Openingsceremonie

PROFIELAantal berichten : 692 Registratiedatum : 29-07-13

OOC: Hi guys! Zoals altijd probeer ik elk karakter en zijn of haar outfit goed uit te laten komen in mijn post, maar mocht dat niet helemaal gelukt zijn: stuur me even een PM, dan kijk ik of ik het aan kan passen.
---

De avond van de openingsceremonie was weer aangebroken, en het verschil met vorig jaar kon niet groter zijn. Deze keer zat Nikephoros te popelen in haar stoel. Sterker nog, van gespannen, verheugde afwachting kon ze onmogelijk een seconde langer stil blijven zitten, dus stond ze op en begon te ijsberen door de skybox. Door de ruiten heen had ze prachtig overzicht over de lange route die de tributen straks zouden afleggen. Eindelijk! Eindelijk was het – bijna – zo ver! Vanavond zouden de Derde Hongerspelen officieel beginnen, en Nike kon niet meer wachten.

Om een reden die ze zelf niet kon benoemen, werd het met het jaar lastiger om geduldig te wachten totdat deze heugelijke tijden weer aangebroken waren. De rest van het jaar voelde ze zich… nietig, op een manier. Ze was niet meer deel van een groot spektakel – hoewel, er waren altijd nog de veeltallige feesten en gala’s waar ze als vooraanstaand inwoner van het Capitool voor uitgenodigd werd – en soms miste ze gewoon die spanning, die thrill, en dat gevoel dat iedereen naar haar keek… Het was haast alsof ze een deel van zichzelf miste, alsof een deel van haar vervangen was door leegte.

Maar dat was van geen belang nu, want die tijd lag alweer achter haar. En de gelukzalige glimlach was vanavond met geen mogelijkheid weg te drijven van Nike’s gezicht. Nog steeds ijsberend wierp ze een blik op zichzelf in de reflectie van de ruiten – ze had dit jaar gekozen voor een kleurcombinatie van purperrood en goud om haar look te dicteren. De jurk die ze hiervoor had laten maken, was werkelijk prachtwerk. Gemaakt van zeer dunne, zwierige, rode stof, hing de jurk gewichtloos aan haar schouders, werd bij haar heupen bijeen gehouden door een gouden band en zweefde vanaf tot aan de grond bereikte. Ja, al zei ze het zelf, in deze jurk zag ze er werkelijk voortreffelijk uit. Het hoge salaris dat ze voor dit soort uitzendingen ontving, vond op deze manier zeker zijn weg de Capitoolse economie in. Niet dat ze daar daadwerkelijk iets om gaf.

Vanuit haar ooghoeken ving ze een seintje van haar productiecrew op, waarna ze plaats nam op haar stoel en zich richtte op de camera. Een aantal keer haalde ze diep adem om de gebruikelijke zenuwen in haar onderbuik te bedwingen, waarna ze de uitzending opende:

“Geachte kijkers in het Capitool en in de Districten. Wat fijn dat u meekijkt naar dit prachtige schouwspel. Gisteren heeft u al kort kennis gemaakt met de tributen van dit jaar, maar de Derde Hongerspelen zullen vanavond dan eindelijk officieel weer beginnen! En volgens mij ben ik niet de enige die daar reikhalzend naar uit heeft gekeken”, zei ze met een vrolijke glimlach. “Geniet van dit spektakel! Laat u betoveren, charmeren en verleiden door de tentoongestelde pracht en praal uit de Districten!”

Zoals gebruikelijk legde ze hierna kort en met gezond enthousiasme uit aan de kijkers thuis wat er op het programma stond voor deze ceremonie, om het geheugen te verfrissen. Binnen een paar minuten zou de eerste presentatie van de tributen plaatsvinden. Deze zouden een tocht maken door het Capitool, vanaf het Correctiecentrum naar de presidentiële villa in de Stadscirkel. Van de afgelopen jaren was ze gewend dat veel van de outfits van de afgevaardigden iets van hun District reflecteerden, en ze vermoedde dat dat dit jaar niet anders zou zijn. Eén van de hoogtepunten van de ceremonie bleef toch altijd om te zien hoe de tributen nu weer gekleed waren - welk stukje van hun District tentoongesteld zou worden, en op welke wijze dat zou gebeuren.
Gedurende ongeveer twintig minuten zouden zo de tributen woorden tentoongesteld aan de inwoners van het Capitool, waarna in de Stadscirkel het volkslied gezongen zou worden en Cecilia de Spelen officieel zou openen.

Zodra ze haar uitleg afgesloten had, werd buiten, op het plein voor het Correctiecentrum, de triomfmuziek ingezet. Langzaam gingen de deuren van het centrum open en kwam het eerste paardenspan naar buiten, met op een kar erachter de tributen van District 1. “Dames en heren, breng uw handen op elkaar en geef de tributen van de Derde Hongerspelen een warm welkom!” Nog voor ze uitgesproken was, reageerde het publiek al met luid gejoel, geschreeuw en applaus. Met een brede glimlach op haar gezicht over deze uitzinnige menigte, stak Nike van wal.
“Uit het District van de juwelen en edelstenen zijn daar Natalia Russo en James Lovell. Zoals we van dit District inmiddels gewend zijn, zien deze twee er weer schi-tte-rend uit. De vraag blijft echter: wat voor nieuws hebben ze voor ons in petto?” Erg vernieuwend waren deze outfits namelijk niet; het viel netjes in lijn met wat District 1 elk jaar liet zien. Het was moeilijk toe te geven bij het zien van de prachtige jurk, maar Nike was toch min of meer teleurgesteld.

Nu volgde ook de wagen van District 2, met daarop Valeria Prine en Gabe Hunter. Met hun gespierde lichamen, gestoken in grafietgrijze, militaristische kleding, waren ze een indrukwekkende en imponerende verschijning. Als de eerste indruk accuraat bleek te zijn, dan zouden dit zeer geduchte tegenstanders in de Spelen kunnen worden. Nikephoros spiekte even op haar overzicht van algemene informatie over elke tribuut, want het kon haast niet anders dat deze twee tegen de 18 jaar aan waren. Verrast zag ze toen ook dat Valeria, de vrouwelijke tribuut, inmiddels 19 was – sterker nog, haar verjaardag was vandaag. Daar zou ze richting het eind van de ceremonie nog wel wat extra aandacht aan besteden, want nu kwam alweer de kar van District 3 naar buiten.

“De tributen van District 3 zijn Gracie Ashworth en Eugine Spacey en het lijkt wel alsof ze net terug uit de toekomst zijn, want deze pakken zijn out of this world!” Gitzwart, met prachtige lichtgevende strips langs de ledematen. Zo in het halfduister viel het niet eens op dat de pakken eigenlijk vrij lomp waren. “Zo’n licht in het donker zullen ze de komende weken waarschijnlijk heel goed kunnen gebruiken!”

Op de volgende strijdwagen kwamen Solar Gbadamosi en Kye Flecker uit District 4, die gekleed waren in “prachtige outfits, bedekt met schubben en vinnen. In een arena als die van vorig jaar moeten deze twee zich wel als een vis in het water voelen!” Ze had haar zin nog maar net uitgesproken, of een golfslag van water spoelde over de tributen heen en veroorzaakte een ware transformatie. “Ooooh. Kijk eens aan, dames en heren. Het water brengt, als ik dat goed zie, schelpen met zich mee!” De vissigheid was weggespoeld, en de twee tributen waren nu gehuld in prachtige outfits ingelegd met schelpen. Nike was diep onder de indruk door dit knappe staaltje theatermagie, wat in haar stem terug te horen was. Terwijl ze doorpraatte over de “creatieve, originele outfits, die alleen door een meesterstylist bedacht hadden kunnen worden”, wierp ze een haast automatische blik op haar spiekbrief wierp. Dit bracht haar een tweede verrassing – verhip, Valeria was niet de enige jarige vandaag , want Solar Gbadamosi was vandaag 17 geworden. What are the chances! Een prachtige dag voor een verjaardag, bedacht Nike nog, terwijl de volgende kar de spotlights binnen reed.

Passend bij het exportproduct van District 5, energie, waren Jocelyn Darmak en Enrico Fischer gegoten in chique, oplichtende kleding in veel verschillende neonkleuren. Ze maakten zeker wat indruk bij het publiek, maar Nike moest veel moeite aanwenden om te verbergen dat ze stiekem toch wat langer over District 4 doorgegaan was.

“Voor Christy Algera en Ayrton Seeger loopt het leven op rolletjes, zo te zien. Geheel passend bij District 6, het district van transport, dat ze ook mooi in de spotlights zetten,” doelend op de koplampen die de twee op hun schouders droegen en die een zes uitstraalden. De outfits waren duidelijk geïnspireerd door de auto-industrie, met de autolak-achtige stof en schoenen in de vorm van wielen. Voorlezend van haar overzicht vervolgde Nike: “U was het misschien al opgevallen, maar de dame die hier haar District vertegenwoordigt, is het jongere zusje van Johnny, die we vorig jaar al leerden kennen. Hopelijk heeft zij deze Spelen meer geluk!”

Tevreden keek ze even uit over de gelukkige menigte, die zich onder haar verwonderde over de prachtige parade van tributen. Veel tijd had ze echter niet, want daar kwamen de tributen van District 7 alweer aan. “Wat maken Logan Strank en Oliver Cayle hier een prachtige verschijning! Volgens de nieuwste trends zijn ze geheel organisch gekleed, zonder aan majestueusiteit in te leveren.” De twee uit het district van de houtkap hadden op bomen gelijkende kleding aan. Een close-up van het paar liet iets zien wat Nike nog niet eerder opgevallen was: “Een opvallend vertoon hier. Zoals u ziet, draagt Oliver een houten hand van prachtig handwerk, haha. Bent u ook zo benieuwd? Hopelijk horen we hier meer over tijdens de interviews.” Ha, dat was een mooi bruggetje om iedereens aandacht alvast op de interviews te leggen en er zo voor te zorgen dat de kijkersaantallen goed hoog bleven.

“District 8, het district van de textielproductie, laat hier ook weer haar meesterschap zien. Kijk eens naar de prachtige kleding van Gloria Fowler en Nirwad Finch! Dat ziet er weer uit-ste-kend uit,” grapte Nike over de kledij, die bedekt was met uitstekende spelden. “En wat een spectaculair effect! Het moge wel duidelijk zijn dat de districten dit jaar werkelijk alles uit de kast halen. Laten we hopen dat ze ons ook zo omver blazen in de arena.” Het was waar wat ze hier zei; dit jaar zag ze zeker een toename aan technologische snufjes bevestigd op de kar, die op de een of andere manier de presentatie van de tributen beïnvloedden. Niet dat ze hier ook maar iets op tegen had – in tegendeel, het maakte deze parade des te opwindender.

Hierna volgden de tributen van District 9, Hannah Banes en Melvin Wallace, die in outfits met graan-details een zeer aparte indruk maakten. De presentatrice had het wel te doen met Melvin, die tot nu toe de enige significant jongere tribuut was, met zijn twaalf levensjaren. Het jochie zag er toch een beetje onbenullig uit, op zo’n strijdwagen te midden van de grote menigte.

Paula Walterson en Victor Borecki uit District 10 vielen bijna in het niets naast de kosmische pracht en praal van de andere tributen, met hun simpele, gebreide outfits. Zeker, het was mooi vakwerk, maar erg spectaculair… En ook hier leken ze hun leeftijden niet mee te hebben. Al met al zeker geen verpletterende indruk.

Bij het verschijnen van de tributen van District 11 leek de menigte collectief de adem in te houden. Iedereen wist namelijk inmiddels, dankzij de vele reviews van de boetes die overdag uitgezonden waren, dat de mannelijke tribuut uit dit district niemand anders was dan de zoon van de burgemeester. De betrekkelijke stilte hield echter niet lang aan, want al gauw hervatte het gejuich zich als nooit tevoren, mogelijk zelfs harder dan tevoren. Dit soort dingen maakten de Spelen zo interessant, vond Nike. Iedereen, wie dan ook, kon in de Spelen terecht komen. Behalve de inwoners van het Capitool, natuurlijk.
Overigens werd snel duidelijk dat de stylist wat meer artistieke vrijheid met het thema van het thuisfront nam dan de meesten, maar Nike hoorde je er niet over klagen. Integendeel: Norah Jones en Cosmo Wheelock kregen een aantal seconden haar volle aandacht en lovende woorden. “Deze twee betreden het strijdtoneel als vlinders! Wat een prachtige outfits, zo veelkleurig en uitbundig! Een genot voor het oog. Hopelijk zullen ze in de toekomst echter ook wat minder zachtaardige kanten laten zien.”

Als hekkensluiters waren daar dan ook Violet Ashton en Alder Wade, de afgevaardigden uit District 12. Net als District 10 maakten ze weinig indruk, met hun compleet in zwart gehulde lichamen, met zeer simpele kleding. Om heel eerlijk te zijn, zag het er bijzonder saai uit. Ze was dan ook blij toen ze genoeg tijd over deze twee had volgepraat (want, hoeveel kon ze hier nou over zeggen?).

Terwijl de schermen de tributen verder volgden onder begeleiding van de triomfmuziek, vroeg Nike voor een laatste keer de aandacht van het publiek. “Dames en heren, ik denk dat we het er allemaal over eens kunnen zijn dat dit weer een zeer speciale dag is. Maar wat u wellicht niet weet, is dat dit voor twee van onze tributen een nog specialere dag is dan normaal: Valeria Prine en Solar Gbadamosi” – het was maar goed dat ze op het uitspreken van die naam geoefend had – “vieren vandaag hun verjaardag. Valeria uit District 2 wordt vandaag 19 en is daarmee absoluut de oudste tribuut die de Hongerspelen tot nu toe gehad hebben, en Solar uit District 4 is 17 geworden. Laten we ze een goede, Capitoolse verjaardag geven! Zingt u mee? Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven…” Zo schalde haar stem door de straten van het Capitool toen ze het verjaardagslied voor de twee tributen inzette.

Tegen de tijd dat het lied geëindigd was, waren de strijdwagens aangekomen in de Stadscirkel. Op het podium voor de presidentiële villa zou zo dadelijk het volkslied gezongen worden en zou haar vriendin, de president, een toespraak geven aan de tributen, en via de camera’s aan heel Panem. Nikephoros bleef nog even zitten op haar plaats, aangezien ze van hier een prachtig uitzicht had, en genoot met volle teugen van de rest van de avond.

PROFIELAantal berichten : 1543 Registratiedatum : 20-07-13

In gedachten nam Cecilia haar speech nog eens door. Ze zat op een comfortabele stoel op het presidentiële balkon, waar ook andere belangrijke Capitoolbewoners zaten. Ze hadden goed zicht op één van de schermen, maar vooral ook op het plein voor het presidentiële villa, waar straks de zegewagens zouden aankomen, zodat de presidente de tributen officiëel welkom kon heten in het Capitool. Hoewel dat een kenmerkend onderdeel van de tocht was, was het voor veel capitoolbewoners niet het belangrijkste gedeelte van de avond. Tijdens de optocht zouden namelijk de eerste indrukken gewekt worden met betrekking tot de tributen, en dat, dat was écht belangrijk. De indrukken zouden vooral gevormd worden door het uiterlijk van de tributen. Hun stylisten hadden ook dit keer waarschijnlijk weer hun best gedaan om iets prachtigs te ontwerpen voor de tieners. Dit moment, en de interviews, waren voor veel stylisten hét moment om opzien te baren en door te breken in de modewereld. Cecilia lette ook altijd goed op de kleding van de tributen, want wie weet zat er een stylist tussen die haar ook eens van mooie kleding mocht voorzien.

Dit jaar had ze haar eigen kleding voor de openingsceremonie laten ontwerpen door twee studenten van de modeacademie. Vorig jaar had ze voor een pas afgestudeerde student gekozen, waar veel mensen erg positief op hadden gereageerd, niet alleen omdat de jurk erg mooi was geweest, maar ook omdat veel mensen het konden waarderen dat ze jonge talenten een kans gaf zich te profileren, en dus had Cecilia besloten de jeugd wederom een kans te geven. De twee jonge studenten, een jongen en een meisje die in het laatste jaar van de mode-academie zaten, maar zich daar tot nu toe erg positief naar voren hadden gebracht, hadden van Cecilia enkele aanwijzingen en richtlijnen gekregen over wat ze van hen verwachtte. Zo had ze hen opgedragen iets met pasteltinten te doen en gevraagd om organische vormen. Ze had veel tussenontwerpen van de studenten mogen ontvangen, waardoor ze duidelijk aan had kunnen geven wat haar wel en wat haar niet trok. Sommige ontwerpen waren werkelijk prachtig geweest, maar te onpraktisch voor een openingsceremonie – ze moest naar de microfoon kunnen lopen!

Uiteindelijk waren ze uit gekomen op een op het oog simplistische, maar rijk gedetailleerde jurk, die strak aansloot op haar lichaam en bekleed was met bloem- en vlinderfiguren en klassiek ogende patronen. De kleuren waren inderdaad pastelkleuren geworden, gebaseerd op de kleuren die Cecilia het meeste droeg: paars en blauw. De uiteindelijke kleuren waren vooral babyblauw, roze en zacht paars. Haar natuurlijke (blauwgeverfde) haren, waren strak gevlecht onder een kapje gestopt en de presidente had een lichte grijsblauwe pruik opgekregen, die tot net over haar schouders rijkte. Haar make up was subtiel aanwezig, wederom in pastelkleuren. Op haar hoofd droeg ze een haarband van lichtblauwe bloemen, die het geheel netjes afmaakten. Cecilia droeg meestal hoge hakken naar officiële gelegenheden, en zo ook vandaag. De schoenen waren overigens niet te zien onder haar jurk, die aan de voorkant tot de grond kwam, en aan de achterkant een stukje achter haar aan sleepte, maar het maakte haar hele lichaam net een stukje langer.

Cecilia probeerde altijd zo min mogelijk te zien van wat er op de schermen getoond werd, maar af en toe kon ze zichzelf niet beheersen. Nike wist de presentatie altijd zo goed uit te voeren, dat iedereen zelfs bij de lelijkste creaties aan haar lippen hing en meer wilde horen. Ze keek even naar het scherm toen Nike de menigte begroette. De tribunes waren te zien, af en toe van veraf, dan weer close-ups van opvallende bewoners. Want ja, zelfs met de uitbundige mode van het Capitool, waren er nog mensen die het voor elkaar kregen om op te vallen. Meestal was dat negatief, hoewel er af en toe een enkeling tussen zat die gewoon zo ongelooflijk mooi was dat niemand het kon laten om even kwijlend toe te kijken. Cecilia luisterde naar Nike’s uitleg over wat er te gebeuren stond, ondanks dat ze dat al heel goed wist. Nogmaals nam ze in gedachten haar speech door, terwijl ze haar blik weer van het scherm losmaakte en over het plein voor de presidentiële villa uitkeek.

Nike was inmiddels uitgesproken en de muziek werd ingezet. Deze muziek werd natuurlijk live gespeeld. Cecilia was van mening dat je altijd zo veel mogelijk echte mensen bij een evenement moest betrekken, omdat dit een goede herinnering achterliet bij verschillende bedrijven en inwoners. Daarnaast was het ook belangrijk dat niet altijd dezelfde mensen betrokken waren bij het evenement, hoe goed sommigen ook waren, je moest zo veel mogelijk mensen een kans te geven betrokken te raken, elk jaar weer opnieuw. Daarom moesten livemuzikanten kregen livemuzikanten elk jaar weer de kans om zich te bewijzen, voordat er muzikanten werden aangewezen om de muziek te verzorgen.

Cecilia keek niet op het scherm, maar hoorde aan het gejoel van de mensen al dat de deuren open gingen, terwijl Nike de mensen opriep om te klappen voor de tributen van District 1. Cecilia kende Nike heel goed en hoorde al aan diens stem dat de kleding van District 1 niet bijzonder spetterend was en besloot dat ze dus nog wel even kon wachten voordat ze de kleding van deze tributen zou aanschouwen. Straks als de tributen voor het balkon stonden, zou ze haar oordeel kunnen vellen en Nike al dan niet gelijk geven. Bij de tributen van District 2 keek ze wel even snel naar het scherm, want ze wist dat deze tributen nu al door veel mensen tot favoriet waren omgedoopt. Ze had de tributen tijdens de Boete natuurlijk gezien, maar ze was erg benieuwd naar hoe ze er tijdens de zegetocht uit zouden zien. Ze moest toegeven dat ze er inderdaad erg indrukwekkend uit zagen. Sommige andere tributen zouden geen schijn van kans maken, zeker niet als deze twee zouden besluiten samen te gaan werken.

Haar eigen voornemen vergetend, bleef Cecilia geboeid naar het scherm kijken. District 3 zag er ook niet verkeerd uit, maar bij District 4 verscheen er ongemerkt een brede lach op haar gezicht. De stylist die achter dit idee zat, móést ze spreken. Wat een genie. Wellicht dat hij (of zij) voor haar iets kon ontwerpen voor de kroningsceremonie. Toen District 5 aan de beurt was, besefte Cecilia dat ze te gebiologeerd naar het scherm zat te staren en dus rukte ze haar blik los van het scherm. Veel van de andere districten liet ze vervolgens aan zich voorbij gaan, hoewel ze bij District 8 en 11 nog even snel een blik op het scherm wierp. Bij District 8 omdat Nike zo enthousiast klonk en District 11 omdat... Nouja, de stilte van de menigte sprak eigenlijk al boekdelen. Toch voelde Cecilia niet schuldig over de aanwezigheid van Cosmo Wheelock. De naam zou iets beter blijven hangen dan de andere namen, natuurlijk, maar hij was en bleef een districtbewoner en ze konden onmogelijk uitzonderingen gaan maken, dat zou alleen maar oproer en onvrede veroorzaken. Misschien dat Mae wel uit haar functie zou stappen na de Spelen, wat waarschijnlijk afhankelijk zou zijn van het resultaat, maar eigenlijk niemand kreeg het idee dat Wheelock het lang vol zou houden in de arena. Cecilia vond de outfit die de stylist van District 11 had uitgekozen, wel erg mooi.

Tot slot was er District 12, maar toen had Cecilia haar blik alweer losgeweekt van het scherm en ze keek naar het begin van de straat, waar straks de wagens in zicht zouden komen. Tot haar grote verbazing, had Nike eerst echter nog een verrassing in petto. Blijkbaar waren er twee tributen jarig vandaag en de presentatrice begon een verjaardagslied te zingen. Cecilia moest moeite doen haar lachen in te houden en keek naar Tyrell. ‘Je hebt zeker niet met Nike gepraat voorafgaand aan de openingsceremonie,’ zei ze tegen hem, terwijl ze ritmisch meeklapte met de zingende menigte. De muzikanten waren ook snel ingehaakt op het lied, dus hoefden de mensen het niet alleen te doen, maar kregen ze muzikale begeleiding.

De strijdwagens kwamen inmiddels aangereden en tegen de tijd dat de menigte uitgezongen was, stonden de tributen in hun wagens stil voor de presidentiële villa. Terwijl de laatste noten van het verjaardagslied wegstierven, stond Cecilia op en liep naar de microfoon toe. Ze liet haar blik over de tributen glijden. Vorig jaar had ze hun niet aan durven kijken, omdat ze wist dat ze haat in hun ogen aan zou treffen, maar dit jaar dwong ze zichzelf toch te kijken. Ze was geen lafaard en moest zich dus ook niet zo gedragen. Als de tributen haar haatten, dan was dat hun probleem, niet het hare. Ze konden hun energie beter steken in het leren omgaan met hun lot en dapper ten onder te gaan, zodat hun namen herinnerd zouden worden. Ze waren bevoorrecht dat ze de arena in mochten, veel districtbewoners zouden sterven zonder ooit de kans te krijgen zichzelf te bewijzen.

‘Tributen,’ begon Cecilia. ‘Ik heet jullie van harte welkom in het Capitool. Ik hoop dat jullie de komende dagen als helden behandeld zullen worden door de mensen om jullie heen. Het is niet de eerste keer dat ik zeg dat ik jullie als helden zie en ik weet dat ik niet de enige ben die zo naar jullie kijkt. Jullie zijn dappere mensen die straks in de arena hun familie en district trots zullen maken. Drieëntwintig van jullie zullen sterven, maar in onze gedachten en harten zullen jullie voortleven als symbool van de vrede waarin ons land zich nu bevind en hopelijk tot in het einde der tijden zal bevinden. Jullie aanwezigheid hier, en straks in de arena, is voor heel Panem een bevestiging dat we geen van allen meer bereid zijn over te gaan tot strijd en bloedvergieten, want bij het zien van jullie strijd in de Arena zullen we ons herinneren hoe het was. Jullie zullen je leven geven voor het voortbestaan van Panem, en daar zijn wij allen, het Capitool en alle Districten, ontzettend trots op en dankbaar voor. Ik wens jullie een fantastische tijd toe in het Capitool en veel succes in de arena. Opdat de beste mag winnen. Mogen de kansen immer in jullie voordeel zijn.’

Cecilia knikte met een glimlach naar de tributen, die lang niet allemaal blij leken te zijn met haar woorden, en stapte achteruit, weg bij de microfoon. Ze hoopte dat ze in ieder geval een deel van de tributen duidelijk had kunnen maken dat hun leven niet zomaar weggegooid werd, maar ze wist dat de meeste tributen haar het liefst hier en nu een pijnlijke dood zouden geven.

Post-Nano: 16.114/25.000

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

OOC: Vanaf de streepjes-onderbreking gaat het over de Parade

Gisteravond had ze een nogal ongemakkelijk avondeten gehad, met Wullem, de onervaren begeleider, en Cosmo, de jongen waarvan ze nog steeds niet goed wist wat ze van hem moest vinden. Ze probeerde maar aardig tegen hem te zijn, hij was de enige die ze van thuis nog om zich heen zou hebben straks.. Maar echt gezellig was anders, al deed Wullem zijn uiterste best om hen met zijn boerse platheid moed in te spreken. Uiteindelijk was Norah maar gewoon naar haar kamertje gegaan. Alleen slapen was ze totaal niet gewend, de totale afwezigheid van menselijk geluid gaf haar een gevoel van gemis. Ze viel meestal in slaap omgeven door het geruststellende geluid van een kalme ademhaling naast zich. Ze lag tijdenlang te woelen en te malen over de andere tributen die ze op TV had gezien. Uiteindelijk zakte Norah weg in een ondiepe slaap vol dromen. Ze zag Izla, verdronk letterlijk in zijn honingbruine ogen. Zodra ze happend naar adem uit die nachtmerrie ontsnapt was veranderde haar droombeeld naar Nia die het Boete podium opgesleept werd, terwijl Norah's naam getrokken was. Maar omdat zij niet reageerde werd haar zusje gedwongen haar plaats in te nemen. Norah stond bevroren op haar plaats en keek toe; Hoe zeer ze ook wilde bewegen, het ging niet. Doolhoven, Gwen die een ander kind dood stak. En zo ging het maar door. Ze sliep lang genoeg, maar slecht, niet in staat de verschrikkelijke beelden van haar geliefden los te laten. Toen iemand op de deur klopte om haar te wekken stond ze dan ook maar al te graag op. Ze waste zich vlug onder de douche, de enge metalen uitsteeksels van de douche ontweek ze liever, en trok gauw haar oude, vertrouwde kleding weer aan. Het enige wat ze verwisselde waren sokken en ondergoed en een shirt wat qua kleur haast exact hetzelfde aquamarijn was als de hare. Hierna zou ze nog genoeg lelijke Capitool kleding aan mogen.

Aan de ontbijttafel stortte Norah zich zwijgend op de vijftig variëteiten aan zoete smeersels, zeer hongerig en stiekem ook wel nieuwsgierig naar al het eten. Ze had normaal gesproken totaal geen last van een ochtendhumeur, maar nu startte ze haar dag liever rustig in stilte. Wat een geluk was het toch, dat ze thuis niet zo veel heerlijkheden tot hun beschikking hadden, bedacht Norah zich met een wrange lach, anders zou ze moddervet zijn. In de week voor de Spelen maakte dat toch niets meer uit, alles wat ze nu at was extra voorraad. Dus deed ze dat maar naar hartenlust, al genoot ze minder van het eten dan ze thuis altijd deed van een klein stukje zoete honingkoek.

Haar koper bruine haren hingen in slordige strengen langs haar gezicht, vol klitten en nog nat van haar douchebeurt. Norah had er geen zin in en dat was wel aan haar af te zien. Gelukkig hoefde ze nog niet meteen voor het publiek te verschijnen, maar werd ze vanuit de trein naar een lange auto met geblindeerde ramen gebracht, welke linea recta naar het voorbereidingsgebouw reed. Daar werden ze ontvangen door de stylist die hun mooie verpakkingen voor de parade had bepaald. Cosmo en zij zouden los worden beoordeeld en voorbereid. "Ga jij maar eerst, als je wilt," bood ze Cosmo aan. Hij had met zijn fancy kledingstijl (voor district 11 dan) vast wat meer zin in dit hele gedoe dan zij en Norah bleef graag nog eventjes intact, haarzelf, zonder frutsels aan haar lijf. Zo zat ze nogal ongemakkelijk om haar heen kijkend te wachten, een kopje thee in haar handen en een schoteltje met een snel dalend aantal koekjes voor zich.

Na ongeveer een half uur was de beoordeling van Cosmo blijkbaar afgerond, die werd nu vast door de uitgebreide perfectie-wasstraat gehaald. De stylist, Tarquinius Storm, kwam op haar af lopen en scande haar onmiddellijk met een keurende blik. Ze keek hem recht in de ogen, hoefde door zijn lengte gelukkig niet tegen hem op te kijken. "Draai eens een rondje," commandeerde hij, al merkte Norah dat hij niet helemaal zeker klonk. "Serieus?" flapte ze er dan ook uit. Dat stelde hij duidelijk niet op prijs, maar hij begon zelf al om haar heen te lopen. "Nee, laat maar. Ik zie het al. Prachtig, echt práchtig," sprak de man, maar het sarcasme droop er van af. Zijn hand schoof door Norah's geklitte lokken en hij klikte afkeurend met zijn tong. Norah trok haar hoofd instinctief een beetje weg toen ze opeens aangeraakt werd, voelde zich nogal gekleineerd. En vooral ontzettend vies en lelijk, als een rioolrat. Ze gaf er niet echt om hoe ze er uit zag, maar nu een groep excentriek geklede mensen haar zo van top tot teen bekeken schaamde ze zich bijna voor haar onverzorgde uiterlijk. Dan kwam eindelijk zijn verlossende conclusie. "Hmm. Dit valt misschién nog wel te redden." Norah wist niet zeker of dit nou een belediging of een compliment moest zijn en aan zijn lijzige sarcastische stem was ook vrij weinig af te lezen. "Geen tijd te verliezen, vlieg als de wind, vlindertje van me!" Met een duwtje werd ze richting de mannen en vrouwen in felwitte pakken gestuurd, zonder ook maar tijd te hebben om zich te verwonderen over zijn aanspreekvorm. Het team aan kappers en schoonheidsspecialisten lachten instemmend mee met Tarquinius en trokken haar naar een kamer. Wat er daar allemaal gebeurde kon Norah nauwelijks bevatten, maar na een eeuwigheid waren haar haren geknipt en gestyled, was haar huid zachter dan ooit tevoren en werd ze met een soort spray ingespoten die haar huid een mooie glanzende tint zou geven. Ze liet het maar gewoon over zich heen komen, want tegenstribbelen had hier toch geen zin, het zou geen boodschap over brengen, geen punt maken. Deze martelingen zou ze maar gewoon doorstaan, hoe hard ze ook aan haar haren trokken om het in model te krijgen. Sommige gevechten kon je niet winnen.

En ze moest toegeven dat ze zich stiekem best mooi voelde in haar complete outfit. Tarquinius had haar uitgelegd waarom hij voor vlinders gekozen had, maar Norah snapte de link maar deels. Het stond voor vruchtbaarheid en de ziel, voor schoonheid, transformatie en resurrectie. Heel diep en fantastisch allemaal. En tja, in haar district flapperden de gevleugde insecten in overmaat rond en vlinders bestoven in de boomgaarden inderdaad enkele belangrijke gewassen, maar het was niet direct een landbouwproduct. Norah was echter niet van plan te klagen, was al lang blij dat ze niet als een bij verkleed was of nog erger, een pak overdekt met stinkende groene kool droeg. Dit jurkje was elegant genoeg en het effect dat je kreeg wanneer de wind langs haar heen stroomde en ze haar armen optilde was betoverend mooi. De glanzende lagen flinterdunne stof vormden samen een perfecte monarchvlinder, de oranje kleuren levensecht.

--------------------------------------------------------------------------------------------
Dit viel nog alles mee. En ze moest haar best doen om niet te enthousiast te kijken toen ze Cosmo bij de karren aantrof. Die was in een pak met bijpassend thema gestoken, wat hem verrassend goed stond. Norah glimlachte toen ze hem bij de strijdkar tegenkwam. Tijdens de periode die ze nog moesten wachten raakte Norah nogal verveeld en hoewel Tarquinius haar op het hart had gedrukt niet te veel te bewegen om haar kapsel intact te houden begaf ze zich toch naar de twee paarden die hun kar zouden trekken. De paarden zouden straks veel te verduren krijgen, met alle drama en lawaai om hen heen. Arme beestjes. Traag stak ze haar hand uit. Het leek erop dat de dieren verdoofd waren om zo minder schrikachtig te reageren, maar toch bleef ze voorzichtig. Een afgebeten vinger stond niet op haar wensenlijstje, hoewel ze dan misschien wel vriendjes kon worden met handloze Harry van district 7. Terwijl ze kalm het paard over zijn nek aaide spotte ze in haar ooghoek een boomlange jongen die eerst een beetje doelloos ronddwaalde en daarna haar kant op kwam wandelen. "Hey?" vroeg ze, onzeker over zijn bedoelingen. Zocht hij iemand? Was hij aan het analyseren hoe hij haar het beste kon vermoorden? Hij droeg dan wel een grote grijns op zijn gezicht, maar ze kende hem niet, wist alleen wat ze op TV gezien had en zijn naam omdat die zo ongewoon geklonken had. "Hey! Ik ben Nirwad. Hoi daar. Dora toch?" Hij sprak haar aan op een zeer open manier, wat totaal niet leek te passen in deze situatie. "Eh, ja, weet ik, Flinch toch? En het is Norah." Ze wist niet of hij serieus was of een grapje maakte over haar naam, dus was nog een beetje onzeker over haar grappende antwoord, maar algauw trok zijn gezicht in een grote lach, welke zo aanstekelijk was dat Norah automatisch mee grijnsde. Zodra Nirwad zijn hand uitstak naar het paard hinnikte deze nerveus. Nirwad deinsde achteruit, wat nog een lachje bij Norah ontlokte. ‘Je liet hem schrikken. Doe rustig je hand naar voren zodat hij even kan ruiken,’ adviseerde ze hem. ‘Ah, wat een stekelige situatie. Gelukkig denk jij nog scherp na! Bedankt voor de tip, Norah-Dora.’ Serieus? Hield deze jongen nooit op met grappig doen? Het werkte wel verlichtend op de sfeer en het voelde goed om alle spanningen even van haar af te laten glijden. Maar nadat ze nog enkele woorden hadden gewisseld werd al omgeroepen dat ze klaar moesten gaan staan en verdween Nirwad naar zijn districtgenootje. Norah klom op de kar en rechtte haar rug. Zo stonden ze klaar om naar buiten gereden te worden, terwijl voor hen district na district vertrok. Let’s do this.

De eerste meters van de optocht gingen in een waas aan haar voorbij. Ze moest wennen aan de snelheid, het lawaai en de honderden kleurrijke mensen. En zodra ze goed en wel in beeld waren viel het grootste deel van het publiek plotseling stil. Dat was niet wat ze verwacht had en algauw merkte ze dat alle aandacht naar Cosmo ging. Daardoor stond ze er nogal ongemakkelijk bij, wist zich geen houding te geven. De woorden die uit de luidsprekers schalden waren gelukkig niet al te negatief, waardoor ze wat tot rust kwam. Algauw kopieerde Norah maar gewoon wat ze de mensen voor haar zag doen. Glimlachen als een boer met kiespijn en af en toe zwaaien, tot haar armen er lam van werden. Halverwege hield ze haar armen zo dat de wind een soort vleugels op liet bollen uit haar jurk. Dat leken mensen wel te waarderen. Wat Cosmo allemaal deed volgde ze nauwelijks, zo lang hij haar niet van de wagen af smeet boeide het haar ook vrij weinig.

Haar glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze de opgewekte woorden van de presentatrice hoorde. Een verjaardagsliedje? Hoe cru. Het vooruitzicht van haar eigen verjaardag – als ze die al zou halen - was dan ook niet echt iets waar Norah naar uit keek. Heerlijk, een taartje eten terwijl ze in de Arena liep te creperen. Weg charme, weg vrolijkheid. Verbitterd en eerlijk gezegd nogal ontzet richtte ze haar blik kort op Cosmo, om zijn reactie te peilen, waarna ze maar gewoon naar de bodem van de kar staarde. Ze was bang dat ze anders nog meer van haar afschuw in haar gezicht toonde. De valse kakofonie van stemmen die algauw luid meezongen voor Solar en Valerie maakten het niet veel beter.

Norah was bijna blij dat het verjaardagskoor onderbroken werd door Cecilia’s toespraak, tot ze zich weer volledig besefte wie dit was en wat de pastelkleurige heks hier kwam doen; Hun dood goedpraten als een zogenaamd vredesoffer. Ze waren helden. Super. Norah wierp een blik om haar heen en zag enkel doodsbange tieners die hun angst onder charmante acties probeerden te verbergen om zo rijke stinkerds te verleiden tot sponsoringen. Cecilia sprak o zo lovend over hen. Helden. Ze waren helden. Niet dus. Helden hadden een keuze en overkwamen hun angst uit vrije wil, om zo de wereld te helpen. En dit, dit hele circus? Het was noch een vrijwillige deelname, noch een heldhaftige opofferingsactie. Demonstratief sloeg Norah haar armen over elkaar, weigerend te klappen voor deze speech. De enige wijze waarop zij bereid was tot bloedvergiet was om dat Cecilia’s hoofd van haar romp zou scheiden, om zo de districten te bevrijden. Met het volkslied murmelde ze met tegenzin mee, Norah toverde zelfs weer een patriottische uitdrukking op haar gezicht voor zo lang dat duivelse lied duurde. Dit was pas dag 1 en ze zag nu al op tegen de volgende aanvaring die ze met het publiek van het Capitool zou hebben. Hopelijk had ze geen al te slechte indruk achter gelaten..

TL;DR: Norah vindt de kleding stiekem wel leuk, praat wat met Nirwad en doet eerst blij en dan boos tijdens de Parade. Yay, emotions.
Jurkje ziet er ongeveer zo uit

PROFIELAantal berichten : 110 Registratiedatum : 24-08-14

Ondanks alle spanningen en emoties had hij best goed geslapen deze nacht. De matras lag enorm zacht, veel beter eigenlijk dan die dunne matrasjes in district drie. Voorzichtig kroop hij uit bed, deed zijn tuniek en bril aan en wandelde hij naar zijn kamerdeur. Hij deed de deur voorzichtig open en zag meteen een groot gestalte zitten aan tafel. Al het eten moest eraan geloven, niets was nog veilig want hij slorpte het ene broodje na het andere naar binnen. ‘Niet moeilijk dat hij enkele kilootjes te veel woog’ dacht Eugine bij zichzelf. Voor de man alles binnen kon werken, nam Eugine nog snel een broodje uit de mand en beet er een grote hap uit. De man leek voor het eerst te merken dat er iemand anders buiten hem in de kamer was en gromde toen hij Eugine een hap zag nemen. Hij vond het dus blijkbaar niet leuk dat iemand aan ‘zijn’ eten zat.

‘Je bent nogal laat’ zei hij met een kwade stem. ‘Gracie is al een halfuur klaar en jij zit hier nu nog in je slodderkleren, hup aan het werk!’ Dat was dus duidelijk de stylist en nogal een humeurige baasje ook. Eugine werd meteen in een stoel geduwd en het bewerken van zijn gezicht kon beginnen. ‘Je hebt een mooi gezichtje broer, maar er zijn zoveel dingetjes die weg moeten gewerkt worden, ik word er gek van’ zei de stylist waarna een zucht doorheen de hele ruimte vloog.

Na een halfuur was de maquillage eindelijk klaar en kwam één van zijn assistentes met het pak aangelopen. ‘Wooooow was het eerste dat in zijn intelligent kopje kwam, 'Dat is echt cool, een robot-pak ofwat'. Hij stond meteen recht en kon niet wachten om het aan te trekken. ‘Vergeet niet om op het knopje achteraan je pak te duwen als het donker is’ zei Bustopher met een klein lachje op zijn gezicht. ‘Heuh in donker?’ Eugine verstond er helemaal niets van en zocht meteen naar het knopje. Die was gelukkig niet moeilijk te vinden want hij bevond zich in het midden van zijn achterwerk. ‘Klik’ en de helft van het pak straalde een fel licht uit, zelf Eugine werd even verblind door de lampen. ‘Je hebt mooi werk verricht meneer’ zei Eugine enthousiast terwijl hij zich probeerde voort te bewegen in zijn pak. Het was best moeilijk, wat eigenlijk niet abnormaal is, het is en blijft natuurlijk een robot-pak. 'Zeg maar Bustopher jongen, en doe nu maar de lichten in je pak uit want straks blijft er niets meer over voor de parade'.

Nadat hij helemaal tiptop in orde gemaakt werd, was het ‘show-time’. Hij werd naar de plaats van de parade geëscorteerd door 2 ruige vredebewakers. Bijna alle tributen waren er al en stonden bij hun karretje te wachten tot het ‘eindelijk’ zover was. Aangezien hij bijna helemaal vooraan stond, moest hij natuurlijk praktisch alle tributen kruisen waardoor hij veel bekijks had. Hij durfde niets te zeggen tegen hen en knikte daarom gewoon vriendelijk naar iedereen die zijn ogen naar hem gericht had. Eindelijk aangekomen aan hun koets, zag hij dat Gracie er inderdaad al stond. Ze had helemaal hetzelfde pakje aan, ze konden wel broer en zus geweest zijn moest je hen naast elkaar zien. 'Hoi Gracie, goed geslapen?', zei hij wat zenuwachtig. Het was een hele prestatie om dat te zeggen, maar na hun eerste ontmoeting en hun uurtjes op de trein samen begon hij zich iets meer op zijn gemak te voelen bij haar. 'Wat als we nu eens de lichtjes niet aanzetten in het begin, maar net op het moment dat we gepresenteerd worden, de mensen van het Capitool een lichtspektakel geven?' Je zag meteen aan haar gezicht dat ze het een uitstekend plan vond, een plan die ze binnen enkele ogenblikken konden uitvoeren want de koets van district 1 was net begonnen met rijden.

Als derdes duwden hun paarden het karretje vooruit, ‘time to shine’. Ze kwamen de open plek binnen, helemaal in het zwart, het moest nogal een saai zicht zijn van bovenaf. Eugine werd verstijfd, zoveel mensen die kwamen kijken, het enige dat hij deed was vooruit kijken met een nogal versufte blik. ’3’, zei het meisje naast hem. ‘Heuh 3?’ dacht hij bij zichzelf, niet meer wetende waarom ze dat zei. ’2, owja juist de lichten, gelukkig dacht ze eraan. '1', de tributen van District 3 zijn… ’Nu’ …Gracie Ashworth en Eugine Spacey zei de presentatrice terwijl Gracie en Eugine op de knop op hun achterwerk duwden en hun lichten aansprongen. Het publiek was eerst verbaasd maar kwam daarna helemaal gek waardoor er een luid gejoel en applaus weergalmde.

Een lach kwam op Eugine zijn gezicht terwijl hij gewoon in het rond aan het kijken was. 'Zwaai naar het publiek Eugine' zei Gracie terwijl ze al volop aan het zwaaien was. Eugine stak zijn handen in de lucht en begon op een robotachtige manier te zwaaien, wat een heerlijk moment.

OOC:

Dit is de outfit van Eugine:

Robot-pak

Godmode toestemming van Gracie

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Ongeduldig wachtte Jennifer in de hal van het Correctiecentrum. Ze was hier al een tijdje en kon echt geen geduld meer opbrengen. Wanneer ging die poppenkast nou eens beginnen? Haar Tributen waren al een tijdje in twee kamers verdwenen om “gecorrigeerd” te worden zoals ze dat hier in het Capitool noemden. In Jennifer haar ogen was het gewoon de Tributen volledig veranderen zodat ze niet meer op zichzelf leken. Het was iets dat Jennifer niet aansprak, maar het was ook iets dat in het voordeel van de Tributen werkte. De mensen die aan haar Tributen stonden te trekken gingen er wel voor zorgen dat ze er aantrekkelijk genoeg uit kwamen te zien om de aandacht van het publiek te trekken en dat hadden ze wel nodig om Sponsoren te werven. Met name James zou daar wel baat bij hebben, want de jongen leek niet helemaal goed bij zijn hoofd. Ze hoopte maar dat hij zichzelf in de hand kon houden in de Arena, want anders kon ze James nu al aan haar nachtmerries van dode Tributen toevoegen. Ze rilde even en ging verder met marcheren.

Toen ze aan was gekomen in het Capitool was het geen leuke terugkomst geweest. Hoewel de stad indrukwekkend was, waren de inwoners nog altijd even vreselijk. Die kleding! Die kapsels! Die kleuren! De inwoners leken net mislukte pauwen! Ze snapte echt niet dat de inwoners er zo bij wilden lopen. Gelukkig dwongen ze haar niet om haar haren zo te verven of te dragen. Als ze dat wel hadden gedaan dan had Jennifer sowieso een paar neuzen en kaken gebroken. Wellicht zelfs nog meer. Haar gedachten werden verder onderbroken toen de deuren naar de hal open gingen en de eerste Tributen tevoorschijn kwamen. Jennifer wachtte geduldig tot haar eigen Tributen tevoorschijn kwamen en begeleide hen toen naar de wagens. Zowel Natalia als James zag er sprankelend uit, maar de vrouw wist meteen al dat de ogen op anderen gericht zouden zijn. Natuurlijk was de kleding van haar Tributen mooi, maar het was veel van hetzelfde, van wat ze de jaren ervoor ook hadden gedaan. De Tributen van District 2 zagen er bijvoorbeeld een stuk intimiderender uit en zouden dus langer onthouden worden door het publiek.

Jennifer probeerde zich niet te lang op de andere Tributen te richten en wende zich tot haar twee Tributen. ‘Denk eraan, lach en zwaai naar het publiek en probeer er zo voor te zorgen dat je hun aandacht krijgt. Een aantal van de andere Tributen ziet er ook erg spectaculair uit, dus we moeten even extra goed ons best doen. Mocht het toch niet lukken vanavond, dan hebben we altijd de interviews nog, dus maak je vooral geen zorgen. ‘ Dat laatste was voornamelijk tegen haarzelf gericht, want zij maakte zich toch wel degelijk zorgen. Zolang James zichzelf maar bij elkaar kon houden en niet opeens van de wagen zou vallen of iets dergelijks, dan kwam het wel goed. Toch fluisterde ze Natalia nog even toe dat het meisje de jongen zo goed mogelijk bij zich moest houden om te voorkomen dat het mis zou gaan. James beloofde ze zoveel verhaaltjes als hij wilde zodra dit alles achter de rug was. Hopelijk hield dat de jongen even koest.

De stem van Nike schalde opeens veel te hard door de speakers en Jennifer sloot even haar ogen. Hoe zo’n hekel je wel niet kon krijgen aan een stem alleen al. Ze wenste Natalia en James nog een laatste keer succes en stapte toen weg bij de wagens. De grote deuren van het Correctiecentrum gingen open en al gauw begon de wagen met Natalia en James te rijden. Jennifer stak nog even kort haar hand op naar het tweetal, waarna ze nog een paar passen achteruit zette om genoeg ruimte te maken voor de overige wagens. Ze haalde even diep adem en keek toe hoe de andere wagens vertrokken. Nog even en dan was het eerste deel van de poppenkast voorbij. Dan zouden de trainingen beginnen en kwamen straks ook de interviews tevoorschijn. Nog een aantal weken en dan gingen James en Natalia de Arena in en dan was het nog maar afwachten hoe lang het zou duren voor ze District 1 weer zou zien en of ze dit keer met een levend iemand terug kwamen of weer met twee lijken.

[44.416 / 50.000]

PROFIELAantal berichten : 182 Registratiedatum : 07-11-14

Veel gevoel voor mode had Ayrton nooit gehad, maar wat hij in vredesnaam moest voorstellen was hem toch een groot raadsel. Het metaalachtige stof voelde koud en ontzettend naar aan: alsof hij überhaupt geen kleding droeg. Zijn stylist leek daarentegen helemaal geen moeite te hebben met het feit dat Ayrton zijn oude kleding had moeten uittrekken om vervolgens ‘onder handen’ genomen te worden. Cally had uit voorzorgsmaatregelen al om extra bewaking gezorgd en ergens vond Ayrton het absoluut niet erg dat zij hem niet alleen achterliet met deze griezel.

Vanaf het moment dat Ayrton kennis had gemaakt met zijn stylist had hij zich dan ook uiterst oncomfortabel gevoeld. Hij wist ook niet wat ‘chérie’ moest betekenen, maar wel dat deze bijnaam hem alles behalve aanstond. Met zijn begeleidster kon hij al nauwelijks door een deur, maar met Michaello? Daar zou hij onmogelijk mee door een deur kunnen: en dat bedoelde Ayrton zowel letterlijk als figuurlijk. De omvang van Michaello’s opgespoten achterwerk was zo groot dat zijn stylist bij elke kleine beweging wel iets omver of ergens tegenaan stootte. De stylist bleef dan ook maar zaniken over het feit dat deze ‘ruimtes’ veel te klein waren om goed zijn werk te kunnen doen. Dat Michaello dit überhaupt werk kon noemen, begreep Ayrton al helemaal niet. Verdiende deze gast nu werkelijk geld met het ontwerpen van een metalen lichtgevende vuilnisbak? Niet dat het hem wat uitmaakte hoe hij die parade zou betreden: zolang die griezelige dramaqueen maar van zijn kont afbleef, kon hem werkelijk alles gestolen worden.

Toch was Ayrton blij om te merken dat na een eeuwigdurende transformatie Michaello bijna klaar was met ‘la touche finale’: wat dat in vredesnaam ook mocht betekenen. Voordat hij en Christy de strijdwagen mochten betreden, was Cally nog even langsgekomen om hen wat laatste tips te geven. Hoewel ze eigenlijk drukker leek te zijn met het complimenteren van Michaello’s werk dan gewoon haar werk te doen, en écht van nut te zijn.

Nadat de laatste woorden uitgewisseld leken te zijn, maakte Ayrton aanstalten om zich om te draaien en richting hun wagen te lopen. Ver kwam hij echter niet toen hij ineens de scherpe nagels van zijn stylist in zijn bovenarm voelde waarna de stem van Michaello iets onverstaanbaars in zijn oor begon te fluisteren. “Accenderlo, mon chérie.” Met een opgetrokken wenkbrauw keek Ayrton hem niet begrijpend aan, terwijl hij tegelijkertijd iets over zijn rug naar beneden voelde kriebelen. Ayrtons gezichtsuitdrukking werd nu nog verbaasder, maar toen Michaello hem een knipoogje gaf, wist hij dat wat hij voelde geen vergissing was geweest. De gore flikker!

Uit het niets greep Ayrton zijn stylist met beide handen bij de kraag beet en hees Michaello zonder enige moeite de lucht in. “Misschien wil jij ook eens kennismaken met mijn handen,” fluisterde hij op een dreigende toon terwijl hij hem met één hand losliet en daar een vuist van balde. “Wat denk je ervan, zullen ik en mijn vuist eerst maar eens je gezicht verkennen?”
Echt veel tijd om te antwoorden had Michaello niet nadat de bewaking zich besloot te bemoeien met het onderonsje tussen Ayrton en zijn stylist. Scheldend en tierend probeerde hij zich los te wurmen uit de greep van de twee personen, maar hij werd pas losgelaten nadat zij er zeker van waren dat Ayrton geen gevaar meer vormde voor iemand. Hij wist zichzelf na enige tijd weer te bedaren en alle toeschouwers van de parade mochten blij zijn dat hem een rechthoekige bril werd opgedaan, want als blikken konden doden…

TL;DR: Romantische ontmoeting tussen Ayrton en zijn stylist Wbw

PROFIELAantal berichten : 93 Registratiedatum : 19-10-15

"Zo, dat is al een stuk beter, huh?" Vroeg één van de stylisten nadat de laatste haartjes op ruwe wijze van haar armen en benen waren gehaald. Haar nu rode, tintelende huid was niet de enige reden waarom ze antwoordde met een dodende blik. Ze haatte deze kamer, ze haatte de manier waarop ze aan haar zaten en ze haatte de capitool-monsters met hun lelijke, overdreven pakjes en kapsels. Het had dan ook aardig wat moeite gekost om haar hier te krijgen, en uiteindelijk had alleen iemand van de bewaking haar met ruwe kracht op de stoel weten te krijgen, ondanks haar tegenstribbelen, vloeken en krabben. Die gast stond er nog steeds, vlak achter haar, om haar terug te duwen wanneer ze weer probeerde te ontsnappen. De deur zat op slot, ze zat net zo vast als een dier die geslacht zou worden.

Haar nagels werden geknipt en gelakt, haar haren voor het eerst in jaren met een echte borstel behandelt, zelfs haar wenkbrauwen kwamen er niet mee weg. Alles zag er belachelijk uit en alles deed pijn, maar het ergste moest nog komen, en dat bleek toen de zogenaamde 'stylist' binnenkwam. Het was nog een wonder dat t mens niet omviel van het gewicht van haar sieraden. En dan die kleding... onpraktisch. Maar ja, niet dat dat mens ooit in haar leven echt had hoeven te werken, écht werken. En dan is praktische kleding niet nodig, bleek maar weer.

Praktische kleding waren ook niet nodig voor parades, want waar ze als eerste in werd gehesen was gedoemd om haar te doen struikelen. Ze wist niet eens of ze het kleding kon noemen, want het leek eerder op lappen stof die losjes aan elkaar waren genaaid. Het liefst rukte ze het allemaal weer af, maar verdomme, dan zouden ze haar de volgende keer, of nog erger: in de arena in nog lelijkere zooi dwingen. Ze huiverde. Het was gelukkig geen jurk, en het was nog ietwat stoer te noemen, hoopte ze. Ze hield het aan, voor nu, maar ze er maar iets bij deed...

En er kwam meer bij, maar ook dat liet ze zich aantrekken, graag zelfs. Opeens droeg ze een mouwloos harnas van spelden. En ze was meteen verliefd op het ding. Het zat als gegoten, voelde heerlijk bedreigend en eigen. Plus het gaf een goede boodschap aan iedereen, precies de boodschap die ze wou doorgeven: Ze was niet zomaar om te leggen. Voor het eerst gaf ze een goedkeurend knikje naar de styliste, geen lach, niets vriendelijks, maar wel een teken van dat ze op de goede weg zat.

De laatste dingen werden afgewerkt en vervolgens werd ze naar de wagentjes gebracht. Arme paarden, zouden zij net zo behandeld worden als zij? Ze waren één van de eersten maar moesten al wel op de karretjes gaan staan, waar vervolgens allerlei lappen van hun kleding weer werden vastgemaakt. Waren ze dan zo bang dat ze zouden ontsnappen? Bij vertrek werd het echter uitgelegd, een paar laatste schakels werden overgehaald en plotseling werd het staan een stuk lastiger door een enorme windvlaag die hen tegemoet kwam. Ze zag nu pas de machines die in het wagentje verwerkt waren en die de oorzaak waren van de wind. Ook zag, of beter gezegd: voelde ze nu het doel van de lappen stof, die nu waarschijnlijk sierlijk achter haar en haar districtgenoot zweefden. Snel trok ze het vest van naalden nog een beetje naar beneden en hield ze zich vervolgens goed vast aan de reling, de paarden begonnen te rennen en opeens waren ze het middelpunt van alle aandacht. Aandacht geschonken door mensen die ze stuk voor stuk een verschrikkelijke dood zou willen toewensen. En het liefst nog die schijnheilige presidente die zo liefjes over "helden" sprak. Helden?! Val toch lekker zelf dood in plaats van kinderen te laten sterven.

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Openingsceremonie

Openingsceremonie