Met een kater rolde Mayme zichzelf de tweede dag van de tweede Hongerspelen uit bed. Hoe veel glazen zou ze gehad hebben? Ze was de tel kwijt geraakt toen ze uit de fles was gaan drinken. Wat kon het haar ook allemaal schelen. Het was niet alsof charmant zijn hielp bij het vredig houden van dit district of bij het redden van de levens van de Tributen in de Arena. Ze had hen gesponsord en meer dan dit kon ze op het moment niet doen.

Mayme trok een simpele jurk aan en fatsoeneerde haar gezicht. Ze moest redden wat er te redden viel. Je wist maar nooit wat er vandaag zou gebeuren en wie ze nog onder ogen moest komen. Charmant zijn hielp niet, maar enige waardigheid wilde ze toch wel behouden.
Gedeprimeerd staarde ze uit haar raam, vanwaar ze uitzicht had op het plein waar de dag ervoor ontploffingen hadden plaatsgevonden. Het scherm was vandaag uit en enkel op de kleinere pleinen, thuis of op het werk kon men vandaag de Spelen volgen. Overal waar je keek zag Mayme wit en ze wist dat dit overal in de stad het geval zou zijn. District 6 had relatief gezien ontzettend veel inwoners en het was belangrijk dat er geen onrust zou ontstaan. Als er te veel inwoners zouden zijn die mee zouden doen met rellen, dan waren er wellicht niet genoeg Vredesbewakers om hen te stoppen. Dat was een beangstigende gedachte.

Het was nog maar iets na negen uur ’s ochtends, toen Mayme zich in een fauteuil liet vallen, terwijl ze een beetje hersenloos om zich heen keek. Waar was de afstandsbediening? Met haar handen betastte ze haar omgeving en het leek wel een uur te duren voordat ze hem eindelijk gevonden had. Moedeloos zette ze de televisie aan, niet wetende of er de afgelopen paar uur nog iets ergs was gebeurd. Ze had geen idee of er iemand miste, maar beide Tributen van District 6 kwamen zo nu en dan in beeld. Zij leefden nog. Ze leken ook beide haar sponsoringen te hebben ontvangen, dus dat was in ieder geval mooi. Johnny had alleen wat spullen en wat te eten gekregen, terwijl ze Kira ook een wapen had gesponsord. Ze had nog niets gehad om zichzelf mee te verdedigen, dus dat was vast niet onwelkom geweest.

Mayme luisterde naar de gesprekken en het commentaar, terwijl ze naar de keuken liep om zichzelf wat te drinken in te schenken. Wat eten was waarschijnlijk ook geen slecht plan. Ze pakte twee plakjes brood, bakte twee eieren met ham en kaas en ging weer zitten. Ze at in stilte, terwijl haar ogen probeerden mee te krijgen wat er op het scherm gebeurde. Het kostte moeite en ze wenste echt dat ze haar ogen nog even tien minuutjes zou kunnen sluiten.

Haar wensen werden echter niet gehoord en er klonk geklop op haar deur. Met een zucht stond Mayme op en gluurde ze door het gaatje naar buiten. Ze zag wit, en opende de deur. Wit was haar vriend - of in dit geval, haar vriendin. “Goede-”, begon Skye, Mayme’s favoriete Vredesbewaker, maar ze kon haar gezicht onmogelijk in een plooi houden bij het zien van het gezicht van de Burgemeester. Ze kende de vrouw beter dan velen en wist hoe ze eruitzag na een zware nacht. “-morgen.” Mayme kreunde lichtjes en liet de vrouw haar huis binnen.  “Jij hebt vast hoofdpijn,” zei Skye en ze lachte, maar haar ogen stonden tegelijkertijd lichtjes bezorgd. “Gaat het wel?”
Mayme hoefde Skye niet uit te leggen hoe ze zich voelde. Ze kenden elkaar langer dan vandaag en ook onder haar vader had Mayme het niet altijd even makkelijk gehad. Ergens was het misschien wel raar om vrienden te zijn met een Vredesbewaker, maar Mayme vertrouwde haar.  Skye had haar meer dan eens uit de brand geholpen.

Blijkbaar was Skye net klaar met haar dienst en Mayme kon de vriendelijkheid opbrengen om haar wat te drinken en te eten aan te bieden. Het kostte eerlijk gezegd maar weinig moeite. Ze deed het liever voor Skye dan voor zichzelf. “Pak wat fruit voor jezelf,” glimlachte Skye en Mayme kreunde. “Ja, mevrouw,” antwoordde ze sarcastisch, maar ze deed toch wat haar gezegd werd.
Ze aten en Mayme vroeg of er die nacht nog problemen waren geweest. Als er echt iets dramatisch was gebeurd, was ze waarschijnlijk wel wakker gemaakt, maar het klonk alsof de nacht rustig was verlopen. De avondklok was dan ook voor niets ingesteld en Mayme was eigenlijk niet van plan deze vandaag alweer op te heffen, niet voordat ze er zeker van was dat het weer rustig was tenminste.

Het was hoe dan ook fijn om wat afleiding te hebben. Het kon niet gezond zijn om aan één stuk door naar die zieke beelden te kijken. Het moest verschrikkelijk zijn om in de Arena te zitten, veelal zonder schoon water of voedsel en met andere tieners die jou willen vermoorden. Mayme voelde zich schuldig dat zij zojuist uitgebreid had ontbeten. Had ze meer moeten sturen naar haar Tributen? Eigenlijk vond ze dat ze al best wel vrijgevig was geweest, maar de kans was groot dat die kinderen dit met hun leven moesten bekopen en daar kon Mayme helemaal niets aan doen. Maar je wist het natuurlijk nooit… stel je voor dat ze net dat ene sponsorde dat uiteindelijk levensreddend zou zijn? Mayme zuchtte, terwijl ze naar de televisie keek. Ze voelde een hand op haar been en glimlachte. Het was fijn dat Skye er voor haar was.

OOC:  

Voorzichtig ging Xiomara met haar vingers over de snaren van Bob de ukelele. Zachtjes tokkelde ze, met haar gezicht naar het plafond gericht, maar haar ogen waren gesloten. Haar oren waren echter gespitst. Ze hoorde elk briesje tegen haar gordijnen aan, elke beweging die buiten gemaakt werd. Het was niet haar idee van een ideale nacht, maar elke keer als ze iets hoorde moest ze gewoon even naar buiten gluren. De kans was groot dat het Vredesbewakers waren. De hoeveelheid wit op straat leek wel verdubbeld sinds de ontploffingen de vorige dag. Het gaf haar echter niet echt een gevoel van veiligheid.

Het was vroeg in de ochtend, maar Xiomara had nog geen oog dichtgedaan. Natuurlijk, haar ogen waren gesloten, maar van slaap was geen sprake geweest. Er gebeurde gewoon te veel deze dagen en Xiomara had te veel dingen om over na te denken. Haar familie, de ontploffingen, de Hongerspelen zelf natuurlijk…
Toen ze de vorige dag was thuisgekomen en met de beelden en verhalen werd geconfronteerd die ze had gemist tijdens de chaos op het plein, had ze een besluit genomen. Ze ging daadwerkelijk iemand sponsoren dit jaar. Het kon haar niet schelen of ze te jong was of te arm of wat dan ook. Ze wilde iemand helpen, iemand van wie zij dacht dat hij of zij het verdiende om te winnen of op zijn minst hulp verdiende.
Het probleem was natuurlijk het geld en dat was iets waar ze deze nacht over nagedacht. Ze wist dat haar ouders geen geld wilden verspillen aan wildvreemde mensen, terwijl er maar zo’n kleine kans was dat hun ‘favoriet’ zou winnen. Dat betekende dat Xiomara op de een of andere manier zelf aan geld moest komen. Duivelse plannetjes hadden door haar hoofd gespookt, waarbij ze zo nodig iedereen kon proberen chanteren met ‘leuke’ informatie waarover ze beschikte. En over informatie beschikte ze heus.
Het was aanlokkelijk, maar het voelde niet goed. Alsof je afkeek bij een proefwerk waar je niet voor had geleerd. Nee, daar was Xiomara wellicht enigszins te eerlijk voor. Er moest toch een andere manier zijn?

Rond een uur of zeven legde Xiomara Bob weg, op zijn eigen bed, wat eigenlijk altijd Janaea’s kussen was geweest. Ze kwam haar bed uit en opende de gordijnen. Nog altijd leek er meer wit op straat te zijn dan normaal, maar het gewone leven leek weer een beetje op gang te komen. Mensen gingen waarschijnlijk of naar het werk, of misschien naar een plek waar de Hongerspelen gevolgd konden worden. Dat herinnerde Xiomara eraan… Zouden er nog doden zijn gevallen tijdens de nacht?

Leia vertrok net naar haar werk, toen Xiomara de woonkamer betrad en even zwaaiden ze naar elkaar. Er werden geen woorden uitgewisseld, maar op haar moeders gezicht verscheen een glimlach. Xiomara wist dat er van haar gehouden werd en het gaf haar een goed gevoel. Verder zag ze haar familieleden echter weinig. Na de dood van Janaea was alles veranderd.
Xiomara pakte iets te eten en ging naar haar tante op de bank zitten. De vrouw leek afwezig, alsof ze nog niet volledig ontwaakt was, maar Xiomara wist dat ze net zo goed onder invloed kon zijn. Ze was verslaafd aan morfine en het was tot dusver niet gelukt om haar te laten stoppen. Geen van beide zei iets, terwijl hun blik op het tv-scherm was gericht, waar uiteraard de Hongerspelen werden uitgezonden.
Er leek iemand te zijn overleden vannacht, maar het was niet iemand waar Xiomara ook maar enige interesse in had gehad. Mooi. Dan hadden de toffe Tributen meer kans om te winnen. Het meisje keek vooral met enige interesse naar Nakoma, Madelynn, Nesrine, Dean, Eloise, Leilah en Mako, die ze om heel verschillende redenen interessant vond. Ze ging natuurlijk niet eens proberen om al die mensen te sponsoren, want zo veel geld kreeg ze natuurlijk nooit bij elkaar! Ze moest keuzes gaan maken. Maar dat was niet gemakkelijk. Sommigen hadden eigenlijk nog maar weinig gepresteerd, vond Xiomara, maar wellicht was het ook nog te vroeg om echt iets over hun capaciteiten te zeggen. Ze waren pas één dag onderweg, natuurlijk. Misschien dat er vandaag iets zou gebeuren waardoor ze een keuze zou kunnen maken.

Rond een uur of acht besloot het kleine meisje haar plan in werking te stellen. Ze had iets bedacht waarmee aan geld kon komen, zonder dat ze gemeen hoefde te zijn. Of tenminste, ze ging ervan uit dat dit plan niet als gemeen zou worden beschouwd. In tegendeel zelfs.
Ze liep in haar eentje door de stad, die relatief rustig was. Waarschijnlijk luisterde een deel van de bewoners naar wat de Burgemeester had gezegd. Xiomara kon niet zeggen dat zij er tegenin wilde gaan, maar nee, ze ging niet binnen zitten nu het weer licht was. Ze had wel iets beters te doen.
Rond een uur of negen kwam ze aan bij het grote plein en dat betekende dat ze bijna op de plek was waar ze wezen moest. Ze nam echter de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Zoals verwacht liepen en stonden er veel Vredesbewakers, maar het scherm was uitgeschakeld. Dat was een vreemd iets om te zien. Het zag er nu zo vredig uit…

Nog even keek Xiomara naar de mensen op het plein, waarna ze naar het grote huis van de Burgemeester liep. Ja, Mayme MacNiall was onderdeel van haar plan om geld bij elkaar te krijgen. Op zich niet gek, want die vrouw had zeker weten geld. Anders had ze zich dit grote huis nooit kunnen veroorloven! Drie keer klopte Xiomara op de deur en een beetje nerveus wachtte ze tot er open zou worden gedaan. Wat als het niet zou lukken? Moest ze dan alsnog mensen gaan chanteren?

Het duurde even voor er werd opengedaan en Xiomara twijfelde of ze het plan moest doorzetten. Zou de Burgemeester boos worden, omdat een klein meisje haar zomaar durfde te storen? Ergens had Xiomara niet het idee dat ze zo slecht was als sommige mensen leken te denken. Toch leek ze veel dingen te doen voor het Capitool en dat maakte het wel lastig. Er waren echter ook genoeg mensen die de Burgemeester wel goed leken te vinden, anders was ze waarschijnlijk ook nooit verkozen. Xiomara ademde diep in en uit, terwijl ze bedacht wat ze moest gaan zeggen. Het was alleen… ze had er geen rekening mee gehouden dat een Vredesbewaker de deur open zou doen. Wat moest ze doen?
Blijkbaar wist de vrouw aan de deur ook niet zo goed wat ze met de situatie aanmoest, of ze was gewoon niet bepaald spraakzaam aangelegd, maar meer dan ‘Ja?’ zei ze niet. Xiomara bestudeerde haar. Kende ze deze Vredesbewaker? Het was soms lastig om ze uit elkaar te houden als ze hun helm op hadden. Deze vrouw had echter geen helm op en haar lange donkere haren gaven haar een frisse en vriendelijke uitstraling. Xiomara schatte haar ongeveer halverwege de dertig.
“Hallo,” begroette het kleine meisje Skye uiteindelijk. Ze glimlachte niet, maar keek de vrouw aan, alsof het wel duidelijk was wat ze kwam doen. Dat was het natuurlijk niet en de Vredesbewaker keek haar dan ook enkel vragend aan. “Is mevrouw de Burgemeester thuis?”, vroeg Xiomara toen, “Ik zou haar graag iets willen vragen.”

Vanuit de woonkamer klonk een stem en Xiomara realiseerde zich dat het de Burgemeester was. Ze mocht binnenkomen en nu glimlachte ze lichtjes, terwijl Skye haar binnenliet. Xiomara was natuurlijk nog nooit bij de Burgemeester op bezoek geweest, dus ze keek haar ogen uit. Dit huis was misschien wel tien of twintig keer groter dan het huisje waar haar familie in woonde en alle spullen waren zoveel mooier! Woonde mevrouw MacNiall hier echt alleen, vroeg Xiomara zich af. Het was prachtig, maar was het niet eenzaam? Dit huis was veel te groot voor één persoon alleen.
“Jij bent het zusje van Janaea, is het niet?”, was het eerste wat de Burgemeester tegen Xiomara zei en ze knikte. “Hallo mevrouw de Burgemeester,” begroette ze de vrouw beleefd, “Dat klopt. Ik ben Xiomara. Ik ben hier, omdat ik u iets wilde vragen.” Xiomara keek vluchtig naar het tv-scherm, waar de Hongerspelen te zien waren. De Burgemeester volgde haar blik en gebood iedereen vriendelijk te gaan zitten. “Ik zou graag wat geld verdienen, zodat ik iemand kan sponsoren,” vertelde ze toen simpelweg. “Zou ik u misschien kunnen helpen met iets? Schoonmaken? Iets repareren? Opruimen?”

OOC: Godmoden met toestemming. Oh yeah.

Het meisje was binnengekomen en begroette haar. Ondanks haar hoofdpijn kon ze het niet helpen om te glimlachen. Haar naam was klaarblijkelijk Xiomara en ze ging haar best doen om dit te onthouden. Mayme begeleidde het meisje naar de woonkamer, gevolgd door Skye die haar een beetje wantrouwend aankeek. Ze snapte het zelf ook niet helemaal om eerlijk te zijn, maar ze vond dat ze moest luisteren naar wat het meisje te zeggen had. Vorig jaar had Mayme niets gedaan om Janaea te redden, dus ergens voelde ze zich verplicht om nu wel iets te doen.
Ze gebood Skye en Xiomara om te gaan zitten, terwijl ze het meisje iets te drinken inschonk. Toen ze terugkwam uit de keuken, zag ze hoe het meisje naar de televisie keek en Mayme kon niet voorkomen dat ze hetzelfde deed. Het bondgenootschap met de meiden uit Vier, Zeven en Negen leek in de buurt te komen van Kira en ze hield haar hart vast. Met z’n drieën leken zij tot dusver voor de meeste doden verantwoordelijk te zijn en het was onwaarschijnlijk dat ze de Tribuut uit Zes zouden sparen.
“Ik zou graag wat geld verdienen, zodat ik iemand kan sponsoren,” zei het jonge meisje en Mayme keek haar aan. “Je wilt iemand sponsoren?”, vroeg ze en het meisje knikte. Het meisje kwam gelijk met een hele waslijst aan voorstellen (goed, dat viel mee, maar Mayme’s hoofd werkte niet optimaal en het was nog vroeg!) en daar moest ze even over nadenken. Kon ze hulp gebruiken bij iets? Het voelde slecht om te zeggen dat ze niemand nodig had en prima voor zichzelf kon zorgen, maar ze wilde het meisje ook geen nutteloze taken laten uitvoeren. Dan kon ze het meisje net zo goed meteen een beetje geld overhandigen. Dat was Mayme echter niet van plan. Waarom dit meisje wel en de rest van de bevolking niet? Nee, dat kon ze niet verantwoorden.
“Wie wil je sponsoren?”, vroeg Mayme, terwijl ze het scherm in de gaten hield. “Het lijkt erop alsof Kira binnenkort wel wat extra hulp kan gebruiken.” Het eerder genoemde bondgenootschap leek Kira te hebben gespot en waren een beslissing aan het nemen. Het meisje antwoordde echter verrassend en Mayme keek haar verbaasd aan. “Waarom zij?”, vroeg ze niet begrijpend. Waarom wilde ze niet haar districtgenoten helpen?

OOC: Godmodetoestemming.
Als er trouwens meer mensen zijn die zin hebben om de Burgemeester te stalken, ga vooral je gang, hoor...! Dit is niet Soot's privétopic, of zo... AlleeneentopicvaneenSootdieteveelzinheeftomteposten.

De Burgemeester leek het een beetje vreemd te vinden dat ze iemand wilde sponsoren, of daar in ieder geval voor wilde werken, en ze vroeg Xiomara precies wat het meisje zojuist had verteld. Ze had de vrouw slimmer ingeschat. Uiteindelijk vroeg Mayme wie ze dan wilde sponsoren en ze maakte een opmerking over Kira, wat ervoor zorgde dat Xiomara haar aandacht weer verlegde naar de televisie. Het duurde niet lang voordat haar favoriete bondgenootschap opsplitste en de aanval leek te willen inzetten.
“Dat ziet er niet goed uit voor haar,” beaamde ze zachtjes, maar ze was niet van plan om het meisje te helpen – niet dat ze daar nog tijd voor had gekregen. Nakoma viel aan en Xiomara zag hoe de Burgemeester lichtjes ineenkromp bij het zien van de aanval. Zelf had ze er niet zo veel moeite mee. Dit soort aanvallen was toch juist  waar ze op zaten te wachten? Het was niet mooi, nee, maar er moesten toch echt Tributen dood. Het kon toch niet voor eeuwig door blijven gaan?  
“Nakoma, Madelynn, Nesrine, Dean, Eloise, Leilah of Mako,” sprak Xiomara toen, maar ze zag wat Kira met Nakoma deed en ze haalde haar schouders op. “Misschien niet Nakoma.” Het donkere meisje bleef stil liggen, terwijl haar bondgenotes een einde maakten aan Kira’s leven. Xiomara bestudeerde de reactie van de blonde vrouw. Er klonk een zucht. De Vredesbewaker, realiseerde Xiomara zich. Die keek ook naar de Burgemeester. Even overheerste de stilte.

“Waarom zij?”, doorbrak mevrouw MacNiall die stilte toen. Ze leek haar best te doen om de Hongerspelen even naar de achtergrond te dringen. Nou, op die vraag had Xiomara zich natuurlijk voorbereid, dus daar had ze wel wat op te zeggen.  
“Nakoma maakt een goede kans om te winnen,” begon ze, “als ze wakker wordt, tenminste. Ze had een hoog cijfer, heeft goede wapens en sterke bondgenoten.” Dat klonk logisch, toch? “Madelynn,” ging ze toen verder, “is natuurlijk een van die bondgenoten. Ze lijkt uithoudingsvermogen te hebben en niet terug te deinzen, alsof ze echt wil overleven. En ze was de vriendin van Caleb en Caleb was mijn zus haar bondgenoot.” Dat leek de Burgemeester te kunnen begrijpen. “Nesrine en Dean hebben nog niet echt iets laten zien, maar ik denk dat zij wel iets in zich hebben. Ik hoop dat ze snel laten zien wat ze kunnen.” Even haalde Xiomara haar schouders op. Dat was misschien niet heel erg goed beargumenteerd, maar ze had gewoon het gevoel dat de twee wel iets in hun mars hadden. “Eloise is sterk, zeker met Nakoma en Eloise aan haar kant. Ze lijkt meedogenloos en heeft de eerste dode op haar geweten. Dat maakt haar interessant. Leilah ziet er misschien niet uit als een winnaar, maar ze lijkt me slim, want ze heeft in ieder geval een bondgenootschap om sterker te staan. Ik ben benieuwd naar hoe ze zal reageren als ze iemand tegenkomen, of ze dan het lieve meisje blijft. En Mako, nou ja, die had al wel tien keer dood kunnen zijn. Het feit dat ze dat niet is, maakt haar op zich al sponsoringwaardig.”
Xiomara keek naar de Burgemeester, afwachtend, maar wel met een bepaalde doordringende blik die haar probeerde aan te sporen om haar te laten instemmen met haar voorstel. Zou het haar lukken?


OOC: Godmoden met toestemming.

Topic TL;DR:
- Het is rond 9 uur 's ochtends, dag2. Mayme heeft een kater en krijgt bezoek van Skye, haar favoriete vrouwelijke Vredesbewaker.
- Xiomara komt langs omdat ze geld nodig heeft om iemand te kunnen sponsoren.
- Xiomara vraagt of ze de Burgemeester ergens mee kan helpen om zo geld te verdienen en legt uit welke Tributen ze eventueel zou willen sponsoren, net na Kira's overlijden.

Het zag er echt niet goed uit voor Kira. Mayme had gemengde gevoelens bij het zien van de verrassingsaanval op haar en ze vreesde dat District 6 snel een Tribuut minder zou hebben. Een gezin zou uiteen worden gescheurd en waarschijnlijk wisten zij dat net zo goed als Mayme. Het was verschrikkelijk om te moeten zien hoe iemand zijn einde naderde.
Toen de Tribuut uit Vier de aanval inzette, werd al snel duidelijk dat het waar was en Kira het einde van de dag waarschijnlijk niet meer mee zou maken. Mayme had moeite om zichzelf onder controle te houden. Als ze alleen was geweest, had ze zich wellicht teruggetrokken in haar slaapkamer om een tijdje in stilte te huilen, maar dat kon nu niet en kromp ze enkel even ineen. Ze schrok elke keer weer wanneer kinderen, ondanks dat de Arena een hel was, zo gemakkelijk tot geweld leken over te gaan. Het was verschrikkelijk om te zien.
Kira gaf zich echter niet meteen gewonnen en haalde uit met de boemerang die ze van Mayme had gekregen. Een vlaag van trots ging door Burgemeester van Zes heen, toen het meisje uit Vier tegen de grond ging. Die klap moest hard zijn aangekomen.

Mayme hoorde maar half de namen die Xiomara opnoemde en besloot maar gewoon te knikken. Ze kende de meeste Tributen wel bij naam, maar had op het moment niet de kracht om het zich te herinneren. Haar hoofd én hart konden dit niet verdragen en ergens was ze geschokt door de onverschillige houding van Xiomara. Haar zus was een jaar geleden omgekomen. Je zou denken dat het haar meer zou doen dan dat ze liet zien. Of zou het een act zijn?
Het was Mayme in ieder geval opgevallen dat het meisje Kira en Johnny allebei niet had willen sponsoren. Was dat niet vreemd? Zou het geen prioriteit moeten zijn voor iemand uit Zes, om een districtgenoot veilig terug te laten keren? Mayme vond van wel, zeker omdat ze de Burgemeester was. Ze voelde zich verantwoordelijk en volledig nutteloos, omdat ze niets kon doen om het te stoppen. Zouden de andere Burgemeesters daar ook mee zitten? Soms was Mayme wel benieuwd naar haar collega’s in de andere districten.
Hoe dan ook, het meisje leek wel enigszins relevante punten te hebben waarop ze haar favorieten had gebaseerd en ze wilde in ieder geval eerlijk geld verdienen. Dat wilde Mayme op zich wel belonen. Het meisje keek haar afwachtend aan en pas nu realiseerde de vrouw zich dat het meisje qua karakter echt in geen geval leek op haar goedlachse zus. En toch was ze niet onvriendelijk. Integendeel zelfs. “Goed dan,” antwoordde Mayme en vanuit haar ooghoek zag ze hoe Skye haar wenkbrauwen optrok. “Mijn boekenkast moet nodig opnieuw worden ingericht. Zou je me daar misschien bij willen helpen?”


OOC: Eventueel godmoden met toestemming.

“Goed dan,” klonk er uiteindelijk en Xiomara glimlachte opgelucht. Gelukt, dacht ze en het voorstel dat de Burgemeester deed klonk haar prima in de oren. Ze was best in staat om boeken netjes in een kast te zetten. En hoe veel boeken kon die vrouw hebben? “Natuurlijk!” antwoordde ze dankbaar. “Hoe veel wilt u me daar voor geven?” Ze dacht niet dat het opruimen van een boekenkast genoeg geld kon opleveren om iemand een nuttige sponsoring te kunnen geven, maar het leek mee te vallen. Burgemeester MacNiall was wellicht guller dan men over het algemeen dacht.

“Kan ik meteen beginnen?”, vroeg Xiomara en de Burgemeester knikte. Mayme liep naar de hal en wilde een andere deur openen, maar de Vredesbewaker hield haar tegen en fluisterde iets tegen haar. Xiomara deed haar best om niet te laten merken dat ze wenste dat ze het kon horen. Ze snapte niet waarom die vrouw hier was geweest. Waren ze vrienden? Het was moeilijk om Vredesbewakers als normale mensen te beschouwen, maar in feite waren ze dat natuurlijk wel.
Vriendelijk zwaaide Xiomara de donkerharige vrouw gedag, terwijl zij zichzelf uitliet. Vervolgens volgde ze de Burgemeester een gang door, een trap op en het was alsof ze zich in een doolhof bevonden. Beter liet die vrouw haar niet alleen, want ondanks dat ze een goed geheugen had, wist ze niet of ze hier de weg terug zou kunnen vinden. Er waren zo veel deuren en zijgangetjes dat het haar verwonderde dat Mayme de weg zelf nog wist.

De Burgemeester waarschuwde Xiomara dat haar boekenkast groter was dan ze wellicht verwachtte en dat was op zich een understatement. Ze betraden een ruimte ergens achter in het huis en het was niet wat het meisje had verwacht. Die vrouw had naar Xiomara’s maatstaven gewoon een bibliotheek in haar huis, maar het was donker en stoffig en het leek erop alsof er hier al jaren niemand meer was geweest.  Nieuwsgierig probeerde ze te lezen wat voor soort boeken er allemaal waren. De meeste boeken leken over transport te gaan: over treinen of auto’s en dat soort dingen. Dat waren niet bepaald boeken waar Xiomara nieuwsgierig naar was. Jammer, maar wie weet wat ze nog zou vinden.
Xiomara nam de kamer in zich op en knikte, waarna ze zich tot Mayme richtte. “Hoe wilt u de boeken gerangschikt hebben?”, vroeg ze, “Onderwerp? Alfabetische volgorde? Grootte? Kleur?” Het zou misschien even duren, maar dit kon ze wel!


OOC: Godmoden met toestemming. Yes, I have no life.

Het meisje leek het een goed idee te vinden en was enthousiast. Dat vond Mayme fijn. Ze stond er een beetje versteld van hoe zakelijk het meisje was ingesteld, maar ze zag het niet als een slechte eigenschap. Ze kon er nog ver mee komen – als ze tenminste geen slachtoffer zou worden van de Hongerspelen. De kans was klein, maar je wist het natuurlijk maar nooit. Pech sloeg toe op de momenten dat je het minst verwachtte.
Mayme stelde een bedrag voor en het meisje accepteerde het. Mooi. Dat was dan geregeld. Xiomara vroeg of ze meteen kon beginnen en de Burgemeester vroeg zich echt af hoe dit meisje de zus kon zijn van Janaea. Ze was zo gefocust en zo serieus. Het leek een onmogelijke combinatie.  
Er was echter geen enkele reden te bedenken waarom het meisje niet meteen aan de slag kon gaan en ze wilde het meisje naar de boekenkamer brengen, maar ze werd tegengehouden door Skye, die haar iets toefluisterde. “Mayms, ik ga naar huis,” zei ze zachtjes, “wees niet te hard voor jezelf, oké? Als er iets is, dan bel je maar. Ik zie je morgen denk ik nog wel.” Skye kneep vluchtig in haar hand en Mayme knikte, waarna haar vriendin haar huis verliet.

Mayme en Xiomara liepen door een lange gang, waar meerdere kamers aan vast zaten. Het waren voornamelijk slaapkamers en een badkamers, maar geen van allen was nog echt in gebruik. Ze werden schoongemaakt door iemand, maar dat was alles. Het waren de kamers waar haar ouders, Mayme en haar zusje vroeger gebruik van maakten, maar sinds de dood van haar ouders was Mayme er eigenlijk nooit meer geweest.
Eenmaal boven werd de gang al snel smaller en kwamen ze eveneens langs verschillende ruimtes, en Mayme wist maar van de helft waar ze voor dienden. Het was enigszins beschamend, maar het was niet alsof ze in haar eentje zo veel ruimte nodig had. Heel vroeger hadden hier meerdere gezinnen met kinderen gewoond, tot een familie alles op een gegeven moment had opgekocht. En toen was het in handen gekomen van haar grootvader die er met zijn gezin had gewoond en daarna haar vader met zijn vrouw en kinderen en nou ja, nu woonde zij er. In haar eentje.

“Ik waarschuw je alvast: mijn boekenkast is waarschijnlijk groter dan je zou verwachten. Maar ik zal je helpen,” glimlachte Mayme. Ze sloeg rechtsaf, een ander gangetje in om vervolgens weer rechts en links te gaan. Ze moesten nog enkele keren de bocht om voordat ze eindelijk bij de boekenkamer waren.
Mayme had het vermoeden dat het inderdaad meer boeken waren dan het meisje had verwacht. Om eerlijk te zijn, het waren ook meer boeken dan Mayme zelf had verwacht. Had ze altijd al zo veel boeken gehad? Ze had er misschien maar vijftig van gelezen in haar hele leven, dus dat was best wel triest. De meeste boeken die hier stonden waren voor haar echter weinig interessant. Ondanks dat ze de Burgemeester van het transportdistrict was, was ze maar weinig geïnteresseerd in motors en dingen als koelvloeistof. Dat was absoluut niet haar ding.
Het meisje was echter niet ontmoedigd door de hoeveelheid boeken en vroeg hoe ze geordend moesten worden. “De meeste boeken zullen al op onderwerp staan, maar verder absoluut niet. Alfabetische volgorde op naam van de schrijver zou fijn zijn,” glimlachte Mayme. Ze zou het nooit hardop toegeven, maar ze was blij dat ze zich hier nu even kon terugtrekken en afleiding had. Zo kon ze even vergeten dat er kinderen voor hun leven vochten in een of andere Arena, of zelfs maar dat de Hongerspelen bestonden. Op dit moment was dat Mayme’s definitie van hemel.
“Als jij hier zou willen beginnen, dan begin ik achter. Daar staan persoonlijke boeken, dus die doe ik liever zelf.” Ze glimlachte ietwat verontschuldigend, maar ze zat echt niet te wachten op een meisje van elf dat in haar oude dagboeken zou neuzen. Want ja, een deel van de bibliotheek was gewijd aan dagboeken. Niet alleen van zichzelf, maar ook van haar ouders en grootouders. Ze had er ook een paar van haar zusje, maar de meest recente had zij zelf. De meeste dagboeken had Mayme zelf niet eens gelezen en ze wilde niet riskeren dat een klein meisje straks meer over haar familie zou weten dan zijzelf. Dus ja, er zat niets anders op dan om haar te helpen.

OOC: Godmoden met toestemming.

Topic TL;DR 2:
- Mayme stemt in met het Xiomara's voorstel om iets voor haar te doen in ruil voor geld.
- Mayme stelt voor dat Xiomara haar boekenkast gaat helpen op orde te maken.
- Xiomara wil direct beginnen.
- Skye de Vredesbewaker gaat ervandoor.
- Mayme en Xiomara gaan naar de boekenkamer.
- Mayme wil de boeken op onderwerp en alfabetische volgorde hebben.
- Mayme gaat het meisje helpen en gaat zelf persoonlijke boeken (dagboeken enzo) rangschikken.

Goed, onderwerp en alfabetische volgorde dus. Xiomara knikte en opende de gordijnen, zodat ze wat beter konden lezen. Ook zag ze nu een trappetje staan in een hoekje, dat ze pakte en voor het eerste gedeelte van de kast neerzette. Ze was klein voor haar leeftijd, dus het was wel nodig, want anders zou ze nooit bij de bovenste planken komen. Ze kon er echter net bij en met belangstelling ging de ze titels bij langs. Dit leek op de transportsectie, maar er leek geen logica te zitten tussen de verschillende subonderwerpen. Ze haalde alle boeken van de bovenste plank en legde ze op de fauteuil. Boeken die in het algemeen over transport gingen haalde ze ertussenuit en zette ze terug op de bovenste plank, maar nu geordend op alfabetische volgorde. Hetzelfde deed ze voor de tweede en derde plank, die ze wijdde aan treinen. De vierde en vijfde plank was voor motorvoertuigen en de zesde plank ging over roeibootjes tot aan schepen. Het was best interessant om te zien hoe veel boeken er wel niet bestonden over dit soort onderwerpen. Het was duidelijk waar de focus hier in Zes op lag.

Xiomara was zo druk bezig dat ze de helft van de tijd vergat dat Mayme er ook was. Die was echter verstopt achter enkele kasten, dus ze waren niet in staat elkaar te zien. Af en toe hoorde Xiomara voetstappen, maar vaker hoorde ze bladzijden die werden omgeslagen, alsof de Burgemeester meer aan het lezen was dan aan het ordenen. Ergens wilde ze er wat van zeggen, maar het was vast geen goed idee om de vrouw die haar betaalde om dit te doen te gaan bekritiseren, omdat ze haar eigen boeken aan het lezen was. Het klonk dan ook niet alsof er een misdaad werd gepleegd, dat moest Xiomara toegeven.
Na de transportsectie kwam de gezondheid-en-natuurssectie, maar vooral de informatie over de natuur had je hier in de stad vrij weinig aan. Het was hier grijs en grauw, maar alsnog hield Xiomara van de stad. Het was groot en er viel altijd wel iets te beleven. De boeken die ze hier echter tegenkwam leken vol informatie te staan die handig zouden zijn tijdens de Hongerspelen, zeker omdat je hier in de stad bijna geen planten of dieren tegenkwam.

“Waarom wil je de Tributen van Zes niet sponsoren?”, hoorde Xiomara Mayme toen ineens vragen. Ze was even van haar à propos gebracht door het plotse geluid, maar ze herstelde zich snel. Ze schoof het boek dat ze in handen had op de plank en dacht na over hoe ze dit het beste kon zeggen. “Het is niet dat ik ze niet wil sponsoren, maar ik wil de andere Tributen ook niet niet sponsoren.” Klonk dat logisch? “Het zijn geen criminelen, maar tieners. Ze hebben allemaal evenveel recht op sponsoring en ik wil mijn keuze niet baseren op hun geboorteplaats, maar op hun talenten en prestaties.” Het was een beetje vreemd om een gesprek te voeren met meerdere boekenkasten tussen hen in, maar ze stond hoe dan ook achter haar redenering.


OOC: Godmoden met toestemming.

Even keek Mayme hoe het meisje het deed, maar Xiomara leek dit beter doordacht te hebben dan zijzelf. Ze vertrouwde het meisje dan ook al snel genoeg om haar alleen te laten met haar verzameling boeken, terwijl ze zelf naar een ander gedeelte van de kamer liep. Ze liet haar blik over de verschillende kaften glijden, terwijl ze probeerde in te schatten hoe veel er veranderd zou moeten worden. Er leken een paar boeken verkeerd om te staan, maar om eerlijk te zijn stonden de meeste boeken op de goede plek. Op de ruggen stonden namen en jaartallen en hoewel het nu al even geleden was dat ze waren omgekomen, was het nog altijd moeilijk voor Mayme om haar ouders’ namen te zien staan.
Een van de boeken die verkeerd stond was een dagboek van haar moeder, geschreven tijdens de Donkere Dagen. Een beetje aarzelend pakte Mayme het, alsof ze er demonen mee op kon roepen. Nee, die kans was klein, maar het gaf wel aan hoe moeilijk ze het vond om hiermee geconfronteerd te worden. Wellicht had ze haar ouders’ dood minder goed verwerkt dan ze aanvankelijk dacht.
Zonder er over na te denken opende ze het dagboek. Alleen het zien van haar moeders handschrift bracht haar bijna in tranen, maar ze wist zich in te houden. Het was nergens voor nodig. Ze moest sterker zijn dan dat. De woorden waren echter simpel, maar herkenbaar. Ze beschreven de problemen in het district, zoals de morfineverslaving, iets waar nog altijd maar weinig verbetering in leek te zitten. Mayme deed haar best, echt waar, maar mensen moesten wel willen. Het was moeilijk om te begrijpen waarom mensen niet een beetje beter hun best leken te doen.

Binnenin Mayme’s hoofd begonnen de gedachten echter een negatieve spiraal te vormen. De problemen van vroeger herinnerden haar aan de problemen van nu en ze kon niet anders dan afvragen of ze iets verkeerds deed, niet alleen als Burgemeester, maar ook als mens. Was dat zo? Ze twijfelde, maar het was helaas niet alsof iemand het antwoord te koop had liggen.
Pas toen ze het trappetje hoorde verschuiven, herinnerde Mayme zich dat Xiomara er ook nog was. Hoe veel tijd zou er al voorbij zijn gegaan? Hoeveel boeken zou het meisje ondertussen al gerangschikt hebben? Zelf schoot ze niet echt op, maar ze was toe aan een beetje afleiding. Ze had het zich nog nooit zo gerealiseerd, maar eenzaamheid maakte het zo gemakkelijk voor deprimerende en misschien zelfs depressieve gedachten om boven te komen drijven. Zeker nu met de Hongerspelen moest Mayme zich wellicht vaker onder de mensen begeven.

“Waarom wil je de Tributen van Zes niet sponsoren?”, vroeg Mayme aan Xiomara. Het was een poging geweest om zichzelf af te leiden, maar het was natuurlijk niet een al te vrolijk onderwerp. Dat realiseerde ze zich echter iets te laat, maar om eerlijk te zijn was ze ook wel benieuwd naar het antwoord. Zelf wilde ze echt dat Johnny het nu vol zou houden, zodat hij terug kon keren naar huis. Dat was toch niet zo gek?
Voor de zoveelste keer vandaag realiseerde Mayme dat dit meisje mentaal gezien volwassener was dan de meeste volwassenen zelf, en ergens vond ze dat maar eng. Het was bijna angstaanjagend zelfs, hoe dit kleine meisje sprak over gelijke rechten en niets gaf om afkomst. Zou ze er vorig jaar hetzelfde over hebben gedacht, toen haar eigen zus in de Spelen zat? Dat deed een rilling over Mayme’s ruggengraat gaan. Dat klonk niet eens menselijk meer. Of was Mayme gewoon weekhartig?  
“Dus de Tributen moeten presteren, voordat ze jouw sponsoring verdienen,” constateerde Mayme, die nadacht over wat ze hierop kon zeggen. Het was op zich een goed argument, moest ze toegeven, maar het voelde gewoon niet juist om te doen. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon niet in discussie te gaan. Ze was er niet op voorbereid en ze kon niet helder nadenken. Misschien moest ze iets van een paracetamol gaan slikken. “Ik denk dat ik het snap,” zei ze, het gesprek op gang houdend, “Uiteindelijk zal hoe dan ook de beste winnen, of we het daar nu mee eens zijn of niet.”
Ze klapte het boek dat ze nog altijd in handen had dicht en zette het op de juiste plek, waarna ze terugliep naar Xiomara. Die had veel meer bereikt dan zij en dat liet weer eens zien hoe onproductief ze kon zijn. “Dat ziet er goed uit,” glimlachte ze zwakjes naar het meisje en in haar zak ging ze op zoek naar wat geld. Ze keek even hoe veel het was en het was iets meer dan afgesproken en ondanks dat het meisje nog niet klaar was, overhandigde ze het geld aan het meisje. “Hier,” zei ze, “Je hebt goed werk verricht. Ik voel me echter niet zo lekker en als je het niet erg vindt, dan zou ik nu graag even willen slapen.” Het was een niet al te subtiele hint om het meisje de deur te wijzen, en het meisje knikte. “Ik kan morgen wel terugkomen om het af te maken,” sprak het meisje beleefd en Mayme kon een glimlach niet onderdrukken. “Dat is zeer vriendelijk van je, Xiomara. Dank je wel.”


OOC: Dude, Mayme faalt.

Topic TL;DR 3:
- Mayme gaat bezig met dagboeken en laat Xiomara haar gang gaan.
- Mayme bladert in een oud dagboek van haar moeder en wordt er niet al te vrolijk van.
- Mayme vraagt aan Xiomara waarom ze de Tributen van Zes niet wil sponsoren.
- Xiomara geeft een veel te volwassen antwoord.
- Soot wil een eind maken aan dit topic, dus Mayme haalt geld tevoorschijn, geeft het aan Xiomara en THE END. I don't do happy endings, though. I'm mean.