Norah was echt een gezelschapsdier. Wanneer ze alleen was was ze niet gelijk eenzaam en ongelukkig, maar in groepen bloeide ze op. Zolang ze de mensen maar een beetje kende en vertrouwde. Niet alleen was ze altijd op haar hoede voor verraderlijke spionnen en gehersenspoelde voorstanders van de dictatoriale staat. Gelukkig heerste er in het dorpje waar ze woonden heel erg een ons kent ons sfeertje, waardoor ze praktisch iedereen kende, behalve misschien de mensen die zich te goed voelden voor arbeid. Je zag het gewoon al aan hun gave huid, hun schone nagelriemen, de smetteloze gezichten. Geen spatje modder, geen spatje waardigheid, volgens Norah; Die verkochten hun ziel voor wat rijkdom.

Gwen was een geval apart, ze was netjes, bewoog zich stijf en zag er misplaatst uit wanneer ze op haar knieën bij een gewas gebukt. Maar Norah wist van haar zusje dat ze goed van hart was. Zij was een uitzondering. Dat dat bij andere mensen, die zij gelijk afschreef als verraders, misschien ook wel het geval was kwam niet bij haar op. Norah had een sterk moreel besef, altijd al gehad. Stelen was oneerlijk, mensen uitbuiten was een zonde. Haar vader zei vaak genoeg dat zij de puurste protest-genen, die in de Jones familie ronddwaalden, in zich had -voor zover ze genetica begrepen via gewaskruisingen en erwtenplanten. Maar ondanks haar gedrevenheid voor rechtvaardigheid en moraal was haar blik op de wereld soms nogal zwart-wit. Juist omdat ze voor zichzelf zo sterk uitmaakte wat slecht en goed was, was de scheidingslijn een dikke vette streep, geen excuusjes, geen middenmoot, geen grijs gebied. Daardoor was het voor haar vrijwel onmogelijk om een vredebewaker als een méns te zien, met familie en gevoelens, in plaats van als een machine, die zich door het Capitool liet gebruiken als op afstand bestuurbare zweep.

Maar om de menselijkheid van deze man, die hier op de grond lag te kreunen, kon ze nauwelijks heen. Hij lag al veel te lang onbeweeglijk op de grond, zijn witte helm was een stukje doorgerold en verderop gestrand. Ze had hem onderuit zien gaan, hij had iemand willen achtervolgen, maar zijn voet was in een greppel blijven steken, waardoor hij keihard gevallen was. Eerst had ze smalend gegrijnsd en was fluitend doorgegaan met haar bezigheden. Het was zijn verdiende loon. Maar hij kwam maar niet overeind, probeerde het wel, maar kon duidelijk niet zonder hulp opstaan. Hulp.. Aarzelend stond Norah naar hem te kijken. Hij zag er zo ontzettend verlaten uit, werd door de enkeling die hem opmerkte genegeerd. Ze liep naar hem toe, hurkte neer op een redelijke afstand. Zijn blonde krullen glansden in het zonlicht, terwijl hij zijn gezicht onderzoekend naar haar toe draaide. Het was nauwelijks meer dan een jongen met enkele sprietjes baardhaar op de kin. Dus deed ze iets wat ze nooit had gedacht te kunnen. Of eigenlijk liever gezegd te willen.

Ze sprak woorden die ze nooit eerder over haar lippen had kunnen krijgen tegen de Witpakken. ''Zal ik je helpen?'' Het was nauwelijks een vraag, hij had het maar te accepteren dat nota bene Norah Jones zijn reddende engel zou spelen. Onder normale omstandigheden zou iemand haar tot beleefdheid manen, zomaar een Vredebewaker tutoyeren was not-done. De jongeman kreunde enkel kort en antwoordde bevestigend. Van zijn autoritaire uitstraling was weinig meer over nu zijn uniform door modder besmeurd was en zijn gezicht opengehaald was. Een straaltje bloed droop uit zijn neus, waarvoor ze hem een morsige zakdoek aanreikte. Zo te zien voelden ze zich hierbij allebei even ongemakkelijk. Zonder er nog verder woorden of gedachten aan vuil te maken hielp Norah hem overeind, sleurde hem praktisch mee over de weg. De helm bleef als een treurige achtergelaten puppy liggen. Ze nam kordate stappen, per ongeluk expres iets te vlug voor de mankepoot om makkelijk bij te houden. Maar hij klaagde niet, hoewel aan zijn stuntelige gehinkel duidelijk te zien was dat zijn enkel er niet al te best aan toe was. Het deed vast pijn. Maar dat boeide haar bar weinig. Het duo kreeg vreemde blikken toegeworpen door mensen die haar herkenden, die ze probeerde te negeren, terwijl ze naar haar huis koerste. Zijn hoofdkwartier was een stuk verder weg en Norah had absoluut geen zin om een seconde langer zijn steun en toeverlaat te zijn dan nodig.

OOC: Run-run-die opdracht: Laat Norah iets doen waarvan ze niet wist dat ze het kon. Vieze vuile Vredebewakers helpen, wow, goeie daad Tenzij iemand haar aanspreekt of tegenhoudt brengt ze hem haar huis binnen. Voel je vrij om te reageren, as always~