Nadat het laatste kanonschot had geklonken was alles ineens heel snel gegaan. Madelynn had de zweep uit haar handen laten vallen en om zich heen gekeken. Ze had haar uiterste best gedaan om de dode Tributen uit beeld te laten, maar ze kon onmogelijk niet zien wat ze die twee kinderen had aangedaan. Er had een stem geklonken die haar winst bekendmaakte, maar het klonk zo ongelooflijk onwerkelijk, dat Madelynn maar amper reageerde. Betekende dit dat ze naar huis kon? Na alles wat ze had gedaan, kon ze naar huis? Ze wist niet zo goed wat ze daarvan moest vinden. Dus stond ze daar maar, bijna als een lappenpop zonder enig verstand. Ze voelde zich leeg en ze begon zich langzaamaan steeds meer bewust te worden van de pijn in haar buik en hoofd. Ze wilde liggen, maar kreeg niet de kans. Een hovercraft zweefde plots boven haar en ze werd naar binnengehaald, waar ze de bijl snel van haar afnamen. Ze kreeg water en meteen begonnen er allerlei mensen aan haar te zitten. Madelynn haatte het, maar kreeg geen woord uit haar mond en niemand leek door te hebben hoe vervelend ze het vond. Of het kon ze gewoonweg niets schelen. Onbekende zalfjes werden op haar huid aangebracht en enkele tabletten werden zonder pardon naar binnen geschoven. Madelynn had niet de kracht meer om tegen te stribbelen en ze begon zich steeds zwakker te voelen. Ze werd ergens neergelegd, en het eerste wat ze zich daarna weer kon herinneren was het landen van de hovercraft, terug in het Capitool.

Eenmaal weer wakker voelde Madelynn zich een stuk beter. Ze had zich lichamelijk niet meer zo fit gevoeld sinds deze Hongerspelen waren begonnen. De wond op haar buik leek al geheeld te zijn en enkele littekens waren vervaagd. Een piranhabeet leken ze te zijn vergeten, maar om eerlijk te zijn vond het meisje dat niet erg. Het vertelde een deel van haar verhaal. Het hoorde bij haar. Het was om zichzelf eraan te herinneren wat ze had gedaan, en dat was wellicht een wreder lot dan nodig was. Ook nu al was ze weinig meer dan een mentaal wrak.

Onder begeleiding van enkele mannen die weigerden haar met rust te laten, liep Madelynn als een zombie een gebouw door. Het duurde even voordat ze het herkende. Eigenlijk pas toen de deur voor haar werd geopend ging er een lichtje branden. Dit… dit was het appartement waar ze in de paar weken naar de Spelen toe had gewoond. Met Sköll, dacht ze erachteraan. Het appartement voelde leeg, wetende dat hij er niet zou zijn. Door haar.
God… Ging ze dit de rest van haar leven doen? Ging ze zichzelf, elke keer dat ze ook maar iets zag dat haar deed denken aan een bepaalde Tribuut, martelen met dit soort gedachten? Dat was onmenselijk, vond ze, en ze realiseerde meer dan ooit tevoren hoe verschrikkelijk het lot was dat ze voor zichzelf had gewonnen en een nare gedachte schoot door haar hoofd. Had ze de verkeerde keuze gemaakt? Had ze moeten opgeven?
Madelynn had geen flauw idee wat voor troep ze haar in de hovercraft allemaal hadden gegeven, maar ze wilde het hebben. Ze had het nodig. Dit was de eerste keer in een lange tijd dat ze echt goed geslapen had. Dat er niet meer op haar gejaagd werd hielp natuurlijk enorm, maar er waren ook geen nachtmerries geweest, of toch niet voor zover ze zich kon herinneren. En dat had ze nodig. Ze wilde niet elke nacht gillend wakker worden omdat ze achtervolgd werd door haar slachtoffers. Het was beter om er niet aan te denken, maar wat als ze het niet trok en zichzelf als haar laatste slachtoffer zou kiezen? Ze had hulp nodig. En snel.

Nadat de mannen haar alleen gelaten hadden, begon het meisje - helaas geheel bij zinnen - door het appartement te lopen. Het was alleen meer een soort schuifelen, alsof het te veel moeite kostte om nog fatsoenlijke stappen te zetten. Ze ging er vanuit dat ze alleen was en ze schrok dan ook van de aanwezigheid die ze ineens opmerkte. Madelynn keek op, verbaasd, maar zonder een woord te zeggen.
Tegenover haar bevond zich de persoon die ze zo verschrikkelijk had gevonden en met wie ze eigenlijk niet in één appartement had willen verblijven. Ze probeerde boos op hem te zijn, maar de enige voor wie ze woede op kon brengen was zijzelf. Dyson Green was waarschijnlijk de enige reden dat ze nog leefde. Het was zijn taak om sponsors te regelen en haar zo veel mogelijk te helpen. En ze leefde nog. Dat zei toch eigenlijk al genoeg? Hoe kon ze in hemelsnaam nog boos op hem zijn?
Het was echter moeilijk om haar Begeleider terug te zien. Madelynn staarde hem enkel aan. De manier waarop zijn blauwe ogen de wereld in keken, leek anders dan voor de Spelen. Het meisje kon niet precies zeggen wat het was. Verdriet? Blijdschap? Verwarring? Dat laatste was waarschijnlijk wat ze zelf uitstraalde. Ze had echt het idee dat alle logica uit de wereld verdwenen was en dat alles om haar heen een puzzel was met duizenden stukjes die ze nooit meer in elkaar zou krijgen. Alles voelde vreemd en ze had geen flauw idee hoe ze zich moest gedragen. Dus stond ze daar maar, terwijl haar ademhaling steeds onregelmatiger werd. Ze was praktisch gezien al aan het janken, maar dan zonder de tranen. Die kwamen echter niet veel later en een oncontroleerbaar gesnik vulde het appartement. Madelynn sloeg haar handen voor haar gezicht en huilde.

Hoe ging ze hier ooit bovenop komen?

OOC: Godmoden Dyson met toestemming.

Madelynn probeerde in alle wanhoop een dijk te bouwen, maar het was alsof er een dam was gebroken en ze kreeg het maar niet voor elkaar om te stoppen met huilen. Even leek alsof enkel haar gesnik de ruimte vulde, maar uiteindelijk klonken er voetstappen en probeerde ze op te kijken. Ze wist dat Dyson haar kant op liep, maar de tranen maakten alles wazig en ze kon verder echt amper iets zien.  Ze versteef dan ook even toen ze plots werd vastgepakt, maar Dyson kon zich onmogelijk voorstellen hoe goed het voelde om vastgehouden te worden – om gewoon bij iemand te zijn die je niet dood wilde hebben.
Enkele dagen geleden had ze zelf ook onmogelijk kunnen voorstellen dat ze behoefte zou hebben aan de aanwezigheid van Dyson – dat het haar zelfs gerust zou stellen. Maar nu? Ze zou niet weten wie ze hier anders had willen hebben. Misschien haar broer Sawyer, maar om eerlijk te zijn twijfelde ze of dat haar goed had gedaan. Ze zou zich schamen, meer dan ze nu deed, en dat zei eigenlijk al vrij veel. Ze verlangde naar het terugzien van haar familie, maar tegelijkertijd schaamde ze zich naar hen toe en hield ze hen liever op afstand, bang voor hun reactie. Ze had geen idee hoe zij zich voelden en hoe ze nu over haar dachten, dus Madelynn was ergens wel blij dat het nog even zou duren voordat ze hen onder ogen hoefde te komen. Ze moest eerst zichzelf onder ogen komen. Ze miste haar familie echter verschrikkelijk en wilde dolgraag weg van deze hele poppenkast.

Het kostte moeite om adem te halen en Madelynn maakte het zichzelf niet echt makkelijker door haar gezicht zo goed als mogelijk in Dysons shirt te verstoppen. Ze zag zelf nog steeds vrij weinig door haar tranen, maar het liefste wilde ze dat ook niemand haar op deze manier zag. Was het niet ontzettend zwak van haar dat ze zo huilen moest, en bovendien ondankbaar? Ze had immers wel gewonnen!
“Het spijt me,” bracht Madelynn uiteindelijk hortend en stotend uit. Het werd gevolgd door opnieuw een huilbui, net toen ze dacht dat ze zichzelf een beetje onder controle begon te krijgen. Ze wist niet eens waar ze zich precies voor verontschuldigde, maar het voelde noodzakelijk. “Het spijt me,” herhaalde ze uiteindelijk nog een keer, waarna ze toch eindelijk iets rustiger leek te worden. Ze probeerde weer iets meer afstand te creëren tussen haar en Dyson, voor zover haar Begeleider dat toe zou staan, om hem toch weer recht aan te kunnen kijken. Verwoed probeerde ze de tranen uit haar ogen te vegen en de moed te vinden om opnieuw te spreken.

“Ik heb zo veel mensen vermoord,” fluisterde ze uiteindelijk. “Ik ben een moordenaar.”  


OOC: Want niemand wist dit nog, natuurlijk.

Het leek erop alsof ze het haar Begeleider er niet makkelijker op maakte met haar woorden. Madelynn wilde zich opnieuw verontschuldigen, maar ze realiseerde zich dat ze dan wel bezig kon blijven. Ze had nu al twee keer sorry gezegd, maar het voelde niet ook maar een beetje anders – niet ook maar een beetje beter. En wat waren verontschuldigingen als je niet eens wist waar je nou precies spijt van had? Hád ze überhaupt echt spijt? Moest ze zich wellicht juist verontschuldigen omdat ze géén spijt had?

Maar of ze nu spijt had of niet, het maakte geen verschil: geen enkele gevallen Tribuut zou ooit nog wederkeren.

Maar half drongen de woorden van Dyson tot Madelynn door. Het voelde alsof ze haar aandacht nog minder lang ergens bij kon houden dan een guppy en overal leek wel een trigger te vinden om een alternatieve gedachtestroom op gang te brengen. Het was vervelend, want ze wilde laten zien deed dat ze haar best deed en luisteren naar wat de man te zeggen had. Dat bleek echter een hele klus.  
“Dank je,” mompelde Madelynn enigszins ongemakkelijk, hopend dat ze niet te veel betekenisvolle woorden had gemist. Ze had echter door dat Dyson het ook niet gemakkelijk had en het was niet alsof hij hier meer ervaring in had dan zij. Vorig jaar had hij immers beide Tributen verloren. Hij bood haar in ieder geval zijn hulp aan, en of ze dat durfde, wilde en kon aannemen wist ze niet, maar ze was hem er wel oprecht dankbaar voor. Het leek haar fijn om met iemand te kunnen praten, bijvoorbeeld na een nachtmerrie, maar dat kon ze toch onmogelijk elke keer gaan doen? Ze wist niet of het erger zou worden dan het al was of niet, maar ze gunde Dyson (én zijn familie) toch een betere nachtrust dan zij zelf waarschijnlijk had.

“Mijn familie,” slikte ze toen moeizaam, terwijl ze het stuk over zichzelf vergeven en zichzelf een leven gunnen negeerde, en de tranen sprongen meteen weer in haar ogen. “Wat moeten zij wel niet van me denken? Wat als ze me haten? Wat als ik ze in de problemen heb gebracht!” Ze dacht onder andere aan Sköll en probeerde zich te herinneren of ze wist van wie hij een familielid of vriend was. Wat als die Lynns verraad niet goed hadden opgevat en wraak wilden nemen op haar familie?
Ze vergat hierbij volledig dat Dyson natuurlijk niet afgezonderd was geweest van het leven in het Capitool en District 7 en bijvoorbeeld wel kon weten wat haar ouders hadden gezegd tijdens de interviews, en dat ze zelfs contact konden hebben gehad. Ze had zelf natuurlijk ook geen flauw idee wie haar allemaal hadden gesponsord, maar vanwege de grote kosten verwachtte ze eigenlijk niet dat haar familie nog iets voor haar had kunnen doen, zelfs niet met z’n vieren.  

Madelynn snikte, terwijl ze weer verwoed haar tranen probeerde te drogen, toen Dyson haar plots vroeg of ze misschien een kopje thee wilde. Daar moest het meisje een seconde over nadenken, vooraleer ze in een bijna hysterisch lachen uitbarstte. “Ja, lekker. Zonder laxeermiddelen en vergif, graag.”