Je zou kunnen zeggen dat de arena voor de Derde Hongerspelen iets agressiever was dan de vorige twee arenas. Althans, aan de gezichtsuitdrukkingen van de meeste tributen te zien, was dat hoe de woestijn werd ervaren. Tyrell vond zelf dat hij zich dit keer heel netjes in had gehouden met alle trucjes die hij in de arena had kunnen verstoppen, maar ja, uiteindelijk was de grootste vijand het gebrek aan water – en in tegenstelling tot Tyrell wisten de tributen niet waar ze dat water konden vinden.  

Het gebrek aan water gaf de inwoners van het Capitool een grotere invloed. Ze konden levens redden door een kleine sponsoring. Tyrell hoopte dat de bewoners die kans om te participeren in de Spelen volledig zouden uitbuiten en ervan zouden genieten. Natuurlijk waren er vorige jaren ook al sponsoringen geweest, maar de meeste daarvan waren niet zo invloedrijk als de vele flesjes water die dit jaar gesponsord zouden moeten worden.

Het was apart te bedenken dat het niet veel had gescheeld of de tributen hadden in een wereld van ijs gestaan. Dat was immers het oorspronkelijke idee, een schip dat in het ijs vast was komen te zitten en dat het decor zou vormen voor een bloedige strijd. Echter was ergens in het brainstormproces het ijs gesmolten voor een zinderend hete zon. Het was maar de vraag in welke omgeving de tributen het liefst hadden vertoefd tijdens hun laatste dagen.

Aan het begin van de Spelen was Tyrell net zo gespannen als ieder ander. Misschien zelfs nog wel iets meer. Niet omdat het hem iets kon schelen wie er zou winnen (al wist hij wel wie hij in ieder geval níet wilde zien winnen), maar omdat het hem wel iets kon schelen dat deze arena nog beter ontvangen moest worden dan de vorige twee. Of op zijn minst even goed. Ook twijfelde hij eraan of de arena dit jaar misschien té zwaar was. Zou iedereen sterven aan water en voedseltekort? Er moest natuurlijk wel bloed vloeien, anders werden het saaie dagen.

3... 2... 1...

Daar gingen de tributen. Sommigen haastten zich naar de touwladders die de enige min of meer veilige weg van het schip boden, terwijl anderen eerst op de attributen af gingen. Er werden bondschappen gesloten, er werd wat geduwd en – thank god – er werd gevochten. Het begon bij de oryxhoorn en eindigde met een dode Hunter.
Tyrell zuchtte en nam een slok champagne (iedereen in de controlekamer van het spelmakerskantoor had een glas champagne gekregen om te proosten op het begin van de Spelen en straks zouden ze waarschijnlijk een tweede glas in hun hand geduwd krijgen om te drinken op de eerste dode). Het was opvallend dat Hunter de eerste dode was, zeker omdat vorig jaar een vergelijkbare tribuut (Wells) ook al snel was gestorven. Hunter had een hoog cijfer gekregen bij de privésessies. Het sloeg nergens op dat hij nu al dood was, samen met Seeger had hij een dodelijk perfect bondgenootschap kunnen vormen. Tyrell had liever gezien dat Hunter Jones de nek om had gedraaid – dat was namelijk een van de tributen die wat hem betreft niet mochten winnen. Dan zelfs nog liever Lovell als winnaar, ook al zou dat betekenen dat de hele Spelen belachelijk gemaakt zouden worden.

Toch moest hij lachen toen even later Lovell van het schip af donderde en niet meer overeind kwam. Het was misschien wel de meest trieste dood die je in deze arena kon overkomen. Zelfs Algera, het zwakke meisje uit District 6, hield het nog langer vol. Zij had er dan ook goed aan gedaan om een bondgenootschap te sluiten met Darmak uit 5 en als tweetal naar de ruïnes te vertrekken. Niet naar de oase, zoals zoveel andere tributen deden. Onder deze onfortuinlijke figuren was Wheelock, de zoon van de burgemeester uit District 11. Puur het feit dat zijn moeder burgemeester was, vergrootte zijn kansen enorm. Zijn privé-sessie was niet erg indrukwekkend geweest, maar als hij zijn charme in de strijd zou gooien, zou hij ongetwijfeld heel wat sponsoringen weten te krijgen. Hij hoefde vast niet bang te zijn om om te komen van de dorst.

Maar het waren natuurlijk Prine, Wallace en de tributen van 4 die de hoofdprijs hadden. Zij waren naar het ruim van het schip gegaan en hadden daar misschien wel de grootste watervoorraad in heel de arena gevonden. Zou dat hen automatisch al winnaars maken? Wallace natuurlijk niet, die was alleen maar het aanhangsel dat als eerste overboord gegooid zou worden, maar de andere drie waren sterk en slim... Zou een lone wolf als Russo daar misschien toch tegenop kunnen? Of zouden Fischer en Fowler, die bovenin de hoofdmast hun stekje hadden gevonden, slim gebruik kunnen maken van hun positie?

Terwijl de dag vorderde en in de spelmakers hoofdkwartier de champagne rijkelijk vloeide, kregen sommige tributen het duidelijk moeilijk met de hitte en uitdroging, wat aan het einde van de dag resulteerde in nog twee doden. Alle anderen hadden het geluk op een of andere manier water te ontvangen. Van alle tributen leek Borecki het beste met de barre omstandigheden te kunnen omgaan, maar dat was voor de spelmakers geen verrassing. Ze hadden tijdens de trainingen zijn inventiviteit al kunnen zien en dat hij in de eerste nacht een woestijnrat had weten te vangen en volledig had verorberd, verzekerde dat hij nog wel even vooruit kon, ook al was de hoeveelheid vocht die hij daarmee binnen had gekregen miniem.

Dag 2 begon voor Tyrell met een bakje borrelnootjes en de vraag of hij nu een beetje slaap zou pakken of over vierentwintig uur, maar er was teveel beweging onder de tributen om te gaan slapen. De tributen zouden ook wijs genoeg zijn om het hete middaguur als slaapmoment te gebruiken en de koelere nacht voor meer inspannende activiteiten, zoals het vinden van een volgend slachtoffer...

Het was de vierde dag van de Spelen en terwijl in de arena twee bondgenootschappen elkaar ontmoetten onder het toeziend oog van de sfinx, kwam collega spelmaker Vespasianus Throne naast Tyrell zitten. Ze bevonden zich, zoals het overgrote deel van de uren tijdens de Spelen, in de controlekamer, waar geen sprankje daglicht binnen viel, maar wel tientallen beeldschermen dag en nacht de kamer verlichtten.

'Het zou verstandig zijn als die kinderen op de vuist gaan,' zei Tyrell tegen Throne, zonder zijn blik van het grootste van de tientallen schermen af te wenden. 'Dat is minder dodelijk dan als ze hun bondgenootschappen samenvoegen.' De dreiging in zijn stem moest duidelijk maken dat hij daarmee bedoelde dat er van hogerhand ingegrepen zou worden als er geen bloed vloeide bij het achttal tributen.

'Volgens mij is het sowieso tijd om wat actie in de Spelen te gooien,' merkte Throne op. 'Er zijn nog lang niet zoveel doden gevallen als bij de vorige Spelen rond deze tijd. Misschien moeten we...'
'Je weet zelf hoeveel tijd en moeite het kost om zoiets goed voor te bereiden,’ onderbrak Tyrell hem. ‘Haast kan alles verpesten. Pas op dag 5 komt de grote ingreep. Dat hebben we afgesproken en daar blijft het bij.’ Hij zei het met klem, maar voegde eraan toe: 'Als het dan nog nodig is natuurlijk.' Want er kon vandaag nog van alles gebeuren. Een of twee doden was genoeg om het publiek weer even geboeid te houden en om weer een piek in de gokkerswereld te veroorzaken.

'Vooral het schip is rustig,' zei Throne, alsof hij niet begreep dat Tyrell niet op een gesprek zat te wachten. 'Terwijl daar toch twee bondgenootschappen en een lone wolf bij elkaar zitten. Daar moet toch wel iets gebeuren? Aanhangers van NAHN en CAGE klagen dat de groepen op het schip het te makkelijk hebben.'
'Nahn? Cage?' Tyrell wendde zijn blik af van het scherm en keek Throne verwonderd aan.
'De bondgenootschappen bij de sfinx. En dat terwijl Team KSVM juist weer vindt dat NAHN een verschrikkelijk bondgenootschap is dat overrated is. Er gaan nog net geen mensen van Team KSVM en Team NAHN op de vuist.'
'Team KSVM? Team NAHN?' Tyrell kon zijn ongeloof en de minachting niet verbergen. 'Bij wat voor mensen laat jij je informeren over wat er speelt? Tienermeisjes? Heeft elk bondgenootschap in de Spelen zijn eigen team van fans?'
Throne kleurde lichtelijk rood. 'Nou ja, het is gewoon makkelijk om ze zo te noemen,' sputterde hij. 'Hoe dan ook, heel veel kijkers hebben specifiek een kant gekozen en gunnen de andere bondgenootschappen niets. Ze zijn ontevreden dat het andere bondgenootschap zoveel geluk heeft en ergeren zich daaraan. Daarom moet er wat gebeuren zodat al die bondgenootschappen afbrokkelen.'
'Klinkt hypocriet,' merkte Tyrell op, terwijl zijn blik weer naar het scherm dwaalde. 'Je zou ook kunnen stellen dat elke tribuut die op dit moment nog ademhaalt en niet van de dorst is omgekomen geluk heeft en dat de vele inspiratieloze sponsoringen van de kijkers er juist de oorzaak van zijn dat de tributen niet hoeven te vechten voor hun leven. Als ze wat meer actie willen zien, kunnen ze ook zelf overwegen een wapen te sponsoren, dat is veel effectiever dan de flesjes water die iedereen nu krijgt.'

Even keken ze beiden geboeid naar het scherm, maar toen vroeg Tyrell met oprechte nieuwsgierigheid, maar ook een tikkeltje spottend: ‘En bij welk team hoor jij, Throne? Team GE misschien?’
‘Hè? Ik ben een spelmaker, ik ben onpartijdig!’ zei Throne meteen.
‘Dus? Ik ben de hoofdspelmaker, maar ik kan ook wel namen noemen van tributen die ik liever niet zie winnen. Dat betekent niet meteen dat ik me daardoor laat beïnvloeden,’ was de semi-arrogante reactie van Tyrell. Terugdenkend aan het Mocca-joch was het misschien ook niet de meest eerlijke reactie.
‘Je doelt op Norah Jones,’ zei Throne. ‘Nee, die wil ik ook niet zien winnen. Als je het dan per se wil weten, ik geef Valeria een grote kans. Weet je dat er mensen van Team KSVM zijn die hopen dat er nog iets gebeurt tussen Valeria en Solar?’
‘Nee, dat wist ik niet en als je daarmee niet bedoelt dat ze hopen dat Valeria haar speer door het hart van Solar ramt (of vice versa) dan kan het me ook niet zo heel veel schelen. Ik vind Russo momenteel een veel boeiender pion. Ze is de enige zonder bondgenoten. Het zou interessant zijn als zij alsnog zou winnen.’

Op dat moment kwamen er weer sponsoringen naar beneden bij de sfinx. IJsjes. Als hij Throne mocht geloven, betekende dat dat Team KSVM nu weer luidkeels liep te klagen. Maar goed, ijsjes waren nog altijd origineler dan flesjes water.

- Dag 7 -

Nee, hij was niet aan het nagelbijten. Hij was gewoon... eh... zijn nagels aan het bijknippen met zijn tanden. Maar het was dan ook gewoon zo... zo... tenenkrommend. Er waren nog maar drie tributen in leven, en zoals het er nu naar uitzag had Jones de beste positie. Zowel Seeger als Gbadamosi was sterker dan Jones, maar die waren met elkaar in een gevecht verwikkeld en het was duidelijk dat maar één van hen het zou overleven en de ander zwaargewond het laatste gevecht aan zou moeten gaan. Jones hoefde alleen nog maar met haar boog toe te slaan vanaf een veilige afstand.

En hij wilde zo erg absoluut niet dat Jones zou winnen.

Ondertussen brak de speer, die Seeger van de grond had willen pakken, onder de voet van Gbadamosi, maar dat liet Seeger natuurlijk niet op zich zitten. De beelden die door heel Panem werden uitgezonden, switchten tussen het bloedstollende gevecht van Seeger en Gbadamosi, en de plotseling naderende Jones.

Tyrell keek gespannen toe, terwijl verschillende scenario’s zich in zijn gedachten vormden met oog op deze nieuwste ontwikkeling. Stel nou dat Seeger bewusteloos neer zou vallen en Gbadamosi haar aandacht naar Jones zou verplaatsen. Gbadamosi kon dan misschien nog net Jones afmaken, alvorens zelf ook te sterven en dan zou Seeger als winnaar overblijven. Maar Seeger was ook geen gunstige winnaar. Hij had gehoord dat hij niet de makkelijkste districtbewoner was geweest en als hij hier zou winnen, zou hij misschien alleen nog maar meer praatjes krijgen. Uit deze drie zou Gbadamosi de meest gunstige winnaar zijn, zelfs al zou die zich met diens verworven roem en geld misschien laten ombouwen tot jongen en zo een mannelijke winnaar worden uit de vrouwelijke categorie. Liever zo’n verwarrende situatie, dan een onruststoker met een overwinnaarskroon.

Op dat moment schoot Jones haar eerste pijl op het tweetal af en raakte Gbadamosi in diens schouder. Gbadamosi zette haar voorwaardse beweging echter meteen om in een aanval tegen Seeger... en overwon. Seeger stortte in.
Tyrell beet weer een stukje nagel af en probeerde voor zichzelf helder te krijgen of hij er nog iets aan kon doen dat Jones nog kans maakte om te winnen. Gbadamosi moest winnen. Het moest. Dit was zijn spel. Zijn arena. Zijn wil moest wet zijn. Maar ja, het was een spel en valsspelen door specifiek Jones uit te schakelen zat niet in zijn systeem.

Of wel?

De neiging was groot. Hij was al ideeën aan het bedenken. Een plotselinge bliksemschicht zou effectief zijn, maar niet erg haalbaal in de korte tijd die nog restte. Er cirkelden hovercrafts rond boven de arena om lichamen op te takelen en in te grijpen wanneer er problemen waren, maar hij vroeg zich af in hoeverre dit een “probleem” was. Hij vond het een probleem, maar hij vermoedde dat Cecilia daar anders over dacht. Zij zou nooit toestaan dat hij zich zou uitspreken tegen een tribuut door die tribuut te laten neerschieten. De kans dat District 11 in opstand zou komen tegen zo’n ingreep was gewoon te groot.
Kon hij niet iets subtieler ingrijpen? Hoe dan? Een zware zandzak als zogenaamde “sponsoring” per ongeluk op Jones terecht laten komen?

Een tweede pijl werd naar Gbadamosi geschoten, maar gelukkig was het geen dodelijk schot. De pijlen van Jones waren nu op. Misschien loste het probleem zich vanzelf op... Nu de twee elkaar op korte afstand moesten aanvallen was het niet ondenkbaar dat Gbadamosi als winnaar uit de strijd zou komen. Misschien zou het allemaal goedkomen. Misschien...