Als het iets was wat hij haatte dan was het wel de tijd die zat tussen zonsopkomst en zonsondergang. De nacht dus gewoon. Het kwam altijd voor dat de jongen nooit goed kon liggen, wakker werd gehouden door nachtmerries of niet kon slapen vanwege de hitte van de zomer of de kou van de winter. Slapen was dan ook niet zijn favoriete bezigheid en hij kon makkelijk op een paar uurtjes slaap de dag doorbrengen.
En na ongeveer vier uur slapen lag Oliver klaar wakker in bed, starend naar het houten plafond. Hij kon de ademhaling van zijn broer aan de andere kant van de kamer duidelijk horen. Het was gestaag, hij lag duidelijk nog te slapen. Oliver zelf had het te warm om te slapen en voelde zich ook wel uitgerust genoeg om op te staan. Het was nog vroeg in de ochtend, zeven uur, in het weekend. Het hele huis was stil behalve de krakende traptreden die Oliver gebruikte om naar beneden te sluipen, zijn zwarte jack van de kapstok te pakken en stilletjes naar buiten te glippen. Zomer betekende ook dat het vroeger licht was. De dauw was duidelijk te zien op het gras en hier en daar hing wat nevel, het beloofde een warme dag te worden.
Oliver voelde hoe de natheid van de dauw zijn kistjes binnendrongen en even huiverde hij, hier had hij geen zin in. Hij nam aan de rand van het bos een pad naar links wat leidde naar een wat breder pad dat verscholen lag tussen hoog gras en hier en daar een boom. Het pad leidde uiteindelijk tot een heuvel waar boven een verzameling rotsen lag. Na een klein beetje klimwerk kwam Oliver uit op de bovenste rots en keek zo uit over een kleine vallei met hier en daar een huisje en veel, heel veel, bomen. Het was een plek waar hij graag kwam, gewoon om na te denken of gewoon voor de stilte. En de ochtend met het dauw en nevel en de zon die net op was, maakte dit meer speciaal dan alle andere keren dat hij hier was geweest.

Alles was rustig en stil zoals altijd rond deze tijd van de ochtend. Natuurlijk waren er vogels die floten, iedereen moest zijn zegje doen en Oliver respecteerde dat ook. Hij kon ook wel bedenken dat het nooit helemaal stil kon zijn. In de ochtend en eigenlijk de hele dag door klonken de vogels, in de middag waren het de mensen in de gemeenschap die aan de beurt waren hun mond open te trekken, waarvan negen van de tien keer niets zinnigs uitkwam maar hey, je moest sociaal zijn anders viel je buiten de boot en 's avonds namen de krekels het over. Krekels waren niet de favoriete beesten van Oliver, ze konden uit het niets op je zitten en soms verschrikkelijk luid zijn. Maar deze vroege geluiden waren aangenaam en de jongen dacht even ergens anders aan dan aan vervelende krekels. Er was vrij weinig bewolking in de lucht en er waaide haast geen wind. Misschien werd het eindelijk echt eens warm. Oliver reikte zijn nek uit om even ergens anders te kijken dan de vallei voor zich. Zijn ogen vielen op een waterput die op een klein afstandje van de rotspartij stond. En bij die waterput stond iemand naar een of ander blad te staren. Oliver's nieuwsgierigheid was gewekt. Hij herkende de persoon niet en hij was wel in een goede bui. Hij was misschien geen spreker en zeker niet iemand die mensen vertrouwden, hij wilde wel weten wat de jongen daar aan het doen was. Oliver stond op en met een paar sprongen, die duidelijk wat stenen naar beneden liet komen die lawaai maakten, was hij van de rotsen af. Met de stomp van zijn hand in de zak van zijn leren jack gestopt zodat hij niet meteen veroordeeld werd, slofte hij op de jongen af. Hij kuchte even hoorbaar zodat hij zeker wist dat hij opgemerkt werd en stak zijn hand op als begroeting. Zijn ogen vielen op de tekening en hij verbaasde zich over hoe goed hij was. Oliver wist niet goed hoe hij dit moest zeggen dus hield hij zijn mond dicht, misschien dat de jongen het nog zou vragen.

Terwijl zijn hand, zijn enige, friemelde aan een draadje dat loskwam van zijn jack, bestudeerde Oliver's ogen de tekening, of eerder gezegd de schets. Als Oliver iets niet kon dan was het wel tekenen, dus reken maar dat hij onder de indruk was. Ook al bestond de tekening voornamelijk uit bomen, het waren bomen waarvan je kon zeggen dat ze goed bestudeerd waren. De lengtes kwamen goed met elkaar overeen en de jongen had gewoon heel veel talent. Oliver zelf had al moeite met een potlood of pen in zijn hand te houden sinds dat niet zijn schrijfhand was. En als hij het eenmaal goed had geleerd, wat nog steeds niet gebeurd was na alle jaren, dan kwam tekenen er al helemaal niet van. Hij schrok op toen de ander plotsklaps het boek met de tekening dichtsloeg. Oliver keek de jongen aan die intussen was opgestaan en had hij zijn hand uitgestoken als begroeting en om zich voor te stellen als Nino. Oliver keek naar de uitgestoken hand en beet op zijn lip. Als hij zijn rechterhand nog had, had hij de hand aangenomen, maar dat kon niet. 'Oliver.' Stelde hij zich voor, de hand negerend. Waarschijnlijk gaf hij nu een zeer slechte indruk en hoewel hij de reden wilde vertellen waarom hij de hand van de jongen niet aannam, voelde het voor hem veel te persoonlijk om te zeggen. Uiteindelijk zou hij er wel achter komen, zoiets was moeilijk te verbergen. 'Ik zag je schets, hij zag er goed uit.' Klonk Oliver vriendelijk om door te laten schemeren dat hij het niet kwaad had met Nino.

OOC;
- Geen probleem hoor.
- En mijn post is ook niet al te best, sorry!