lieten zien aan het publiek. Alsof ze varkens in tutu's hesen en lieten dansen voor ze werden geslacht. Uiteraard sprak hij deze gedachten niet hardop uit, wie weet hoe Aron erop zou reageren. Hij wist zeker dat zijn tweelingbroertje het net zo erg vond als hij dat Flaire naar de Spelen was gegaan, maar hij had er het volste vertrouwen in dat ze zou winnen. Flaire was een vechter, dat had ze haar hele leven al laten zien en ze was zeker niet iemand die je op kon sluiten. Ze zou een manier vinden om te ontsnappen, dat was zeker, en als ze terug was, dan mocht ze in de Winnaarswijk wonen. Toby grijnsde. Hij en Aron hadden al besproken dat, als Flaire terug zou keren, ze bij haar zouden gaan wonen en niet meer bij die oudjes die hen hadden geadopteerd. 'Ik ben benieuwd wat ze de Tributen dit jaar allemaal aan hebben getrokken,' fluisterde Toby tegen Aron terwijl ze zich tussen de mensen op het plein voegden om naar het grote scherm te kijken. Uiteraard hadden ze ook thuis kunnen kijken, maar ze waren liever buiten dan in dat huis.

Op het plein was het aardig druk, veel mensen waren gekomen om te kijken, al waren de meesten er waarschijnlijk niet vrijwillig. Toby stootte Aron aan en wees onopvallend naar een aantal Vredesbewakers die de boel scherp in de gaten hielden. 'Ze winden er geen doekjes om hè,' mompelde hij, waarna hij even grinnikte. Zijn ogen schoten naar het grote beeldscherm toen de muziek van het volkslied van Panem te horen was en ze het grote logo van het Capitool lieten zien. De stem van Nike Foxglove was ook al gauw hoorbaar en Toby sloeg zijn armen over elkaar terwijl de vrouw in beeld kwam en iedereen welkom heette. Het enthousiasme van de vrouw irriteerde Toby, want het leek net alsof ze iets heel leuks aan het presenteren was. Goed, voor de mensen in het Capitool was dit misschien iets heel leuks, maar voor de Districtbewoners en de Tributen zelf was dit alleen maar uitstel tot executie. Enfin, de eerste wagens kwamen eraan en Toby liet zijn ogen over de Tributen glijden. Die van District 1 waren gekleed in kleren die te luxe waren voor het oog en District 2 waren verkleed als geblokte dingen. De jongen was echter helemaal niet geïnteresseerd in deze twee Districten, want hij wilde zijn zus zien.

Eindelijk kwamen de Tributen van District 3 dan in beeld en Toby moest bijna lachen om wat hij zag. De stylisten hadden het voor elkaar gekregen om Flaire in een soort catsuit te proppen waarop allemaal lichtjes flikkerden en bewogen. Flaire zelf was zo te zien met van alles bezig behalve zwaaien naar het publiek. Oliver, de mannelijke Tribuut van District 3, zag er ook alles behalve uit met het kleine roodharige meisje naast hem. 'Wat doet ze,' mompelde Toby tegen Aron toen Flaire naar voren over de kar boog en met haar hand in de richting van de paarden wapperde. Het zag er allemaal erg vreemd uit.

OOC: Mja, ik weet het, de parade is allang voorbij, maar ik wilde er met Toby nog over posten, dus puh =p Godmode Aron met toestemming ^^

De openceremonie van vorig jaar herinnerde Aron zich niet meer. Maar hele kleine stukjes bleven hangen. Zoals dat Nike Foxglove de presentatrice was geweest en dat was ze dit jaar ook wel. Met een heel andere look, daar was hij zeker van. Door een of andere reden vonden die mensen van het Capitool het leuk om om de week van look te veranderen. Een keer met blauw haar en wie weet de volgende keer panterkleuren met veren. Afschuwelijk maar blijkbaar was dat dus mode. En dan had je mensen zoals Aron, meestal hele gewone vesten die een beetje vuil of gescheurd waren. Maar hey, hij zag er tenminste niet uit als een lopend mislukt kunstwerk. Nu was de vraag of hij hetzelfde over zijn zus kon zeggen. Wie weet wat ze haar lieten aan doen in dit stomme kleine ceremonietje. Aron kon wel zeggen dat het een strijd ging zijn om Flaire in een pakje te krijgen dat leek op een lopende fabriek. Hij was nieuwsgierig naar wat ze gingen proberen. Misschien zouden ze haar ineens naakt zien lopen, vastgebonden aan de kar omdat ze te lastig was. Eigenlijk zou hem dat niks verbazen. Zelfs de vredebewakers van het Capitool zouden het moeilijk hebben met dat levend vlammetje dat bijna echt vuur kan spuwen als ze kwaad werd.

Zijn spiegelbeeld liep langs hem richting het plein dat volgepropt stond met mensen die er met volle tegenzin stonden. Aron had dat zelfde gezicht. Hadden ze eindelijk hun zus gevonden na zoveel jaar, moesten ze haar nu bekijken in een of ander lelijk pakje op een scherm met een hele hoop andere mensen. Gezellig. Waarom moest Flaire nu weer zo nodig gekozen worden? Alsof iedereen wou dat ze niet met haar spraken. Ze hadden allemaal gedaan alsof ze haar niet kende. Aron had nog een grotere walging van iedereen gekregen. Ook van zijn andere zus. Ze hadden in totaal maar een iemand tegengekomen wie het hen wou vertellen. Een klein meisje waar Aron de naam niet van had onthouden. Hij was echt slecht in het onthouden van namen. In totaal waren er maar 3 die echt op zijn hersenen gebrand waren. Zijn spiegelbeeld en zijn twee zussen.
Toby mompelde iets, “Ze winden er geen doekjes om hè.” Een terwijl knikte hij naar de vredebewakers. Aron bestudeerde ze voor een seconde terwijl ze zich tussen de menigte drukte. Hij grinnikte als reactie. Hij moest een geïrriteerde zucht inhouden toen het volkslied van Panem zijn oren binnendrong. Dat geluid deed hem denken aan de hongerspelen van vorig jaar en hoe het dit jaar zou zijn met het levende vuur dat Flaire was. Maar dat liet hem juist glimlachen, hij was zeker dat ze gewoon korte metten zou maken met iedereen door iedereen gewoon levend te verbranden.  “We moeten gaan sparen, dat we haar lucifers kunnen sturen. Dan is er letterlijk niks dat haar kan tegenhouden,” zei Aron zacht tegen Toby met een grijns erachter na. “Of we pakken wat van de oudjes…” mompelde hij als laatste.

Aron huiverde een beetje bij de luide stem van Nike die ineens binnendrong. Kon het nog luider? Aron had in ieder geval de eerste woorden niet gehoord omdat hij aan het luide geluid moest wennen.  “-Panem! Geachte mensen van het Capitool! Welkom, welkom bij de openingsceremonie van de tweede editie“ En Aron had zijn aandacht verloren. Hij keek met een walging naar de witte jurk en het goud dat op haar gezicht gesmeerd was. Wat was dat met die mensen die een hele regenboog op hun gezicht wouden? Het is niet dat je er maar een greintje beter uitzag. Je leek op iemand die in slaap was gevallen met een hele hoop kleuters in de buurt. En die kleuters hadden je dan als hun nieuwe kleurplaat gezien.  En nou, ach ja, dan kreeg je dit. En dan liepen die mensen van het Capitool er ook nog trots mee rond te pronken. Gefeliciteerd, je leek op een drol in regenboogkleuren!

De karen kwamen binnengereden en Aron schoof ongeduldig met zijn voeten. Die karren van 1 en 2 deden hem niks. Het duurde precies een eeuw voor de paarde van de derde kar zichtbaar werd. De camera richte zich op de twee ruiters van de kar. Flaire en een gast waar Aron helemaal niks op gaf. Hij moest toch een kleine grinnik inhoud, met moeite. Ze hadden haar in een groen strak pakje getrokken. Kom op zeg, konden ze niks beter verzinnen. Maar nu kon Flaire het in ieder geval niet uitdoen. Dat is dus waarom ze het hebben gedaan, waarschijnlijk. Ze hadden er wat kleurrijke lichtjes opgestoken om het toch iets beter te laten lijken. Wat trouwens heel hard gefaald was. Aron schudde zijn hoofd zachtjes. “Wat doet ze?” hoorde hij Toby mompelen. Ze boog naar voren maar werd duidelijk geïrriteerd door iets dat niet lukte. Het duurde even voor Aron zijn hersenen het door kregen wat ze bezig was. Hij lachte kort, “Chaos creëren, zoals altijd.”


Words: 828 x Tag: Spiegelbeeldje aka Toby x Note: Chaos yush. Late reactie, I’m sorry Li-taartje.

Toby keek samen met zijn evenbeeld naar het parade, die voor hem meer weg had van een soort circus dan een echte parade. Een echte parade was vol vrolijkheid en enthousiasme, niet alleen van het publiek, maar ook van de deelnemers in de parade zelf. Nu waren enkel de mensen in het Capitool enthousiast, slechts een klein deel van de vele miljoenen kijkers naar deze onzin. Toby haatte het. Het liefst zou hij een steen pakken en een prachtige barst maken in dat grote scherm daar, maar toch deed hij het niet. Er waren te veel Vredesbewakers in de buurt om het te riskeren. Flaire had hem en Aron nu meer dan ooit nodig voor hulp en hij kon zijn vrijheid dus niet riskeren met een kleine rebellerende daad. Ook Aron had door dat ze vanaf dit moment alles moesten doen om hun jongste oudste zus te helpen. 'We moeten gaan sparen,' sprak de jongen, waarop Toby even spottend lachte. Sparen. Daarvoor had je eerst werk nodig. '...dat we haar lucifers kunnen sturen. Dan is er letterlijk niks dat haar kan tegenhouden.' Daar was Toby het mee eens. Met vuur was Flaire letterlijk in haar element en dan was de kans zeer groot dat ze het zou overleven en terug zou komen. Dan konden ze met haar in de Winnaarswijk gaan wonen en hoefden ze niet meer bij die oudjes te wonen. Over oudjes gesproken. 'Of we pakken wat van de oudjes…' mompelde Aron naast hem. Toby grijnsde. 'Lijkt me een goed plan, alleen vrees ik dat zij niet zo heel veel hebben.' Hij dacht even na. 'Ik ben bang dat we onze Districtgenoten moeten "vragen" om geld.' Hij grinnikte even. Vragen.. Ja, tuurlijk. Stelen was wat hij bedoelde. 'Hoe duur zou een pakje lucifers zijn denk je?'

De tweeling keek verder naar de parade en Flaire kwam in beeld. Toen Toby zich hardop afvroeg wat ze aan het doen was, gaf Aron het enige logische antwoord; Chaos creëren, zoals altijd. Hij knikte. Ja, dat deed ze. Het viel hem mee dat er nog geen ongelukken waren gebeurd met de karren, al leek Flaire daar haar uiterste best voor te doen. 'Aron,' sprak de jongen op zachte toon zodat alleen zijn broertje hem kon horen. 'Ik stel voor dat we nu alvast beginnen met sparen.' Hij gebaarde in het rond. 'Er zijn genoeg mensen die niet opletten op dit moment.' Als ze nu alvast wat geld konden stelen was de kans groter dat ze straks al in het begin Flaire konden sponsoren.

OOC: Geeft niet lieve Noarr <3

De parade was echt niks wat Aron zou kijken normaal. Wat is het nut van 12 karretjes met tieners in rare pakjes voorbij zien komen? Maar naar Flaire kijken was redelijk vermakelijk. Alhoewel ze dat zelf duidelijk niet vond. Elke keer dat de camera een close-up deed van de tributen van district 3 zag je hoe geïrriteerd Flaire was en hoe hard ze aan het proberen was om alles in het puin te laten lopen. Hij vroeg zich af hoe ze in de spelen zou zijn. En of ze een bondgenootschap zou maken. Waarschijnlijk zou niemand zo dom zijn om dat te doen. Het mag dan misschien zijn zus zijn, ze bleef heel onvoorspelbaar. En het was niet echt veilig om met zo’n gevaarlijk iemand in iets als de Hongerspelen te zitten. Je kon de arena al helemaal niet vertrouwen. Het enige van de hele spelen die je juist wel zou moeten kunnen vertouwen was je bondgenootschap. En als je dat niet kon had je een probleem. Dan was je beter af alleen. Het was misschien eenzaam en aan een kant gevaarlijker doordat niemand je rug kan hebben. Als je alleen was, moest je aan niemand anders meer denken. Moest je alleen voor jezelf zorgen. En liep je een hele hoop minder gevaar aan de andere kant. Omdat je zelf kon kiezen of je bijvoorbeeld een vuur wou of niet. Een discussie zou snel kunnen ontstaan en dat was een van de domste dingen die je op die moment kon doen. Zelfs Toby en Aron waren bewust van het gevaar dat je eigenlijk liep in de spelen. Niks, maar dan ook niks was niet gevaarlijk. Wie weet zat er op elk bloemetje en grassprietje gif. Of zaten er vliegende apen ofzoiets in de bomen.

Toch was Aron er zeker van dat Flaire heel veel kans had om terug te keren. Er was maar een ding dat mogelijk was haar te stoppen. Water of iets dat vuur stopt. Maar de kans dat dat in de arena kwam was klein. Wel natuurlijk zou er wel wat water zijn maar het zal vast wel iets zijn zoals vorig jaar. Of misschien zoiets als een oude stad. Een soort van ruïnes. Dat lijkt wel iets eigenlijk. En misschien nog een paar oude houten hutten dan zou Flaire in haar voordeel zijn. Misschien op de grond zo van dat heel droog gras, dat vat direct vlam. Gewoon een warm klimaat zou alles al makkelijker maken. Niks vochtig dat vuur kon stoppen of toch moeilijker vlam vatte. Hij moest enkel hopen dat het Capitool van wat amuse genoot want als ze Flaire haar vrije gang lieten gaan op 23 tributen dan zouden ze heel wat amuse krijgen.

'Lijkt me een goed plan, alleen vrees ik dat zij niet zo heel veel hebben,' sprak Toby langs hem. Hij had gelijk. De oudjes waren maar gewone mensen en dus niet bepaald iets wat je rijk kon noemen. “Ik ben bang dat we onze Districtgenoten moeten ‘vragen’ om geld.” Toby en Aron grinnikte allebei zacht. Aron begreep wat zijn broer bedoelde met vragen. Als het het letterlijk gingen vragen kregen ze geen cent. Maar dat ‘vragen’ dat zijn broer bedoelde zou wel werken. Maar hoeveel zouden ze er wel dan niet moeten vragen. “Hoe duur zou een pakje lucifers zijn denk je?” zijn broer had net dezelfde vraag dus in zijn gedachte. Aron schudde zijn hoofd en antwoordde in dezelfde toon “Duur in ieder geval. Ze willen vast niet dat elke tribuut de kans krijgt om ineens alles in brand te steken.” Aron dacht na over een gemiddeld nummer. “Het gaat veel vragen worden… Ik denk iets rond de 400… of misschien zelf 500,” hij keek zijn broer aan met een redelijk serieus gezicht. Dit ging wat tijd kosten. Het was geen probleem voor hem om te stelen… Het was gewoon tijd nemend. Aron keek rond naar de mensen.

Het was alsof Toby zijn gedachten las. “Ik stel voor dat we nu alvast beginnen met sparen. Er zijn genoeg mensen die niet opletten op dit moment, “ Aron begon al rond te kijken naar iemand die het waard was om wat van te pakken. De meeste hadden zelf niet al veel maar als ze geluk hadden kozen ze die mensen uit die net dat iets meer hadden en dat elk moment van de dag heel dichtbij hen wouden. Zijn oog viel op een vrouw die een beetje struiser was dan het gemiddelde. “Akkoord” sprak hij zacht tegen zijn broer om duidelijk te maken dat hij actie ging doen. Aron liep onopgemerkt een beetje naar voor en rechts. Ze stonden ergens helemaal vanachter dus ze waren niet heel goed in het zicht van de vredesbewakers. Eenmaal dicht genoeg bij de vrouw zag hij dat ze een tas haar die laag langst haar heup hing. Aron veranderde zijn pas zo dat hij nu regelrecht achter de vrouw zou doorlopen maar een paar centimeter verder dan de vrouw bukte hij om alsof te doen dat er iets in zijn schoen zat. Terwijl zijn linkerhand zijn best deed om het ‘steentje’ uit zijn schoen te halen ging zijn hand in de tas van de vrouw terwijl hij met een lichte beweging een bruin zakje uit de tas haalde wat hij herkende als een beursje. Dat was zelfgemaakte geldzakjes die veel mensen hadden omdat het zo makkelijk was te maken. Een stuk stof en touw, dat is letterlijk alles wat je nodig had. Terwijl hij recht kwam stak zijn rechter hand de beurs in zijn tas.

Hij liep weer door en begon het publiek verder te scannen. “Bijna te gemakkelijk” zei hij heel zacht binnensmonds toen hij de man zag die zich aan het bukken was omdat hij iets op de grond had laten vallen. Aron kon makkelijk achter hem doorlopen en iets wat duidelijke en soort van portemonnee eruit krijgen en gewoon doen alsof hij aan een stuk door aan het lopen was. Het was wat riskanter om heel de portemonnees enzovoort mee te nemen. Maar met gewoon wat kleingeld waren ze niks. Hij hoopte dat Toby dat ook zou gaan doen.

Words: 1.019 x Tag: Cute Toby x Note: Hope it's okay :') I did my best oookay? :E

Toby staarde naar het scherm waarop de parade voort duurde. Als ze wilden gaan sparen moest het nu. De parade zou niet heel lang meer duren, want zodra District 12 in beeld was geweest en alles bij het paleis van de president aan was gekomen, dan was het programma voorbij en zouden mensen weer op gaan letten. Zelfs nu leken er al mensen te zijn die weer weg gingen om hun werk te hervatten. Toby bleef niet staan om te zien wat de Vredesbewakers deden. Hij moest zich, samen met Aron, op het geld concentreren, want ze gingen ervoor zorgen dat Flaire weer thuis kwam. Kostte wat het kostte. Naast hem begon zijn tweelingbroer na te denken over de prijs van een doosje lucifers en de prijs die hij bedacht beviel hem zeer zeker niet. '500!? Weet je wel hoe duur dat is? Dat is net zoveel als vijfhonderd broden! Dat is...' rekenen, rekenen, 500 x 16 uur werken is.., 'Iets van 8000 uur werken!' De jongen keek een beetje moedeloos in het rond. District 3 was niet erg rijk, maar ook niet erg arm. De technologie die ze leverden aan het Capitool leverde aardig wat geld op, maar achtduizend werkuren was niet niks. Pfff, ze moesten echt heel hard hun best gaan doen nu. Daarom was het ook belangrijk dat ze meteen gingen beginnen. Aron begreep hem en ging er langzaam vandoor. Toby keek naar de Vredesbewakers om er zeker van te zijn dat die zijn broertje niet in de gaten hadden en ging toen ook zelf. Hij ging in de tegenovergestelde richting van Aron, om zo het werkveld wat te verdelen. Zijn ogen gleden over de mensen en sommigen leken er bijna letterlijk om te vragen om beroofd te worden. Daar waar sommigen hun geld veilig in een tas bewaarden, hadden anderen het in de achterzak van hun broek zitten. Rustig liep Toby door de menigte, alsof hij op zoek was naar een betere plek om te staan. Af en toe pakte hij onopvallend iemands portemonnee mee. Hij glimlachte. Te makkelijk. Na een tijdje bleef hij staan en richtte zijn ogen weer op het scherm om te doen alsof ook hij nog altijd naar de parade keek. Deze was al bijna ten einde en mensen begonnen zich om te draaien en weg te lopen. Toby deed hetzelfde en liep met de stroom mee richting de straten van de stad. Na een tijdje zou hij via de markt naar hun geheime schuilplaats trekken en daar Aron treffen. Althans, dat was het idee.

De jongen liep met grote, kwieke passen naar de markt, zwaaide hier naar een aantal bekende mensen en liep toen door. In de verte begon hij het geroep van mensen te horen die (eindelijk) door hadden dat ze waren bestolen. Mensen begonnen in het rond te kijken en ook Toby deed dit. Meegaan in de menigte. Geen aandacht trekken. Vredesbewakers hoorden de mensen uit die beroofd waren en begonnen ook rond te vragen aan anderen. Toby deed alsof hij zijn interesse verloor en liep verder over de markt. Zodra het kon sloeg hij een zijweggetje in en ging op weg naar het verlaten fabrieksgebouw dat de schuilplaats van Aron en hemzelf. Hij bereikte de plek zonder problemen en legde zijn buit op de oude tafel die er stond. Zo, dan was het nu wachten op Aron en hopen dat hem niks was overkomen.

OOC: Brave Noa ^^

Zijn broer staarde ongelovig naar Aron, “500!? Weet je wel hoe duur dat is? Dat is net zoveel als vijfhonderd broden! Dat is...  Iets van 8000 uur werken!” Aron wou even grinniken omdat hij toen een redelijk grote pauze had genomen om te rekenen. Ach ja, wiskunde was misschien niet het beste maar je kon de tweeling niet dom noemen. Elke keer wisten ze overal uit te wringen. En daar had je toch echt wel een goed brein voor nodig. Vooral als je wist hoe vaak de jongens zichzelf wel niet in gevaar brachten.  “Het gaat… tijd kosten. Heel veel tijd,” zei hij meer in zijn gedachte dan naar zijn broer. Ze begonnen beter maar zo vroeg mogelijk. Dus met die gedachten vertrokken de twee broers. Ieder een andere kant, dat viel minder op.

District 12 kwam in het beeld. Het duurde dus nog maar een paar minuten voor iedereen ging opletten en weg ging stappen. Aron deed zijn best nog om wat portemonnees te stelen die er half uitstaken. Sommige leken het totaal niet waard maar ach wie weet zat er toch iets klein in. Alle beetjes hielpen met zo’n groot eindbedrag. Het probleem ging zijn dat als mensen het begonnen door te krijgen. Ze zouden gaan schreeuwen en hulp zoeken waardoor heel het district wel meer op hun geld ging letten. Aron haalde zijn hand geërgerd door zijn haar. Waarom kon het niet gewoon 10 kosten? Dat hadden ze zo wel gefikst. Maar nu… Hij moest in ieder geval blij zijn dat het niet district 11 was. Die waren pas arm. District 3 kon er nog juist mee door vond hij. Zonder district 3 kon het Capitool echt niet. Terwijl ze de vis en andere waterdieren van 4 wel konden missen. Maar hoe gingen ze het doen zonder hun grootste energiebron? Want dat was dus district 3 voor hen. Ze zouden het eigenlijk veel beter moeten handelen. Als er een opstand kwam en district 3 sloot zich helemaal af van het Capitool voor een redelijk lange tijd was de winnaar wel duidelijk. Althans, dat dacht Aron toch. Dat was toch redelijk logisch voor de blonde jongen. Maar hij was jong, wat wist hij van de energie die het Capitool zelf extra had? Niks.
Het was over en het scherm ging op zwart. Alle mensen gingen ervandoor. De meeste waren in een groep gericht naar de markt. Aron was een beetje nerveus aan het kijken of hij Toby ergens zag, toen hij het geroezemoes hoorde wist hij dat mensen het door begonnen te schreeuwen. “Ik ben ook beroofd! Oh nee…” hij hoorde een vrouw pijnlijk kreunen. Normaal zou hij lichtjes last krijgen van schuldgevoel om arme mensen te bestelen, maar dit was voor iets goed. Hij wou zijn zus terug. Levend. Die andere moesten dat maar respecteren. Zij hadden niet moeten zoeken voor hun zus voor 13 jaar en haar dan in de Spelen verliezen. Nee, ze ging terug komen. Aron herhaalde de zin voor een tijd in zijn hoofd. ‘Flaire zal terugkomen. Flaire zal terugkomen.’

Een vredebewaker haalde de lijn uit zijn gedachten. “Toby of Aron, of wie dan ook. Ik denk dat jij wel iets meer weet van de beroving?” Oh, hij was het. Toby en Aron kwamen wel vaker bij hem maar hij was makkelijk om te misleiden. “Nou eigenlijk...” Aron bleef rustig en bracht zijn volgende zin zelfverzekerd uit, “Ik zag net een man met een bruine jas voorover gebogen in een vrouw haar tas. Ik kende hem niet dus het kon wel de man of iets geweest zijn maar misschien is het waard om dat uit te zoeken?” Hij glimlachte voor een seconde. “Een bruine jas, eh? Nog andere details misschien?” vroeg de vredebewaker met een duidelijke twijfel of Aron aan het liegen was of niet. Het was niet moeilijk om iets te verzinnen en een duidelijke beschrijving van de onbekende man volgde “Hij had ooit denk ik zwart haar maar nu was er meer grijs te vinden. Zijn jas was zoals de meeste, oud en kapot. Hij had, denk ik, bruine schoenen aan. Ik was hem niet aan het bestuderen dus dat is alles wat ik kan onthouden.” De vredesbewaker keek hem even aan terwijl zijn ogen iets dicht kneep. Maar Aron kwam normaal en niet echt schuldig over. Ja, hij kon het ultieme onschuldige jongetje spelen. De vredesbewaker had zich in een beweging heel abrupt omgedraaid en liep in de normale pas van vredebewakers door het volk. Zijn hoofd draaide en doorzocht de mensen. Hij geloofde Aron. Aron glimlachte.

Hij liep door de menigte en nam een zijpadje dicht bij het bos. Op weg naar de fabriek dan maar. Terwijl hij het zijpadje inging had hij net nog een portemonnee kunnen meepakken. Nou, het stak zo duidelijk uit dat hij wel moest ook al was het misschien riskant. Zijn pas versnelde een beetje wanneer hij zo goed als uit het zicht was van de vredesbewakers. Hij klom het kleine muurtje over alsof het niks was en liep richting de oude fabriek. Dit was de beste verzamel en schuil plek van de twee. Deze hadden ze nog niet gevonden namelijk. Je mocht hier normaal niet komen. Oeps. De vredebewakers zeggen dat het ooit zal instorten en een gevaarlijk domein was. Nou niet dus, Aron en Toby kwamen hier al zo lang en nog nooit was er een probleem geweest. Nou ja, buiten die tafels die gerot waren en ineens doorbroken. Maar dat was gewoon omdat het oude dingen waren. Aron deed de deur open en zag zijn broer er al staan. “Hmm, geen problemen?” vroeg hij aan de jongen die net zijn spiegelbeeld was.  Hij vroeg het gewoon om zeker te zijn maar eigenlijk wist hij het antwoord. De tweeling kon bijna nooit problemen krijgen. Daar waren ze te slim voor. Ze kende alle trucjes die er waren om overal tussen uit te geraken. Eigenlijk zouden ze de twee moeten eren, er waren vast niet zoveel mensen die onder zowat alles konden komen.

Words: 1.000 x Tag: tjoek tjoek trein x Note: he's so cuteee en smart en woooow c:

Ietwat ongeduldig trommelde Toby mijn zijn vingertoppen op het blad van één van de weinige tafels die nog overeind stond. Het hout voelde ruw en oud onder zijn vingers. De tafels stonden al heel lang in deze oude, tochtige fabriek en het weer, in combinatie met houtworm, had hen geen goed gedaan. Het ritmische getrommel op het houten tafelblad was het enige dat hoorbaar was in de verlaten fabriek, afgezien van het gefluit van een vogel bij het raam en het geritsel van een paar muizen ver in de hoek. Waar blijft Aron? dacht de jongen, bezorgdheid welde een beetje in hem op. Waarom duurde het zo lang tot hij er was? Was hij soms verdwaald? Nee, dat kon niet. Aron en Toby kenden het District en de stad op hun duimpje, ze verdwaalden niet zomaar. Was hij soms gepakt door een Vredesbewaker, omdat iemand hem had betrapt op het stelen van diens of iemands portemonnee? Dat idee zorgde voor een onrustig gevoel in Toby zijn maag. Als dat zo was, dan was het dom dat hij hier nog zat. Dan moest hij als een malle Aron gaan helpen! Ook al wist hij niet waar de jongen uithing. Ach, met zijn magische Aron vinder had hij de jongen zo gevonden. Hij wilde net overeind komen toen de deur open ging. Zijn lichaam, die zich net nog had gespannen, ontspande zich zodra hij Aron zag. De jongen plofte weer neer op de tafel, welke onheilspellend kraakte, maar gelukkig nog bleef staan. 'Hèhè,' riep de jongen naar zijn tweelingbroer terwijl die binnen kwam lopen. 'Dat duurde lang. Waar bleef je? Was je soms verdwaald?' Hij grijnsde naar zijn evenbeeld. 'Nee, geen problemen gehad onderweg. Niemand leek op mij te letten. Jij dan?' Hij stond op van de tafel en gebaarde naar de tafel. 'Dit is mijn buit, hoe zit het met die van jou? Ik heb het nog niet geteld, dat wilde ik pas doen als jij er ook was, dan kunnen we meteen het totaalbedrag opschrijven en weten we ook hoeveel we nog moeten.' Eigenlijk wilde Toby niet kijken naar hoeveel geld ze nog moesten verzamelen, want het eindbedrag dat ze moesten hebben was ontzettend hoog. Hij wilde echter ook weten of ze een beetje een fatsoenlijke start hadden gemaakt en of het haalbaar was voor hen om Flaire te sponsoren. hij balde zijn vuist. Nee, zo moest hij niet denken. Ze zouden Flaire sponsoren. Dat moest! Hoe dan ook!

Aron was in een goede conditie en kon mooi doorstappen. Zijn passen waren sneller dan gewoon stappen maar nog steeds liep hij niet. Net niet. Toen hij de zware deur opentrok met een beetje graag sprong Aron zijn opgelucht gezicht in zijn beeld. Hij grinnikte. De broers waren normaal nooit laat hier behalve als ze in de problemen kwamen. En dat kwamen ze steeds minder en minder. De laatste tijd zelfs niet, zo goed waren ze geworden in hun kleine trucjes. Maar nog nooit hadden ze zoveel gestolen in een moment. Meestal was het maar even en niet zo opvallend. Maar nu zullen de mensen het doorhebben dat ze de komende dagen veel gaan verliezen. Aron hoopte maar diep in zich dat hij zichzelf en zijn broer niet gevonden gingen worden want dit ging meer moeite kosten dat bijna alles wat ze al hadden gedaan.

Zijn broer kwam neer op de tafel met een kraak van het hout. “Hèhè, dat duurde lang. Waar bleef je? Was je soms verdwaald?” Toby grijnsde en Aron rees een wenkbrauw. “Nee, ik was kaaskoekjes gaan halen,” sprak hij sarcastisch tegen zijn evenbeeld. Hij liet zijn wenkbrauw weer zakken. Kaaskoekjes, ja daar had hij nu wel even zin in. Hij was een beetje gestrest geraakt van de vredebewaker. Wat is er nou beter dan eten om je wat op te vrolijken? Aron staarde zonder verder iets te zeggen richting zijn broer.

“Nee, geen problemen gehad onderweg. Niemand leek op mij te letten. Jij dan?” Aron keek zijn broer weer even aan en liep toen tot de tafel en kwam met een grotere kraak neer rechts van zijn broer. Toby had zich uit te problemen kunnen houden dus dat was goed, ze verdachten hem dus helemaal niet. Goed. “Niet echt. Meneer de ‘oh zo vervelende maar makkelijke’-vredesbewaker kwam zich wel even bemoeien maar die had ik zo van mijn rug gekregen,” sprak hij toen hij zijn broer aankeek, “Laten we zeggen dat elke man met een bruine jas een grote ondervraging zal kunnen verwachten.” Hij grinnikte een beetje en draaide zijn hoofd weer naar voor.

“Nu moeten we enkel nog tellen. Laten we hopen dat we toch aan… ongeveer 50 zitten, dan kunnen we het in anderhalve week wel hebben.” Aron en Toby sprongen beiden van de tafel en Aron begon zijn zakken te legen. Hij legde alle portemonnees en beursjes links. Los geld legde hij in het midden. Toen begon hij alle portemonnees en beursjes te legen. Eenmaal klaar met dat moest hij alles maar beginnen te tellen. Hij kwam aan 18, 38 in totaal. Daarna begon hij zijn broer zijn geld mee te tellen.  Hij begon hardop te spreken, “17… 18… 19 en euhm… 11” Aron voegde het geld samen. “Dat is 18, 38 samen met 19,11 dan komen we aan…” En moest een aantal seconden tellen en kwam toen op een besluit. “Dan komen we maar aan 37,49…” Hij keek zijn broer teleurgesteld aan. Ze kwamen zeker 10 tekort! “Als we zo elke keer halen moeten we er zeker 2 weken over doen. De spelen starten over 7 dagen dus dan zitten we aan ongeveer…” Alweer viel er een pauze om te tellen. “… iets rond de 280… dus dan moeten we nog…” Alweer dezelfde lengte pauze om dezelfde reden. “rond de 5 dagen doen…” Hij keek zij broer aan.

“Flaire houdt het wel zeker vijf dagen uit. Dat moet ze wel,” sprak hij vastberaden, meer om zijn eigen wat meer zelfvertrouwen te geven dan zijn broer. “Als we meer ons best doen,” hij hield even weer een pauze om zijn broer aan te kijken “dan hebben we het misschien al klaar na 3 dagen. Oke, we lopen risico.” Hij keek zelfberaden, “maar dat is het waard.” Ja, Flaire haar leven was alle risico waard.



Words: 632 x Tag: tjoek tjoek trein x Note: Okay, first I'm sorry :'D Die random kaaskoekjes is dankzij Pe oke? Pe haar schuld *kijkt beschuldigend naar Pe* I hope it's okay that I made him kinda okay in the math (: Ga jij dan een eindigpost maken van dit topic of moet ik het er even snel bijschrijven? c: