De Hongerspelen waren nog niet eens begonnen, en Madelynn was nu al in staat om in huilen uit te barsten. De nachten waren heel, heel lang geweest, en nachtmerries werden alsmaar levendiger. De helft van de tijd droomde Madelynn ook overdag zo nu en dan weg, getergd door slaaptekort, en soms wist ze niet eens meer of ze nou wakker was of droomde. Lincoln. Sköll. Dean. Eloise. George. Leilah. Dat waren de gezichten die haar het meest wakker hielden. Ook Nakoma was vrijwel elke nacht van de partij, ondanks dat Lynn niet verantwoordelijk was voor haar dood. Het maakte slapen praktisch onmogelijk. Of dat niet eens… Het maakte rusten onmogelijk.

Vandaag was de dag dat de Tributen de Arena in werden gestuurd. Madelynn had zichzelf zover kunnen krijgen om Oliver en Logan succes te wensen, maar met haar vermoeidheid werd het alsmaar moeilijker om haar stoere façade hoog te houden. Ondanks dat ze niet geloofde dat een van haar Tributen het zou overleven, had ze niet de kracht gehad om daadwerkelijk afscheid van hen te nemen. Misschien… heel misschien zouden Oliver en Logan Panem versteld doen staan.
Madelynn zuchtte, terwijl ze een glas water (WATER! Ik zweer het!) aannam van een Avox en stilletjes dronk, terwijl ze naar het beeld staarde. Ze zag het logo van het Capitool in beeld verschijnen, maar eigenlijk verwerkte haar brein het nauwelijks. Het volkslied, daarentegen, deed de haren op haar armen rechtovereind staan. Haar pupillen verwijdden zich, en ze moest moeite doen haar ademhaling onder controle te houden. Het volkslied had tijdens de Spelen een heel andere betekenis gekregen.
Lynn probeerde wat te drinken, hopend dat iedereen haar verder met rust zou laten. Die rijke snobs, die ramptoeristen, daar had ze dus echt geen behoefte aan, al wist ze dat Oliver en Logan deels van haar en Dyson afhankelijk waren. Hopelijk gaan ze gewoon snel dood, wenste Madelynn vermoeid.

De eerste beelden van de Arena verschenen echter op het scherm, en Madelynns adem stokte, plots alert. Ze schold zachtjes, en kon zich inbeelden hoe frustrerend en beangstigend het voor de Tributen moest zijn, en hoe wanhopig ze zich wellicht zouden voelen. Al dat zand, en die rotsen! Madelynn realiseerde zich meteen hoe dankbaar ze moest zijn voor de vorige Arena, met het water, de diertjes en de bossen. Dit was gewoon een snikhete woestijn, met de Hoorn bovenop een schip. Lynn beet op haar onderlip, terwijl ze zocht naar mogelijke uitgangen. Er waren er niet veel, en het leek erop alsof de Spelmakers erop gebrand waren de eerste dag meteen veel sensatie te verzorgen – en veel doden.

Met nog ongeveer dertig seconden op de teller kwamen de Tributen omhoog. De eerste van Zeven die in beeld kwam was Oliver, en Madelynn hoopte maar dat als hij zou gaan, dat het dan snel zou gebeuren en soepel zou gaan. Het beeld verschoof naar Natalia Russo uit Één, en even keek Madelynn om, op zoek naar Lockheart. Ze had de andere Begeleiders nog maar nauwelijks een blik waardig gegund; ze was gewoon te druk bezig met zichzelf overeind houden. Bovendien herkende ze al hun gezichten en het droeg gewoon te veel nare herinneringen met zich mee, zo ook dat van Lockheart. Madelynn mocht de vrouw niet, en dat gevoel leek geheel wederzijds te zijn.
De Spelen stonden echter op het punt om te beginnen en dit was niet het moment om zich druk te maken om haar eigen zielige leventje. Zij was veilig, en zodra het gevecht bij de Hoorn voorbij was, dan mocht ze van zichzelf haar bed inkruipen. Er waren nu geen Tributen meer in het Capitool die de slaap beter kon gebruiken dan zij, dus zelfs als ze nachtmerries had, dan kon ze niet langer iemand wakker schreeuwen die ertoe deed. Dyson zou waarschijnlijk toch wel hier blijven, mochten er sponsoringen binnenkomen.

Het zou nog maar enkele seconden duren, voordat de Hongerspelen daadwerkelijk zouden beginnen en Madelynn hield haar adem in. Ze had de Spelen maar één keer eerder kunnen volgen, en het had compleet anders gevoeld dan nu – verder weg, als het ware. Het was vreemd om hier te zitten en met een glas water naar het scherm te kijken, terwijl de Tributen daar zo ongeveer levend gingen verbranden in die hitte. Het voelde onterecht, en met een brok in haar keel zette ze haar glas weg. Zodra haar ogen weer op het scherm waren gericht, barstte de strijd los. Wie zouden hier levend uit weten te komen? En wie zou zich volgend jaar bij hen in deze ruimte voegen?

Er werden bondgenootschappen gevormd. Madelynn beet op haar lip en moest zichzelf dwingen om niet stil te staan bij haar eigen verraad. Ze zou het zichzelf nooit vergeven, zelfs al wist ze dat Eloise waarschijnlijk hetzelfde had gedaan. Ze hadden beide een bondgenootschap gehad met Nakoma, en elkaar geholpen, maar voornamelijk getolereerd. Madelynn had haar leven echter deels te danken aan Eloise, dus de manier waarop het geëindigd was… Het was geen fijne herinnering.

Het was moeilijk om precies te volgen wat er bij de Hoorn gebeurde, maar Madelynn kreeg nog net mee hoe het meisje uit Één met haar vingers richting Olivers ogen ging. Lynn slikte, en was bijna blij toen ze haar naam hoorde. Ze draaide zich desondanks enigszins verbaasd naar de stem toe, en realiseerde zich dat een van de andere Begeleiders een gesprek was begonnen. Dat had ze niet verwacht.
“Hallo,” begroette ze de vrouw zo beleefd mogelijk, terwijl ze zich probeerde te herinneren of ze een naam bij het gezicht kon plakken. Dat kon ze niet, concludeerde ze al snel, maar ze wist dat ze de Begeleider van District 3 was. Sage’ district. Flaire’s district. “Alles, behalve gemoedsrust,” antwoordde Madelynn niet onvriendelijk. “Dank je.”
En ze wilde niet onbeleefd zijn door te staren, maar het litteken op Alexandra’s gezicht trok haar aandacht. Ze wist niet of ze gewoon nooit goed genoeg naar de vrouw had gekeken om het te zien, of dat het haar gewoon niet kon schelen, maar nu kon ze niet anders dan staren. Ze wist ook niet zo goed wat ze verder kon zeggen, al was in stilte staren naar een litteken waarschijnlijk niet echt het beste alternatief. Ze vond het echter niet afzichtelijk; integendeel zelfs. Het gaf de vrouw iets extra’s. Lynn dacht aan haar eigen littekens, verstopt onder haar kleding. Hoe zou de vrouw aan haar littekens gekomen zijn?
Madelynn probeerde verontschuldigend te glimlachen, al voelde het alsof haar mond zo goed als vergeten was hoe dat moest. Ze blikte kort op het scherm, daar er iets leek te gebeuren aan de reactie van sommige mensen hier, maar Lynn besloot al snel dat ze haar aandacht toch echt liever bij het gesprek hield. Maar dan moest ze natuurlijk wel wat zeggen…
“Je litteken,” begon ze wat ongemakkelijk, maar haar vermoeidheid zorgde ervoor dat het haar eigenlijk niet meer zo heel veel kon schelen. Het liefste maakte ze geen vijanden binnen deze ruimte, maar als ze haar collega beledigde, dan had ze pech. “Het staat je goed.”

OOC: Good conversation. Oh yeah. XD

Het was nog niet zo lang geleden dat Madelynn iedereen die Begeleider was had veroordeeld om die baan, zelfs Dyson die haar op zich altijd goed behandeld had. Nee, hun eerste ontmoeting was niet bepaald vlekkeloos gegaan, maar hij had haar nooit aangegeven bij Vredesbewakers. Het was dankzij hem dat ze Caleb had ontmoet, én dat ze nog leefde. En nu was ze in gesprek met de Begeleider van District 3, die zoveel menselijker overkwam dan ze zich had kunnen voorstellen. Ze waren zo slecht nog niet.
Madelynn knikte op de reactie van haar collega. Ze verwachtte ook niet dat het makkelijker ging worden, al zou ze de toekomst wellicht iets positiever tegemoet gaan als haar het tegendeel werd verteld. Maar ze waardeerde Alexandra’s eerlijkheid. Het idee dat dit alles zou gaan wennen was echter eng. Dat kon toch evenmin een goed teken zijn?  

Madelynn was moe, maar ze kon merken dat ze een gevoelige snaar had geraakt met haar opmerking. Ze had nu dan ook nadrukkelijke aandacht voor het gezicht van de vrouw, waardoor het iets makkelijker werd om dingen op te pikken, zo ook haar scheefgetrokken glimlach. De vrouw leek niet geheel op haar gemak, maar ze leek het compliment eveneens niet verkeerd op te vatten.
Lynn liet de vrouw spreken en knikte. Ze dacht aan Caleb en alles wat ze in de Hongerspelen had gedaan. Dat had een ander persoon van haar gemaakt. Zonder die ervaring was ze wellicht een beter persoon geweest, maar wellicht ook niet. Ze was iemand geweest die haar mening klaar altijd klaar had, zoals bij de Begeleiders. Haar meningen waren niet altijd juist geweest. Nu was ze ouder; meer volwassen. En toch was ze pas achttien. Ze had dingen gedaan die de meeste tieners hopelijk nooit hoefden mee te maken, maar het maakte haar tot wie ze was. En op dit moment was dat misschien niet veel waard, maar op de lange termijn zou ze hier vast sterker uitkomen. Misschien.
“Het zijn herinneringen,” beaamde Madelynn. Echt veel zin om over haar eigen activiteiten in de Spelen te praten had ze niet, zeker niet hier, dus besloot Madelynn iets anders met de Begeleidster van Drie te delen. “Ik heb er een op mijn rug,” sprak ze neutraal, maar ook dit was niet bepaald de beste herinnering  die ze had. “Maar die valt gemakkelijk te verbergen, en daardoor ook te vergeten.” Ze zuchtte en haalde haar schouders op, enigszins verdrietig. “Niet dat ik dat zou willen. Het herinnert me aan mijn menselijkheid.” En ze had die herinnering nodig om door te kunnen gaan.

Niet alle Begeleiders leken overigens behoefte te hebben aan sociaal contact, of niet iedereen liet dat tenminste merken. Madelynn blikte even om zich heen en zag Lockheart aan het beeld gekluisterd, maar ze maakten kort oogcontact, waarna Jennifer haar aandacht echter weer op het scherm richtte. Madelynn volgde haar blik en zag dat Oliver het niet makkelijk leek te hebben. Ze slikte, toen ze zich realiseerde dat het meisje Één er verantwoordelijk voor leek te zijn. Zou Lockheart haar daar opdracht toe gegeven hebben – als wraak voor Lincoln? Madelynn wist het niet, maar het gaf haar een slecht gevoel.
Waar Logan was, wist Madelynn niet, maar ze besloot haar aandacht weer op haar gesprekspartner te richten. “Het spijt me dat ik het moet vragen, trouwens, maar zou ik mogen weten hoe je heet?” Haar blik was verontschuldigend, maar ze kon het zich echt niet voor de geest halen. “Een jaar geleden had ik het iets te druk met… andere dingen.”