Het was waarschijnlijk niet moeilijk voor te stellen dat Madelynn Bristow, de winnares van de tweede Hongerspelen, erg op zag tegen haar kroningsceremonie. En het was niet dat ze het nou zo verschrikkelijk vond dat ze een kroon moest dragen en de Presidente de hand moest schudden. Het was meer de urendurende show die eraan vooraf ging, waarin hoogtepunten van de Spelen getoond zouden worden. Madelynn wilde het allemaal niet zien. Ze wilde het liefste vergeten wat ze had gedaan, maar ze wist wel dat dit er waarschijnlijk niet in zat. Nooit niet. Maar het met je meedragen was iets anders dan het gedwongen moeten aanschouwen. Maar wat kon ze er tegen doen? Ze wist voor een groot deel toch al wat er was gebeurd en de gedetailleerde verhalen van haar prepteam hadden er wel voor gezorgd dat ze ook voor de rest redelijk goed voorbereid was op wat komen zou.
De eerste paar dagen na de Spelen waren echt een hel geweest voor Madelynn. Het was nog steeds niet gemakkelijk, maar ze had haar emoties wel weer een stuk beter onder controle gekregen. Wel had ze heel veel behoefte aan privacy en kon ze soms uren zitten, terwijl de tranen over haar wangen gleden. In de buurt van anderen, en dan vooral de mensen in het Capitool, probeerde ze zich groot te houden en te doen alsof het haar allemaal niet zo raakte. Meestal lukte dat, maar soms was het te lastig. Nu hadden ze haar in de Arena zelf ook wel zien huilen, maar dit voelde toch anders. Ze had nu immers gewonnen. Er werd door velen toch van haar verwacht dat ze blij was. En die schijn probeerde ze dan ook maar een beetje op te houden.
Het hele proces van klaarmaken vond Madelynn maar vervelend en vermoeiend, maar het was gelukkig niet zo dramatisch als toen ze voor het eerst onder handen was genomen door haar prepteam. Het kleine beetje eelt dat ze weer had opgebouwd in de Arena was helaas weer verdwenen en haar handen voelden zachter dan ooit. Ook rook ze beter dan ze zich kon herinneren, en wel naar de sterke geur van patchouli. Het rook een beetje zoet, maar natuurlijker dan ze van het Capitool gewend was. Het deed haar denken aan vochtige aarde, op een heel goede wijze.
Ook de stylist was Madelynn deze keer meegevallen. Blijkbaar was hij een groot fan geweest van haar ‘optreden’ in de Hongerspelen en had haar winst hem veel aanzien gebracht.
Leuk voor je, dacht Madelynn sarcastisch, maar ze vermoedde dat hij wel een soort van oprecht (voor zover dat mogelijk was hier in het Capitool) aardig tegen haar was. De jurk die hij voor haar had gemaakt voor de kroningsceremonie was alleszins niet lelijk te noemen. Het was vanzelfsprekend niet Madelynns stijl, en ook de kleur vond ze niet bij haar passen. De jurk was zachtroze en vol ruches en andere overdreven meisjesachtigheden. Het was zo
lief, en als er iets was wat Madelynn zich nu niet voelde, dan was dat het wel.
Op haar gezicht werd maar verdacht weinig make-up gesmeerd. Er werd haar verteld dat ‘au naturel’ de nieuwe trend zou worden, maar Madelynn vermoedde dat iemand hen had toegefluisterd dat ze wellicht in huilen uit zou barsten en dat te veel gedoe zou geven op het podium. Er zou dan immers vast
iets uitlopen, hoe waterproof alles ook zou zijn. Madelynn vond het niet erg. Alsof die vieze, plakkerige lipgloss op zichzelf nog niet verschrikkelijk genoeg was…
Hoe dichter ze bij de show kwamen, hoe nerveuzer Madelynn werd. Zou ze het echt wel droog kunnen houden? Zouden mensen haar een watje vinden als ze toch een traan zou laten? Ergens vond ze het kijken naar de beelden erger dan het interview dat de volgende dag gepland stond. Het voordeel vandaag was dat ze niet al te veel zou hoeven zeggen, hoewel er wel van haar werd verwacht dat ze ‘leuk’ zou doen tijdens het kroningsdiner. Ze wist niet precies wat ze zich daarbij voor moest stellen, maar het scheen wel een drukke boel te gaan worden. Precies waar Madelynn dus niet op zat te wachten!
De show zou nu elk moment gaan beginnen, maar het enige waar Madelynn aan durfde te denken was hoe de opzichtige gouden schoentjes die ze droeg echt niet lekker zaten en ook nog moeilijker liepen dan verwacht. En dan waren die hakken nog helemaal niet eens zo hoog! Madelynn was blij toen ze veilig en zonder struikelen naast Nikephoros Foxglove op het podium was beland. Daar mocht ze eerst plaatsnemen op een stoel, vanuit waar ze alle hoogtepunten kon bekijken. Het zien van de beelden van de Boete was vreemd. Het voelde als een eeuwigheid geleden. Die dag had haar broer een prachtige vlecht gemaakt en Madelynn kon er niet omheen dat ze er mooi had uitgezien. Na al het harde werken van haar prepteam kon het niet anders dat Madelynn er nu ook heel mooi uitzag, maar het
voelde gewoonweg niet zo.
De rest van de beelden waren gewoonweg naar en grotendeels een videodagboek vol slechte herinneringen. Het was vreemd om zichzelf in actie te zien, alsof het een heel ander persoon was geweest die daar werd afgebeeld. Met een stalen gezicht probeerde ze naar de beelden te kijken, maar het zien van de gezichten van Nakoma en Eloise maakte dat moeilijk. Het was zo vreemd dat ze er niet langer waren. Ook het gevecht met Sköll was verschrikkelijk om terug te moeten zien, maar ze wist de tranen binnen te houden.
Madelynn was geen goede vrienden geweest met Sköll en ze had zich de afgelopen dagen al vaak genoeg aan de lange jongen en haar verraad gedacht. In eerste instantie had ze zich er best wel druk om gemaakt, maar dat was veranderd toen haar ten gehore was gekomen wat haar familieleden hadden gezegd tijdens hun interviews. Dat ze trots op haar waren en dat ze er verder geen problemen aan hadden ondervonden. Want dat was nog Madelynns grootste angst geweest: dat haar ouders en broers met de neus zouden worden aangekeken vanwege haar verraad. Het had haar echter herinnerd aan de woorden die haar ouders voor haar vertrek hadden gezegd. “Meisje, weet dat we van je houden, wat er ook gebeurt,” waren haar moeders woorden, wat nu zo moeilijk te geloven was, maar wat toch zo troostend was. “Wij staan hoe dan ook achter je,” had haar vader daaraan toegevoegd, en blijkbaar hadden ze niet gelogen.
Toen kwam het moment dat Lynn moest aanschouwen hoe ze ook Dean aan zijn einde hielp. Dat was het eerste moment dat ze wel echt moest slikken. Ze had de jongen echt graag gemogen en het leek haar
zo makkelijk af te gaan. Hoewel ze op dat moment echt in paniek was en die paniek omzette in woede richting George, was het maar amper van haar gezicht af te lezen. De manier waarop ze Dean had omgebracht leek zo op het eerste gezicht gewoon als een zakelijke afhandeling. En dat was eng.
Het verraad van Nakoma was wel interessant om te aanschouwen, maar de moord op Eloise was des te moeilijker. Madelynn keek voor het eerst echt weg, want ze hoefde hier geen betere herinnering van te hebben dan ze al had. Het scheelde dat het nacht was geweest en donker, maar de beelden die werden laten zien waren desondanks scherp en veel duidelijker dan haar herinnering. Beter hield ze de herinnering vaag.
Het gevecht met George was frustrerend om te zien, maar een stuk minder zwaar dan wat nog komen ging. Terwijl ze zelf haar einde leek te naderen, begon het gevecht tussen Leilah, Lonnie en Nakoma. Deze beelden kende ze niet en om eerlijk te zijn wilde ze het niet weten ook, maar ditmaal kreeg ze het niet voor elkaar om weg te kijken. Ze was toch nieuwsgierig, hoe ziek dat ook klonk. De uitkomst van het gevecht was uiteraard geen verrassing, maar een traan gleed langzaam over haar wang, toen de stem van Nakoma wegstierf en het leven uit haar vloeide. Snel veegde Madelynn de traan van haar wang, terwijl de beelden verdergingen. De sponsoringen die haar gered hadden. Het laatste gevecht. De overwinning. Madelynn moest bijna lachen om de stupide uitdrukking op haar gezicht, maar was vooral gewoon heel erg opgelucht dat het erop zat. De beelden waren op. De Hongerspelen waren voorbij. Het enige wat nu nog restte was het ontvangen van haar kroon en het diner dat volgen zou.
Tot op dat moment had Madelynn geprobeerd zo weinig mogelijk aandacht te besteden aan de Presidente. Ze herinnerde zich hoe ze op de dag van de Boete had nagedacht over het vermoorden van de vrouw. Een bijl in haar nek, dat was het plan geweest. Maar was ze zo dom om haar leven op het spel te zetten voor een riskante moordaanslag op de belangrijkste persoon in Panem? Natuurlijk niet. En al zou ze willen, er was te veel bewaking en ze had er niet bepaald aan gedacht om een bijl onder haar jurk te verstoppen. Wellicht een gemiste kans, want het was maar de vraag of ze de vrouw ooit nog weer van zo dichtbij zou meemaken.
Om heel eerlijk te zijn viel Presidente Peak haar in het echt verschrikkelijk mee. De vrouw kwam een stuk menselijker over dan op tv, vond Madelynn, en het voelde niet alsof ze zichzelf moest dwingen om vriendelijk te blijven. De kroon werd op haar hoofd gezet, wat zwaarder was dan verwacht en bijzonder vreemd voelde, terwijl ze zwakjes teruglachte naar Cecilia. “Dank u wel, mevrouw de President” antwoordde Madelynn beleefd, terwijl ze de hand van de vrouw aannam en haar de hand schudde.
