Met het zweet op zijn voorhoofd, maar te koppig om zijn vest uit te doen bleef Benjamin doorwerken. Zittend op één knie en ervoor zorgend dat hij in een V-vorm bleef hakken. Zo was hij de hele ochtend al bezig, net zoals oom Henri die de grotere blokken hout naar Wolf bracht zodat hij ze in bruikbare stukken kon hakken. Hij sloeg nog een paar keer, om vervolgens zijn bijl in het houtblok te staan wat hij als ondersteuning gebruikte. In een gefaalde poging om het zweet weg te krijgen, wreef hij zijn mouw langs zijn voorhoofd en zuchtte geluidloos. Hij wou net opstaan om de houtjes naar de grote, nettere stapel te sjouwen toen hij een hand op zijn schouder voelde. "De jongens zijn terug van school en Ma vroeg om je, ik neem het wel over" Verrast keek hij om en keek in de vriendelijke ogen van Rose, zijn oudere 'zus'. Hij keek nogmaals naar de stapel houtjes, die kon hij minstens nog even terugbrengen. "ik neem het wel over, ga nou maar gauw voor Pa ons ontdekt en een preek geeft over niets doen." Dus met de weinig keus die hij had stond hij op, uit automatiek zijn lichaam strekkend omdat hij nu pas doorhad hoe lang hij stil had gezeten. "Sure" Antwoordde hij, maar met een vriendelijkere toon dan hij normaal gebruikte.

Eenmaal thuis werd hij meteen omarmd door zijn tante. "Welkom terug, hoe gaat het? Je ziet er vermoeid uit." Zodra hij verlost was uit haar warme omhelzing knikte hij om te zeggen dat hij goed ging. "Goed, dan kan je vast nog wel even wat in de stad halen? En kan je dan Oliver meenemen? En kan je Rowan van school ophalen?" Weer knikte hij. "Goed, ik zal even wat geld pakken. Oh en het lijstje. Hier" Ze gaf hem een paar munten, kort lijstje en een dikke kus op zijn voorhoofd. "Maak het niet te lang." Waarschuwde ze nog. "Maak je geen zorgen." Antwoordde hij terwijl hij al onderweg was naar de kamer die hij met Rowan en Oliver deelde.

Zijn houding veranderde meteen toen hij Oliver op de grond zag liggen, zijn tekenschrift voor zijn neus. Toen hij dichterbij liep zag hij hoe zijn broertje een groot hert had getekend. "Mooi" Zei hij met een glimlach, en meteen keek zijn 'broertje' om, schijnend van trots. "Benja!" Zei hij vrolijk. "Heb je zin om naar de stad te gaan?" vroeg hij maar al voordat hij uitgesproken was was zijn broertje al opgesprongen. Hij gaf de jongen een aai over zijn bol en liep toen achter hem aan, het huis uit.

"Rowan moest wéér nablijven." Vertelde Oliver. "Ze zeiden dat hij iemands haar blauw geverfd had!" Even was hij bang dat de kleine Ollie trots was op zijn broer, maar zijn gezichtsuitdrukking leek vooral verbaasd. "Denk je dat dat waar is, Wolf?" Wolf, de naam die zijn pleegfamilie hem gaf, sinds de kleine Ollie dacht dat dat zijn echte naam gaf. Hij vond het niet erg, het paste immers wel bij hem. En zoals bijnamen dat kunnen, verspreidde hij snel tot het punt dat het hem nog amper opviel. "Ik denk dat Rowan een sufkop is die zijn talenten verspild." Het klonk botter dan hij bedoelde, maar gelukkig kon Oliver erom lachen.

In de winkel gaf hij de kleine jongen een aantal spullen om te zoeken, terwijl hij de rest verzamelde. De jongen was rap en binnen enkele minuten liepen ze met een gevulde tas weer naar buiten, beiden een handvat vast. Hun tempo zo snel als ze konden met de ietwat onhandige tas, hopend dat Rowan niet nog meer zou uithalen wanneer hij zich verveelt van het wachten. Opeens stond Oliver stil, "kijk" en hij wees met zijn andere hand naar een grote kever die de weg overstak. "Da is ee-" en verder kwam zijn zin niet, want iets of iemand liep per ongeluk of expres gedeeltelijk tegen hem aan. Ongelukkig als het kon verloor Benjamin heel even zijn evenwicht, en stom genoeg liet hij uit een reflex de tas los. Twee zachte 'plofs' van de tas die de grond raakte werden gevolgd door het geluid van brekend glas en rollende spullen.

~Open~

En voor de derde dag luisterde de blonde jongen vanaf zijn bed naar het gemompel en het lichte enthousiasme dat beneden in de huiskamer plaatsvond. Zijn ouders hadden nog een tv, een kleine, lelijke oude, maar nog steeds een tv. Ze konden dus thuis gewoon de hongerspelen volgen. De hongerspelen die nu bijna ten einde waren en waar Oliver zich totaal niet interesseerde. Hij moest het nog een jaar uithouden en dan waren er geen kansen meer om er zelf in te belanden. Alsof zijn kansen om er in te belanden groot waren. Hij had een bon en wist zelf ook wel dat er in het district meer mensen waren met een bon of meer en als hij in de spelen belandde dan zou hij wel vechten. Of het tenminste proberen, want met een hand kwam je niet ver. Sponsors zouden zich al helemaal van hem afdraaien. Alsof zijn kansen zo groot waren. Misschien dat er iemand was uit zijn eigen district die medelijden had, maar dan nog. Oliver wist niet of hij in de spelen de angsthaas of de moordenaar zou spelen. Hoewel het ongeluk met zijn hand al zeker vier jaar geleden was, zaten de herinneringen nog vers in zijn hoofd. Wat als hij iemand vermoorde en flashbacks kreeg? Dan was het over en uit voor hem en zou hij zich van de dichtstbijzijnde boom werpen of zich in het water verdrinken. Hij hoefde geen nog ergere ervaringen dan al in de hongerspelen zitten.
Beneden verstomde het gemompel, Oliver's aandacht werd van het houten plafond naar de deur getrokken, alsof hij dacht dat elk moment zijn familie kon binnenstormen. Het zou hem niet verbazen. Bijna drie dagen niet van je kamer afkomen was toch wel heel opmerkelijk. Maar Oliver had het wel eens langer volgehouden dan drie dagen voordat zijn moeder woedend de kamer was opgestampt om te schreeuwen dat hij iets met zijn leven moest doen. Het gemompel ging weer verder, maar deze keer was het een stuk opgewonder. Misschien waren de hongerspelen ten einde? Voetstappen op de trap, de deur vloog open en Olivers moeder stond in de opening met een expressie op haar gezicht die hij niet helemaal kon plaatsen. Het was een mix tussen blijdschap en bezorgdheid. ''Het meisje uit ons district heeft gewonnen.'' Klonk het met een zweem van enthousiasme. Geweldig, en nu? 'Fijn voor haar.' Merkte Oliver onverschillig op wat hem een kwade blik opleverde. Hij wilde het liefst niets met de hongerspelen te maken hebben en dat wist zijn moeder heel goed. Maar het lukte haar elke keer om er over te beginnen. ''Oliver, alsjeblieft. Ga boodschappen doen.'' Klonk zijn moeder verontwaardigt wat een zucht uitlokte bij de blonde jongen. ''Over vijf minuten ben je beneden.'' En daarmee ging de deur dicht en keek Oliver weer naar het plafond. Wat een geweldige dag was dit. Hij had helemaal geen zin om te socialiseren, laat staan boodschappen doen. Maar moeders wil is wet en vijf minuten later stond hij beneden om geld in ontvangst te nemen en een boodschappenlijstje. Hij ontweek de blikken van zijn vader en verdween door de voordeur.

Niet veel later begaf de jongen zich over de straten van de stad waar je overal mensen wel hoorde praten over het fenomeen wat net had plaats gevonden. Oh hoe snel nieuws zich verspreidde. Het leverde hem tenminste minder starende blikken op. Hij stond nu eenmaal een beetje bekend als de eenhandige jongen. Maar naar vier jaar was het staren zo erg verzwakt dat hij zich er niets maar van aantrok. Het was maar beter ook want Oliver was geen jongen van aandacht, over deze straten lopen was al helemaal een hel tussen alle mensen door. Maar hoe sneller hij ging, hoe sneller hij weer thuis was. De jongen ging nog wat sneller lopen en was verzonken in zijn gedachten over hoe het was als hij in de hongerspelen terecht zou komen. Hij was zelfs zo erg in gedachten dat hij opschrok toen hij vol tegen iemand aanliep. Er klonk brekend glas en Oliver voelde glasscherven onder zijn voeten. Zijn ogen volgden het spoor van de vloeistof dat de straat op gleed en de jongen waar hij tegenaan was gebotst. Met zijn handen in zijn zakken staarde hij op de twee neer. 'Sorry.' Mompelde hij alleen terwijl hij geen hand uitstak om de spullen op te rapen.

OOC; sorry voor het late antwoord D:

"Shit" vloekte hij zachtjes voor zich uit. Zonder de boosdoener een blik waardig te gunnen begon hij de spullen gauw terug te stoppen. Het meeste was er naast wat deukjes goed vanaf gekomen. Alleen de fles met melk was niet meer te redden, maar gelukkig was dat niet het duurste. Zo goed en kwaad als hij kon propte hij alles in de tas terug. Kleine Oliver begon meteen te helpen maar had al snel door dat Benja het in zijn eentje sneller kon. "sorry" hoorde hij van de gast komen die dit veroorzaakt had. Maar meer was hij blijkbaar ook niet van plan. Toen Benjamin inzag dat er niets meer viel op te ruimen en toen hij opkeek zat de gast nog steeds met zijn handen in zijn zakken naar hem te staren. Het viel hem niet goed, deze arrogantie. Was het expres geweest? Was het zijn afkomst geweest? Een steek drong door hem heen toen hij zich bedacht dat hij nog altijd niet door iedereen geaccepteerd was, simpelweg omdat hij in de verkeerde plek was geboren. "Dat was gemeen, meneer." hoorde hij van de kleine Oliver komen terwijl hij zelf weer overeind kwam.

Oh, hij had graag de gast een klap verkocht. Maar hij wist dat dat alleen maar meer gepraat en vooroordelen zou opleveren. "Het maakt niet uit" mompelde hij naar de jongeman, zijn ogen afgewend. Hij pakte de tas weer op en wou verder lopen, weg van hier. "Ja maar... die meneer-" '
"Oliver, klaar."
"Maar-"
"Klaar."
Weer deed hij een paar stapp[left]en weg van het plaats delict. Om vervolgens te beseffen dat het kleintje niet meeliep. Geërgerd draaide hij zich om, om te zien dat de kleine nog altijd naar de man aan het staren was. Met een zucht liep hij terug, legde een hand op zijn broertjes schouder en probeerde hem zo mee te krijgen. "Ja maar Wolf. Die meneer's zijn hand is gek." Bang dat de man nu echt boos op hem zou zijn keek hij hem voor het eerst echt aan. En bekeek hij hem. Tot zijn verbazing leek hij veel jonger dan hij had verwacht, hij kon niet veel ouder dan hem zijn. En hij kon zijn glimlach even niet onderdrukken waardoor hij voor een paar seconden moest zijn doorgebroken. Een paar seconden maar, toen keek hij weer neutraal. Toch was hij blij met zijn ontdekking. Ik ben niet de enige die hier ongewenst opvalt.

Ongemakkelijk bleef Oliver staan terwijl de andere jongen de spullen bij elkaar raapte. Nog steeds met zijn handen in zijn zakken staarde hij naar het kleine jongetje dat hem woorden toewierp. Alsof Oliver expres tegen iemand aan gelopen was. Maar hoe ging je dat uitleggen dan hem? Die zaten toch alleen maar met hun eigen mening voor hun en waren niet van hun stuk te brengen. 'Sorry.' Mompelde Oliver nogmaals en zijn ogen keken naar de oudere jongen. Die er niet bepaald normaal uitzag. Zijn haar was blauw, was dit een grap? Was dit iemand uit het capitool die even kwam kijken hoe verschrikkelijk het leven in de districten was? Of was het een of ander iemand die de, zojuist bekendgemaakte, winnares overal op de voet naartoe wilde volgen? Oliver voelde iets van woede opborrelen, maar hij beet op zijn lip en haalde even diep adem om het weer naar beneden te drukken. Hij fronste even bij het horen van zijn naam, maar kwam er al snel achter dat het de naam was van het kleine jongetje, die wel heel geïnteresseerd was in de grote Oliver. Oliver voelde zich heel erg ongemakkelijk en verschoof een beetje in zijn houding waardoor even de stomp van zijn rechterhand zichtbaar was geworden. De jongen met het blauwe haar had duidelijk ook genoeg in het gesprek en probeerde de jonge Oliver mee te sleuren. Pas toen de kleine weer zijn mond open deed en een opmerking maakte over de stomp keek ook de blauwharige jongen haar Oliver op. Hij keek strak terug en vervolgens weer naar de kleine jongen. Hij was onzeker over wat hij nu moest doen, of hij in moest gaan op het gesprek, schuifelde hij wat heen en weer. Hij haalde de stomp van zijn arm uit zijn zak zodat deze nu goed zichtbaar was voor de kleine jongen. 'Je kan het niet bepaald meer een hand noemen.' Merkte hij droogjes op, om vervolgens het weer in de zak van zijn jack te stoppen. Nog steeds was hij oncomfortabel over het laten zien van zijn afgehakte hand dus het was al een wonder dat hij zich niet had omgedraaid en weg was gelopen. Misschien om het kleine kind nog wat manieren aan te leren. Iets wat de andere jongen niet bepaald in zich had.

De man, of beter gezegd, jongen bleek helemaal niet vol schaamte van zijn hand. Sterker nog, hij liet hem open en bloot aan de kleine Oliver zien. Niet dat er iets van een hand te zien was, alleen het stompje waar de hand ooit aan vast moest hebben gezeten. Benjamin fronste over de opmerking van de jongen, hoe kon hij het zo luchtig opnemen? Het zag er immers niet al te normaal uit. Maar toen zag hij dat hij zijn hand wel weer in zijn jack verborg, blijkbaar zat er toch iets van schaamte of iets dergelijks onder de laag van zelfverzekerdheid die hij liet zien. Benjamin voelde zich ongemakkelijk onder de situatie. Hij hield niet van sociaal zijn, van andere mensen, van vragen. Maar ergens voelde hij zich vreemd en stom genoeg verbonden met deze man. Het feit dat hij net als ik anders is dan gemiddeld maakt hem nog geen vriend! Maar zijn nieuwsgierigheid was gewekt en nu ook niet meer te doven. Daarom liep hij dit keer niet weg, probeerde hij Oliver niet stil te krijgen. Nee hij bleef gewoon ongemakkelijk staan, hopend dat Oliver ervoor kon zorgen dat zijn vragen beantwoord zouden worden. Het jochie keek stomverbaasd naar de man, en ergens in zijn ogen kon hij angst zien. "Hoe kan dat?" De angst was nog wat groter toen hij weer zijn mond opentrok, "Is hij er afgevallen? Kan dat? Wolf, kan dat? Zoals bij de hagedis?" En een paar grote, vragende, angstige ogen staarden hem opeens aan. Hij herinnerde zich hoe hij de jongen over de hagedissen had verteld die hun staart kunnen verliezen en weer aan kunnen groeien. "Nee, zo werkt het niet bij mensen-"
"Groeit hij weer aan?"
Benjamin zuchtte voordat hij antwoordde, "Helaas zijn wij mensen nog niet zo ver ontwikkeld als hagedissen, en ik denk niet dat dat snel gaat gebeuren." Dit had hij niet moeten zeggen want nu gaf Oliver zijn grootste medelijden-hebbende blik aan de man.




(Luister atm Fall out Boy btw ^.^)