Shit, die twee meiden waren haar voor. Nou ja, zo gevaarlijk zagen ze er niet uit, dus zo erg zou het niet worden, toch? Als ze maar níet in de weg kwamen te staan! Misschien was ze nu extreem seksistisch (onbewust, wel, want Gracie was niet het type om mensen af te rekenen op hun geslacht), maar ze had meer vertrouwen in twee jongens dan in twee breekbaar uitziende meisjes. Zo snel als de hitte het toeliet, klom Gracie de touwladder af. In de verte zag ze water, door de trillende lucht heen, wat zowel een vloek als een zegen was - ze was veilig aan het drama bij de Hoorn ontsnapt, maar tien tegen een dat het drama zich naar de oase ging verplaatsen. De enige kans op overleving was het water bereiken vóór de rest van de Tributen dat deed. En daarvoor had ze die twee jongens nodig. In haar herinnering hadden allebei de jongens voor haar zo rond de 8 gehaald voor hun privésessies. Dan moesten ze iets goed doen, right? Life line 2.0... Als ze de kruik niet kon hebben, dan moesten het maar bondgenootschappen worden. Gracie kon het niet laten om rond te kijken, op zoek naar Eugine, maar als hij tegenover haar had gestaan bij het startsein was de kans ook groot dat hij aan de andere kant van het schip zou belanden. Zou hij weten dat ze aan deze kant stond? Zou hij om het schip heen lopen? Ze hoopte het.

En nu was ze met nadenken alweer kostbare tijd verloren. Grace, focus! Ze zag Cosmo en Alder wegrennen, net als de twee meisjes. Nu liet ze ze alsnog bijna ontsnappen - dat mocht ze niet laten gebeuren! Gracie begon te rennen. No way dat Jocelyn en Christy haar potentiële bondgenoten gingen inpikken. Maar, dat was makkelijker gezegd dan gedaan want alles, werkelijk álles zat tegen. Alles plakte aan haar lichaam: haar shirt, haar jas, plukken losgeraakt haar. En het zand, het zand zat overal en ze kwam amper vooruit en Gracie was het nu al zat. Maar opgeven? Opgeven was geen optie. Niet nu ze net vijf minuten in de Arena was, dan kon ze net zo goed het schip weer op klimmen en zich aanbieden aan de eerste de beste moordlustige tiener! Nee, dank je vriendelijk. Ze passeerde Christy en Jocelyn zonder al te veel aandacht aan de meisjes te besteden. Zij waren geen life lines. Waren ze al binnen gehoorafstand? Het rennen begon haar op te breken. Moest ze het er maar op wagen? "Hé! HÉ!" Het mulle zand was moordend, de hitte was moordend, ze was nu al buiten adem, maar ze móest door. "Cosmo..." Praten was zo'n slecht plan, ze had amper adem over in deze hitte. Hijgend gebaarde ze naar Cosmo en Alder dat ze moesten stoppen. Adem, ze moest haar adem terugkrijgen. Anders was ze helemaal niets waard. "Drie paar...ogen..." Jesus Christ Grace, get it together! Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Dit ging denderend. ...niet. Ze moest een goede indruk maken!

Oké, en nu mét adem graag. "Drie paar ogen zien meer dan twee!" Vragend keek Gracie van Cosmo naar Alder en weer terug. "Ik weet zeker dat we elkaar kunnen helpen..." Hoe? Daar kwamen ze onderweg wel achter, maar dat flapte ze er nu natuurlijk niet uit. Zoveel brein had ze nog net wél. "Wat vinden jullie ervan?" Terwijl Gracie op antwoord wachtte en tegelijk de omgeving in de gaten hield, zag ze ineens een figuurtje verschijnen naast het schip. Eugine! "Sterker nog... Er zijn sterke bondgenootschappen gevormd, daarboven," ging ze verder. "Wat vinden jullie, willen jullie je tweetal verdubbelen? Strength comes in numbers!" Hierbij doelde ze op Eugine als vierde vennoot. Alsjeblieft, accepteer het... Gracie zond de twee jongens een stralende glimlach, voor zover dat kon onder deze omstandigheden. Hopelijk hielp dat in het overtuigen - anders wist ze écht even niet meer wat ze móest doen. Bambiskills, doe je werk!

Het stemmetje wat tegen bondgenootschappen was, onderdrukte ze: op dit moment had ze deze jongens nodig om te overleven. Wat later in de Spelen kwam, waren zorgen voor later.

TL;DR:
- Grace klimt van het schip
- Denkt te lang na, rent dan achter Cosmo en Alder aan
- Biedt Cosmo en Alder een bondgenootschap aan met haar en Eugine

OOC; GM-toestemming Cosmo en Eugine!

Bij iedere trede die Eugine naar beneden stapte, voelde hij een steek op de plaats waar hij een duw van Gabe had gekregen, dat ging zeker nog even pijn doen. Moest Gracie nu juist de andere kant van die ladder naar beneden gaan? Nu mocht hij helemaal rondom het schip lopen om eindelijk herenigd te worden. Hij wandelde de laatste trede naar beneden en voelde het zand aan zijn voeten. Warm, warm, warm, de warmte kwam zelf licht door zijn schoenen heen.

Lopen ging best moeilijk, niet alleen door zijn gekneusde rib maar ook door het zand waar je heel de tijd in doorzakte. Stap per stap kwam hij dichter bij zijn doel maar toen hij eindelijk zicht had op Gracie, zag hij haar staan bij twee andere mannen. Bij wie stond ze? Wou ze toch geen bondgenootschap met hem? Is hij nu echt verraden? Alles spookte door zijn hoofd en even dacht hij van zich gewoon om te draaien en langs de andere kant weg te lopen. Maar had dat weglopen dan wel zin? Hij doet heel zijn leven al niets anders dan weglopen van zijn problemen. En trouwens, de oase lag die kant op en aangezien hij zo dom was van niet die veldfles te nemen, had hij zeker geen andere keus dan hun richting uit te lopen.

Zijn eerste gedacht was om er stilletjes heen te sluipen maar toen realiseerde hij zich dat er zich nog altijd bloeddorstige wezens op het dek van dat schip bevonden. Hij had de tijd gewoon niet om langzaam aan te doen. Zouden ze hem al gezien hebben? Zouden ze al plannen tegen hem gesmeed hebben? Ze zijn ondertussen zeker 150 à 200 stappen voor op hem, maar misschien kan hij proberen om het tempo wat op te drijven en met geluk komt hij eerder bij de oase aan, kan hij snel iets drinken en weer vertrekken voor ze de tijd hadden om bepaalde acties tegen hem uit te voeren.

Dat sneller beginnen lopen was echter niet echt een goed plan, de steken in zijn rib werden alsmaar heviger en heviger waardoor hij zijn pas terug moest vertragen. Maar hij kwam wel steeds dichter bij het drietal, al leken ze amper vooruit te gaan. Ze waren hem zeker aan het opwachten!

Als hij op een vijfenveertig tal passen van hen verwijderd was, sprong er eindelijk eens een positieve gedachte in zijn hoofd. Misschien is er wel helemaal geen complot tegen hem en hebben de mensen in het Capitool één of ander product ingespoten waardoor hij waanideeën kreeg. Want in die dagen dat ze samen waren, begon hij haar wel te vertrouwen en zou hij zoiets niet van haar verwacht hebben. Dat vermoeden werd bevestigd een liefelijke zwaai en een grote glimlach die Gracie op haar mond getoverd had. In plaats van rond de groep heen, veranderde hij zijn looprichting en ging recht op het drietal af. Hij bleef op zijn hoede, want in de Hongerspelen wist je natuurlijk nooit zeker…


Tl;dr:
- Eugine loopt rond het schip
- Hij werd wat paranoïde door de hitte, waardoor hij eerst niet naar Gracie, Cosmo en Alder durfde te gaan
- Na een liefelijk zwaai van Gracie, ging hij toch voorzichtig naar het drietal


OOC: Godmode toestemming van Gracie

Met een laatste stap wist Cosmo eindelijk het zand te bereiken nadat hij zo snel mogelijk van de touwladder was geklommen. Door zijn schoenen heen voelde hij het warme zand en merkte dat het zand geen stevige ondergrond was. Even keek Cosmo om zich heen of hij Alder al ergens zag. Toen zag hij de jongen van 12 ook naar beneden klimmen en toen Alder beneden was bleef Cosmo op veilige afstand staan, of nou ja, wat was nou veilig in de arena. “Bondgenootschap?” riep Cosmo naar de jongen. “Bondgenootschap” zei de jongen terug van 12 als bevestiging. “Waar gaan we naar toe?” zei Cosmo snel tegen de jongen, wetende dat ze niet te lang op een plek moesten staan voor het geval het gevecht bij de hoorn hier straks beneden verder zou gaan plaatsvinden. 'De oase? Ik moet water hebben, We moeten water hebben' zei Alder. Cosmo richtte zijn blik naar de oase. 'Ik weet het niet, zijn we daar wel veilig. Iedereen wil water hebben' 'Als we daar als eerste zijn en snel weer weg gaan' Cosmo twijfelde even, maar stemde er mee in, wetende dat Alder gelijk had en dat ze geen keus hadden. Water was nou eenmaal noodzakelijk om te overleven in deze arena. Samen met Alder probeerde ze zo snel mogelijk bij de oase te komen, maar snel door deze arena gaan was lastig en snel vooruit ging je niet.

De twee waren enkele meters verwijderd van het schip toen Cosmo zijn naam dacht te horen. Even twijfelde Cosmo of hij gehoor moest geven of dat hij beter door kon rennen. Hij besloot het eerste en draaide zich om. Hij zag het meisje uit 3 waarvan hij de naam niet meer kon herinneren. Toen het meisje bij hun was aangekomen vertelde ze wat ze wilde. Een bondgenootschap. 'Drie paar ogen zien meer dan twee' had ze gezegd. Wauw ze was in ieder geval niet dom, want drie zagen er inderdaad meer dan twee. Zonder ook maar eerst te overleggen was Alder al overtuigd en verklaarde al dat ze mee mocht. Cosmo liet een van zijn geëpileerde wenkbrauwen om hoog schieten, maar maakte geen opmerking. Het meisje uit 3 had wel gelijk en zolang Cosmo geen wapens had om te vechten waren een paar extra lichaamsschilden wel handig. Oh nog een extra schild erbij toen het meisje haar districtsgenoot levend en wel van de boot had zien afkomen en voor stelde om die ook in het bondgenootschap toe te voegen. Cosmo haalde zijn schouders op 'Ik vind het best' waarna hij weer paar stappen ging zetten richting de oase. Die Alder had gelijk gehad toen hij al begon te zeuren om water. Cosmo begon langzaam ook steeds meer naar water te smachten en vooral naar weer een beetje verkoeling. Zijn shirt was al nat van het zweet en op zijn voorhoofd stonden ook al dikke zweet druppels, wat dus zou beteken dat zijn haar drijf nat was. Zijn prachtige haar was drijf nat door zweet. Ugh, Cosmo zuchtte bij de gedachten dat zijn haar vreselijk zat en dat werd ook nog op televisie uit gezonden.

Zwoegend zette Cosmo door naar de oase. Volgend door de jongen uit 12 en de twee uit 3. Cosmo had geen flauw idee hoe lang ze er over gedaan hadden, maar na een tijd kwamen ze eindelijk aan bij de oase. Hijgend en volledig doorweekt van het zweet leunde Cosmo tegen een van de vele palmbomen die om te oase stonden. Even besefte Cosmo dat als hij niet in een moordlustige arena had gezeten dat de oase best wel een schitterende plek was. Langzaam kwam Cosmo weer in beweging en begeef zich naar het water om wat te kunnen drinken. Bij de waterrand zag hij Alder al zitten die paar dikke slokken water naar binnen werkte terwijl hij luidruchtig aan het ademen was.

TL;DR:
– Cosmo verlaat het schip.
– Sluit een bondgenootschap met Alder, Gracie en Eugine.
– Het bondgenootschap komt aan bij de oase.

OOC; Godmode toestemming van Gracie en Eugine.

Elke zichzelf respecterende woestijn heeft zijn luchtspiegelingen, zo ook de arena. De bomen en het water waren niet meer dan het fotorealistische toppunt van holografie. Aanraken of drinken was dus niet mogelijk.

Het bondgenootschap is blijkbaar aanvaard, maar met vier mensen samen in een bondgenootschap is best veel. Wat als ze weg moesten vluchten van de oase omdat een ander groepje dorst had? Die hadden natuurlijk wapens en zij met vier hadden helemaal niets dus wegvluchten zou dan de enige optie zijn indien deze situatie zich voordeed, en die zal zich ook voordoen. Dan waren dus  ze afhankelijk van gesponsord water, die ze dan moesten delen door vier personen, dat bleek natuurlijk ook niet echt handig. Zeker aangezien een nerd moeilijk sponsoring kreeg van mensen uit het Capitool, hij had wel een acht gekregen, maar het wegrennen van de hoorn zal hem natuurlijk niet populair gemaakt hebben.  Zijn brein bleef in werking en dacht diep na, er moest een oplossing zijn voor deze situatie…

De weg van het schip naar de oase moest ongeveer een 450-tal meter geweest zijn maar het voelde aan alsof er een marathon gelopen was. Eugine bleef bewust wat achteraan de groep, zo kon hij observeren hoe de andere zich gedroegen en had hij ondertussen extra tijd om na te denken. Daarbij kwam dan nog eens dat de kans erin zat dat het water uit de oase misschien geen zuiver was zodat hij niet als eerste moest gaan drinken. Misschien hadden ze er wel iets in gedaan, misschien is het wel ‘VERGIFTIGD’? Tuurlijk, dat was een geniale oplossing  wat als hij nu eens het water probeerde op één of andere manier te vergiftigen? Als zij geen water konden drinken dan kon niemand natuurlijk van het water drinken en met wat geluk zijn er mensen die per ongeluk van het water dronken, wat ook al weer een tegenstander zou schelen. Maar de vraag was natuurlijk hoe kon hij het water vergiftigen?

Lang moest hij er niet over nadenken want toen ze aankwamen aan het oase, bleek dat er helemaal geen oase was. De bomen kon je niet aanraken, het water kon je niet drinken, één groot leugen deze arena! Dan zit er niets anders op dan? Euhm… Doorwandelen? Misschien is er ergens anders water te vinden? Maar het belangrijkste nu is dat ze niet te veel krachten meer  verbruikten aangezien de hitte en de verplaatsing naar de “oase” alvast bij Eugine een droge mond veroorzaakt had. ’We kunnen best doorwandelen en even pauzeren in de schaduw van de rotsen tot het wat afgekoeld is.’ Die rotsen liggen op een 500 meter verwijderd en het was belangrijk dat ze die laatste stappen rustig aan deden. ’s Avonds zou het normaal veel verdraaglijker zijn  om je voort te bewegen waardoor je minder krachten verspilt en ze dus minder snel nog meer dorst kregen.



Tl;DR:
- Geen oase? Meteen focus op wat hun volgende stap is.
- Ze gaan richting de rotsen om daar wat te rusten in de schaduw om niet te veel krachten meer te verspillen. ’s Avonds gaan ze hun zoektocht verder zetten.
- Ze gaan naar vakje J7
- Symptoom 1 van uitdroging bij Eugine = droge mond

OOC
- Godmode toestemming van Gracie en Cosmo