In haar ooghoeken verscholen gele korreltjes zich, het gestrooide slaapzand van Klaas Vaak. Helaas had het geen sikkepit geholpen, Carmen was vanaf het moment dat ze haar deken over zich heen trok tot het heden klaarwakker geweest. Niet omdat ze zich zorgen maakte om de tikkende badeend die George gevonden had. Niet omdat ze niet lekker lag op haar dikke matras. Het enige wat er mis was was dat ze zich alleen voelde. Eigenlijk zou ze wat leuks moeten gaan doen, maar daar lag precies het probleem. Goeie vrienden had ze niet en een sociaal feestbeest kon je Carmen ook niet noemen. Ze hield niet bijster veel van muziek, noch van dansen. Maar, zo schoot het door haar slaperige hoofd heen als een bliksemflits bij heldere hemel, dat betekende niet dat ze het niet kon proberen. Misschien was dat wel de oplossing voor haar probleem: Ze moest gewoon iets nieuws proberen.

De slanke jongedame glibberde uit bed, merkte meteen hoe de kamertemperatuur omhoog werd gedreven tot een aangenaam niveau. In het zachte geruis van de verwarmingselementen waste Carmen haar gezicht en trok haar kledingkast open. Er hingen talloze geblokte hemden, zachte shirts en spijkerbroeken. Maar dat was geen uitgaanskleding. Tenzij dat opeens in was geraakt, sinds ze vorig jaar een club had bezocht om daar keihard uit de toon te vallen. In een hoekje van de kast ontdekte ze een hoopje marineblauwe stof. Het was een wonder, een jurkje! Daar ze geen andere opties had trok ze het jurkje maar aan, schoof ietwat ongemakkelijk heen en weer voor de spiegel en besloot dat het maar moest voldoen. Met onzekere bewegingen smeerde ze wat oogschaduw rond haar ogen, blauwe en oranje tinten zoals altijd, zodat ze zich niet al te veel een vreemde in haar eigen lichaam hoefde te voelen. Haar hakken waren slechts enkele centimeters lang, maar het was meer alsof ze had besloten op twee luciferhoutjes te balanceren. Met die schoenen haalde ze net de taxi, waar ze de minibar plunderde en twee voorverpakte energierepen naar binnen propte, weggespoeld met mierzoete alcohol. Dat hielp al een beetje, maar niet genoeg.

Met de hulp van een uiterst vriendelijke jongeman wist ze de ingang van de club te bereiken. Dat de jongen haast scheel keek in een poging haar ter plekke uit te kleden met zijn blik was wat minder, dus schudde ze hem geïrriteerd van zich af zodra ze de bar zag. Daar zat ze te drinken, af en toe wat aandacht trekkend van een gulle gozer, die een drankje als de ideale conversatiestarter zag. Dan moest de arme ziel nog even geduld hebben, tot Carmen haar rationale gedachten geheel weggedronken had zou ze niets in welke man dan ook zien. De tijd wervelde voorbij, ze stond zowaar te dansen. Haar schoenen had ze ergens weggeschopt, omdat ze telkens door haar enkels ging. Dat was een geweldig plan geweest, totdat er iemand nogal bruut op haar tenen terecht kwam. ''Hey, kijk eens uit, ja?!'' blèrde ze op het hoogst mogelijke volume, waarna ze de ander een duw gaf. Het begrip zelfcontrole was ze tijdelijk kwijtgeraakt. ''Ik probeer hier te dansen!'' Auw. Als het zo door ging zou haar stijl inderdaad afzakken naar niveau spastische blinde piraat met twee houten benen.

[Party party, open~]

Met een glas in zijn hand keek Erik de club rond. Hij was hier nu al heel de avond en zat nog steeds in hetzelfde hoekje. Zin om te dansen had hij niet echt en een gesprek met een stel alcoholisten was ook niet het beste wat hij kon doen. Hij nam een slok van zijn drankje en richtte zich weer op de andere bezoekers. Zijn blik viel op een vrouw met een blauwe jurk die zo te zien niet vaak uitging. Hij zag hoe ze verschillende drankjes achterover goot en uiteindelijk opstond om te dansen. Ze schopte haar schoenen uit die natuurlijk weer in zijn richting moesten vliegen. Een van de schoenen vloog tegen zijn been aan waardoor hij de helft van zijn drankje over de grond uit goot. De man vloekte even, dronk wat over was op en stond op. Iemand zou het wel opkuisen: de mensen hier werden toch ergens voor betaald. Hij liep naar de dansende vrouw toe en ging op haar tenen staan. Hij deed alsof het een ongeluk was en fakete een geschrokken gezicht toen de vrouw hem toeriep dat hij moest uitkijken. Ze gaf hem een duw, die niet erg veel effect op hem had en begon weer te schreeuwen. Er verscheen een glimlach op Eriks gezicht. ’En bij proberen blijft het dan ook' Hij vond dat ze niet kon dansen en dacht niet dat dat aan hem lag.

Het massieve gewicht dat op haar tere teentjes geland was behoorde toe aan een man van middelbare leeftijd, een man die ondanks zijn beginnende rimpels en groeven nog steeds een afschuwelijke babyface wist te behouden. Hij vond zichzelf vast heel wat, met zijn arrogante kop en zijn verschrikkelijke ... alles! Alles aan hem haatte ze nu al, die gast was gewoon een eikel. Hij lachtte haar uit. Boos staarde Carmen hem aan, met alle ijskoude woede die ze in zich had. Wat erop neer kwam dat ze haar ogen tot spleetjes kneep en heel hard dacht aan hoe graag ze zijn hoofd wilde zien ontploffen, waardoor haar wangen rood aanliepen. ''Wát?!'' riep ze uit. Hoe durfde hij te impliceren dat ze niet in staat was om verder te komen dan de vogeltjesdans? Er zat dan wel een kern van waarheid in, maar dat maakte het juist zo kwetsend.  Carmen voelde de neiging om de man aan te vliegen, maar het laatste beetje brein dat nog niet door alcohol geïntoxiceerd was waarschuwde haar dat dat een gevecht was wat ze niet zomaar zou winnen. Dus greep ze het dichtsbijzijnde glas drank weg en smeet dat zo doelgericht mogelijk richting de ander. Door al dit drama trok ze de nodige aandacht van omstanders. ''Mislijkmakende kwal die je bent!'' Nee, alcohol maakte haar persoonlijkheid beslist niet charmanter.

De vrouw staarde hem boos aan en hij liet haar woede over hem heengaan. ''Wát?!'' Riep ze met rood aangelopen wangen en haar ogen tot spleetjes geknepen. De vrouw wist zich een paar seconden in te houden waarna ze het dichtstbijzijnde glas naar hem gooide. Erik vloekte toen het glas tegen zijn borst kwam en op de grond uiteen spatte. De alcohol had niet gezorgd dat ze hem gemist had al kon dat ook komen doordat hij zo dichtbij stond dat missen bijna onmogelijk was. ''Mislijkmakende kwal die je bent!'' Zei ze vreselijk vriendelijk. ’Bedankt voor het compliment’ Kaatste hij op een duidelijk te horen nep vriendelijke toon. Vechten was geen slim idee tussen al deze mensen, maar hij kon haar wel met zijn woorden neerhalen. Neerhalen tot ze niets meer uit kon brengen. Een arrogante glimlach verscheen op zijn gezicht. ’Je had dat glas beter leeggedronken. Dan was je nu helemaal uitgeteld’ Zei hij nog steeds rustig. Hij had zich tenminste niet bijna hersendood gezopen.

Een normale meid zou de inhoud van het glas gooien wanneer ze zich beledigd voelde, om als ultieme wraak haar tegenstander te bedruipen met alcohol, maar Carmen was een tikkeltje minder liefelijk. Wat maakte haar het nou uit dat hij op deze manier risico op snijwonden liep, lelijker zou hij er toch niet van worden. ''Ohja? Een compliment? Eerder een belediging voor kwallen, nu ik er beter over nadenk.'' Hooghartig rechtte Carmen haar rug. Ze had geluk dat ze niet al te klein was, waardoor de man slechts lichtelijk boven haar uit torende.  Als hij dacht haar zomaar van de wijs te kunnen brengen had hij het mis. Zij voerde al discussies sinds ze de kleuterschool binnen was gewandeld en kende meer grove woorden dan het woordenboek bevatte. ''Jij- Jíj kan beter die scherven gebruiken om je tong eruit te snijden, dan hoeft niemand meer naar jouw incapabele gebrabbel te luisteren en kun je jezelf nuttig maken met spraakloze idioten van hetzelfde niveau.'' Deze man had in minder dan 5 minuten haar eeuwige haat over zich heen geroepen, een nieuw record.

''Ohja? Een compliment? Eerder een belediging voor kwallen, nu ik er beter over nadenk.'' Bijna had hij haar geslagen, bijna, maar in plaats daarvan toverde hij een arrogante glimlach op zijn gezicht en sprak hij rustig, waarna zij weer antwoorde: ''Jij- Jíj kan beter die scherven gebruiken om je tong eruit te snijden, dan hoeft niemand meer naar jouw incapabele gebrabbel te luisteren en kun je jezelf nuttig maken met spraakloze idioten van hetzelfde niveau.'' Boos keek hij de vrouw aan. Zijn gebalde vuisten tegen zijn lichaam houdend. ’De enige zonder niveau ben jij’ Sprak hij giftig. Nu was ze te ver gegaan. Hij bewoog zijn hand richting haar gezicht en zonder er echt bewust van te zijn had hij haar geslagen. Zijn hand verdween even snel van haar kaak als hij erop gekomen was. Misschien zou een ander zich nu verontschuldigen, maar Erik bleef haar boos aanstaren.