Cecilia’s agenda stond eigenlijk altijd wel vol. Was ze niet bezig met het besturen van het land, dan was ze wel aan het bekvechten met Tyrell. En als ze daar ook niet mee bezig was, was ze misschien wel bij de kapper, of bij één of andere mode-ontwerper, of lag ze in haar welverdiende bubbelbad, of... Nouja, ze zorgde goed voor zichzelf. Maar naast al deze dingen, stond haar agenda eigenlijk ook het hele jaar door vol met interviews en conferenties en bezoeken aan dit of dat. Nu, na de derde Boete, was dat niet anders. Of eigenlijk was het zo, dat vooral rond de Spelen, haar agenda uitpuilde van interviews en dergelijke. Zeker omdat Tyrell niet hield van dat soort dingen en hij veel van dit soort bezigheden op haar afschoof. Cecilia vond dat niet per se erg, want ze wist dat zij beter was in het spreken in het openbaar en bovendien vond zij het ook erg leuk om te doen. Voordat ze presidente was geweest, had ze zelf altijd aan de andere kant van de microfoon gestaan, maar nu was zij telkens het middelpunt van interviews, en hoewel dat in het begin wel even wennen was geweest, was dat nu een tweede natuur voor de blauwharige vrouw.

Nu de Boete net geweest was, waren zowel Cecilia als Tyrell uitgenodigd voor een persconferentie. Dit was minder persoonlijk dan de interviews die voorgaande jaren gehouden waren na de bekendmaking van de tributen, wat Cecilia wel jammer vond, maar het was wel een stuk minder tijdrovend en het voorkwam dat Cecilia en Tyrell (maar vooral Cecilia, want Tyrell dook dus onder bijna al zijn interviews uit) vragen dubbel (driedubbel, vierdubbel...) moesten beantwoorden. Enfin, lang verhaal kort: voor Tyrell en Cecilia was het vandaag, slechts een uur na de boete, tijd om voor een horde journalisten te verschijnen. Tyrell had al luidkeels tegen Cecilia lopen verkondigen dat hij zijn lippen de hele persconferentie lang stijf op elkaar zou houden en dat elk beetje informatie dat hij zou geven, alleen maar dingen zou spoileren, maar Cecilia wist wel beter. Als Tyrell de kans kreeg om de spanning op te voeren, dan zou hij die kans echt wel grijpen. Hij hield dan wel niet van spotlights, hij wist wel goed hoe hij mensen spanning moest laten voelen (maar dat zou Cecilia natuurlijk niet hardop toegeven.).

Cecilia en Tyrell stonden in een achterkamer te wachten tot ze achter het panel plaats mochten nemen. Het panel, overigens, was geen goedkoop, wit tafeltje zoals wel eens gebeurde bij dergelijke conferenties, maar een sjieke, mahoniehouten tafel, met gouden decoraties aan de randen en poten. Op de tafel stonden glazen wijn voor Tyrell en Cecilia. De ruimte was een hal uit het presidentiëel paleis, dus die was ook niet goedkoop en lelijk te noemen. Eerder Overweldigend en Duur. Met een hoofdletter O en een hoofdletter D, ja. De journalisten hadden plaatsgenomen op comfortabele, sjieke stoelen, waarbij de journalisten van de meest invloedrijke bladen vooraan mochten zitten, terwijl de minder belangrijke bladen (zoals die journalist van de regionale, gratis krant van District 12), de plekken achterin bekleedden. Waarbij overigens gezegd moet worden dat zelfs die plekken niets om over te klagen waren.

In de interviewhal werden door Jessie Moody de regels van het interview doorgenomen, zodat de journalisten geen vragen zouden stellen die niet gevraagd mochten worden. Er mocht niet gevraagd worden naar het persoonlijke leven van de Peaks, noch mochten er inhoudelijke vragen gesteld worden over de arena. De journalisten mochten hun vragen pas stellen als ze aangewezen werden. Als ze voor hun beurt vragen zouden stellen, of andere regels overtraden, zouden ze de zaal uit worden gezet. Enzovoorts, enzovoorts. Tyrell en Cecilia kregen van dit alles weinig mee. Tyrell zat mokkend op een bank, want hij vond dat hij op dit moment verder moest werken aan de arena, terwijl Cecilia ongeduldig heen en weer liep. Ze werd zenuwachtig van Tyrells gemok en hoopte maar dat hij zijn irritaties niet tegen de journalisten zou richten.

Toen werden ze geroepen. Voordat ze de zaal in liepen, zei Cecilia nog snel tegen Tyrell: ‘En denk eraan, als je niets aardigs kunt zeggen, zeg dan niets.’ Ik red je er wel uit, wilde ze daarachter aan zeggen, maar ze was bang dat Tyrell dat als arrogantie op zou vatten en daardoor de koppigheid zelf uit zou gaan hangen bij het interview. De journalisten keken verwachtingsvol toe, terwijl Cecilia en Tyrell plaatsnamen. Cecilia nam het woord, zoals ze met Tyrell had afgesproken. Haar broer had zonder mokken ingestemd, want hoe minder officiële woorden hij hoefde te zeggen, hoe beter hij dat vond. ‘Hartelijk welkom allemaal,’ groette Cecilia. ‘Ik ben blij dat u met zo velen bent gekomen en zo’n interesse toont in de aankomende Hongerspelen. Mijn broer en ik zijn blij dat de Hongerspelen hun derde jaar in kunnen gaan. Een derde jaar waarin wij herinneren hoe het tijdens de Donkere Dagen zo vreselijk mis ging en dat wij een herhaling ten alle tijden moeten voorkomen. Hoe vreselijk het voor velen ook zal zijn om weer drieëntwintig kinderen te zien sterven, het is belangrijk dat we hen eren en ons bedenken dat zij hun leven geven voor onze vrede. Om ons er aan te herinneren wat we hebben en wat er gebeurd is.’ Cecilia keek glimlachend de zaal rond. ‘Ik hoop dat u wat interessante vragen voorbereid heeft.’

De eerste handen gingen direct omhoog toen duidelijk werd dat Cecilia uitgesproken was. Cecilia had nog veel meer willen zeggen over de Spelen, maar ze wist dat dit niet de tijd en het moment was. Ze wist dat er veel tegenstanders van de Spelen waren in de districten, maar ze wilde hen oprecht laten inzien hoe belangrijk de Spelen eigenlijk waren voor het land. Ze wist dat het niet makkelijk was om andersdenkenden op één lijn te krijgen met haar eigen gedachten en ze wist ook dat ze haar mening niet moest opdringen aan de luisteraars en lezers, daarom hoopte ze af en toe, tussen de regels door, mensen te kunnen overtuigen van dit evenement en het belang daarvan.

Moody wees een journalist aan. ‘Mevrouw Peak, meneer Peak,’ groette de journalist. ‘Eric Sandoval van De Capitool Courant. U heeft de Boete vandaag bekeken. Zijn er nu al tributen waarvan u hoge verwachtingen heeft?’ Cecilia keek opzij naar Tyrell, bij wie de vraag wel in goede aarde leek te vallen. Zij en Tyrell hadden samen in een restaurant naar de Boete zitten kijken en Tyrell had toen al de nodige opmerkingen gemaakt over de tributen. Cecilia had zelf ook haar meningen al wel klaar, maar ze besloot Tyrell zijn feestje te geven en maakte een vriendelijk gebaar naar hem dat wilde zeggen “Steek van wal”.

OOC: Ik probeer echt een wat vriendelijkere broer/zus verstandhouding tussen Tyrell en Cecilia te beschrijven, but somehow I never seem to succeed xD
Post-Nano: 7922/25000

De eerste vraag schoof Cecilia op Tyrell af, hoewel haar broer geen aanmoediging nodig had. Hij wilde maar al te graag vertellen welke tributen volgens hem wel een kans zouden maken en welke niet. Cecilia glimlachte terwijl hij aan het praten was. Tyrell keek altijd op een andere manier naar de tributen dan dat zij deed. Hij keek meer naar de tributen die een kans maakten omdat ze oud, sterk, behendig of goed met wapens waren, terwijl Cecilia altijd meer keek naar hoe erg bepaalde tributen gewaardeerd zouden worden door de andere tributen en de sponsoren. De afgelopen twee jaren hadden uitgewezen dat iedereen een kans had de Spelen te winnen, als alles voor jou bij elkaar viel – als de kansen in je voordeel waren, zo te zeggen.

Zoals Cecilia wel verwacht had, probeerde Tyrell in zijn relaas ook wat nieuwsgierigheid op te wekken, door naar de arena te verwijzen, zonder ook maar iets weg te geven van hoe de arena er uit zou zien. Het kon mogelijk een arena zijn die niet positief was voor de tributen van District 2, maar dat kon ook allemaal maar een leugen zijn. Cecilia keek naar de gezichten van de journalisten en ze zag sommige van hen gretig meeschrijven, terwijl de anderen (de meesten) opnameapparatuur bij zich hadden. Ze zag de meeste gezichten beginnen te stralen toen Tyrell over de arena begon en het was duidelijk dat ze het liefst door wilden vragen over het grootste geheim van de Spelen. Er waren journalisten die enigszins zenuwachtig naar de zijkant keken, waar enkele toezichthouders stonden.

Toen Tyrell was uitgepraat, verwachtte Cecilia dan ook toch een vraag over de Spelen, ondanks dat dat verboden terrein was, maar de journalist die aangewezen werd, complimenteerde haar met haar kledingkeuze en vroeg vervolgens naar haar mening over dat de vorige twee winnaressen. ‘Wat vindt u ervan dat de vorige twee winnaars beide vrouwen waren?’ vroeg hij.

Cecilia keek hem vriendelijk aan. ‘Dank u wel,’ begon ze, doelend op zijn compliment. ‘Als vrouw ben ik natuurlijk erg blij om te zien hoe sterk de vrouwen ook in de districten zijn. Sommige mannen onderschatten de kracht van vrouwen wel eens, terwijl daar geen enkele aanleiding toe is. Ik vond het ook mooi om te zien hoe Sage Malone de eerste Hongerspelen wist te winnen, terwijl iedereen haar, voordat de trainingsscores bekend waren, nauwelijks een blik waardig keurde. Ik zie graag dat de op het oog zwakkeren voor verrassingen zorgen. Het maakt mij overigens niet uit of we dit jaar een mannelijke of een vrouwelijke winnaar zullen krijgen, zolang er maar een spannende en onvergetelijke Spelen te zien is, het liefst met een aantal mooie verrassingen, maar ik denk dat dat wel goed gaat komen.’

De volgende journalist was aan de beurt. Hij vroeg naar de verjaardagen van enkele tributen: ‘Victor Pulletje, De Jongerenkrant. Er zijn tributen die in de komende maand jarig zullen zijn, als ik me niet vergis zijn dat er twee tijdens de intocht en zijn er ook één of meerdere tributen die in de arena jarig zullen zijn. Ik denk dat jullie hier voorgaande jaren niets mee gedaan hebben, maar gaan jullie dit jaar wel iets doen met deze verjaardagen? Ik noem een taart? Of een appelgebakje wellicht?’ Er klonk gegniffel in de zaal. Iedereen wist waar Victor Pulletje op doelde en Tyrell en Cecilia begrepen het ook.

Post-Nano: 10.660/25.000

Cecilia glimlachte naar de man die Victor Pulletje heette. Ze hoopte dat Tyrell dat ook zou doen, maar ze vreesde het ergste. Hij zou waarschijnlijk opmerken dat hij niet zijn eigen ideeën ging lopen stelen of iets in die trant. Hij kon dit soort grapjes gewoon niet hebben. Toegegeven, Cecilia vond de vraag van de man ook niet écht het lachen waard, maar als je in de spotlights stond, moest je soms je dingen doen waar je niet helemaal achter stond, puur om je imago een beetje hoog te houden. Of in het geval van Tyrell: puur om je imago boven water te houden, want er kon maar zo een dag komen dat Tyrell een arena bedacht die niet in goede smaak viel en dan zou hij al zijn charmes nodig hebben om niet geflambeerd te worden. Helaas dacht Tyrell zelden zo ver vooruit als het op zijn imago aankwam.

‘Is je fantasie echt zo bekrompen dat je niet verder komt dan een appelgebakje?’ vroeg Cecilia’s broer. De presidente kreeg de neiging haar hand tegen haar hoofd te slaan, maar ze onderdrukte die neiging en bleef glimlachen, alsof Tyrells woorden grappig bedoeld waren en zij ze ook grappig vond. Gek genoeg leken de meeste journalisten het sarcasme in Tyrells woorden niet eens te horen. Ze penden gretig mee, knikten serieus of gniffelden om zijn woorden. Cecilia wilde al bijna opgelucht adem halen, toen Tyrell besloot dat hij best nog even wat duidelijker aan kon stippen dat hij de vraag van de man belachelijk vond. ‘Ach hou toch op man,’ zei de hoofdspelmaker. ‘Die mensen hebben wel iets beters te doen dan hun verjaardag vieren.’ Goed, daar had hij misschien een punt, maar de tact miste wel een beetje in het antwoord, dacht Cecilia, terwijl ze haar best deed te blijven glimlachen. Volgend jaar moest ze een excuus zien te bedenken dat ze deze persconferentie alleen kon doen.

‘Mevrouw Peak,’ begon een volgende journalist. ‘Wat is uw voornaamste reden geweest om uw broer aan te stellen als hoofdspelmaker?’ Hierop moest Cecilia oprecht lachen. Ze wist niet of de vraag gesteld werd naar aanleiding van Tyrells antwoord, maar ze zag de connectie zeker wel. De vraag kwam haar wel goed uit, want dit was haar kans om Tyrells imago weer een beetje op te krikken, nadat hij het zelf zo zorgvuldig de modder in had geduwd. Nou, overduidelijk niet vanwege zijn tact, had ze eigenlijk willen antwoorden, maar ze besloot het vuur niet verder op te stoken, maar in plaats daarvan serieus in te gaan op de vraag. ‘Ik zal eerlijk zijn,’ zei ze. ‘Tyrell en ik kunnen, net zoals de meeste broers en zussen, niet altijd even goed door één deur, maar ik moet toegeven dat er niemand is die ik zo erg vertrouw als mijn eigen broer. De taak van een hoofdspelmaker is uiterst belangrijk en daarom is het ook belangrijk dat ik er iemand voor aanstel op wie ik volledig kan vertrouwen. Bovendien heeft mijn broer een bijzonder creatieve geest, wat natuurlijk erg belangrijk is voor de originaliteit van de arena.’ De journalist leek tevreden met dit antwoord, dus knikte Cecilia ten teken dat ze niets meer toe te voegen had aan haar antwoord. Ze hoopte maar dat Tyrell de woorden die ze zojuist gesproken had, niet tegen haar zou gebruiken als ze weer eens een meningsverschil hadden en zij dreigde hem uit zijn taak te ontheffen.

De volgende journalist stond op. Dit keer was het een vrouw en ze vroeg door op de originaliteit van de arena. ‘De afgelopen twee arena’s waren compleet verschillend van elkaar. Kunt u misschien een tip van sluier oplichten over de volgende arena? Is het weer iets heel anders?’ Er werd gekucht en Cecilia wierp een blik op Moody aan de zijkant. Die maakte met gebaren duidelijk dat de Peaks deze vraag niet hoefden te beantwoorden en gebaarde naar een andere man dat hij de vrouw de zaal uit moest halen. Dit werd snel en met weinig moeite gedaan. Regels waren regels.

Weer een vrouwelijke journalist stond op. ‘Ik vond de badeenden in de vorige arena’s een hele leuke toevoeging. Wat is de reden van deze badeenden?’ Indirect wilde ze natuurlijk vragen: Kunnen we nog meer eenden verwachten in de komende arena? Maar dat mocht ze niet vragen en dus moest ze het maar op deze manier proberen. Cecilia wierp weer een blik op Moody, maar die besloot de vraag goed te keuren. Ze vroeg immers niet naar de inhoud van de nieuwe arena. Het was aan Tyrell, die meer wist over de aanwezigheid van de eenden, om vooral niets te zeggen over eventuele eenden in de nieuwe arena.

Post-Nano: 13.416/25.000

Zoals Cecilia al wel verwacht had, vertelde Tyrell niet de echte reden achter de aanwezigheid van de badeenden in de arena. Hij had het ook nooit echt aan haar verteld, maar Cecilia wist heel goed waar dat badeenden-idee vandaan kwam. Ze had er immers zelf een belangrijke rol in gespeeld. Tyrell kletste iets over de nutteloosheid van badeenden en dat het hem een leuk idee had geleken om de eenden in de arena een functie te geven. Cecilia zag hoe verschillende journalisten elkaar veelbetekenend aankeken. Tyrell’s woorden leken te beloven dat er dit jaar weer een badeend in de arena zou verschijnen, hoewel het nog gissen was naar de functie van die badeend. Cecilia glimlachte. Ergens zag ze Tyrell er wel voor aan om na aanleiding van deze vraag een plushen knuffel in de arena te leggen, in plaats van een badeend.

‘Het zijn natuurlijk leuke dingetjes die makkelijk overgenomen kunnen worden door de winkeliers,’ vervolgde Tyrell. ‘Dus tsja, ik zie eigenlijk niet in waarom u specifiek naar de badeenden vraagt, als er ook in beide arena’s gebak te vinden was.’ Cecilia keek opzij naar haar broer en dacht even dat hij een opsomming wilde geven van overeenkomsten tussen beide arena’s. Gelukkig deed hij dat niet. Cecilia draaide haar blik weer naar de journaliste, die eigenlijk nog helemaal niet content leek met het antwoord, maar toen ze haar mond opentrok om wat te zeggen, al voordat ze kon beginnen met praten, afgekapt werd door de volgende journalist die een vraag wilde stellen en aangewezen was door Moody. Cecilia verschoof haar blik naar de bron van het geluid.

Het was een jong meisje, duidelijk net afgestudeerd. Haar hand, waarin ze een papiertje hield waarop vermoedelijk een vraag stond gesteld, trilde van de zenuwen. Het meisje keek met nerveuze ogen naar het papiertje, terwijl ze haar vraag met trillende stem oplas. ‘De mannelijke tribuut van district 11 is Cosmo Wheelock, de zoon van de burgemeester van District 11.’ Cecilia knikte. Ja, dat had ze zelf ook gezien. Het was een wat ongemakkelijke situatie geweest en Cecilia had wel verwacht dat iemand een vraag over dit voorval zou stellen. Eigenlijk verraste het haar dat het zo lang geduurd had voordat iemand de vraag had gesteld. In de cocktailbar waar Cecilia en Tyrell de Spelen hadden gekeken, was het namelijk één van de meest spraakmakende momenten van de Boete bevonden.

‘Wat is uw mening, of wat zijn uw meningen, daarover? Levert dat nog problemen op?’ vervolgde het meisje haar vraag. Cecilia besloot deze vraag te beantwoorden. Het was een wat lastige kwestie en Tyrell had niet echt de tact om dit soort vragen te beantwoorden, meende de presidente. ‘Het is natuurlijk een wat onverwachte situatie voor velen, maar we konden allemaal weten dat deze mogelijkheid er was. Iedere districtinwoner die op het moment van de boete tussen de twaalf en achttien jaar oud is, heeft een kans om in de Spelen te komen. Hier zijn geen uitzonderingen in, dus ook de zonen en dochters van burgemeesters, vredebewakers of begeleiders maken een kans om in de Spelen terecht te komen. We zijn niet van plan mensen voor te trekken of uit te sluiten, omdat ze toevallig een iets betere baan hebben dan andere districtbewoners. Veel mensen hadden hier tot vandaag nog niet bij stil gestaan, maar Cosmo Wheelock heeft hen er aan herinnerd dat deze regel er is en ik kan bij deze vertellen dat deze regel ook zal blijven. Ook in de arena zal Cosmo Wheelock geen andere behandeling krijgen dan de andere tributen. Hij zal moeten vechten voor zijn eigen leven net zoals andere tributen dat moeten doen. Per slot van rekening hoeft de vlam van rebellie niet onder de “gewone” bevolking te ontstaan, maar hadden de Donkere Dagen net zo goed veroorzaakt kunnen worden door een burgemeesterszoon. We hopen dat de boodschap van de Hongerspelen nog sterker overkomt, nu ook een burgemeesterszoon ons helpt herinneren aan de hard bevochten vrede waarin Panem momenteel verkeerd en hopelijk nog heel lang in zal verkeren. Voor Mae Wheelock zal dit uiteraard een lastige periode zijn, maar zij zal het niet zwaarder hebben dan welke andere ouder van een tribuut ook. Mocht Cosmo niet winnen, dan kan het goed zijn dat mevrouw Wheelock uit haar functie stapt, hoewel wij dat niet aanmoedigen, maar dat zijn zorgen voor later.’

Cecilia keek glimlachend naar de studente en wendde zich daarna tot Tyrell om te zien of hij nog iets toe wilde voegen aan het antwoord, maar hij leek tevreden met wat Cecilia gezegd had. De volgende journalist werd aangewezen, een nogal dikkige man die nogal lang van stof was. ‘De Eerst en Tweede Hongerspelen hebben mij en vele anderen met mij, erg weten te bekoren,’ begon de man. ‘Ik heb een dochter van dertien jaar, die met volle bewondering naar Madelynn Bristow en Sage Malone en de anderen heeft gekeken en haar kamer vol heeft hangen met de helden van de afgelopen twee Spelen. Met haar poppen speelt ze de Hongerspelen na en ook bedenkt ze zelf arena’s waarin ze haar poppen tegen elkaar laat vechten. Ik heb haar een aantal nylon wapens gegeven, waarmee zij en haar vrienden en vriendinnen de Spelen naspelen of hun eigen Spelen bedenken. Niet alleen de volwassenen zijn dus geïnteresseerd in de Spelen, maar ook de jeugd leeft volop mee en fantaseert over een kans om in de arena terecht te komen. Ik denk overigens dat niet alleen de jeugd fantaseert op een plekje in de arena, maar ook volwassenen graag eens mee zouden maken wat de tributen meemaken. De volle spotlights, de spanning, het avontuur. Het leven in het Capitool is natuurlijk prachtig en perfect, maar toch weet ik dat er mensen zijn, jong en oud, die graag eens in een minder veilige omgeving terecht komen, om de beleving van de Hongerspelen te voelen zoals je die niet kunt voelen als je er via de TV naar kijkt. Zou het niet fantastisch zijn als zij die kans zouden krijgen?’ De dikkige man keek vol verwachting naar Tyrell en Cecilia, die elkaar vragend aankeken.

‘Dus…’ begon Cecilia. ‘Wat is nou uw vraag precies?’

Post-Nano: 22.804/25.000