“Ik hef de verplichting om op dit moment naar de Spelen te moeten kijken op. Ik wil iedereen adviseren om te kalmeren en geen gekke dingen te doen. Één verkeerde beweging en er zal hard worden ingegrepen. Keer terug naar huis of ga naar uw werk. Blijf zoveel mogelijk van de straten. Er geldt vanavond een avondklok die ingaat om zeven uur. Overtreding zal extreem zwaar bestraft worden.” Iets vriendelijker vervolgde ze: “Tijdens de Donkere Dagen zijn we vele mensen verloren – laten we met z’n allen herhaling proberen te voorkomen.”

Ayrton brandde zijn peuk uit in het stalen bakje voor hem op tafel. Het bakje wat inmiddels tot de rand aan vol zat met opgebrande sigaretten. Glazig staarde Ayrton voor zich uit terwijl hij de laatste sigaret uit zijn doosje tussen de tanden nam en oplichtte met een vuurtje. De wijzers op de klok aan de muur hadden de 5 uur al gepasseerd, maar voor Ayrton kon de tijd niet snel genoeg gaan.

De chaos op het Plein had diezelfde middag stipt om 12 uur plaatsgevonden en na een uur door het riool te hebben gebaggerd was Ayrton eindelijk in zijn bescheiden hutje weer veilig thuisgekomen. Er was onderweg op de straten geen ziel te bekennen geweest en hij vroeg zich af of het de angst was die er nu diep in was geslagen of zijn stank die de mensen wel uit zijn buurt joeg. Zolang niemand zich maar met hem zou bemoeien vond Ayrton het allemaal prima. Hij had op het moment wel genoeg aan zijn hoofd. Genoeg problemen en genoeg koppijn; allemaal de schuld van dat domme wicht.

Opnieuw balde Ayrton zijn vuist toen hij terugdacht aan wat die middag had plaatsgevonden. Hij hield zich ook niet in om zijn frustratie te uiten toen zijn woede een uitweg vond tegen de dichtstbijzijnde muur. De lamp in zijn kamer begon door de trillingen in de wand te wankelen, maar het had niet veel gescheeld had hij een gat in de muur geslagen. Het liefste ramde hij zijn vuist nog een keer in het gezicht van Ava. Het zou hem niet uitmaken waar hij haar zou raken; als het maar pijn deed. Dankzij haar onoplettendheid was de missie mislukt. Dankzij haar was Ayrton zijn beste vriend nu verloren aan de handen van het Capitool. Dankzij haar leefde… hijzelf nog. Ayrton schudde zijn hoofd bij die gedachte. Nee, verbeterde hij zichzelf. Hij had absoluut geen reden om die trut dankbaar te zijn. Zijn beste vriend zat tenslotte in de cel en Ayrton kon alleen maar afwachten wat er met hem zou gaan gebeuren.
Zou de Burgemeester de moeite nemen om Ryan een bezoekje te brengen? Ayrton had nooit iets gehad met die blondine. Ze deed haar best in het District, dat moest hij haar nageven, maar ze was niet sterk genoeg om echt een verschil te maken met haar wanhopige toespraken. De blik in haar ogen herkende Ayrton uit duizenden. Het verraadde haar angst en Ayrton zwoer dat hij haar grootste angst zou worden als zijn beste vriend niet op vrije voeten zou komen. Ze moest iets voor Ryan kunnen betekenen. Maar voordat Ayrton haar daarbij een handje zou helpen moest hij eerst nog iets anders moeten doen. Hij keek opnieuw naar de klok en wist toen dat het tijd was om niet langer meer te mokken. Het was tijd om actie te ondernemen.

Ayrton stond absoluut niet te trappelen om dit te doen. Het enige wat het hem bovendien zou opleveren waren beschuldigende vingers en een nog slechter humeur. Als die Ava gewoon naar hem had geluisterd en een paar kogels door de hoofden van de Vredesbewakers had gejaagd was er nu niets aan de hand geweest. Maar toch voelde Ayrton zich het aan Ryans familie enigszins verschuldigd om te vertellen wat had plaatsgevonden. Hij wilde ze niet in onwetendheid laten en al helemaal niet dat ze er pas achter kwamen wanneer het Capitool al haar oordeel over Ryan geveild zou hebben.

“Mam!? Ome Ayrton staat voor de deur! Mag ik deur opendoen?”
Ayrton slaakte een diepe zucht. Hoe vaak moest hij dat kind nog duidelijk maken dat hij geen familie was, noch met ‘oom’ aangesproken wilde worden? De deur ging met een zacht gekraak open en Ayrton liep het 7- jarige jochie straal voorbij toen hij het krakkemikkige pand binnenkwam gelopen.

“Wat brengt jou nu zo laat nog hier?” Jane, de moeder des huizes, kwam met een bezorgde blik op haar gezicht en theedoek in de hand de woonkamer binnengelopen. “Hebben jij en Ryan het nieuws van de avondklok soms niet meegekregen?”

Ayrton besloot niet om de zaken heen te gaan draaien; ze had het recht op de waarheid en zelf was hij ook niet van plan lang te blijven. Jane wist vrijwel meteen hoe laat het was toen hij haar vertelde dat Ryan op het plein gearresteerd was die middag. Haar gezicht verraadde geen emotie, maar nadat ze haar 7- jarige zoontje naar zijn zus haar kamer had gestuurd meende Ayrton iets in haar ogen te zien schitteren. “H- hoe erg is het?”
“Voor diefstal kunnen ze hem zweepslagen of gevangenisstraf opleggen, maar als het Capitool hem voor alles laat opdraaien ben ik bang dat de situatie er voor hem een stuk… ernstiger zal uitzien.”
Ayrton ging ervanuit dat Jane wist wat hij daarmee bedoelde. Na de Donkere Dagen zou het Capitool deze actie niet licht opvatten en Ayrton vreesde het ergste. Ryan had een hart van goud, maar Ayrton hoopte toch echt dat zijn beste vriend het Capitool niet de waarheid zou gunnen. Dat zou niet alleen slecht uitpakken voor zijn beste vriend, maar ook voor hemzelf niet. Had Ava dan toch gelijk gehad? Zou Ryan zijn partners in crime gaan verraden aan dàt gedrocht?

“Waarom Ayrton?” De vrouw schudde verwoed haar hoofd terwijl haar vuisten wit wegtrokken. “Waarom moet je in godsnaam altijd deze familie in zulke problemen brengen!?”
“Het was niet de bedoeling dat het zo uit de hand zou lope-”
“Maar dat deed het wel!”
Er viel een zeer ongemakkelijke stilte in de kamer en voor het eerst wist Ayrton geen woorden in zijn mond te brengen, wetend dat hij niets kon zeggen wat hem minder schuldig in haar ogen zou maken. De stilte werd uiteindelijk onderbroken toen Ryan’s jongere zusje de kamer in kwam gelopen. De zus van Sem keek met rood doorlopen ogen en een lijkbleek gezicht glazig voor zich uit terwijl ze in haar rechterarm een kapotte teddybeer tegen zich aanklemde.
“Wat doe je uit bed, Elle?” De boosheid in Jane haar stem was vrijwel meteen verdwenen toen zij zich tot haar kinderen wendde. “Je moet rusten. Je weet wat de dokter heeft gezegd, nietwaar?”
“Z- ze heeft het oor van de beer kapot gemaakt,” stotterde Sem die er inmiddels ook bij was komen staan. “En nu is ze bang dat juf Alyssa boos zal worden.”
Alyssa? Die naam kwam Ayrton bekend voor. Was dat niet de zus van de burgemeester? Jane stelde haar dochter gerust en beloofde dat ze de kapotte teddybeer vanavond nog zou maken. Uit de bibberende handen van het meisje pakte ze de beer over en plaatste toen haar andere hand tegen het voorhoofd van Elle aan. Pas toen ging er een belletje bij Ayrton rinkelen. Geen wonder dat Ryan niet doorliep toen zijn tas scheurde, dacht hij bij zichzelf. Hij had het al vreemd gevonden dat zijn vriend zonder tegenstribbelen was meegegaan, want in de meeste gevallen tekende Ryan tot vervelends aan toe altijd wel bezwaar tegen de gevaren van de misdaden waar Ayrton zelf nooit oog voor had. Maar waarom had Ryan hem niet gewoon verteld dat hij wat medicijnen nodig had voor zijn zusje? Hij had hem kunnen helpen.

“Ben je daar nu nog steeds?” Jane had zich weer tot de breedgeschouderde jongeman gericht. “Jouw aanwezigheid heeft mij en mijn kinderen al genoeg schade aangebracht, vind je ook niet?”
“Ridleys dood was niet mijn schuld,” beet hij haar toe. “Ze koos er zelf voor om tegen dat gespuis te vechten.”
“Precies,” beaamde de vrouw. “Je deed niets en gezien het feit dat je daar zo ontzettend goed in bent, wil ik nu dat je uit mijn huis verdwijnt.”
Ayrton was echter nog niet van plan te vertrekken. “Luister, we kunnen nog iets voor hem beteken-”
“Ik heb genoeg gehoord!”
Ze smeet een vaas naar zijn hoofd en Ayrton kon nog net op tijd bukken voordat de scherven hem door zijn hoofd hadden doorboord. “Maak dat je wegkomt, Ayrton. Blijf uit mijn buurt en die van mijn kinderen. En als je ook maar het lef hebt om je gezicht hier nog één keer te vertonen of contact te zoeken met mijn kinderen, dan verzeker ik je dat dat de laatste bewoners van District 6 zullen zijn die jij zal zien.”

OC: Waarom vergeet ik toch altijd om het verhaal in mijn hoofd te posten en waarom duurt het zolang voordat het dan ook daadwerkelijk op papier verschijnt… Mijn excuses.
Hoe dan ook; voel je vrij om hier te posten over de nasleep van ‘het Scherm op het Plein’^^

Ayrton had geen oog dichtgedaan de afgelopen nachten. De woorden van Jane bleven maar door zijn hoofd spoken. Het kon hem nooit wat schelen wat mensen van hem dachten of vonden, maar toch knaagde er een vreselijk gevoel aan zijn geweten vanwaar Ayrton niet wilde toegeven dat het zijn schuldgevoel was. De Spelen gingen verder zonder dat Ayrton er erg in had wat zich allemaal in die arena afspeelde. Hij was alleen maar bezig met een plan om Jane het tegendeel te gaan bewijzen. Hij zou niet afwachten wat er zou gebeuren, hij moest en zal iets voor Ryan doen.

Dat was echter moeilijker dan gedacht. Elke keer als Ayrton er eindelijk van overtuigd was dat hij het antwoord had, leek hij zowel Ryans als zijn zus haar stem te horen die hem ervan weerhielden zijn plan uit te voeren. Hij slaakte een diepe zucht terwijl hij een fles drank aan zijn lippen zette. Alles wat hij bedacht zou niet alleen het leven van zijn vriend maar ook zijn eigen in gevaar brengen. Was hij werkelijk bereid zo’n groot risico te nemen?

Het denken bezorgde Ayrton nogal koppijn. Daarom besloot hij maar een wandeling te maken om zijn hoofd wat op te helderen, want van de drank werd het er niet beter op. Toen hij echter langs het scholenterrein liep, vielen twee alleenstaande gedaantes hem op. Hij liep één van de pleinen op waar een klein jongetje alleen nog met een vrouw stond. Het jongetje leek Ayrton nu ook zijn op te gevallen. “Ome Ayrton!”
“Hey kleintje,” reageerde Ayrton toen hij Sem een aai over zijn bol gaf. Meteen schoot Jane’s waarschuwing hem door het hoofd over wat zij zou doen als hij nog contact zocht met haar familie, maar dat kon hem vrij weinig schelen. Ze was hier immers toch niet.
“Ik wist niet dat je een oom had, Sem,” sprak de vrouw terwijl ze Ayrton met wat argwaan bestudeerde. “Je ziet er nogal jong uit om oom te zijn.”
“Dat ben ik ook niet,” zei Ayrton terwijl hij zich weer tot Sem richtte. “Waar is je moeder?”
“We wachten samen tot ze hem komt ophalen,” antwoordde de vrouw die haar handen om Sem zijn fragiele schoudertjes liet rusten.
“En wie mag jij dan wel niet zijn?”
“Ik ben zijn lerares, Alyssa. En als je niet zijn oom bent, mag ik vragen wie je dan wel bent?”
Ayrton negeerde die laatste vraag. “Jij bent de zus van de Burgemeester?” De vrouw knikte instemmend, maar de frons in haar wenkbrauwen vertelde hem dat hij haar zenuwachtig maakte.
“Ik kan hem wel thuisbrengen,” opperde hij uiteindelijk. Alyssa trok haar mond open en haar gezichtsuitdrukking verraadde dat ze het er niet mee eens was, maar toen Sem enthousiast een kreetje slaakte en zich losmaakte uit haar handen was de beslissing duidelijk al gemaakt. De vrouw kreunde toen Sem zich had losgemaakt en greep ineens met beide handen naar haar buik. Ayrton rees voor een moment een wenkbrauw op, maar toen de kreun van de vrouw plaatsmaakte voor een glimlach wist hij wat er gaande was.

Met kleine Sem aan zijn hand liep Ayrton rustig door de straten van District 6 nadat hij Alyssa ervan overtuigd had dat de knul in veilige handen was. Na wat wel een eeuwigheid leek te duren was Ayrton blij om te merken dat ze alleen nog maar de hoek om moesten toen Sem inmiddels de oren van zijn kop gekletst had. Maar die vreugde leek totaal misplaatst te zijn toen Ayrton de witte gedaantes voor het huis van Sem gespot had. Dat kon maar één ding betekenen…

Ze hadden Ryan zover gekregen om hem te laten praten en hoewel Ayrton niet kon weten wàt hij dat gespuis had verteld, wist hij vrijwel zeker dat als zijn vriend hem niet al had verraden zijn moeder Jane er geen moment aan zou twijfelen datzelfde te doen. In haar ogen was hij immers schuldig aan al het onheil in haar gezin. Dat hij haar dochter er niet van weerhield tegen het Capitool te vechten tijdens de Donkere dagen waardoor haar man die taak op zich nam en dat met zijn leven moest bekopen. En dat Ryan nu achter slot en grendel zat hielp ook niet echt mee. Het was echter geen domme jongen, dat wist Ayrton, dus hij hoopte maar dat zijn vriend iedereen ervan overtuigd had dat hij alleen maar deel had genomen om zijn zieke zusje te helpen door wat medicijnen te stelen.

Toch kon Ayrton niet het risico nemen dat Ryan er zo makkelijk vanaf zou komen. Hij ritste de rugtas van Sem open terwijl hij een lege bladzijde uit een boek scheurde, een potlood tussen zijn vingers nam en begon te schrijven.

Ik denk dat wij allebei weten dat Ryan je niets kan geven om dit district een veiligere plek te maken. Als burgemeester zijnde lijkt me dat toch één van de eerste prioriteiten, dus wil ik je graag een voorstel doen. Laat Ryan op vrije voeten en laat hem en zijn familie met rust. In ruil daarvoor geef ik je alle antwoorden die je wenst te hebben. Als bewijs van mijn dienst geef ik je alvast iemand waar je wel wat aan hebt om tot held van dit district gekroond te worden.

Ayrton keek voor een moment de lucht in terwijl hij diep nadacht over wat Ava in het riool naar een van haar partners had gefluisterd. Hij dacht iets te hebben opgevangen over een adres waar een deel van hun buit doorverkocht zou worden door Ava. Alleen al de gedachte dat ze háár achter slot en grendel zouden zetten gaf hem al voldoening. Het duurde even voordat Ayrton zich weer herinnerde dat de plaats van delict morgen bij café deHaan zou zijn, maar vastbesloten schreef hij het adres op als bewijs van zijn dienst. De burgemeester vertrouwde hem waarschijnlijk net zo min als hij deed, maar hopelijk besefte zij zich dat ook Ayrton hiermee een groot risico nam en dus bloedserieus was. Het enige wat hij immers kon doen was op haar woord vertrouwen... En hoeveel betekenis had zo'n woord nou voor een hielenlikker van het Capitool? Ayrton besefte zich echter ook dat ze misschien al wist wie ze voor zich had en zijn bescheiden kamer dus geen veilige plek meer was. Sem begon onderhand ongeduldig te vragen wat Ayrton aan het doen was, maar hij negeerde de knul en vervolgde de brief met dat het uithangbord van het café moest worden weggehaald als de burgemeester zijn voorstel geaccepteerd had.

…Doe geen moeite me te vinden. Ik laat van me horen als het teken is gegeven, maar geef me één reden om te twijfelen aan onze samenwerking en ik zorg er hoogstpersoonlijk voor dat je nooit te weten zal komen hoe het is om een tante te zijn.

Ayrton greep Sem bij zijn schouders vast terwijl hij hem streng in de ogen aankeek. “Je wilde toch net zo stoer als je broer zijn, nietwaar?”
Het jongetje knikte gretig. “Goed dan,” ging Ayrton verder terwijl hij de brief in de knul zijn handen stopte. “Ik wil dat je deze brief aan de burgemeester daarbinnen geeft.”
Sem zijn ogen puilden uit. “W- wat doet de burgemeester in ons huis?”
“Ze wacht speciaal op jou,” loog Ayrton. “Ze wacht op de dappere jongen die haar deze brief komt brengen. De brief die door niemand anders gelezen of geopend mag worden.”
Toch leek het 7- jarige jongetje nog niet overtuigd te zijn. “E- en die Vredebewakers dan voor het huis?”
Ayrton haalde zijn schouders op. “Je stopt de brief onder je shirt en zeg dat je hier woont. Of…” Hij keek Sem inschattend aan. “Ben je soms bang?”
“Dat ben ik niet!” wierp de jongen ertegenin terwijl hij de brief onder zijn shirt stopte.
Ayrton glimlachte voldaan. “Je broer zal trots op je zijn.”

OOC: @Soot: Prima^ Hopelijk kun je met dit stuk zelf ook wat meer. Ik ben erg benieuwd naar wat Mayme gaat doen

Het was rond het einde van de middag toen Ayrton voor de derde keer door de stromende regen richting cafédeHaan liep. Zijn halflange zwarte haren plakten inmiddels aan zijn gezicht en echt waterdicht kon je zijn lange jas niet meer noemen. Dit alles maakte zijn humeur er niet beter op en als hij nu weer zonder resultaat was gekomen, zwoer hij dat de burgemeester daar spijt van zou krijgen. Ze was dom om te denken dat ze zijn brief zou kunnen negeren en hem niet serieus nam.

Toen Ayrton zijn bestemming had bereikt bleek zijn wantrouwen echter onterecht te zijn. Hij bleef op een afstandje toekijken naar hoe de eigenaar van het café stond te schreeuwen tegenover een vredesbewaker die het uithangbord in zijn handen hield. Het gesprek was van korte duur geweest en het was al snel duidelijk dat de man in het wit het laatste woord had. Toch was er één ding wat Ayrton voor het eerst in zijn leven niet beviel… Er waren weinig vredesbewakers te zien. Sterker nog, dit was de enige! Maar hoe zat het dan met Ava? Waarom hadden ze dat wicht niet gearresteerd? Of hadden ze dat wel gedaan en was hij te laat geweest? Ayrton kon het niet weten. Hij dacht terug aan de brief die hij had geschreven en besefte zich plotseling een grote fout te hebben gemaakt. Nee, nee, nee! Hij schudde verwoed zijn hoofd en schopte één van de dichtstbijzijnde vuilnisbakken omver waar hij zich achter verschool. Natuurlijk hadden ze Ava niet gearresteerd. Hoe hadden ze überhaupt kunnen weten wie dat wicht was en wanneer ze in het café zou zitten? Dat konden ze simpelweg niet. Ayrton wenste nu al dat hij zijn woorden in de brief terug kon nemen. Als hij nu door zou gaan, zou het hem nog eens zijn leven kunnen kosten… Maar ook wist hij dat een weg terug niet meer bestond.

Voordat Ayrton zijn impulsieve plan voortzette, wilde hij er eerst zeker van zijn dat de burgemeester haar woord had gehouden en Ryan op vrije voeten had gelaten. Hij wist dat het vandaag Ryans beurt was om zijn broertje van school op te pikken en hoopte vurig dat de omstandigheden daar geen verandering in hadden gemaakt. Met het uithangbord van het café onder zijn jas verstopt, slaakte Ayrton een zucht van opluchting toen hij het schoolplein van een afstandje observeerde. Hoewel hij zijn hele leven kleurenblind was geweest, herkende hij het fragiele lichaam van Ryan uit duizenden. Ook zag hij in zijn gezelschap twee witte figuren staan die Ayrton herkende als vredesbewakers. Hij was niet zeker of die daar stonden om hem in de gaten te houden of voor de bescherming van de burgemeester haar zus, maar hij was zeker niet van plan daarachter te komen.

Hij gunde dat witte gespuis nog geen plezier om hem in de bak te gooien. Desondanks zat de kans er dik in dat Ayrton toch de cel in zou draaien, daar was hij zich bewust van. Maar als de burgemeester niet naar hem wilde luisteren was ze vast niet ingegaan op zijn brief. Toch? Hoewel Ayrton het niet wilde toegeven, maakte elke stap richting zijn bestemming hem steeds minder zeker van zijn zaak. Hij verwachtte niet dat Mayme hem met open armen zou ontvangen, maar zijn onverwachte bezoek zou hopelijk in zijn voordeel werken. Zolang hij haar één stap voor bleef, was er niets aan de hand.

Met die gedachte in zijn achterhoofd, lichtte hij een sigaret op om tot rust te komen en begon zachtjes in zichzelf te lachen. Niet zeker of het door de opgekropte spanning of zijn zenuwen kwam, belde Ayrton aan bij huize MacNiall.

OOC: En toen stond de impulsieve Ayrton ineens voor Mayme's deur zonder echt een goed doordacht plan,... maar hey, ik heb nooit gezegd dat hij de slimste was. :') Ik kon btw geen beschrijving vinden van het huis van Mayme, dus geen idee of hij nu voor een gesloten hek of deur staat. xD