“Ik ben benieuwd naar jullie cijfers,” sprak Madelynn weinig enthousiast, vanachter de bank die op een scherm was gericht. Daar zouden zo de uitslagen van de privésessies te zien zijn. Het was niet zo dat dit Madelynn echt koud liet. Sterker nog, het maakte haar bang om hier terug te zijn. De nachtmerries waren weer heviger en frequenter, en het voelde alsof ze het hele circus nog een keer mee zou maken. Ze durfde maar amper te slapen, want ze wilde niemand wakker maken met haar geschreeuw, noch wilde ze hen laten zien wat de Hongerspelen met haar hadden gedaan.
Madelynn was echter uitgeput en probeerde zich wakker te houden met een slok drinken. Het was frisdrank, maar met een drupje alcohol erin. Ze wist niet wie ze voor de gek probeerde te houden met haar frisdrank, maar ze had zichzelf beloofd om zich, in ieder geval tot het begin van de Spelen, sterk te houden voor de Tributen. Ze wilde Oliver en Logan niet compleet ontmoedigen door te laten zien wat voor een wrak een winnaar kon zijn, zelfs al was dat natuurlijk niet gezegd dat iedereen zo zou eindigen. Misschien was Madelynn wel gewoon zwak. Misschien had ze gewoon te veel slechte dingen gedaan. Maar als mensen haar nog konden respecteren na alles wat ze in de Arena had gedaan, dan hoopte ze dat beetje respect ook te behouden. Ze had het nodig.

“De cijfers zeggen niet heel veel,” vervolgde ze uiteindelijk, terwijl ook Dyson zich bij hen voegde. “Tijdens de eerste Spelen won Sage met een elf. Nummer twee en drie” – ze wilde het er niet op wagen om over Caleb te beginnen – “hadden een negen en een tien. Nummer vier had echter een zes.” Ze keek even naar de Logan en Oliver. “Ik had een zeven. Mijn tegenstanders een vijf en een zes. Nakoma” – Lynn wist niet hoe ze deze naam kon ontwijken, en ze slikte even – “had de hoogste score met haar tien. Ze was verslagen door iemand met een vijf en een zes.” De bitterheid was in haar stem te horen, al geloofde ze niet dat ze hier zou staan als Nakoma het van Leilah en Lonnie had gewonnen. Ze was in ieder geval nog altijd blij dat ze Nakoma’s dood niet op haar geweten had.
“De cijfers zijn echter een goede indicatie voor de lieve mensen hier in het Capitool om hun favorieten te kiezen, nog voor de Spelen begonnen zijn. Hoge cijfers kunnen in je voordeel werken door een grote fanbase op te bouwen, maar kunnen ook tegen je werken als het je niet lukt om jezelf waar te maken. Heb je geen indruk gemaakt tijdens de privésessie, zorg dan dat je indruk maakt tijdens de Spelen zelf.”

Dyson klikte het scherm aan en niet veel later werd er begonnen met de bekendmaking van de cijfers. Natuurlijk was District 1 als eerste aan de beurt, en Madelynn had al besloten dat ze sowieso geen fan was, wie de Tributen ook waren. Ze mocht Jennifer niet en Lynn kon een grijns niet onderdrukken toen bekend werd dat de mannelijke Tribuut slechts een één had gescoord (al verwachtte Madelynn dat er opnieuw een fout was gemaakt, zoals bij Sage, maar een verbetering bleef deze keer uit). Ze vond het natuurlijk wel een beetje triest voor de jongen, maar ze gunde het Jennifer. Al maakte dit het natuurlijk wel erg gemakkelijk om de jongen te onderschatten. Het meisje had echter een respectabele zeven behaald, dus dat was minder dan haar broer die met de eerste Hongerspelen had meegedaan, maar ze was in ieder geval niet kansloos.
District 2 deed het een stuk beter dan vorig jaar, meende Madelynn. Dat moest wel, want ze kon zich beide Tributen niet eens meer herinneren. Ze was voor geen van beide bang geweest en beide waren zonder haar inmenging aan hun einde gekomen. Het leek erop alsof er dit jaar wel degelijk rekening moest worden gehouden met District 2 als het ging om potentiële winnaars, en Lynn maakte een mentale notitie.
In District 3, dat dus al een Winnaar had voortgebracht, lagen de scores best ver uit elkaar, al was het natuurlijk niet zo dramatisch als in Één. Het meisje had maar een vijf, terwijl de jongen een acht had weten te behalen. De enige reden waarom Madelynn matige interesse had in Drie, was omdat Sage ervandaan kwam en had weten te winnen. En Flaire kwam er vandaan en was volslagen gestoord geweest. Madelynn hoopte voor Logan en Oliver dat het dit jaar mee zou vallen, maar de concurrentie kwam toch sterk op Madelynn over.
“Nog een negen,” mompelde de Winnares van de tweede Hongerspelen, toen ze bij District 4 waren aanbeland. Ze wist niet of het kwam door haar ‘band’ met het District, met George en Nakoma en alles wat er was gebeurd, maar ze gunde Vier best een Winnaar. Solar leek sterk en best een kanshebber, en de jongen moest met zijn zeven ook niet onderschat worden. Madelynn vroeg zich af of ze zouden samenwerken om hun kansen te vergroten. Tot dusver waren er maar weinig bondgenootschappen geweest met Tributen uit hetzelfde district, maar bondgenootschappen op zich waren wel altijd succesvol gebleken. Al waren er natuurlijk nog maar twee Spelen geweest. En hoe naar Madelynn het ook vond dat de Spelen weer zouden beginnen, ze vond het tegelijkertijd ook spannend. Ze was benieuwd hoe het zou aflopen en wie ze volgend jaar wellicht zou ontmoeten. Ze vreesde namelijk dat het niet Logan of Oliver zou worden. Of ze hoopte het. Over een paar weken zouden ze het weten.

OOC: In overleg met Oliver, godmodetoestemming van Dyson.

@Logan: ik ben uitgegaan van je aanwezigheid. Als je het hier niet mee eens bent, dan moet je even een gil geven. ^^

En nee, ik wist geen betere titel, tyvm.

Hij had meer verwacht, veel meer. Waar was de luxe waar men over had gesproken in de trein en waar hij vage gesprekken van had opgevangen? Ja, hij kon makkelijk toegeven dat het er een stuk beter uit zag dan thuis. Geen krakende houten planken meer die half verrot waren, of de altijd door de kieren doorheen komende tocht, of het horige huis zelf. Nee, het was een hele verbetering. Maar Oliver had meer verwacht, veel meer. Hij kon alleen niet plaatsen wat. Misschien meer diamanten in de kroonluchter? Meer technische gadgets die her en der verspreid waren? Oliver wilde er eigenlijk ook niet over na denken want over een week zat hij toch in een compleet andere omgeving en was het onbenullig geweest om er over na te denken. Zo goed als hij kon met zijn handicap probeerde hij de trainingsdagen zo goed mogelijk te benutten. Hoewel het toch geen zin zou hebben, zelfs al had hij twee handen, dan zou hij geen winnaar worden. Zijn karakter was hier absoluut niet voor geschapen. Misschien dat zijn uithoudingsvermogen hem ver zou kunnen brengen, zijn social skills zouden er voor zorgen dat bondgenootschappen een no go waren en het hem alleen maar zou hinderen. Waarom vriendschappen sluiten als je elkaar later toch moest uitmoorden?

Ergens voorin stond de tv aan, een gadget waar Oliver wel van onder de indruk was sinds het veel betere kwaliteit was dan de prut tv in het huis waar hij in had gewoond. Gewoond, want hij zag zichzelf niet meer terugkomen van de spelen. De winnares, een van de begeleiders, zat te wachten op de uitslag van de privésessies. Oliver zei al weinig maar als hij het ergens niet over wilde hebben dan was het dat wel. Hoewel het naar zijn gevoel vrij goed ging zou hij geen geweldige indruk hebben gemaakt. Laat staan dat hij een indruk had gemaakt. Wie bood nu aandacht aan iemand die al ten dode was opgeschreven? maar Oliver was wel nieuwsgierig naar hoe de anderen het hadden gedaan. Je kreeg dan geen details, een cijfer kon wel een goede inschatting zijn en kon Oliver misschien ook bepalen door wie hij vermoord werd. Met een stille zucht plofte hij op de bank, ongeveer een meter van Madelynn af en gaf haar geen aandacht. Wat norsig staarde hij naar het scherm. Madelynn gaf wat uitleg over de cijfers en Oliver luisterde met een half oor. Haar verhaal over de vorige spelen interesseerde hem totaal niet. Die mensen waren dood, beter kon je ze vergeten en vergeven. 'Jammer voor ze.' Mompelde hij alleen. Hij boog zich voorover om een glas water van de tafel te pakken en legde uiteindelijk zijn voeten op het tafeltje. Als hij hier verbleef mocht hij het er ook wel van nemen. Oliver nipte wat aan zijn drinken terwijl de eerste scores voorbij kwamen. Een 1? Nou, als hij door die gast vermoord was kon zijn overgrootvader zich omdraaien in zijn graf. Maar Oliver bleef voor zich uit staren en negeerde de signalen om hem heen. Geconcentreerd volgde hij de volgende cijfers. District 2 maakte hem nerveus met hun hoge cijfers, net zoals de mannelijke tribuut van District 3 en de vrouwelijke tribuut van District 4. Waarom deden ze zo hun best? Kon niemand dan begrijpen dat zelfs als je een winnaar was, je niet alles zou overwinnen? Zoals de trauma's? District 5 en District 6, beiden gaven Oliver de indicatie dat zij niet de beste waren, afgezien van die gast die Ayrton heette, met zijn hoge cijfer. Uitslover.
Ah, District 7, de climax, de spanning was te snijden. Oliver voelde hoe nerveus was en ook dat zijn hart misschien wat sneller klopte dan voorheen, maar zo goed en kwaad als het ging probeerde hij het te negeren. Logan eerst. Een 7, Oliver keek even opzij en liet een kleine glimlach zien, die hij zuinig gebruikte. 'Gefeliciteerd.' Sprak hij, maar zijn aandacht werd weer naar het scherm getrokken toen zijn naam werd genoemd. Oliver gokte op een vijf, een zes op zijn max. Verbaasd trok hij echter zijn wenkbrauwen op toen de zeven werd genoemd. Zowel hij als Logan hadden allebei een zeven. Er waren misschien wat meer kansen, een klein sprankje hoop, die Oliver over het hoofd had gezien. 'Yay.' Zei hij droog en nam vervolgens een grote slok water om een gesprek te vermijden. De rest van de cijfers interesseerde hem wat minder, maar hij was meer geboeid naar wat Dyson en Madelynn er van vonden. Zagen ze een winnaar, of gewoon iemand die van de eerste beste klif zou springen?

[Hij is iets langer geworden dan ik had verwacht c:, sorry als ik wat dingetjes verdraaid heb!]

Terwijl ze sprak, hield Madelynn haar ogen op de twee Tributen gericht. “Jammer voor ze,” mompelde de jongen, toen ze sprak over de cijfers van enkele overleden Tributen. Even dacht Madelynn dat ze het verkeerd had verstaan; dat de alcohol haar gehoor had aangetast, maar ze wist dat dit niet het geval kon zijn. Niet om stoer te doen, maar het kleine beetje alcohol dat ze nu binnen had gekregen was niet meer genoeg om ook maar iets met haar te doen.
De jongen leek niet eens op haar te letten en boog voorover om een glas water van tafel te pakken. Madelynn voelde haar hart hevig kloppen, terwijl een oncontroleerbare frustratie en woede kwam opzetten. Voor ze het wist had ze uitgehaald naar de jongen, toen hij weer normaal voor haar was gaan zitten. Ze keek hem aan, afkeurend en boos. “Respect voor de doden, Kapitein Houthand,” gromde ze, terwijl ze voelde hoe Dyson de situatie in ogenschouw nam. “En voor mij,” vervolgde ze met klem. “Ik kende deze mensen. Ik heb met ze geleefd. Ik heb sommige van hen vermoord. Wees niet te laconiek. Dit jaar ben jij aan de beurt.”

Madelynn ging verder met haar verhaal, maar ze merkte hoe een brok in haar keel was beland. Ze deed haar best om Dysons blik te ontwijken. Ze herinnerde zich hoe ze als een vochtige vaatdoek tegen zijn borst had gehangen, huilend. Madelynn wilde een herhaling te allen tijde verkomen. Met harde woorden rondde ze haar verhaal af, maar vanbinnen voelde ze zich kwetsbaarder dan ooit. Ergens wenste ze dat de twee Tributen meteen dood zouden gaan. Lynn wilde niets liever dan terugkeren naar huis en dit allemaal weer achter zich laten - al was het maar voor een paar maanden.

Het was echter tijd voor de punten en toen ze eindelijk bij Zeven waren aangekomen was het eerst de beurt aan Logan. Ze bleek een zeven te hebben gescoord, wat Madelynn ergens wel verbaasde. Hetzelfde gold voor Oliver. Hij had ook een zeven, en ergens voelde Madelynn zich beledigd. Ze hadden haar serieus dezelfde overlevingskansen gegeven als een gast met één hand?!
“Yay,” zei Oliver droogjes en Madelynn kon een zwakke grijns niet onderdrukken. “Goed gedaan, Logan; Kapitein Houthand,” sprak ze desondanks vlak, maar Lynn was wel degelijk blij dat haar Tributen geen lage cijfers had gekregen. Enigszins opgelucht keek ze weer naar de tv, waar de uitzending natuurlijk gewoon verder ging.

De scores die volgden waren redelijk gemengd en ging van een vijf tot en met een acht. Maar twee negens dit jaar, realiseerde Madelynn zich en ze fronste. Dat waren de hoogste cijfers. “Weinig uitschieters,” sprak de Winnares, waarna ze haar glas leegdronk. Dyson herinnerde hen echter aan de jongen uit Één, en Madelynn moest toegeven dat ze best benieuwd was wat die had uitgespookt tijdens de privésessies. “Tenzij hij elk moment uit zichzelf kan neervallen, zie ik niet in waarom hij een dermate laag cijfer heeft gekregen,” reageerde ze enigszins argwanend. “Niemand heeft serieus zo weinig talent.” Ze keek even naar Logan en Oliver. “Wat denken jullie ervan?”

OOC: Wat zijn ze toch gezellig. :p