Breakfast

◊Onderwerp: Breakfast | do feb 26, 2015 3:20 pm

Voor het eerst in vier dagen tijd zette hij weer eens een stap buiten de muren van het spelmakers hoofdkantoor. Voor het eerst in vier dagen zag hij de zon in het echt, in plaats van op een scherm. Voor het eerst in vier dagen durfde hij een pauze in te lassen.
Er waren veel interessante dingen gebeurd de afgelopen dagen. Dingen waardoor hij nauwelijks een powernap had durven nemen en dingen die hem ervan hadden verzekerd dat dit jaar, net als vorig jaar, weer een Spelen vol verrassingen ging worden. Zelfs voor hem waren er verrassingen, ondanks dat hij de arena tot op de kleinste centimeter kende. Bristow die Wells verraadde, Webster die verbijsterend veel gesponsord werd voor zo’n klein en kansloos jochie, Webster die de oudere en sterkere Beekhuizen uitschakelde, Douglass die een weerloos meisje aanviel en daarbij zwaar gewond raakte, Wolfe die onverwachts doordraaide, Kinnaird die zich laf meerdere dagen lang verschuilde in een van de huisjes, alleen nog in leven dankzij sponsoringen... en dan was er natuurlijk nog die opblaaskrokodil die eenzaam was achtergebleven na de dood van Nakano.

Wat dan weer niet verrassend was, was de sponsoring die Blitz kreeg: lucifers. Het moest er vroeg of laat van komen – en zolang ze niet de hele arena af zou branden was het prima. Gelukkig was de arena vochtig en zouden haar vuren nooit echt lang standhouden. Vochtig hout geeft meer rook dan vuur. Mocht ze het wel voor elkaar krijgen om een groot vuur te stichten... ach, dan had hij de andere spelmakers met instructies achter gelaten. Vuur was leuk, maar niet als het zijn hele arena in as legde. Als iemand het recht had om zijn arena te vernietigen, dan was hij dat zelf. Niet een of ander onbelangrijk kind uit District 3.

Nu vond Tyrell het eens tijd om te zien hoe de Spelen eigenlijk buiten het spelmakerskwartier leefden. Wat vonden ze van de piranha’s? Hadden ze de krokodil al gezien? En werd er gepraat over de schatkist vol cupcakes? En geloofden zij ook, net als de tributen, dat het water niet te drinken was?

Het was nog redelijk vroeg in de ochtend voor een Capitooldag, dus het was rustig op straat. Tyrell besloot naar zijn favoriete restaurant te gaan, om daar eens te genieten van een uitgebreid ontbijt/brunch, zonder dat hij de Spelen daadwerkelijk uit het oog hoefde te verliezen. In elk restaurant was immers wel een beeldscherm aanwezig.

Dus zat hij nog geen tien minuten later eenzaam aan een tafeltje in een nagenoeg verlaten restaurant, met zijn blik op de TV gericht. Zijn bestelling was doorgegeven, hij had alvast een kopje diepzwarte koffie geserveerd gekregen, en hij kon niet wachten om de Spelen voor dit moment even als een gewone Capitoolinwoner te beleven. En hij kon ook niet wachten tot er mensen binnen zouden komen die vol lof over de arena zouden spreken. Ze konden immers onmogelijk negatief zijn over zijn werk. Ah ja, hij wist het zeker: hij was een genie. Hij wilde alleen nog even een bevestiging horen.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | zo maa 01, 2015 9:27 pm

Vanaf het moment dat ze haar ogen opende tot de minuut dat ze in slaap viel was Carmen verbonden. Altijd online. Schermen, projecties. Een horloge dat live updates gaf en af en toe een klein schermpje omhoog projecteerde. Ze hoefde geen seconde van de Spelen te missen. En lette ze even niet op, dan werd het beeld met een handbeweging iets teruggedraaid. Zo had ze ook al vele favoriete momenten als clipjes opgeslagen, om ze op elk gewenst moment af te kunnen spelen. Bloopers van Flaire en Skoll en moorden vergezeld door opgewekte fanfare muziek. Oh en natuurlijk slowmotion shots van de laatste seconden van de gestorven tribuutjes. Overal op het Net kon ze commentaar en analyses terugvinden, iedereen had overal een mening over die op elk openbaar platform gedeeld moest worden. Nu al bliepten en ploinkten de meldingen haar tegemoet, zo veel dat ze haar privacy filter een standje hoger zette.

Ondanks die extreme verbondenheid met de rest van de wereld voelde Carmen zich aangenaam alleen toen ze de deur van haar appartement op slot draaide en richting de winkelstraat liep. Onderweg kwam ze een paar van haar buren tegen. Hoewel Carmen hen recht in de ogen aankeek volgde er geen begroeting. Carmen was niet indrukwekkend genoeg om te onthouden, niet beroemd genoeg om te vereren. Ze had er geen enkel probleem mee, de enige reden dat zij hen herkende was haar idioot goede geheugen en zin om tijd te verspillen aan formaliteiten met haar onintelligente bimboburen had ze ook niet. Over een metalen constructie zoefden doorzichtig voertuigen langs. Met een druk op de knop hield Carmen er eentje staande. waarmee ze enkele haltes door de stad schoot. De moderne variant van de stadsbus was snel en geluidloos, ideaal.

Toen ze uitstapte was haar bestemming al in zicht. Een ouderwets geluid van een rinkelend belletje werd afgespeeld toen ze de deur opende en het restaurant binnen liep. Carmen bestelde een fusion munt thee deluxe en werd verleid tot het gebakstrio van de dag. Terwijl de barista zwijgend aan het werk ging -niet dat die veel keuze had op kokhalzende tongloze geluide na- begon Carmen haar creditcard op te diepen uit haar tas. Tussen de rollen papier en volgekladderde notitieboekjes ontdekte ze eindelijk het doorzichtige plastic kaartje, die ze tegen het paaltje hield om te betalen. Nog voor de bediende het blad met thee en gebak op kon pakken nam Carmen die zelf vast. Doei. Ze had het geduld niet om op slome medewerkers te wachten, dan koos ze liever zelf haar tempo. Onder het lopen spiekte ze wat er onder de beschermende kap lag, herkende gelijk de kleurtjes van de cupcakes. Uiteraard, alle bedrijven geilden op een Hongerspelen gerelateerd product, sinds het succes van de cocktails. De jongedame zuchtte en mompelde ietwat sarcastisch voor zich uit.

"Welkom bij de Hóngerspelen..." Met al die sponsoringen en verstopte etenswaren kwam daar natuurlijk nooit wat van. Sowieso verhongerden mensen pas na een substantiële tijdsperiode, maar als je ze dan eerst vetmestte kwam er al helemaal niets van. "Waar het menu slechts uit drie gangen bestaat en het toetje een cupcake buffet is, een regelrechte hel." Wat was ze toch gevat en scherp. Met een cynische lach op haar gezicht draaide Carmen zich een kwartslag om haar dienblad neer te zetten. Hierbij zwierde haar gitzwarte schoudertas vervaarlijk over de rand van het tafeltje achter haar, als een destructieve sloopkogel; Een van de kartonnen kokers stootte tegen een kopje aan, Carmen realiseerde zich haar onhandigheid en liet haar dienblad met schatkist-cupcakes even voor wat het was. "Ohshit, is alles nog heel?" vroeg ze niet al te bezorgd, zich omdraaiend om daar de enige echte Spelmaker Tyrell te zien zitten. Wat een geweldige samenloop van omstandigheden.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | vr maa 06, 2015 10:34 pm

Tyrell geloofde niet dat er zoiets bestond als een God, dus dan moest het haast Karma zijn dat zijn gedachten afstrafte. Want op het moment dat hij zelf besloten had dat hij een genie was, werd zijn kopje koffie omgekegeld door “een tas als een destructieve sloopkogel” (zoals een getalenteerde schrijver het zou verwoorden). Het kopje donderde op de grond en spatte in stukken uit een. Wat betreft de inhoud daarvan... nou ja, de stortvloed aan scheldwoorden die Tyrell uitte zei genoeg.

Hij sprong overeind, alsof dat zou voorkomen dat de koffie in zijn broek en zijn jasje trok. Het was geen enorme vlek die op zijn broek ontstond en de vlek in zijn jas was nog minder noemenswaardig, maar in een wereld waarin uiterlijk de nummer 1 prioriteit had, durfde zelfs Tyrell niet met een vlek in zijn kleding over straat te gaan. Al vloekend en mopperend probeerde hij de koffie op te deppen met een servet.
‘Is alles nog heel?’ vroeg een stem.
‘Nee,’ snauwde hij.
En pas toen keek hij op.

Van alle mensen moest het Carmen zijn die zijn kopje koffie had omgestoten. De vorige keer dat iemand zijn drinken had omgestoten was het Nike geweest, maar toen had het niet uit gemaakt wat hij zei of deed, want zij was stomdronken en zou er toch niets van herinneren als hij haar afsnauwde. Dit was echter een ander verhaal.

‘Oh,’ zei hij. Hij duwde zijn bril, die wat naar beneden was gezakt, weer goed op zijn neus en zette zijn hoed recht. ‘Goedemorgen...’ Hij schraapte zijn keel en herhaalde toen zijn antwoord, op normale toon dit keer. ‘Nee... ik ben bang dat het kopje gesneuveld is.’ Wat onhandig probeerde hij zijn broek verder droog te deppen, maar het servet was van zichzelf al zo doorweekt geweest dat dat het eigenlijk alleen maar verergerde. Hij gooide het servet op tafel, in de koffie die daar was achtergebleven en nu langzaam van de tafel af droop. Als dit restaurant echt zo goed was als hij altijd had gedacht, dan zou er binnen een paar seconden een Avox aan komen draven om de boel op te ruimen. ‘Het maakt ook niet uit, ik bestel wel een nieuwe kop.’

◊Onderwerp: Re: Breakfast | vr maa 13, 2015 1:14 pm

Het was grappig hoe dom sommige mensen zich gedroegen wanneer ze tegenover iemand stonden, waarvan ze de aanwezigheid nogal waardeerden. Dat zat blijkbaar evolutionair ingebakken in de menselijke natuur. In een poging om indruk te maken werd het brein in de hoogste versnelling gezet, en dan vloog je logischerwijs nogal snel uit de bocht. Ze werden klungelig, zeiden ontzettend domme dingen, vroegen bijvoorbeeld of alles nog heel was terwijl het geluid van brekend porselein vrij duidelijk te horen was geweest. Ja, het was allemaal ontzettend amusant en interessant. Totdat het je zelf overkwam.

Het was ontzettend ongemakkelijk, zeker met de wetenschap dat ze de hongerspelen, zijn creatie, net nog af had lopen kraken. Het was niet al te serieus geweest, maar toch bleef het een vreemde samenloop van omstandigheden, waarvoor ze het lot hartelijk mocht bedanken. Tyrell zag er behoorlijk vermoeid uit, dus die kop pikzwarte koffie had hij vast hard nodig gehad.
Carmen sjorde wat aan de papieren rollen die uit haar tas staken, in een poging alles er weer netjes in te krijgen. Ze vervloekte haar keuze voor een redelijk modieus exemplaar, haar beslissing om überhaupt werk mee te nemen. Ze trok zichzelf weer terug naar het heden, want aan haar outfit was nu niets meer te veranderen. Dan kon ze zich beter focussen op Tyrell, die al druk in de weer was met het schoonmaken van zijn nette pak. De man begroette haar gelukkig redelijk normaal. ''Oh, ja, jij ook goedemorgen natuurlijk.'' Hij sprak over zijn kopje, die in scherven op de grond lag.

Voorzichtig stapte ze eroverheen, zodat ze aan zijn tafeltje stond. ''De Spelen eisen een extra slachtoffer, tragisch,'' grapte ze. Carmen zag al voor zich dat na het volkslied een beauty-shot van een kopje te zien zou zijn in de Arena. Daar zouden de Tributen raar van opkijken. Maar een erg gepaste reactie was het natuurlijk niet en dat besefte Carmen zich ook snel genoeg. ''Ik bedoel, sorry. Ik lette niet goed op en met zo'n grote tas.. Tja.'' Ze haalde haar schouders verontschuldigend op. Gelukkig kwam er al iemand aansjokken om de schade op te nemen, die dat wel zou regelen. Maar de trage, apathische manier van bewegen van de Avox vulde Carmen nou niet bepaald met vertrouwen.

''Wacht, kom anders bij mij zitten? Dan hoef je niet te wachten tot ze je tafeltje eindelijk eens schoon maken,'' stelde ze dan met een lichte blos op haar wangen voor. ''Dan maak ik het goed met een gebakje.'' Ze gebaarde naar haar dienblad, waar nog steeds een mysterieus wit tentje over de hongerspelen cupcakes heen stond. Daarna richtte Carmen haar blik weer verwachtingsvol op Tyrell.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | wo maa 25, 2015 11:33 am

‘De Spelen eisen een extra slachtoffer, tragisch,’ grapte Carmen over het gebroken kopje koffie. Tyrell opende zijn mond om daar tegenin te gaan. Hij wilde tegen haar zeggen dat de Spelen er niets mee te maken hadden, dat dit ook had kunnen gebeuren op elke andere willekeurige dag, dat hij wist dat de Spelen invloedrijk waren, maar dat het onzin was om elke gebeurtenis daaraan te koppelen. Maar gelukkig besefte hij op tijd dat het een grap was – en dus lachte hij. Slechts kort, want op dat moment bood Carmen haar excuses aan en het was niet erg beleefd om door haar excuses heen te lachen.

Zoals verwacht mocht worden, duurde het niet lang voordat er een avox naar het tafeltje toe kwam lopen. ‘Wacht,’ zei Carmen toen. ‘Kom anders bij mij zitten? Dan hoef je niet te wachten tot ze je tafeltje eindelijk eens schoon maken.’
Niet te snel reageren, was het eerste wat Tyrell dacht. Natuurlijk kon het antwoord alleen maar “graag!” (of iets in die trant) zijn, zelfs als ze hem geen gebakje had aangeboden. Hij wilde echter niet de verkeerde indruk wekken, alsof het hem net iets te goed uit kwam dat zijn koffie omgestoten was. (Al was dat misschien juist eigenlijk de enige waarheid.)

Hij schraapte zijn keel. ‘Ach ja, waarom ook niet,’ zei hij toen zo nonchalant mogelijk. ‘Wat voor gebakje is het?’ Hij wilde alvast naar het tafeltje lopen waar Carmen had gezeten, toen hij besefte dat hij helemaal niet wist welk tafeltje dat was. ‘En... welk tafeltje?’

◊Onderwerp: Re: Breakfast | wo apr 08, 2015 2:58 pm

Die lange slungel die aan kwam lopen kreeg een vuile blik, haast alsof het zijn schuld was dat de hele tafel en grond bedekt was met druppels koffie. Dat was ok, want de tongloze Avox kon toch niet protesteren terwijl Carmen en Tyrell opstonden en er vanzelfsprekend vanuit gingen dat hij het klusje wel zou klaren. En snel een beetje, hé. Maar zodra Tyrell ingestemd had met de volksverhuizing maakte dat allemaal niet meer uit, die troep mocht er wat haar betreft blijven liggen.

''Wat het is zul je zo zien,'' sprak ze o zo mysterieus, met een gebaar naar de witte lichtelijk doorschijnende overkapping die de cakejes beschermde. ''En ik geef je een hint: Je zult het vast herkennen.'' Waar ze zat? Eh, eh.. Nog nergens! ''Nou, geen, maar we kunnen daar bij het raam gaan zitten?'' Het tafeltje was weggemoffeld in een hoekje, waardoor je redelijk afgesloten van de rest zat. En door het raam was de straat te zien, mensen kijken was altijd leuk. Carmen wierp een minachtende blik op de poetsende avox en nam haar dienblad op, waarna ze enkele woorden tot de Avox richtte. ''Een nieuwe kop koffie, naar die tafel.'' Meer was niet nodig, de man schoot overeind, stootte bijna met zijn schouder de tafel omver en haastte zich naar de keuken. Carmen ging de andere kant op en installeerde zichzelf op één van de stoelen; haar grote tas half onder de stoelpoten geschoven en haar ene hand om haar warme glas muntthee geslagen. Haar ogen zochten Tyrell, terwijl ze de Hongerspelen-cupcakes onthulde. ''Tadah~ Welke smaak raadt je me aan?'' vroeg ze. Carmen ging ervan uit dat Tyrell elk minutieus detail van de Arena zou kennen, als ze zijn persoonlijkheid goed inschatte was hij gepassioneerd en perfectionistisch genoeg om alles in de hand te houden. En dan zou hij dit ook moeten weten.

OOC: Ik wíst wel dat ik iets was vergeten Embarassed

◊Onderwerp: Re: Breakfast | ma apr 20, 2015 3:12 pm

Terwijl de Avox begon met het opruimen van de rotzooi, zei Carmen dat hij er zo wel achter zou komen wat voor soort cakejes het waren. ‘Je zult het vast herkennen.’ Hij keek verrast naar de witte bedekking van de cakjes. Zag hij er soms uit alsof hij verstand had van cakejes, dat hij ze moest herkennen? De enige cakejes die hij zou kunnen herkennen waren die in de arena lagen... Wacht. Wauw. Werd er al zo snel ingehaakt op alles wat er in de arena gebeurde? Daar had hij geen flauw idee van gehad! Misschien moest hij toch wat vaker de deur uit gaan tijdens de Spelen.

Ondertussen stelde Carmen voor dat ze bij het raam konden gaan zitten. Het kon Tyrell niet zoveel schelen of ze bij het raam zaten of ergens midden in de ruimte, zolang hij maar een beeldscherm kon zien. Natuurlijk kon hij de Spelen ook wel volgen via zijn eigen mobiel, maar hij zag alles toch liever op een groot scherm.

Met z’n tweeën liepen ze naar het tafeltje dat ze had uitgezocht, terwijl de Avox zich weg haastte om een nieuwe kop koffie te halen. Tyrell nam plaats op een van de stoelen en keek nieuwsgierig naar de nu nog bedekte cupcakes. Zouden ze echt gemaakt zijn naar hun soortgenoten in de arena? Hij wist precies welke smaken er in de schatkist hadden gezeten. Natuurlijk. Hij had ze hoogstpersoonlijk besteld bij dezelfde banketbakker die vorig jaar dé taart had mogen maken. De bakker in kwestie was wel opgelucht geweest dat de cakejes van dit jaar daadwerkelijk gegeten zouden worden en niet uit elkaar zouden ploffen. Tyrell had het wel amusant gevonden dat een van de cupcakejes het toch niet had overleefd omdat Bristow het cakeje op mogelijk ontploffingsgevaar had willen testen en het daarom kapot had gegooid tegen een boomstronk.

Toen onthulde Carmen de cakejes, met meteen een moeilijke vraag: ‘Welke smaak raad je me aan?’ Tyrell bekeek de cakejes verwonderd. Degene die ze gemaakt had kwam in ieder geval heel dicht in de buurt van de originele cupcakes. ‘Ze smaken allemaal verschrikkelijk goed,’ zei hij voorzichtig. Dat was natuurlijk waar, want elke cupcake die hij had besteld, had hij uitgezocht vanwege de smaak. Hij ging de tributen natuurlijk niets voorschotelen dat hij zelf niet lekker vond om te eten.
...
...
Oké, dat was niet waar, maar in dit geval was het wel de waarheid.

Hij wees een van de cakejes aan. Het was een cupcake met een toef slagroom en cacaobonen daar bovenop. ‘Als het echte Hongerspelen-cupcakes zijn, dan zou hier een voortreffelijke caramel- en mokkavulling in moeten zitten,’ zei hij. Toen wees hij een cupcake aan die er nogal opgeblazen uitzag, met een opvallend rode kelur, een gelige toef erbovenop en felgekleurde m&m’s om het geheel af te maken. ‘Deze doet het meest denken aan een soort marshmallow met stroopwafel en chocolade en deze...’ Hij wees naar de cupcake die bedekt was met nootjes. ‘Deze zou een zweem van honing en rum moeten hebben. Dat is denk ik mijn favoriet. Maar kies jij er eerst een en leg dan eens uit waarom je al die onhandige spullen meeneemt naar een restaurant.’ Waarbij hij natuurlijk doelde op de koker die zijn kopje koffie van de tafel had geslagen.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | do apr 23, 2015 11:21 pm

Het voelde als dansen op glad ijs, dit gesprek. Een dans op walsmuziek zou het dan zijn, waarbij eindeloos rondjes gedraaid werden tot het haar duizelde van de mogelijkheden en opties en onwaarschijnlijkheden die ze allemaal in haar hoofd probeerde te calculeren. Terwijl er geen gecompliceerde wiskundige vergelijking ter sprake kwamen, noch hoefde ze te engageren in politieke betrekkingen. En toch kon ze haar aandacht niet laten verslappen, moest elk moment hiervan goed opslaan. Het leek voorbij te vliegen, misschien juist omdat ze zo gefixeerd was op haar gedachten in plaats van de gebeurtenissen.
Daar zaten ze dan. Het was net een date, nietwaar? Zoals je die zag in de voor Capitoolstandaarden ouderwetse films; een man en een vrouw, pratend, aan een tafeltje. Veel te saai, vonden de meesten, met hun aandachtsspanne van een goudvis. Dat die uitdrukking nog steeds bestond was gek, omdat onderzoek allang uit had gewezen dat vissen hun aandacht langer bij een nieuwe stimulus konden houden dan mensen. Minder dan 10 seconden, hoe treurig was dat.. Maar voordat Carmen weer zou verzinken in een mensheid-hatend mentaal monoloog moest ze toch echt haar focus richtten op een van de weinigen die haar 'faith in humanity' nog iets op wisten te krikken door daadwerkelijk na te denken alvorens hij sprak.

Allemaal lekker? Die ene rood-met-gele berg suiker zag er anders behoorlijk venijnig uit, precies kleuren die in het dierenrijk gebruikt werden om een signaal van giftigheid uit te zenden. Carmen snapte wel waarom de tributen het voedsel uit de schatkist wantrouwend tegemoet waren getreden. Maar de smaken klonken behoorlijk aantrekkelijk, waardoor ze haar blik verlekkerd op het eten richtte, in plaats van netjes naar Tyrell te kijken terwijl hij sprak. Haar favoriete smaken waren dan wel munt en citroen, maar chocolade was een bij definitie verslavende stof die er altijd wel in ging. Na een korte aarzeling, hopelijk niet merkbaar, schoof Carmen de cupcake met nootjes naar Tyrell. Spullen weggeven was niet haar forte, zelfs als ze iemand mocht was er een mentale barrière die ze moest doorbreken. Honingzoet glimlachte ze naar hem, zag haar eigen weerspiegeling in zijn glazen en wendde gauw haar blik weer af. Ze plukte wat aan de m&m's, doopte er eentje in het gelige spul en stak die in haar mond. Kortstondig werd ze verrast door de intense smaak van een stroperige koek, bedropen met chocolade. ''Óh!'' klonk het blij. Haar tong was echter al vele foefjes gewend, ondanks haar voorkeur voor simpel Italiaans eten, waardoor de verrassing slechts kortstondig was. ''Het smaakt inderdaad fantastisch. En over m'n spullen, het is eigenlijk best simpel. Ik was van plan om nog wat te werken. Meestal ga ik gewoon ergens zitten en blijf ik zolang bezig dat ik opeens ontdek dat mijn thee koud is geworden.'' Dit werd gevolgd door een voorzichtige beet uit haar cupcake, zo charmant mogelijk.

Carmen merkte dat ze het fijn vond om deze kleine details over zichzelf met de Hoofdspelmaker te delen, waardoor ze steeds spraakzamer werd. Ze hoopte maar dat ze hem niet intens zat te vervelen. ''Ik werk als financier meestal met getallen, maar in m'n vrije tijd ontwerp ik momenteel systemen. Dat,'' vertelde ze met een handgebaar naar de tas des koffiedoods, ''Is een deel van mijn huidige project.'' Het concept vrije tijd en werk was in de rijkste lagen van de Capitoolbewoners ernstig vervaagd, maar voor Carmen was er een duidelijke scheiding aan te brengen; Geldzaken, hoe leuk ze cijfers ook vond, waren werk. En daardoor had ze de tijd en ruimte om te doen wat ze nu deed: Een hele middag schetsen maken voor onder anderen een ondergronds meerlaags doolhof.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | di mei 05, 2015 5:23 pm

Tyrell was eigenlijk wel blij dat Carmen de cupcake met nootjes naar hem toe schoof. Het zou toch jammer zijn geweest als hij vanwege goed fatsoen zijn favoriete cupcake had moeten missen. Hij bedankte Carmen, die op dat moment haar blik afwendde en zich op haar cupcake-of-choice richtte. Tyrell bleef haar nog heel even aankijken, zonder echt te weten waarom, maar liet zijn blik toen toch naar zijn eigen cupcake zakken. De cupcake had niet de meest lekkere kleur, vanwege het rode glas voor zijn ogen. Het maakte de cupcake vele tinten donkerder, haast alsof de nootjes aangebrand waren. Hij kon alleen maar hopen dat de smaak niet tegen zou vallen.

‘Het smaakt inderdaad fantastisch,’ liet Carmen weten. Daarna legde ze uit waarom ze al die spullen mee had genomen. Het was inderdaad simpel: ze was van plan nog wat werk te verrichten. Bij de meeste Capitoolbewoners zou Tyrell op dat moment van zijn stoel zijn gevallen van verbazing, maar hij wist dat Carmen niet te lui was om zich in te zetten voor haar werk. Hij luisterde geïnteresseerd toen ze vertelde dat ze momenteel – in haar vrije tijd nota bene – bezig was met het ontwerpen van systemen. Het was interessant genoeg om hem haast te laten vergeten dat hij haar eigenlijk wilde vragen waarom ze in vredesnaam een tribuut als Mako had gesponsord.
Ondertussen probeerde hij uit te vogelen hoe hij het beste kon beginnen aan de cupcake zonder al te veel te knoeien. Dat was een beetje het nadeel aan cupcakes: ze hadden niet de meest praktische vorm om te eten.

‘Systemen?’ zei hij. ‘Dat klinkt interessant. Wat voor systemen precies?’ Terwijl er een Avox aan kwam lopen met zijn nieuwe kop koffie én het ontbijt dat hij al eerder had besteld, vroeg hij zich af of er ruimte zou zijn voor Carmen in het spelmakershoofdkwartier. Niet als spelmaker natuurlijk, want zijn collegae konden beter hersenloze poppen zijn die nauwelijks invloed op de arena hadden, maar het zou zonde zijn om de intelligentie van Carmen verloren te laten gaan in de wereld van teveel eten, roddels en alcohol die het Capitool was. En misschien was het ook wel gewoon een slecht excuus om haar vaker te zien.

Inmiddels had hij overigens ook een hap van de cupcake genomen – en die smaakte voortreffelijk. Hij vroeg zich af hoe groot de kans was dat deze cupcakes bij precies dezelfde bakker vandaan kwamen als de cakejes die in de arena lagen...

◊Onderwerp: Re: Breakfast | za mei 09, 2015 1:07 am

Tyrell zat een beetje met zijn cupcake te knutselen, wist zo te zien niet echt wat hij ermee aan moest. De gevleugelde woorden van haar moeder schoten Carmen tebinnen: Niet zeiken, gewoon eten en genieten. Dat waren nog eens levenswijsheden. Ze bewonderde de praktische down-to-earth mentaliteit van haar moeder ongelofelijk, al was ze zelf nog wel meer dan eens in staat weg te dromen in gedachtes over hypothetische gebeurtenissen en andere flauwekul. Tja, misschien was dat ook wel een onoverkomelijk gevolg van intelligentie, want hoe veel ze ook van haar ouders hield, als je naar hun financiële keuzes keek was het al gelijk duidelijk dat ze niet de meest heldere geesten van het Capitool waren. Niet dat ze oerdom waren, maar de wiskunde waarmee Carmen zich op de middelbare school graag bezighield werd door hen afgedaan als nutteloos getallengetover. Onzin natuurlijk, juist met gevorderde wiskunde kon je bakken geld verdienen in het Capitool. Deze dame sprak uit ervaring.

Na haar korte, oppervlakkige uitleg kwam de vraag om meer details. Haar hart maakte een sprongetje van geluk, hij wilde dat ze meer vertelde. Als het enkel interesse uit beleefdheid was had hij wel iets inhoudsloos gezegd, zoals ja leuk, goh, ok. De Hoofdspelmaker was antisociaal genoeg om precies te weten wanneer hij een gesprek niet meer verplicht voort hoefde te zetten, dat wist Carmen, dat voelde ze. Ze vertelde zichzelf graag dat ze hem kende en snapte, dat ze op elkaar leken. Wat in zekere zin ook wel zo was, aangezien ze allebei geheel anders waren dan de rest hier. ''Nou, ik was bezig met een mechanisch meerlaags doolhof, waarbij luiken en schotten door een netwerk aan radars verplaatst worden of openen en sluiten.'' Ze trok een rol papier uit een koker en ontvouwde die. Het was van een speciaal materiaal, zo ontworpen dat het bewerkt kon worden als papier, maar enkele slimme snufjes techniek bevatte. Zo kon het onmiddelijk gedigitaliseerd worden wanneer je het op een apparaat verder wilde bewerken en was het mogelijk het papier via electronische pulsen schoon te wissen, waardoor de levensduur ruim vergroot werd. Carmen wist hier toevallig van omdat ze mee had geholpen met de startup van het bedrijfje dat dit technopapier produceerde.

''Hier zie je de basis van de structuren, thuis ben ik bezig met de berekeningen om het proces zo veel mogelijk te randomizeren.'' Een cijferreeks puur willekeurig krijgen was feitelijk onmogelijk, maar door reeksen van priemgetallen op ingewikkelde manieren te incorporeren was het mogelijk om de staat van onvoorspelbaarheid zeer goed te simuleren. Zo goed zelfs dat een programma erop gericht om patronen te vinden in zulke reeksen deze met geen mogelijkheid vond. ''Oh en dat in de hoek is een schets van een gesloten ecosysteem waar ik over na zat te denken.'' Drie tanks, planten, algen en een klein diertje. Simpel, het zou kunnen werken. ''Het is dus echt vanalles, maar ik noem het systemen omdat ik het wetenschappelijk benader en structureel uitwerk.'' Ze haalde haar schouders op, niet om haar projecten af te doen als onbelangrijk, maar omdat ze wederom het punt had bereikt waarop ze niet wist hoe en of ze verder moest gaan. Het woord was aan Tyrell.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | zo mei 24, 2015 9:49 pm

Nadat Tyrell had gevraagd met wat voor systemen Carmen precies bezig was, antwoordde zij dat ze bezig was met een mechanisch meerlaags doolhof. Meteen zag hij een arena voor zich. Natuurlijk zag hij een arena voor zich. Al zijn gedachten en ideeën leken in arena’s gestopt te worden. Maar toch, dit keer was het een hele logische denkwijze, want het had niet veel gescheeld of de arena van dit jaar was geen loopbruggenstelsel gebaseerd op de wereldkaart van honderden jaren geleden geweest, maar een doolhof. Niet het soort doolhof dat Carmen nu beschreef, met luiken en schotten die verplaatst konden worden, maar niettemin een doolhof. Er waren verschillende redenen geweest waarom het dit jaar geen doolhof was geworden, maar nu wist hij ook dat het wellicht niet verstandig zou zijn om de arena van volgend jaar een doolhof te laten worden – straks zou Carmen nog denken dat hij haar idee had gejat!

Carmen had intussen een rol papier tevoorschijn gehaald en legde uit wat erop te zien was. Tyrell keek er geïnteresseerd naar. Natuurlijk liepen er meer mensen rond in het Capitool waarmee over techniek te praten viel, maar dat waren er niet veel. Bovendien waren de meesten daarvan irritant en betweterig of zwaar autistisch, en daar kon Tyrell niet zo goed mee overweg. Oké, toegegeven, hij kon met 99% van de mensen niet goed overweg.

‘Die tanks...’ begon Tyrell, toen Carmen duidelijk was uitgepraat. ‘Is het je bedoeling die in het doolhof te incorpereren?’ Het was hem een raadsel waarom ze bezig was met het ontwerpen van een doolhof, daarom was zijn eerste gedachte dat ze bezig was met het ontwerpen van een arena. Zouden er mensen zijn die dat deden, gewoon voor hun plezier? Als hij niet Spelmaker als beroep had gehad, dan had hij het wel geweten: dan was zijn hobby het ontwerpen en uitdenken van arena’s geweest.
‘Wat is je doel eigenlijk met deze ontwerpen? Ga je ze verkopen, of zelf bouwen... of is het alleen als intelligent en interessant tijdverdrijf bedoeld?’

◊Onderwerp: Re: Breakfast | do aug 06, 2015 12:06 am

Haar gedachten waren een doolhof nog groter dan ze ooit kon ontwerpen, met gaten en twists, doodlopende gangen. Niemand kon haar echt doorgronden. Ze was een serieuze, sarcastische bitch, maar tegelijkertijd ook een jong meisje, met een onbeholpen wereldbeeld en een stiekeme zwakte voor de Hoofdspelmaker. Dat laatste had haar al bijna in de problemen gebracht toen ze een fake journalisten ID had geregeld om Tyrell in zijn hoofdkwartier te bezoeken. Maar het bleek dat zulke ingewikkelde maatregelen helemaal niet nodig waren om hem te zien, toeval bracht hen gewoon bij elkaar.

Tyrell linkte de twee ideeën die ze enkel wegens ruimtegebrek op dezelfde pagina had staan en Carmen keek verbaasd op. ''Eh, nee,'' was haar eerste respons, omdat het ook helemaal niet haar bedoeling was geweest. Maar meteen daarna schoten beelden van een reusachtige tank in haar hoofd, groot genoeg om een mens te onderhouden. Gevolgd door een nog beter idee; een Arena met zeer lage zuurstoflevels, waar de tributen moesten vechten voor een extra zuurstoftank. Hmm. ''Hoewel er misschien...'' Afwezig reikte ze naar haar tas om een potlood te zoeken, toen ze weer terug keerde naar de realiteit. En zich realiseerde dat dit een dom idee was. Kom op, dan zou de helft van de tributen liggen suffen door zuurstofgebrek, sahaaai. ''Nee, dat zou niet echt werken denk ik.'' Ze trok het vel papier recht en staarde naar de gedetailleerde potloodlijntjes. ''Ik zie het meer als een oefening. Om mezelf scherp te houden.'' Hij had de woorden interessant en intelligent gebruikt om haar bezigheden te beschrijven. Dat was een goed teken, toch? ''De Arena ontwerpen zijn een grote inspiratie voor me,'' bekende ze met een sluikse glimlach. ''Oh trouwens, over de arena.. Zou je het erg vinden als ik een paar, uhm, kritiekpuntjes met je deel?'' Voorzichtig keek ze Tyrell aan. Ze wist van tv wel dat hij niet echt gesteld was op commentaar, maar ze voelde een brandend verlangen om haar gedachten met hem te delen. Dit was waarvoor ze al een paar dagen lijstjes met opmerkingen maakte!

◊Onderwerp: Re: Breakfast | wo aug 12, 2015 8:33 pm

Carmen vertelde dat de twee ideeën op het papier afzonderlijke plannen waren en het niet haar intentie was geweest ze samen te voegen. Tenminste, niet in zoveel woorden, want ze antwoordde slechts met “eh, nee”. Daarna begon ze een beetje in zichzelf te praten, iets wat Tyrell meteen herkende als een persoon die plotseling een geniale inval had en dat meteen op papier wilde zetten. Hij had de neiging meteen te vragen wat er zojuist in haar opgekomen was, maar wilde haar de kans gunnen het eerst op te schrijven. Ze bedacht zich echter, met een “nee, dat zou niet echt werken denk ik.”

Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op en nam een slok van zijn koffie. Dolgraag wilde hij weten wat er op dit moment in haar hoofd omging, maar hij vermoedde dat het totaal geen zin zou hebben om ernaar te vragen. Hij zelf zou ideeën die hij zelf niet goed genoeg vond ook nooit met anderen delen, dus waarom zou Carmen dat wel doen?

Op dat moment bekende Carmen dat de arena ontwerpen een inspiratiebron voor haar waren. Tyrell glimlachte. Hij kreeg vaker complimenten, maar zoiets horen van Carmen – zijn glimlach stierf abrupt. Zei ze nou dat ze wat kritiekpuntjes had? De roodgekleurde Woede rende gillend rondjes in zijn hoofd, terwijl Verdriet luid begon te huilen en Angst trillend voor het controlepaneel in elkaar dook, alvorens opzij geduwd te worden door Afkeer, die besloot dat hij de besturing wel over kon nemen. Vreugde was natuurlijk nergens te bekennen.

Tyrell forceerde een glimlach waarvan je op een kilometer afstand nog kon zien dat het hem veel moeite koste. ‘Natuurlijk mag dat,’ zei hij, de overduidelijke leugen, waarna hij niet al te subtiel van onderwerp veranderde: ‘Als je me eerst vertelt waarom je je geld uitgeeft aan zo’n kansloze tribuut als Nakano.’

OOC: sorry, Inside Out was te awesome om het niet in een post te verwerken

◊Onderwerp: Re: Breakfast | do aug 13, 2015 8:53 pm

Al haar hele leven werd ze omringd door mensen die de incorrecte opvatting 'je gebruikt maar 20% van je brein' te pas en te onpas gebruikten om slim te lijken. Haar klasgenoten waren allemaal geëindigd met felgekleurde bodypaint op hun strakgetrokken botox huidjes en glitterstenen in hun tanden geschroefd. Zij was de uitzondering geweest, de freak. Pas later had ze ontdekt dat er best andere freaks in het Capitool te vinden waren, je moest ze alleen zoeken op afgelegen plekken. Zo had ze contacten opgedaan met computernerds en geniale filosofen. Niet dat ze ze echt aardig vond. De meeste slimme mensen bleken tegelijkertijd ook ontzettend arrogant en vooral irritant te zijn. Of ze vonden haar irritant. Het kwam erop neer dat Carmen zich liever focuste op de duistere kanten van de menselijke psyche dan dat ze nadacht over vriendschap. Dat was makkelijker.

Tyrell leek tenminste oprecht blij te zijn met haar aanwezigheid. Tot zijn glimlach wegstierf als een mot die te dicht bij de fakkel gevlogen is. Carmen bestudeerde aandachtig zijn gezicht en hoewel aan alle kenmerken van de checklist voor een vriendelijke uitdrukking was voldaan voelde zijn glimlach vlak en onoprecht. Paniek! Carmen besefte meteen waar de fout lag. Kritiekpuntjes. Ze had nog zo gehoopt hiermee tactvol haar geweldige ideeën met hem te kunnen delen. Maar het was duidelijk verkeerd gevallen. Ze moest iets zeggen. Verbeteringen! Of.. of... Aandachtspunten? Nee, dat klonk allemaal nog steeds alsof ze hem de grond in wilde boren met haar opmerkingen. Waarom was het zo lastig om sociaal verantwoorde feedback te geven?

Tyrell bood haar een kans om het gesprek voor te zetten zonder het risico te nemen hem tegen haar in het harnas te jagen. Maar wel met een ontzettend ongemakkelijke vraag. Carmen verbleekte een beetje, haar pupillen verwijdden en ze schoof ongemakkelijk heen en weer in haar stoel. Het was een goede vraag. Eentje die ze zichzelf de afgelopen dagen dikwijls gesteld had. Mensen waren van nature egoïstisch. En zij had Mako gesponsord omdat ze haar deed denken aan haar kleine zusje. Zulk vals sentiment was een zwakte, een zwakte waaraan ze normaal gesproken nooit toegaf. En welke ze ook nooit tegen een buitenstaander toe zou geven. Carmen accepteerde haar eigen egocentrisme als de kille, maar enige juiste waarheid. Ze was geen engel die een klein lief meisje hielp omdat ze tegen bloedvergiet was. Ze had gewoon een kleine fout gemaakt, dat was alles. ''Omdat.. De sponsoringen nog goedkoop waren en het opwoog tegen de kans dat de underdog Flaire en Sköll nog langer dwars zou zitten.'' Een smalle glimlach vormde op haar gezicht bij de herinnering aan de kansloze pogingen van dat duo om 1 iel meisje te vermoorden. ''En bovendien betaalde een cliënt van me het grootste deel, al was ik de formele zender.'' Een halve leugen vertellen en de rest verzwijgen was niet liegen. ''Verder nog prangende vragen, meneer Peak, of was dat alles?'' vroeg ze dan, met een toon zo lief als ze maar kon. Ondanks zijn afleiding en zijn poging haar te ondervragen in plaats van haar kritiek te waarderen zou ze haar verbeterpunten aan hem opdringen, vroeg of laat. Hij kon niet voor eeuwig excuusjes blijven bedenken, daarvoor was hij te slecht in sociaal contact. En ja, ze sprak uit ervaring.

OOC: Ennn nu stel ik me Woede voor met Tyrell's bril en hoed rabbit

◊Onderwerp: Re: Breakfast | zo aug 16, 2015 10:50 am

Wat Tyrell betreft mocht Carmen wel even wat langer nadenken over zijn vraag, dan had hij zelf tenminste tijd zich mentaal voor te bereiden op haar kritiekpuntjes – of in het meest onrealistische, maar desondanks meest gewenste geval, vergat ze dan dat ze überhaupt kritiekpuntjes had. Ook hoopte hij dat hij haar reden om Nakano te sponsoren kon bekritiseren, zodat ze op zijn minst quitte zouden staan als het op kritiek geven aankwam.

Veel te snel herstelde Carmen zich van haar ongemakkelijke gedraai op haar stoel. Ze antwoordde dat de sponsoringen toch nog goedkoop waren en dat het leuk was dat ze Flaire en Sköll dwars zat. Dat was waar. Het was erg vermakelijk geweest om te zien hoe Nakano keer op keer aan het psychopatische duo wist te ontsnappen.

Zijn gedachten waren nog teveel in de war van het woord “kritiek” om vraagtekens te zetten bij haar redenen om Nakano te sponsoren. Hij had haar kunnen vragen waarom ze had gesponsord wat ze had gesponsord, of waarom ze de psychopaten niet later nog met een andere sponsoring had tegengewerkt (al kon dat natuurlijk altijd nog) en hij had zelfs wat andere vragen kunnen stellen die niet zo letterlijk aan zijn eerdere vraag waren gelinkt, zoals wie ze dan het liefste wilde zien winnen.
Hij stelde echter geen van deze vragen, toen Carmen hem vroeg of dat alles was. Hij was gewoon niet goed genoeg in gesprekken voeren en ze naar zijn hand zetten om de kritiek van Carmen te omzeilen. Al deze vragen en nog meer manieren om het gesprek een andere kant op te leiden, zou hij waarschijnlijk pas bedenken als hij weer veilig in het hoofdkwartier van de spelmakers was.

‘Nee,’ zei hij daarom. ‘Dat was alles.’ Hij was bang, hij was nieuwsgierig, en hij was geïrriteerd, want zijn gedachten wilden aan niets anders meer denken dan dat woord “kritiek”. Wat voor kritiek kon ze geven op zijn arena? En hoe kon hij die kritiek zodanig ontkrachtten, dat Carmen wel in moest zien dat hij zichzelf ten opzichte van vorig jaar had overtroffen?
Hij nam nog een slok van zijn koffie, duwde zenuwachtig zijn bril weer wat beter zijn neus op en wachtte af wat Carmen zou zeggen.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | wo aug 19, 2015 12:34 am

Toen Tyrell toegaf dat hij geen verdere vragen had voelde ze een sprankje van vreugde. Carmen kwam, zag en overwon. Maar terwijl ze hem aankeek, of liever gezegd naar zijn brilleglazen staarde en daar haar eigen weerspiegeling ontmoette, twijfelde ze. De sfeer was om te snijden, hoe luchtig hun gesprek ook was begonnen. Elk verkeerd woord zou nu een misstap kunnen zijn die haar over het randje duwde, recht een diep ravijn van wraak van een van de machtigste mannen in het Capitool. Terwijl hij haar net leek te mogen. Waarom was ze ook zo arrogant, dat ze dacht dat zij, de grote Carmen, wel eens wat verbeteringen door kon voeren aan een concept waar honderden mannen en vrouwen al drie jaar non-stop mee bezig waren? Zou dit zo'n typisch gevalletje zijn van hoogmoed komt voor de val? Kon ze haar droombaan nu voorgoed gedag zeggen? Carmen vreesde voor het ergste, maar er was geen weg meer terug. Haar trots voorkwam dat ze terugkrabbelde en zich er met een slap excuus uit lulde. Nee, ze zou zeggen wat ze had willen zeggen, maar.. Met een geniale ingeving begon ze haar kritiek verhaal. Met complimenten! Dat was een klassieke techniek, die het leed wat zou verzachten. Want er was ook heel veel dat ze wél goed vond aan de spelen, geniaal zelfs. Dus dat zou ze gewoon vermengen met haar kritiek, om zo een genuanceerd beeld van haar mening te geven.

Carmen haalde diep adem, sloeg haar handen om haar warme beker voor goede moed en begon.
''De Arena is subliem. Echt waar. Nu snap ik waarvoor al dat hout nodig was. De wapens? Misschien een tikje over de top met de confetti uit dat pistool, maar geweldig hoe het weerspiegelde dat tribuut 8 bereid was een leeftijdsgenoot neer te schieten.'' Ja, dat was een mooi moment geweest. Carmen refereerde uit gewoonte met het districtsnummer naar de tributen. Ze had gemerkt dat ze als nummerofiel gemakkelijker die link onthield dan al die rare namen die de districtbewoners uit hun duim zogen voor hun nageslacht. ''Oh! En die drievoudige hemelse verrassing maakte m'n avond een stuk interessanter,'' schoot haar nog te binnen. Ja, kijken naar tributen die doodsbang de hagelslag onderzochten voordat ze beseften dat het gewoon chocolade was, geweldig. ''Maar.. Wat me eigenlijk vooral opviel was het gebrek aan hónger. Er lijkt te veel eten te zijn in deze Hongerspelen. De jongen uit drie is misschien aan uitdroging overleden, maar voor de rest regent het flesjes water alsof het gratis uit de kraan komt stromen. Ik snap dat je de sponsoringen niet geheel in de hand hebt, maar het gemak waarmee de tributen eten verzamelen is iets waarmee de volgende keer misschien, eh, nóg beter rekening kan worden gehouden. Ze moeten thuis immers ook al vechten voor iedere eetbare rat en kikker die ze kunnen vinden, maak het ze niet te makkelijk.'' Bij dat laatste kwam er een lichtelijk sadistisch toontje naar boven en een genadeloze grijns verscheen op haar gezicht. Dan keek ze Tyrell's bril weer aan en wachtte af. Was dit tactvol genoeg voor de man?

◊Onderwerp: Re: Breakfast | di aug 25, 2015 4:12 pm

Het maakte niet echt uit dat ze begon met het geven van een compliment. Waarschijnlijk zou het totaalverhaal ongeveer compliment-kritiek-compliment worden. Tyrell had wel eens ergens gelezen dat dat de beste manier was om je kritiek te verpakken, maar maakte zelf nooit gebruik van een hamburger-tactiek als hij iemand wilde bekritiseren en was nu zelf teveel gefocust op de woorden die in het middenstuk van de hamburger gezegd zouden worden, om de complimenten tot zich door te laten dringen.

Hij hoorde nauwelijks dat ze zei dat de arena subliem was en dat het neppistool leuk was geweest. Wat hij in die zelfde zin wel hoorde, was dat ze het pistool wat over de top vond. Hij wilde al beginnen te protesteren (“over de top is nou eenmaal de humor van de gemiddelde Capitoolbewoner en het is precies waar de districten een hekel aan hebben!”), maar de echte kritiek moest nog komen. Carmen klaagde over het gebrek aan honger. Honger.

‘Zoveel eten hebben ze helemaal niet!’ zei hij – misschien een heel klein behoorlijk beetje snibbig en verontwaardigd. Wat was dat nou weer voor onzin? Het was niet alsof ze een toetje achteraf kregen! En water, wat was water nou helemaal? Water smaakte nergens naar. Carmen deed net alsof er watervallen van wijn en champagne in de arena waren. ‘De meeste Capitoolbewoners zullen de tributen echt niet benijden om de hoeveelheid eten die ze krijgen. Bovendien, wie zit er op te wachten dat die kinderen omkomen van het eten. Het is veel leuker om ze te zien vechten!’ Hij begon steeds sneller en luider te praten, uit pure verdediging van Zijn Arena. ‘Laat ze elkaar maar lekker afslachten met hun wapens. Ik zie ze elkaar liever doodgooien met cupcakes dan dat ze allemaal langzaam, alleen in een hoekje van de arena een hongerdood sterven.’ Het zou even duren voordat hij de redelijkheid van Carmen’s mening in zou zien, maar dan nog hoefde ze niet te verwachten dat hij haar gelijk zou geven – of in ieder geval zou hij haar dan vertellen dat het iemand anders z’n schuld was dat de tributen zo makkelijk aan eten en drinken konden komen.
‘Trouwens,’ sloot hij zijn defensieve relaas af. ‘Al die flesjes water waren sowieso een verspilling van geld voor al die sponsors. 98% van al het water in de arena was gewoon drinkbaar.’

◊Onderwerp: Re: Breakfast | di sep 08, 2015 10:12 am

Carmen was altijd al een negatief persoon geweest: Kritiek geven was makkelijk, iemand afkraken was meestal een vermakelijk proces en bovendien maakte het automatisch dat je een beter gevoel over jezelf kreeg, voor haar gold dat in ieder geval wel. Maar de kritiek op Tyrell's Arena was nauwelijks iets waarvan ze genoot, toen ze doorhad dat hij het niet bepaald waardeerde. Tja, als hij iemand wilde die hem altijd maar aanbad en vertelde dat alles perfect was kon hij beter een hersenloos hoertje scoren, daarvan waren er in het Capitool genoeg, dus hij zou alle keuze hebben. Carmen was anders dan de rest, vond ze. Arrogant? Misschien. Maar wel de waarheid.
En met haar commentaar had ze gewoon willen laten zien hoe slim ze was. Hoe goed ze meedacht. Dat ze hem kon helpen om alles nog beter te maken. Dat was zeker een inschattingsfoutje van haar kant geweest, dit was eerder een fiasco dan een subtiele sollicitatie. Maar terugkrabbelen kon de trotse tweeëntwintigjarige dame ook niet. Dus nadat zij haar verhaal had gedaan gunde ze hem de kans te reageren.

Een kans die hij aangreep met volle kracht. Wat Carmen alleen maar verder stimuleerde om de discussie aan te gaan. ''Het gaat niet om de Capitoolbewoners die tributen benijden.. Het gaat om de districten. Elke sponsoring die zij kunnen betalen geeft ze een gevoel van invloed, van macht. Een flesje water voor hun schatje gaat regelrecht in tegen het doel van de Spelen.'' Ja, men kon Panem wel mooi voorhouden dat dit hele circus opgezet was om eenheid en verbondenheid tussen heel het land te vieren, maar Carmen wist dondersgoed dat het voornamelijk een schrikmethode was om de arme districtbewoners te laten zien dat ze er niets en dan ook helemaal niets aan konden doen als het Capitool hun kinderen af wilde moorden. En daarnaast vormde het ook een mooi moment van brood en spelen voor de verwende Capitoolbewoners. Win-win. ''Zelfs als het water drinkbaar is.'' Dat werd gevolgd door een geamuseerd lachje. Dat al die flesjes voor niets waren gesponsord vond Carmen geweldig. Het was vast een soort sneeuwbal-effect geweest van het eerste flesje: Dat had men gezien als een teken dat het water in de Arena vermeden moest worden en toen had het plastic geregend. ''Mijn mening is dat de tributen door voedsel moeten worden gemotiveerd om te vechten. Heeft een tribuut een brood? Zorg dat de andere tributen zichzelf onderkwijlen bij alleen al die gedachte. Het zorgt voor snellere escalatie en bovendien zullen de bondgenootschappen er ook onder lijden als er meer moeite gedaan moet worden voor overleving.'' Dan zouden zwakke kinderen niet meegesleept worden door sterkere tributen, maar zouden ze geëlimineerd worden voordat ze een blok aan 't been konden worden. Want wie zou zijn sullige districtgenoot beschermen als dat betekende dat de helft van je schaarse voedsel verdween? ''Water is misschien niet het beste voorbeeld, uitdroging gaat inderdaad te snel.. Maar mensen kunnen behoorlijk lang zonder eten, alleen is het hongergevoel een sterke motivator.''

◊Onderwerp: Re: Breakfast | zo sep 13, 2015 12:02 pm

Tyrell was het helemaal niet gewend om zoveel tegenkracht te krijgen van iemand anders dan zijn zus. De meeste mensen die in het spelmakershoofdkwartier werkten wilden wel eens kritiek geven, maar verpakten dat dan heel voorzichtig of gaven de discussie op zodra hij een paar tegenargumenten had gegeven, omdat ze nou eenmaal bang waren hun baan te verliezen. Carmen hoefde echter niet bang te zijn voor haar baan, want ze werkte niet onder hem. Tenzij hij haar bedrijf openlijk de grond in zou gaan boren natuurlijk, maar dat ging wel weer erg ver.

‘Het kan me helemaal niets schelen dat die districtbewoners het gevoel hebben dat ze invloed hebben,’ reageerde Tyrell luid, verdedigend. ‘Hoe meer een district meewerkt aan het vermoorden van kinderen uit de andere districten, des te meer haat er tussen de districten onstaat, iets wat alleen maar gunstig is voor het voortbestaan van het Capitool. We willen immers niet weer van die semi-georganiseerde rellen in meerdere districten. Laat ze allemaal lekker op hun eigen district gefocust zijn, denkend dat ze nog enige invloed op mijn – eh – de Spelen hebben. Machtgevoel weerhoud ze ervan in opstand te komen, ook al is die macht niet meer dan een rimpeling in de oceaan.’
Het waren woorden die hij hier, tegen Carmen, vrijuit durfde te zeggen, maar die bij voorkeur nooit in een district terecht mochten komen. Daar kregen ze alleen de argumenten te horen die positief voor hen waren.

‘Ik betwijfel of hongergevoel de tributen extra tot vechten aan zal zetten,’ vervolgde Tyrell. Hij merkte dat hij de discussie wat beter onder controle kreeg, al bleef er een bepaalde spanning hangen. Discussieren met Carmen was anders, omdat hij geen enkele zekerheid had dat hij als winnaar uit de strijd zou komen – en mocht je het nog niet door hebben, Tyrell en verliezen was geen goede combinatie. De schok en verrassing vanwege de kritiek was echter voorbij, nu kon hij zich volledig focussen op het ontwrichten van Carmen’s argumenten.
‘Die tributen zijn honger al lang gewend. Het kan wel een week duren voordat ze een keer besluiten dat de honger niet meer te verdragen is! Dat zou veel te veel saaie beelden opleveren. Mocht het je nog niet opgevallen zijn: de gemiddelde Capitoolbewoner is niet erg goed in geduldig wachten op sensatie.’

Maar misschien waren die laatste woorden eigenlijk vooral op zijn eigen geduld omtrent de Spelen van toepassing.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | zo sep 20, 2015 9:32 pm

Het hoofddoel van haar bezoek hier was al lang verleden tijd, vergeten en vergaan. Ze was hier gekomen voor wat lekkers en een kalmerend kopje thee. Om een ochtendje te werken, ver weg van het rumoer en de sensatiezoekende menigtes die in elk ander café aanwezig waren. Hier was het echter rustig. Iets wat niet al te onverwachts was, aangezien er nauwelijks elektronica aanwezig leek te zijn in de ruimte. En als men geen grote flatscreens en surround-sound systemen kon zien zouden ze het wel nalaten om hier binnen te komen. Dus was het leeg, op hun tweeën na zat er alleen een middelbare man in een hoekje koffie te drinken.

Haar thee was nu nauwelijks nog lauwwarm te noemen, maar haar bloed kookte van de passie die ze voelde voor deze discussie. Niet eens zo zeer omdat ze koste wat het kost gelijk wilde hebben, maar omdat het eindelijk weer eens een uitdaging was. Tyrell overtuigen was niet gemakkelijk. En dat trok haar aan. Zijn stem was luider dan eerst, hij leek zich behoorlijk op te winden. Zo erg dat ze bijna zou denken dat hij boos op haar was. Maar wat hij zei bracht een 'o' op haar lippen. Daar.. had hij een punt. Ze volgde verwonderd zijn woorden, stroomde mee met zijn redenering en knikte traag. ''Ja.. Daar heb je wel een punt,'' gaf ze toe, wat gepaard ging met een soort kriebel in haar buik, omdat ze niet gewend was toe te geven aan een ander. ''En uiteindelijk kunnen ze sponsoren wat ze willen... Dood gaan ze toch wel.'' Op één zielig kind na. Dat districtinwoners hun kinderen sponsorden vond Carmen dan ook een nodeloos sentiment. Het was dom, want als je haast crepeerde van de honger ging je toch niet al je geld uitgeven aan een minuscule kans op overleving van een nutteloze tiener? ''Al vind ik het nog steeds jammer dat ze zich voornamelijk bezig houden met het vangen en eten van kikkers en zich verstoppen.''

◊Onderwerp: Re: Breakfast | wo sep 23, 2015 7:25 pm

‘Ja... daar heb je wel een punt.’

Het waren maar een paar woorden, haast kinderlijk simpel geformuleerd, maar voor Tyrell voelde het als een opluchting. Alsof hij zojuist een presentatie had gegeven in een klas vol ongeïnteresseerde kinderen en daarna een staande ovatie had gekregen.
Dat Carmen vlak daarna aangaf dat ze alsnog niet helemaal tevreden was met de Spelen ontging hem even in zijn moment van triomf. Toen ze was uitgepraat, zei hij dan ook: ‘Natuurlijk heb ik een punt. Ik ben de hoofd Spelmaker, ik weet wel hoe ik de Spelen moet leiden.’
Arrogant? ... Ja. Maar dat had hij zelf niet helemaal door. Natuurlijk wist hij dat hij zijn positie als spelmaker vooral aan Cecilia te danken had, maar dat nam niet weg dat hij zonder een spoor van twijfel geloofde dat er niemand bestond die de functie van hoofd Spelmaker beter kon vervullen dan hij zelf.

Toen sprong een andere gedachte in zijn gedachtentrein: wat nou... als Carmen niet de enige was die iets aan te merken had op de Spelen? Wat nou als ze haar kritiek al met anderen had besproken? Hij was hier gekomen om complimentjes op te vangen, om te horen hoe geweldig iedereen wel niet genoot van het spektakel, maar wat hij nu had gekregen was eigenlijk alleen kritiek – en zelfs die zeven woorden (“Ja, daar heb je wel een punt”) konden die nare gedachte niet overstemmen.

‘Heb je deze discussie eigenlijk ook al eens met anderen gevoerd?’ vroeg hij daarom, nauwelijks in staat zijn bezorgdheid te verhullen. ‘Zijn er überhaupt anderen die hier over nadenken – die er net zo over denken als jij?’

◊Onderwerp: Re: Breakfast | wo sep 23, 2015 10:18 pm

Carmen was kieskeurig. Een mierenneuker, om precies te zijn. Niet snel tevreden, dus ook niet met de Spelen. Dat had vast te maken met haar voorliefde voor exacte wetenschappen, getallen waren tenminste duidelijk, een berekening kon je eenvoudig perfectioneren. Ook sociale situaties benaderde ze meestal zo wetenschappelijk mogelijk, observerend wat het doel was en hoe ze dat kon bereiken. Zo'n koele onpersoonlijke insteek was iets wat de meeste mensen je niet in dank afnamen als ze doorhadden dat je vrij weinig bezig was met emoties, dat klonk in hun oren net als een robot. Maar Carmen had wel degelijk emoties, ze was alleen te berekenend en doelbewust om zich daardoor van slag te laten maken. Vaak.

Ze voelde een steek van irritatie toen Tyrell zijn dominante positie nogal bot duidelijk maakte. Hij was de hoofdspelmaker en hij wist alles beter. Alleen maar omdat ze toegegeven had dat hij iets redelijks zei.. Lekker was dat. Een goede les voor haar: Geef nooit je ongelijk toe aan mannen met grootheidswaanzin. Het was irritant om te horen dat hij zo vol was van zichzelf, omdat het op haar overkwam alsof hij haar kritiek helemaal niet serieus had genomen, maar gewoon constant in zijn eigen gelijk had geloofd zonder open te staan voor haar ~~geweldige~~ inbreng.

‘Heb je deze discussie eigenlijk ook al eens met anderen gevoerd? Zijn er überhaupt anderen die hier over nadenken – die er net zo over denken als jij?’ Oh. Koeltjes keek ze hem aan. Waar kwam deze vraag opeens vandaan? Was De Grote Spelmaker soms bang dat hij niet zo geweldig was als het hersenloze gepeupel het liet voorkomen? Ha. Gelijk kwam de neiging in haar op om te liegen, om te zeggen dat er een heleboel kritische opmerkingen werden rondgefluisterd op de drukke Capitoolse straten. Kinderachtig, maar het voelde alsof hij het verdiende nu hij zo idioot liep te doen. Een flinke hoop kritiek zou zijn zelfvertrouwen misschien naar normale levels terug duwen. Maar ze hield zich in. Hij had geluisterd naar haar kritiek en dat hij zich daardoor nogal defensief opstelde was eigenlijk ook wel logisch. ''Oh, ik heb het er eigenlijk niet veel over met mensen, het zou zinloos zijn,'' antwoordde ze achteloos. Maar omdat dat toch als een gemiste kans voelde voegde ze daar nog gauw wat aan toe: ''Al geloof ik wel dat sommigen nogal zitten te wachten op een plottwist. Dus de vraag is.. Wanneer komt de volgende verrassing?'' Lichtelijk uitdagend keek ze hem aan, alsof ze meer wist dan ze liet weten, in de hoop zo wat nieuws van hem te horen te krijgen. Met de discussie over de Spelen kwamen ze toch niet meer verder, dan kon ze net zo goed proberen om wat andere interessante gesprekspunten op te starten.

◊Onderwerp: Re: Breakfast | ma sep 28, 2015 4:12 pm

‘Oh, ik heb het er eigenlijk niet veel over met mensen,’ beantwoordde Carmen de vraag die Tyrell gesteld had. Hij haalde opgelucht adem. Gelukkig. De meeste mensen dachten er niet over om verbeterpunten met betrekking tot de Spelen te geven. Hij liet zich ook niet uit het veld slaan door Carmen’s opmerking dat de mensen op een plottwist zaten te wachten.
‘Wanneer komt de volgende verrassing?’

Vannacht. Hij moest zich verschrikkelijk erg inhouden om het niet hardop te zeggen, maar die nacht zou er weer wat inbreng vanuit het spelmakershoofdkwartier komen. Iets met slangen, glitters en chocolade. Het zou goed kunnen dat Carmen het over-the-top zou vinden (dat vond ze van de confetti immers ook) maar het ging er dan ook om dat de tributen er niet blij mee zouden zijn. Carmen’s mening was irrelevant. Zou irrelevant moeten zijn. Als hij vorig jaar niet nachten wakker had gelegen vanwege het feit dat hij per ongeluk had laten weten dat er veel hout nodig was in de arena, had hij zich nu misschien niet in kunnen houden om wat geheimen met Carmen te delen.

Tyrell merkte dat hij stom zat te grijnzen bij de gedachte aan de verschillende soorten neerslag die om iets na twaalven in de arena zouden vallen. Hij probeerde weer serieus te kijken, maar daar faalde hij jammerlijk in. Het was gewoon te leuk om God te spelen.
‘Ik heb geen idee,’ loog hij. ‘Wij spelmakers kunnen ons niet de hele tijd met die arme tributen gaan bemoeien. Er moet ook nog koffie gedronken worden.’ Als om dat te onderstrepen, nam hij een slok van zijn koffie... die inmiddels al bijna koud was geworden. He, bah. Wanneer gingen ze nou eens kopjes op de markt brengen die koffie (en thee) op de goede temperatuur hielden? Zijn woorden hielpen hem er echter ook aan herinneren dat Carmen hem teveel afleidde van het beeldscherm. Was er nog iets gebeurd in de arena? Had Blitz de boel al in de fik gezet? Enigszins ongerust keek hij naar het scherm, maar dat stelde hem niet echt gerust: hij wist dat er in het spelmakershoofdkwartier veel meer beelden te zien waren dan wat er uitgezonden werd. Hij miste teveel.

Met dat in gedachten stond hij zenuwachtig op. ‘Ik moet maar weer eens terug, voordat mijn uiterst incapabele collegae gaan denken dat ze wel eens wat leuks kunnen proberen.’ Hij wees naar de cupcake die nog op het bord stond en vroeg heel subtiel: ‘Eet je die nog op?’

◊Onderwerp: Re: Breakfast | ma okt 26, 2015 9:18 pm

Tyrell was helaas niet zo meegaand als ze gehoopt had. Zijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen over de geheimen die hij niet aan haar verklapte, maar wát hij dan precies verborg was daaruit natuurlijk niet af te leiden. Jammer. Maar het was ook wel logisch, dat hij niet zomaar staatsgeheimen zoals de volgende uitdaging voor de tribuutjes aan een normale inwoner. Niet alleen omdat het haar niets aan ging en ze maar gewoon geduldig af moest wachten net als de rest (maar dat was zo moeilijk), ook omdat Tyrell vast het risico niet wilde nemen dat ze dingen door zou lullen aan begeleiders of sponsors.

Er kon een klein beetje gelach van af om zijn grapje, maar het was duidelijk dat hun gesprek ten einde liep en dat was jammer. Hij vroeg of ze de cupcake nog wilde. Een beetje afwezig wuifde ze naar de cupcake. ''Neehoor, neem maar mee. Heb je nog iets voor bij de koffie.'' Zodra de man wegliep slaakte Carmen een diepe zucht. In haar hoofd echoëden zijn woorden. Incapabele collegae.. Wanneer zou ze toch het lef verzamelen om gewoon eerlijk te zeggen dat ze op het hoofdkantoor wilde werken? NIet vandaag, dat was een feit. Nee, eerst zou ze haar ontwerpen moeten perfectioneren, loog ze tegen zichzelf, dan kon ze hem daarmee overtuigen van haar meerwaarde.

OOC: Ik ben er maar vanuit gegaan dat Tyrell weg zou lopen (geniet van de cupcake )

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Breakfast

Breakfast