Het was bijna middernacht en Precilla lag al een paar uur op bed, starend naar het plafond boven haar met ogen die eigenlijk niets zagen. Ze zag wel het houten plafond en de gaten tussen de planken, maar ze registreerde deze niet. Al sinds een paar dagen had Precilla last hiervan, het slechte slapen. De Spelen waren nog altijd aan de gang en hoewel Precilla nog altijd niet voor het fenomeen was, was ze wel blij geweest dat Flaire naar de Spelen was vertrokken. God had haar gebeden verhoord en had het vuurmeisje naar de arena gestuurd, maar sinds een dag of twee had Precilla haar twijfels gehad over haar gebeden en Zijn beslissing. Flaire had namelijk iets van haarzelf laten zien waarvan Pris nooit had verwacht dat het meisje dat had; een menselijke kant. Uiteraard had Flaire ook veel van haar gestoorde kant laten zien; het vechten, de passie voor vuur en het plezier van het moorden. Gelukkig voor Precilla had ze dit alles niet live hoeven aanschouwen, omdat haar "zusje" enkel 's avonds actief bleek te zijn, maar wat ze overdag had gezien had haar doen twijfelen. De manier waarop Flaire en haar bondgenoot met elkaar omgingen en de liefde die op leek te bloeien, het pastte gewoon niet binnen het beeld dat Precilla had van "het kind van de duivel".

Al met al had ze vanaf dat moment twijfels gehad die klein waren begonnen, maar steeds meer begonnen te malen in haar hoofd. Was Flaire misschien dan toch niet het gevoelloze monster dat ze altijd had gedacht? Nee, het is gewoon een leugen dacht Precilla terwijl ze ferm met haar vuist op haar deken sloeg. Flaire deed gewoon alsof, om zo meer sponsoringen binnen te halen, wat al aardig goed was gelukt. Vol ongeloof had de blondine toegekeken hoe Flaire niet één, niet twee, maar minstens drie keer was gesponsord en het leek maar niet op te houden. Hoe konden mensen dat kind nu sponsoren? Het was een gestoord monster, een moordenaar! Precies dacht Precilla verbitterd. Het is een moordenaar. Een moordenaar die het verdient te sterven. Die conclusie zorgde er echter niet voor dat ze het beeld van een zoenende Flaire met die hele hete jongen uit haar hoofd kon krijgen. Flaire verdiende het niet om gelukkig te zijn en al helemaal niet met zo'n knap en gespierd iemand. Het leven was niet eerlijk. Waarom liet Hij Flaire zo lang in leven? Waarom was ze niet allang gestorven? Nee, ik moet vertrouwen hebben in Hem. Hij heeft vast een plan sprak het meisje zichzelf toe, waarop ze haar ogen sloot en haar best deed in slaap te vallen.

Een half uurtje later was het meisje echter weer wakker en was het voor haar ook wel duidelijk dat de slaap haar niet snel meer zou vatten. Ze stond op, trok haar badjas aan en liep stilletjes de trap af om zo haar adoptieouders niet wakker te maken. Deze bleken echter nog niet op bed te liggen, want toen ze de trap af was hoorde ze stemmen vanuit de woonkamer komen. Stilletjes liep Precilla naderbij en al gauw merkte ze dat haar beide adoptieouders voor de tv zaten. Op de tv zelf was net een gevecht aan de gang, een gevecht tussen Flaire, Sköll en vier anderen. Zo stil als een standbeeld bleef Precilla in de deuropening staan, starend naar het scherm waarop duidelijk te zien was hoe een twee tegen één gevecht aan de gang was op twee verschillende plekken op de steiger waar ze stonden. Flaire werd aangevallen door een jongen die niet veel groter was dan zijzelf en een meisje dat duidelijk met hoofd en schouders boven haar uit torende. Dit kan Lucifer nooit winnen dacht Precilla terwijl ze ademloos naar het gevecht keek. Toch leek Flaire het goed te doen terwijl ze de messen van de kleine jongen ontweek en zelfs het grote meisje tegen de grond werkte nadat deze haar een hoofdwond had bezorgd. Afgrijzen maakte zich van Precilla meester terwijl ze toekeek. Ging Flaire dit dan overleven? Nee toch zeker?

Zo goed als het gevecht voor Flaire leek te gaan sloeg het om als een blad aan een boom. Duidelijk was te zien hoe een meisje met een donkere huid een speer door het lichaam van Sköll boorde en Precilla sloeg haar handen voor haar mond terwijl de jongen vrij snel stierf. Wat er daarna gebeurde sloeg het meisje echter compleet uit het veld; Flaire krijste. Nu was dat niet iets ongewoons, want het meisje had wel vaker gekrijst, maar dit was geen gestoorde oorlogskreet, dit was een kreet van pijn en verdriet die bij Precilla door merg en been ging. Het meisje voelde hoe een vreemd koud gevoel zich meester van haar maakte terwijl ze als in slow motion toekeek hoe Flaire naar voren stormde en zich op de dode Sköll stortte. Flaire leek zowaar in pijn en niet het soort pijn dat je zou verwachten bij een hoofdwond en een gat in je keel, maar menselijke pijn. Precilla kon niet bevatten dat Flaire nu op het laatst ten onder leek te gaan aan iets dat zij nooit voor mogelijk had gehouden; een gebroken hart. Een koud gevoel en trillende handen waren het enige dat Precilla waarnam terwijl ze daar stond, starend naar het scherm en de dode Flaire. In een flits draaide de blondine zich om en stormde terug naar boven, waar ze haar kamer in dook en zich onder haar deken begroef.

Het was voorbij, het was eindelijk voorbij. De dood van haar ouders was gewroken, Flaire was dood en haar leven kon eindelijk rust vinden. Waarom was het dan zo dat ze zich zo ongelofelijk schuldig voelde?