12 districten zouden één voor één in nauwkeurige precisie twee namen uit een glazen bol trekken. Het klonk als niet veel soeps, nog minder interessant dan de meeste 'realityshows' die op de honderden tvkanalen uitgezonden werden, maar de getrokken namen zouden mee doen aan een heerlijk macabere show die hun realiteit werd: Doden of gedood worden. Overleven tot er nog maar 1 iemand staande was. En zelfs dat was niet genoeg, nee het hart van de een na laatste tribuut moest stoppen met kloppen voordat een winnaar uitgeroepen werd.

Carmen zat aan een bar op haar tablet te surfen, terwijl de voorbereidingen in de districten in beeld gebracht werden middels rondvliegende camera-drones. De massa's kinderen zagen er van bovenaf pietluttig en klein uit, precies hoe onbelangrijk ze waren. Toch waren ze wel de bepalende pionen in het spannende spelletje. Via zorgvuldig overwogen ingrepen werd de sensatie die uit de moordende kinderen gehaald kon worden gemaximaliseerd op het schaakbord van de Arena plaatsvond. Maar als de Arena werd bevolkt door een stel saaie papzakken was er vrij weinig aan. Paniek en huilende snotneuzen waren interessant, maar met mate. Zonder daadkrachtige types zou er geen vaart in de Spelen komen en hoewel Carmen een redelijk geduldig persoon was hoopte ze toch wel op wat sensatie.

Terwijl in district 1 het gebabbel begon zat Carmen nog ongeïnteresseerd te browsen op haar holografische schermpje. Ze had van iemand te horen gekregen dat er wellicht excursies naar de oude Arena's zouden worden geopend, wat ze nu probeerde na te zoeken. Er was echter vrij weinig solide informatie te vinden, aan de dramatische ongefundeerde headlines van roddelsites (13 Dingen Die Je Absoluut Moet Zien In De Arena - De Zevende Zal Je Verrassen!) en al die loze speculaties had ze niets. Maar zo raakte ze verzeild in een klik en zoek tocht die haar te veel opslokte.
Toen ze dus een geschokte reactie van een dame met een torenhoge felgele pruik hoorde komen was het al te laat. Verschrikt klikte ze haar scherm weg en draaide zich om naar het scherm. ''Wacht- Is het al begonnen?'' vroeg ze aan een lukrake buur, waarna ze probeerde weer up to date te raken. Wat had ze allemaal gemist?? Een zijdelingse blik op haar ingeklapte scherm toonde dat haar alarm pas over anderhalve minuut afgesteld stond. Stomme districtbewoners, konden ze zich niet eens aan het officiële tijdsschema houden?

OOC: De boete trekking van de 3e Spelen, wie wil gezellug samen kijken?

Oh sjips, er liep nu wel een blond wicht naar het podium, maar wíe was het? De commentator was irritant stil - daar had ze niets aan, dus die kon wat haar betreft ook meteen op straat gezet worden.. Gelukkig was er een ontzettend behulpzame vent die haar op botte wijze bijpraatte. Pff, alsof zij niet wist dat ze begonnen bij district 1, ze wilde alleen de naam weten van het treurige meisje dat naar voren liep met haar saaie fletse gezicht en bruine vlecht.  Ze snoof lichtjes, maar realiseerde zich wel dat hij haar geholpen had, terwijl de rest van de mensen in de bar te veel met zichzelf bezig waren om haar ook maar op te merken.

Carmen wierp dan ook een blik op hem, in eerste instantie van plan om hem toch maar vriendelijk te bedanken voor zijn antwoord. Maar iets in zijn gezicht stond haar absoluut niet aan, het was de combinatie van zijn playboy-uiterlijk, zijn hooghartige blik en iets wat ze niet helemaal kon plaatsen. Voor zulke types had Carmen onmiddellijk een oordeel klaar. ''Oh, ja, nu zie ik het.'' Haar antwoord was even kortaf als de zijne. En even onoprecht. ''Dankje.''Nee, dan maar liever een extra drankje. Als ze naast deze omhooggevallen blonde womanizer moest zitten kon ze maar beter zorgen dat ze zich niet constant zat te irriteren. Het voelde bijna als een deja-vu toen ze haar drankje leegslurpte door het rietje en een wat sterkere versie bestelde.
Ondertussen werd de mannelijke tribuut getrokken en Carmen stootte een schamper lachje uit toen ze de jongen in zich op nam. Die zag er ook niet echt uit als een winnaar, een slungelig scharminkel met een blik in de ogen alsof de arme James ze niet allemaal op een rijtje had. Te geschokt door zijn onverwachte trekking zeker. Ach, ze hadden nog 22 kinderen te gaan. Er moest uiteindelijk toch iéts interessants bij zitten.