School was net voorbij, hij kwam juist thuis en plofte zich neer in de zetel. Ofja dat was zonder Nate gerekend natuurlijk want die wou zo snel mogelijk vertrekken naar het oefencentrum om nog wat te sparren. Ze hadden vorige week voor de eerste keer een drietand gebruikt als wapen en natuurlijk was Nate getiktakt om verder met dat wapen te oefenen. Met veel tegenzin kwam Neo uit de zetel gekropen en deed zijn andere kleren aan. Hij in het rood en Nate helemaal in dezelfde klederdracht maar in dan het blauw, omdat volgens hem zijn spieren daardoor beter te zien waren. Neo moest daar mee lachen maarja wanneer lachte hij eens niet met zijn broers uitspraken.

Nate stond al een kwartier ongeduldig te wachten toen ook Neo klaar was om te vertrekken. Gelukkig is het niet zover naar het oefencentrum, het was amper een kwartiertje wandelen. Al bleven het wel vijftien minuten van afzien en luisteren naar het gestoef van zijn broer. Waarover zou het deze keer gaan, over het schoolvoetbalteam waar hij kapitein van was? Over één van zijn nieuwe veroveringen? Hij weet altijd wel waarover gepraat.

Maar toch was er iets vandaag, Nate was onrustwekkend stil en het was zelf Neo die als eerste het gesprek aanging. ‘Heb je er een beetje zin een broertje?’ zei hij om hem wat te plagen en uit zijn kot te lokken. Nate hield niet zo van het woord ‘broertje’, zeker aangezien hij de eerst geborene was. Maar het uit zijn kot lokken werkte niet echt, enkel een droge ‘Ja hoor!’ kreeg Neo als antwoord. Dat is niet normaal, hij moet met iets zitten, maar wat? Neo durfde het in eerste instantie niet te vragen waardoor het gesprek de volgende zeven minuten helemaal dood viel.

Ze moesten op ongeveer een minuut of drie wandelen zijn van het centrum en de nieuwsgierigheid rilde door zijn hele lichaam. Hij kon het niet langer aan, hij moest weten wat er precies met hem aan de hand was want dit voelde niet goed, niet normaal. ‘Wat is er Nate? Normaal zwijg je geen minuut en nu heb je amper een woord gezegd!’  Het leek er niet meteen op dat hij hem een antwoord ging teruggeven want hij wandelde gewoon door en deed alsof hij niets gehoord had. ’Komaan Nate’ drong hij aan, ’Als je het al niet tegen mij wil vertellen…’ Nate besefte wel dat hij altijd bij zijn broer terecht kon, al had hij dat nog nooit nodig gehad. Hij zat eigenlijk nooit ergens mee en indien wel, trok hij zijn problemen in het belachelijke en deed alsof er nooit iets gebeurd was. ‘Ik heb een vriendin.’ vertelde hij op een heel rustige manier. En dan? Hij had al zoveel vriendinnen gehad, zodanig veel dat er waarschijnlijk bijna niemand meer over was. Hierin was Neo heel verschillend, hij wou geen ordinaire meid die met een knipoog en een lach alles kon krijgen wat ze wou, nee hij wou iemand speciaal, iemand waarmee hij van alles kon ontdekken. ’Dus je hebt een vriendin? Dan moet er wel iets heel speciaal zijn aan die meid?’ ging het verhoor verder. Er moest iets zijn want anders bleef hij nooit rustig onder zo’n situatie, die meid moet ergens een gevoelig snaar bij hem raken. Een zeer gevoelige snaar aangezien hij terug geen antwoord van Nate kreeg.

‘Het oefencentrum is gesloten omwille van de Hongerspelen’, hing op een papiertje aan de deur. Tuurlijk was het gesloten, Jennifer ws natuurlijk samen met de tributen vertrokken naar het Capitool, hoe dom konden ze zijn. ’Dan gaan we maar terug naar huis.’ zei Neo op een opgewekte manier, denkend aan de zachte sofa waar hij straks terug kon inploffen. Euhm Neo? vroeg zijn broer, met de bibber in zijn stem. ’Zouden we nog een ommetje kunnen maken?’  Neo trok grote ogen, zou het iets met zijn nieuwe vriendin te maken hebben? Er kwam een lachje op zijn gezicht en het tweetal vertrok naar het centrum van de stad…

“Helloooo, iemand thuis?”

Verstoord keek Hannah op van haar boek. Ze wist helemaal niet dat Marlie langs zou komen vandaag. Hadden ze afgesproken? Nee, toch? “He, Mar,” riep ze, “ben in de woonkamer!” Ben je hier voor mij, of voor Dan? De gedachte aan de combinatie van haar beste vriendin met haar broer schoot even door haar hoofd, maar hij verdween net zo snel als hij gekomen was. Nee, nee, dat was niet het geval. Er was niets tussen Marlie en Daniel. Toch? Hannah schudde even snel haar hoofd en wist een stralende glimlach op haar gezicht te toveren, precies op het moment dat Marlie binnenkwam. “Hannepan, wat doe je nou weer binnen? Het weer is prachtig buiten!” Afkeurend bekeek Marlie Hannah van top tot teen. Uitdagend keek Hannah terug. Ja, ze zat, gehuld in een slobbertrui en trainingsbroek, in de hoek van de bank een boek te lezen. Was daar wat mis mee? Het was toch zeker haar vrije tijd? Daarna verscheen er een grote grijns op Marlies gezicht. “Han, je komt nú van die bank af. Dit is toch geen weer om binnen te zitten…” Om haar woorden kracht bij te zetten, pakte Marlie Hannah’s hand en begon ze eraan te sjorren. “Oké, juffertje ongeduld,” lachte Hannah. “Kalm aan, ik kom al.” Marlies enthousiasme werkte, zoals altijd, aanstekelijk. “En nee, Hannah,” Marlies blik werd weer streng, “je gaat zo níet de deur uit. Dat sta ik niet toe!” “Maar…” “Foei, Hannah! Nee!” “Ugh, Maaarlieeeeee…”

“Oké, Marlie, vertel op. Waarom al die drukte?” Hannah had zich uiteindelijk laten overreden door Marlies doortastendheid, maar daar moest wel wat tegenover staan. Zij wilde uitleg, en wel nu! Dat Marlies ‘niet-Marlie-zijn’ alleen door het mooie weer kwam, geloofde Hannah niet. Niemand zou dat geloven, niemand zou zo gek zijn om dat wel te doen. En besides, zij kende Marlie door en door! Hier was sowieso meer aan de hand. Marlie, echter, liet niets los: ze giechelde alleen maar. Oké, nu is het genoeg. Kordaat dirigeerde Hannah haar vriendin naar het eerste bankje dat ze zag. “Marlie, wat is er aan de hand? En niet zeggen dat er niets is,” voegde Hannah er snel aan toe, “want ik ken jou. Hier is zeker weten meer gaande dan wat je me vertelt!” Twijfelachtig keek ze Marlie aan. Er was iets…anders, aan haar vriendin. Ze kon er alleen de vinger niet op leggen en dat was extreem frustrerend. “Je hebt me überhaupt niets verteld, trouwens. Vertel op, voordat ik je ertoe dwing!” Kietelen kon heel lucratief zijn… Ze keek naar Marlie, wiens grijns er bijna voor zorgde dat haar gezicht doormidden brak. Ze zou toch niet… “Han, volgens mij heb ik…” Oh nee, laat het niet waar zijn… “…een vriendje!” In een reflex kneep Hannah haar ogen dicht, om zo het beeld van Marlie en Daniel uit haar hoofd te bannen. Daarna grijnsde ze breed en sloeg ze haar armen om haar vriendin heen. “Oh Marlie, wat tof! Wie is de gelukkige?” Marlie boog zich voorover en fluisterde een naam in Hannah’s oor.

“NEEEEEE!” Abrupt liet Hannah haar vriendin los, volledig in shock. Plots was het idee van Marlie en Daniel een stuk aanlokkelijker… “Wat…Hoe…Nate Norose?” Ho wacht. Stop. Marlie en Nate? Nate en Marlie? Náte en Márlie? Waar kwam dat vandaan? Hoe was dat gebeurd? En vooral, HOE HAD ZIJ DIT NIET ZIEN AANKOMEN? “Wauw, Marlie, hoe dat zo? En waarom,” om haar woorden kracht bij te zetten, prikte Hannah in Marlies buik, “heb je me dit nooit verteld?” Hannah beet op haar lip, terwijl ze naar de glunderende Marlie keek. Oké, zij had het niet zo op de Norose-broertjes, maar Marlie straalde. En dat had ze een lange tijd niet meer gedaan. “Ik had altijd gedacht dat jij en Daniel…” Hannah moest moeite doen om niet te lachen, want nu ze het zo uitsprak klonk het enigszins belachelijk. “Nee, Mar, vergeet wat ik net heb gezegd, dat heb je niet gehoord. Wat fijn voor je! Ik ben blij voor je, echt.” Ze gaf haar vriendin opnieuw een knuffel, terwijl Marlie bleef stralen. “Daniel is praktisch familie, Han, dat weet jij toch ook? En Nate is iemand die je moet leren kennen, eigenlijk is hij heel lief.” Ja dat bleek, als hij zo’n lieverd als Marlie aan de haak had weten te slaan. Ze gingen het meemaken…

Op weg naar het centrum van de stad, luisterde Hannah maar met een half oor naar Marlies geklets. Ze kende Nate en zijn broer vaag. Allebei waren ze regelmatige bezoekers van het trainingscentrum, net als zij, maar meer dan een ‘hoi’ was er nooit vanaf gekomen. Stiekem vond ze het maar een stel uitslovers, en Hannah wist dat zij haar op hun beurt vast ook een vervelend kind vonden. Hoe konden ze iets anders denken? Stiekem benijdde Hannah die twee – allebei de Norose-broertjes leefden nog. Ze hadden elkaar. Zijzelf, daarentegen… Zij had geen ‘wederhelft’ meer. Meredith was dood, al drie jaar, en de enige die een beetje in de buurt kwam van Meredith, was Marlie. Het klopte wat Marlie zei, ze waren praktisch familie. Zij, Daniel, Marlie, door wat ze hadden meegemaakt waren ze een driemansblok naar de buitenwereld toe. En nu was daar ineens Nate, iemand die zomaar Hannah’s veilige wereldje binnen walste en haar beste vriendin van haar afpakte! Iemand die nog wél een volledige tweeling was, ook. Nate had alles wat zij niet had en dat kon ze niet uitstaan – en tegelijkertijd had ze een hekel aan zichzelf omdat ze zich zo voelde. Meredith had ook alles gehad wat zij niet had, en daardoor was Hannah als enige lafaard niet dood of beschadigd. Misschien moest ze al haar gevoelens maar gewoon uitzetten, want daar kwam toch nooit iets goeds van.

“Psst, Han!” Hannah voelde een por in haar zij, die haar uit haar mijmeringen haalde. “Daar staan ze – Nate en zijn broertje! Die twee in het rood en in het blauw,” zei Marlie, terwijl ze twee jongens aanwees die een paar meter verderop liepen. Automatisch versnelde Marlie haar pas, voorspelbaar, Mar, waardoor Hannah er achteraan moest. Open mind, Han, zei ze tegen zichzelf. Als Nate in staat was om Marlie gelukkig te maken, dan moest zij hem in ieder geval een kans geven. Anders was ze wel een heel waardeloze beste vriendin, toch? “Nate!” Met een grijns keek Hannah naar Marlie, die haar pas nog meer versnelde en zowat op Nate en zijn broer af huppelde. Hannah sjokte er wat meer achteraan – enthousiasme veinzen was moeilijker dan gedacht. Marlie, die inmiddels klaar was met Nate pletten, wenkte Hannah dichterbij. “Dit is Hannah,” stelde ze Hannah voor, “mijn beste vriendin. Hannie, dit zijn Nate en zijn broer Neo!” Hannah glimlachte voorzichtig en zwaaide even. Daarna pakte ze de punten van haar vest en sloeg haar armen om haar buik. Zelfbescherming. Het is alleen maar zelfbescherming. Ze zag de jongens kijken, ze voelde Marlies verwachtingsvolle blik, en ze wist gewoon dat het fout zat.

Zie je wel, Hannah? Zij zien het ook. Hoeveel bewijs wil je hebben?

TL;DR:
- Blabla qualitiy time Hannah & Marlie
- w00000t Nate!
- Awkwardness want Hannah is sociaal onhandig

Off; GM-toestemming Neo (en Nate!)

Hij stond nog altijd versteld van de manier waarop zijn broer zich gedroeg, dat meisje moest een gevoelige snaar bij hem geraakt hebben en was zeker niet zo’n type waarmee hij normaal naar huis kwam. Verdere informatie was duidelijk niet los te krijgen bij hem, hij moest dus maar wachten en hopen dat hij het meisje dat zijn broer ‘anders’ laat doen zo snel mogelijk ging tegenkomen. Want die nieuwsgierigheid, wel die kriebelde door zijn lichaam heen en kroop meteen terug naar euhm… de kriebelachtigtste plaats in zijn lijf.

’Misschien moeten we als we thuis komen, nog wat messen werpen Nate?’ zei Neo om het gesprek toch wat gaande te houden. Hij kreeg zijn broer maar niet uit de ‘ik denk heel de tijd na en spreek niet tegen mijn broer’-Modus. Ofja hij kreeg hem er niet uit, maar nadat ze de hoek omgedraaid waren, was er iets anders die dat wel deed. Dat denkend gezicht maakte meteen plaats voor een brede glimlach, waardoor Neo zo snel hij kon zich weer omdraaide en keek waar zijn broer zo blij van werd. ‘Marlie Fields???????’ dacht Neo bij zichzelf, nee dat kan niet waar zijn? Van alle meisjes in het district, was zij wel één van de laatste waarvan hij dacht dat zijn broer ooit mee ging aanpappen. Die twee passen toch niet samen? Zij was zoveel… ‘anders’ dan hem. Hij ging vaak in overdrive, zij was een braaf, rustig meisje naar zijn indruk.

Hij kende Marlie natuurlijk al van op school maar het is niet dat hij daar al grote gesprekken mee gehad heeft. Toen ze gedaan had met Nate dood te knuffelen, gaf ze hem een korte glimlach en kwam ook Hannah bij de drie staan. Hannah kende hij vanuit het trainingscenter maar meer dan een simpele goeiendag  was er tussen hen nog niet gewisseld. Hij had het gevoel dat ze vaak met een neerbuigende blik naar hem en zijn broer keek, alhoewel hij haar nooit iets verkeerd gedaan had, ofja toch niet dat hij wist. Iedereen werd kort aan elkaar voorgesteld en Neo kreeg enkel een klein lachje op zijn gezicht omdat hij de situatie nog altijd ‘raar’ vond. Marlie en Neo waren niet meer van elkaar af te slaan. Twee verliefde pubers samen, en het was duidelijk nog een prille liefde. Dat moment was wel wat ‘awkward’ voor hem en hij zag dat Hannah hetzelfde moest voelen, aflezend van haar lichaamshouding. Ze stonden erbij en keken er naar. Wat moesten ze anders doen? Wel, misschien kon hij iets zeggen tegen haar? Daarbij kon hij misschien te weten komen waarom ze hem niet moest hebben?

’Euhm… Hannah? Heb je zin om even op dat bankje te gaan zitten, tot de twee verliefde pubers klaar zijn?’ zei Neo terwijl er een glimlach op zijn gezicht kwam. Na een toestemmend teken, wandelden de twee naar het bankje en plofte Neo neer. Het was misschien niet hetzelfde gevoel als het geplof in zijn zetel, maar hij was toch blij dat hij eindelijk kon neerzitten. Even viel een stilte tussen de twee, niet dat die stilte ongemakkelijk aanvoelde aangezien hij nog altijd vol ongeloof naar beide aan het kijken was. ’Ik vind het raar, maar ze zien er best gelukkig uit samen…’ waren de woorden die uit zijn mond ontsnapten terwijl hij Hannah even aankeek en daarna zijn hoofd weer draaide richting de plakkende pubers.



OOC: Godmode toestemming van Hannah