Het was laat in de avond, net voor middernacht toen Toby samen met Aron in hun bekende café aan de bar was gaan zitten. De tweeling had al na een paar dagen doorgekregen dat ze de Spelen beter 's avonds konden kijken, omdat Flaire en haar bondgenoot dan pas actief werden. Overdag deden ze niet veel, maar in de avond wakkerde hun vlam hard op en gingen ze op oorlogspad. Voor Toby, en waarschijnlijk ook Aron, waren dat de spannendste momenten om te kijken. Ze hadden gezien hoe hun zusje iemand in het holst van de nacht in haar slaap had vermoord en het lichaam had verbrand. Ze waren ook getuige geweest van andere branden en zelfs Flaire's eerste kus. Dat was een raar moment geweest, want Toby had niet goed geweten hoe hij had moeten reageren toen de mannelijke bondgenoot van zijn zus had besloten dat een brandend lijk dé aanleiding was om Flaire te zoenen. 'Yegh,' was het eerste geluid dat hij had gemaakt toen hij het had gezien en was ook het geluid dat hij maakte als het tweetal vaker zoenend in beeld verscheen. Waar was Flaire mee bezig? Ze moest die andere Tributen vermoorden! Niet gaan zoenen met één of andere spierbundel uit een ander District. Toegegeven, Toby was blij geweest om Flaire eens vrolijk en gelukkig te zien, maar toch...
Vandaag was de zesde nacht van de Spelen. Dag zes was net afgelopen en dag zeven net begonnen toen er een zes in de lucht was verschenen boven de arena. Toby kantelde zijn hoofd en keek ernaar. 'Wat zou dat betekenen denk je?' vroeg hij aan zijn tweelingbroer, gebarend naar het cijfer. Hopelijk zou het niet al te veel narigheid gaan betekenen. Wellicht zou er worden afgeteld naar een volgende ramp, zoals de slangenregen, of misschien was het een mededeling dat dit de zesde nacht was? Nee, dat leek hem onwaarschijnlijk. Het zou vast weer iets niet goeds zijn. Wat het cijfer echter betekende zou Toby nooit weten, want net op dat moment kwam er iemand in beeld. Niet één iemand, maar vier iemanden. Iemanden die de toren van Sköll en Flaire aanviel. 'Aron, kijk.' Hij stootte zijn broer aan en wees naar het beeldscherm waarop nu te zien was hoe er met een bijl op de staanders van de toren ingehakt werd. Toby ging wat rechterop zitten en merkte bijna niet dat hij zijn greep op het flesje bier in zijn hand verstrakte. Alle spieren in zijn lichaam waren gespannen toen hij zag dat Flaire en haar partner zich klaarmaakten voor de strijd en vanuit de toren naar beneden sprongen.
De minuten die daarop volgden waren voor Toby de meest zenuwslopende minuten van zijn leven geweest. Hij keek toe hoe Flaire en Sköll beide door twee tegenstanders tegelijk aan werden gevallen. De jongen balde zijn lege hand tot een sterke vuist die op zijn bovenbeen rustte. Durfden ze wel? Met z'n tweeën tegen één klein meisje? Dat kleine meisje was echter niet voor één gat te vangen. Trots keek de jongen toe hoe ze tot tweemaal toe de aanvallen van de jongen uit District 8 met zijn messen ontweek. 'Goedzo Flaire, zet hem op!' had hij geroepen net op het moment dat het meisje uit District 9 de roodharige een hoofdwond bezorgde. Angst welde even kort in de jongen op toen Flaire tegen de grond ging, maar al gauw was zijn trots weer terug toen zijn roodharige zusje overeind kwam en haar aanvalster tegen de grond mepte met zweep en boksbeugel. One down, one to go. Helaas was die ene niet voor één gat te vangen, want hij sprong Flaire op de rug en duwde haar een mes in de hals. De spanning en angst was weer terug in Toby zijn lijf en vol afgrijzen keek hij toe hoe Flaire een gigantische wond in haar hals opliep die ze zeer zeker niet zo gemakkelijk zou overleven.
De komst van nog een bemoeial maakte het niet veel beter, al leek het pijltje dat Flaire raakte haar alleen maar bozer te maken. 'Pak ze Flaire,' mompelde Toby, waarna hij schreeuwde: 'Pak ze!' Pas op dat moment hoorde hij het geluid van een kanon en kwam Sköll in beeld. De jongen lag op de grond, dood, met een groot gat in zijn borst. De gil die Flaire slaakte ging door merg en been en Toby voelde dat zijn lichaam begon te trillen. Woede maakte zich van hem meester toen hij zag hoe Flaire zich op het lichaam van haar bondgenoot stortte en voor hem was het duidelijk; Sköll had meer voor haar betekend dan gewoon een bondgenoot. Ze had van hem gehouden, waarschijnlijk meer dan ze had gedaan van hem en Aron. En wie kon het haar kwalijk nemen? Zij waren de zoontjes geweest van de ouders die haar jarenlang hadden opgesloten. Zij waren zelf echter altijd aardig geweest voor Flaire en hadden haar zelfs opgezocht het afgelopen jaar. Flaire had het verdient om liefde en geluk te vinden. Het was alleen jammer dat ze dit vond op een plek waar je bijna 100% kans had om dood te gaan.
Het geluid van het kanonsschot voor Flaire ging hand in hand met het geluid van brekend glas; Toby had zijn bierflesje kapot geknepen. Stukken glas staken in zijn hand en bloed droop tussen zijn aangespannen vingers door. Hij voelde er echter niks van en negeerde het bloed. Het enige wat hij voelde, was de traan die over zijn wang gleed en het verlies van zijn zus, het enige familielid dat ooit interessant en belangrijk was geweest.
