"Archerrr, " voor de derde keer riep Robin naar boven, zelf was hij allang klaar om te gaan, en zat hij te wachten samen met de Johnson's in de gang die ze met hen deelden. "Ik wist niet dat je een meisje was, maar gezien de tijd die je nodig hebt..." eindelijk klonk er gestommel op de trap, en daar verscheen Archer, er verbazingwekkend goed uitziend, met kleding die Robin nooit eerder had gezien. "Hou toch op" bitste zijn broertje terug, duidelijk weer eens in een echte puberbui. Robin keek echter argwanend naar de kleding, die er behoorlijk nieuw uitzagen. Hij wachtte tot het oude stel naar buiten was, en hield Archer tegen voordat hij hen volgde. "Nieuwe kleding?" Vroeg hij, hij was voorbereid op de dodelijke blik die hij toegeworpen kreeg. "Geleend, van een vriend." Oh, natuurlijk, een vriend die nieuwe, mooie kleding uitleende, op deze dag, in dit district. "Van wie?" Vroeg hij doodleuk verder, wetend dat zijn broertje aan het liegen was. Archer probeerde hem weg te duwen om erlangs te kunnen, maar in een reflex had Robin hem tegen de muur van de hal gepind, hun gezichten maar een fractie van elkaar vandaan. "Luister, ik weet niet van wie die kleding is, of hoe je er aan komt. Maar als ik erachter kom dat je het met één van je duistere zaakjes bij elkaar hebt gekregen... Oh, en waag het iets te doen als vorig jaar. Ik weet best dat je erbij betrokken was, ik ken je langer dan vandaag." hij liet hem los en realiseerde zich dat zijn broertje heel traag reageerde op de aanval voor net, om vervolgens zwijgend lang hem heen de deur uit te lopen. Vreemd, want normaal zou hij feller reageren. Angst?

Hij liep ook naar buiten, deed de deur achter hem op slot en liep even sneller om bij de anderen te komen. Hij sloot zich aan bij het gesprek die de Johnson's aan het voeren waren over hoe de begeleider er dit jaar uit zou zien, met de belachelijke capitool outfits die ze elk jaar meebracht. Maar in zijn achterhoofd was hij nog altijd aan het puzzelen wat er met zijn broertje aan de hand was, die zwijgend achter hen aan liep, zijn hoofd naar de straattegels voor hem gericht. Schuin voor hen strompelde een zielig figuur, duidelijk onder de invloed van alcohol, of drugs, of beiden. En plotseling viel het kwartje en bleek hij van de schok stil staan. Nog net in staat om Archer's mouw te kunnen grijpen. "Zenuwachtig?" vroeg hij, om zijn vermoeden te bevestigen. Hij lette op zijn ogen die duf stonden, en op zijn ademhaling die langzaam was, te langzaam voor iemand die nerveus moest zijn. Archer trok traag zijn schouders op en wou door lopen, maar Robin wist genoeg. Woedend was hij, woedend dat zijn kleine broertje nu echt de bodem had bereikt, en hij had uitgehaald voordat hij het doorhad, pats klonk het en een rode vlek verscheen op de jongen's bleke gezicht. "Hoe kon je?! Vandaag?!" fluisterde Robin hem woedend toe. Zijn broertje keek beschaamd naar de grond, tenminste hij hoopte dat het uit schaamte was. "Hoelang al?!" zei hij, ditmaal niet fluisterend, en hij voelde dat mensen keken voordat ze weer doorliepen. Archer keek hem aan, dit keer meer zoals normaal. "Alleen vandaag, ik zweer het! Er was over... en.. en ik was zo bang." weer keek hij naar de grond. Robin moest het maar op zijn woord geloven. "Nooit meer, oke?" Hij was puur bezorgd om zijn broertje, de enige reden waarom hij alles had opgegeven, en voor wie hij nog altijd alles voor zou opgeven. En dat hij dan zijn eigen leven kapot maakte, maakte hem kapot, meer dan de angst dat zijn broertje slachtoffer voor de hongerspelen zou worden. Gelukkig knikte zijn broertje, kort, bijna onzichtbaar, maar zo beloofde hij geen morphine meer te gebruiken. Robin hoopte bij alle goden dat dit ook waar zou zijn.

Ze waren hun huisbazen inmiddels kwijtgeraakt in de behoorlijk vol lopende straat. Dus liepen ze zwijgend naast elkaar naar het plein. Vlak voordat ze uit elkaar gedwongen zouden worden stonden ze beiden even stil, keken ze elkaar, zagen ze voor een paar seconden weer de broederlijke liefde die ze ondanks alles, ondanks alle leugens die ze naar elkaar schreeuwden, toch deelden. Een korte knuffel, inclusief een klopje op Archer's rug en verder geen woord, dat was hoe ze uit elkaar gingen, hopend dat het niet voor het laatst zou zijn.

En zo belande Robin tussen de andere bezorgde ouders en anderen ouderen die te oud of te jong waren om zich zorgen te hoeven maken. Hij had eerst een plekje vooraan veroverd, maar die uiteindelijk toch maar afgestaan aan een klein, oud dametje wat bezorgd liep te mompelen over haar kleindochter. Dus kon hij het de burgemeester niet zien, alleen haar speech horen. Die niet heel anders leek dan die van vorig jaar, hetzelfde gold voor de video die ze lieten zien. Werd dit nou serieus een ding? Het herhalen van dezelfde video, elk jaar? Wat deden ze dan daar het rest van het jaar, dat ze geen tijd hadden om dit een beetje te verbeteren. Eindelijk de video was afgelopen, inclusief alle leugens waar het zo mooi over kon vertellen. Het capitoolmens moest natuurlijk eerst een uitgebreide omhelzing aan de burgemeester geven, maar begon toen eindelijk de naam van de meisjes te grabbelen. ‘Christy Algera!’ werd er omgeroepen. Meteen voelde Robin een steek van medeleven voor de ouders van het meisje, die hij zelf persoonlijk niet kende maar die vast heel verdrietig moesten zijn om hun tweede kind naar de spelen te zien gaan. Wat een ongelooflijke pech moesten de Algera's hebben. Een jong meisje kwam naar voren, en het leek al snel een verloren zaak. Haar reactievermogen was ongeveer gelijk aan die van Archer vanmiddag, en hij voelde meteen dat ook zij hier onder invloed was. Ook was ze jong, te jong. Maar hé, positief blijven Robin, misschien heeft ze wel verborgen talent.

Gelukkig snapte Calypso dat ze in spanning zaten te wachten op de tweede naam. Niet Archer, niet Archer, niet Archer. was alles wat door zijn hoofd schoot. Hoewel zijn broertje getraind was, wou hij toch liever voorkomen dat hij straks vol trauma's terug zou keren, als hij terug zou keren. Want zelfs met training waren de kansen zeer gering. ‘Ayrton Seeger!’ klonk er door de speakers. En de Locksley familie kon opgelucht adem halen, ze waren weer een jaar veilig. Van deze jongen had hij wel eens gehoord, al was het vooral het beeld van een oudere jongen met een peuk in zijn mond die door zijn hoofd schoot. Natuurlijk had hij medelijden met het joch, zodra het kon zou hij ze ook proberen te sponsoren, mits hij ook dit jaar weer het geld kon opbrengen. Maar de opluchting dat zijn broertje veilig was, overstemde de medelijden en het schuldgevoel.