Mayme MacNiall
Burgemeester District 6
PROFIELAantal berichten : 125
Registratiedatum : 03-01-14
 | | ◊Onderwerp: A Sad Day | wo apr 15, 2015 10:43 pm | |
| Mayme staarde naar de televisie, waar Johnny zojuist zijn laatste adem had uitgeblazen. Een kanonschot klonk en het was duidelijk dat er buiten enig rumoer ontstond. Er klonk geschreeuw en als Mayme de moeite zou nemen om naar buiten te kijken, dan had ze veel wit in actie kunnen zien. Je kon gerust zeggen dat in ieder geval een deel van District 6 niet blij was met de dood van hun laatst overgebleven Tribuut in deze tweede Hongerspelen.
Mayme overigens ook niet. Als Burgemeester had ze natuurlijk gehoopt dat een van de twee kinderen die ze naar het Capitool had zien vertrekken terug zou keren. Nu was die kans verkeken. Beide van hen waren overleden. Kira was bruut vermoord door de meiden uit Vier, Zeven en Negen, en Johnny was overleden aan de gevolgen van de brand van het meisje uit Drie en de jongen uit Zeven. Het was verschrikkelijk om te zien hoe die kinderen gedwongen werden tot deze gruwelijkheden, maar ze begreep het wel. Ze haatte het, maar ze kon het hen niet kwalijk nemen. Ze had zelf waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan: vechten voor je eigen terugkeer.
Voor haar op tafel lag een aardig geldbedrag, waar de blonde vrouw enigszins triest naar keek. Dat geld had Johnny wellicht kunnen redden. Maar wellicht ook niet. De speciale crème zou erg duur zijn geweest en zelfs dan had Mayme eraan getwijfeld of de jongen in zijn eentje sterk genoeg zou zijn om te overleven. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Hij had gemoord en mensen dood zien gaan, was zelf ernstig gewond geraakt en ergens had Mayme het besluit genomen dat haar geld verloren zou gaan als ze het aan hem zou spenderen. Hij zou het waarschijnlijk toch niet redden. Het klonk zo hard en ze voelde zich ook ontiegelijk schuldig, maar ze had een keuze moeten maken. Mayme had hem als het ware dood laten gaan, zonder er iets tegen te doen. Maar ze had hem eerder al dingen gestuurd. Eten, drinken, handige voorwerpen... Zonder die sponsoringen had hij het wellicht niet eens gehaald tot hier. Ze had het geprobeerd. Dat was iets waar ze zichzelf de komende tijd van moest gaan overtuigen. En ze zou vast en zeker niet de enige zijn.
Mayme verzamelde het geldbedrag en stopte het in een tas, terwijl ze een jasje over haar jurk aantrok. Zwart. Ze was reeds geheel gekleed in het zwart, de kleur van rouw. Ze was geadviseerd om zo min mogelijk over straat te gaan, maar Mayme was eigenwijs en ze moest dit doen. Ze liep naar buiten, waar ze geconfronteerd werd met een onplezante situatie waarbij een grote groep Vredesbewakers haar best deed om de aanwezige menigte onder controle te krijgen en uit elkaar te drijven.
Mayme liep weg van de commotie, maar elders in de stad waren er ook mensen die hun ongenoegen durfden te uiten. Het duurde ongeveer vijf minuten, voordat Vredesbewakers merkten dat ze Burgemeester zonder beveiliging over straat ging en al snel werd Mayme begeleid door meerdere mensen in het wit. Verschrikkelijk, vond ze het, want nu kon ze onmogelijk onopvallend doen wat ze wilde doen. En dat was het bezoeken van de getroffen families. Mayme wist niet of ze het zouden kunnen waarderen, maar ze wilde kijken of ze iets voor hen kon betekenen, zelfs al leek dat een onmogelijke opgave. Ze had niets voor hun kinderen of broer en zus kunnen doen, maar misschien dat ze hen nu wel zou kunnen helpen.
|
|
