[Dag 4] Fall down - get up.

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

De verjaardagsbollen waren een vreemde verrassing geweest, fel snoepgoed voor iedereen die het verjaardagsliedje zong. Maar Norah had later op de middag gek genoeg helemaal geen trek gehad. Natuurlijk hadden ze al eerder wat brood gegeten, maar propvol zat ze zeker niet. En toch kon ze zichzelf er niet toe brengen de lolly te proeven. Norah schoof het maar af op wantrouwen, de giftige kleurtjes waren totaal niet natuurlijk. Hoewel Jocelyn nergens last van leek te hebben en de lolly erg aan kon bevelen. Het bange meisje keek af en toe verlangend naar de collectie waterflesjes die haar semi-bondgenoten over de afgelopen dagen verzameld hadden. Norah merkte daar echter vrij weinig van. Ze lag slaperig tegen Nirwads stevige borstkas aan, liet hem met haar lange haren spelen en genoot van zijn aandacht. Toen het tweetal er vrij zeker van was dat Ayrton en Hannah niet opletten drukten ze voor een kort moment hun lippen zachtjes tegen elkaar. Een vonk vloog over, nog heftiger dan tevoren. Even voelde het alsof ze kon zweven. Het overweldigend intense gevoel van vlinders in haar buik maakte helaas al veel te gauw plaats voor minder prettige gevoelens. Misselijkheid schoot door haar heen en ze draaide zich snel weg van de jongen. Met trillende benen stond ze op, legde haar hand tegen het gladde oppervlak van de Sfinx. Haar huid leek zachtjes te gloeien als een houtkachel. Haar bondgenoten keken haar bezorgd aan, maar Norah vond de kracht om hen resoluut gerust te stellen. Ze hadden al genoeg aan hun hoofd, ze wilde geen problemen geven. Ook omdat ze ergens ver weg in haar verdwaasde gedachten besefte dat zwakte tonen het bondgenootschap zou kunnen breken. Het was een enge, onaangename gedachte. Ze dronk wat water, stroopte haar mouwen op en sloeg haar omslagdoek nog eens wat beter om haar hoofd om de hitte daar buiten te houden. Angstvallig bleef ze in de schaduw. Maar terwijl het einde van de dag naderde voelde ze zich helemaal niet veel beter. Integendeel. Haar bovenbenen voelden aan alsof ze een hele dag aan het werk was geweest, als gekookte spaghetti zo slap.

Ze wilde het liefste wegzakken in een diepe slaap, maar Nirwad checkte om de tien minuten hoe het met haar ging, tot Norah uiteindelijk met schorre fluisterstem toegaf dat ze zich belabberd voelde. Hannah bemoeide zich er nauwelijks mee, wat gek was gezien de bazige inborst van het meisje. Zo werd het vermoeden van Nirwad bevestigd, de beide meisjes hadden last van hitteslag, zoals Nirwad dat beschreef. Het was een bekend fenomeen in district acht, waar werkers soms uren achter elkaar in kleine metalen ruimtes vol hete machines stonden. Ze moesten afkoelen en hun water en zout voorraden langzaam weer aanvullen, zo concludeerde dokter Nirwad. Dat was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Ayrton bromde wat, maar leek zich erbij neer te leggen dat dit nog wel even ging duren. Geen actie vanavond. De nacht viel snel, gelukkig voor de overhitte dames. De gespierde jongen hield met spiedende ogen en puntige wapens de wacht. Voelde hij zich dan toch een beetje verantwoordelijk voor de groep, vroeg Norah zich af, met zijn stoere harde buitenkant en af en toe een glimp van gevoelens. Hij was een brombeer met een honingzoet hart. Norah giechelde zachtjes. "Wat," vroeg Ayrton haar botweg. "Niets, niets, meneer bewaakbeer." Hoe Ayrton op haar incoherente gebabbel reageerde kon het meisje niet volgen, door een steek van hoofdpijn. Ze sloot vlug haar ogen, vertrouwend op haar twee vrienden.

Een uurtje later werd ze zachtjes wakker geschud en overeind geholpen. Nirwad liet haar een half flesje water drinken en aaide over haar blote armen. Norah rilde bij zijn tedere aanraking, maar voelde zich wel een tikkeltje beter door zijn zorgzame aandacht en de koelere lucht. Ook Hannah knapte weer wat op, maar de twee bleven wijselijk nog rustig liggen. "Mag ik.. Alsjeblieft.." klonk opeens een klaagzang. Het was werkelijk een spookachtig geluid, niemand had er meer bij stil gestaan dat Jocelyn zich een paar uur geleden op enkele meters afstand van de rest neer had laten vallen om uit te rusten. "Norah, alsjeblieft, mag ik mijn flesje.." Norah wilde overeind krabbelen om de situatie te bekijken, maar Nirwad hield haar met een resolute beweging tegen. "Nee, liggen blijven." Hij klonk streng en serieus, maar niet gemeen. Gehoorzaam ontspande Norah haar stijve lichaam weer, wat in alle eerlijkheid ook een stuk fijner voelde. Zodra Nirwad ervan overtuigd was dat Norah bleef liggen liep hij naar Ayrton toe. De twee overlegden, bereikten een overeenstemming. Of ze haar nou hadden willen helpen of niet zou Norah nooit te weten komen.

De klagerige smekende geluiden van Jocelyn waren ondertussen namelijk gedempt tot een houterige ademhaling. Een onbehagelijk gevoel besloop Norah. "Jocelyn?" Aan haar stem was duidelijk te horen dat ze het ergste vreesde. Haar doemscenario werd bevestigd door een kanonsschot. Jocelyns ogen werden gesloten en er viel een geschokte stilte over de groep. Ze hadden iemand horen doodgaan. Jocelyn was gestorven. En als het zo door ging zouden zij de volgenden zijn. Het was geen prettige gedachte zo dicht bij een lijk te zijn, maar verplaatsen was ook geen optie. Norah voelde haar ooghoeken branden, maar haar lichaam weigerde ook maar een druppeltje vocht op te geven.

De minuten kropen voorbij tot uiteindelijk de statige tonen van het volkslied de lucht vulden. Het gezicht van Jocelyn werd geprojecteerd, net als Christy's foto. Er zat een groot verschil tussen de nette, gestileerde portretten en de harde werkelijkheid van Jocelyn's uitgedroogde lichaam. Ze hoorde haar bondgenoten discussiëren over het totale gebrek aan andere doden. Nirwad vroeg zich af waarom het zo rustig was in de Arena, Hannah snapte niet waar al die tributen zich verborgen hielden. Hoe veel waren er nog over? Norah merkte dat ze bijna de tel kwijt was geraakt, maar toen ze de namen terug hoorde realiseerde ze zich iets. Zij waren met z'n vieren verantwoordelijk voor de helft van de doden. Ze had gefaald. Ze speelde mee in het spelletje van het Capitool.

Gelukkig brachten de bekende emotieloze stemmen van de Sfinx afleiding. De groep was ditmaal een stuk voorzichtiger, niet van plan weer een fout antwoord te schreeuwen voordat ze goed na hadden gedacht. Norah vroeg of iemand het raadsel kon herhalen en merkte dat het haar bekend voor kwam. ''Je kan het nooit bereiken, maar het is telkens dichtbij. Ik herken dit raadsel,'' mompelde ze zachtjes. Ze trok aan Nirwad's schouder en fluisterde hem toe wat zij dacht dat het antwoord moest zijn. De groep overlegde nog even en kwam met een aantal mogelijke antwoorden. Nu was het nog zaak de juiste te kiezen. Dat gepuzzel liet ze maar aan de rest over.
Nieuwsgierig keek ze toe toen Nirwad opstond en zich naar de Sfinx toe draaide. Zijn lange lichaam was gehuld in maanlicht terwijl hij zijn mond opende om een antwoord te roepen. Ayrton en Hannah hielden de omgeving goed in de gaten, klaar voor verrassingen of sponsoringen van de Sfinx. Spannend!
Nirwad sprak zenuwachtig, maar hoorbaar, een antwoord uit: "You'll never reach tomorrow, because you start over at the end of day!"

TL;DR:
- Dag drie: Norah begint zich vreemd te voelen, maar probeert het te negeren. Lusteloosheid, misselijkheid, lichte koorts en hoofspijn en geen zin om te eten. Also cuteness en een eerste kus<3.
- Ook Hannah blijkt zich slecht te voelen, de groep blijft bij de sfinx terwijl Ayrton en dr. Nirwad de wacht houden & voor de meiden zorgen.
- Jocelyn is een beetje vergeten en smeekt om wat water. Ze antwoordt even later niet meer, blijkt gestorven te zijn, rip.
-Dag vier: middernacht, slechts twee doden, Hannah snapt niet waar al die nog levende mensen zijn..
- Ze horen het raadsel, al moet het herhaald worden voor norah het helemaal snapt. Dan herkent ze het uit haar jeugd en noemt een antwoord.
- Na een haastig/koortsig overleg met meerdere mogelijke antwoorden staat Nirwad op en draait zich naar de Sfinx. Hij opent zijn mond en antwoordt:"You'll never reach tomorrow, because you start over at the end of day!"

Edit: toch maar een antwoord toegevoegd na overleg met Ayrton, om het tempo hoog tr houden Smile

Nadat ze het antwoord hebben gegeven, komt er een pakketje naar beneden: het is een kartonnen doos met daarin, verpakt in piepschuim en met het instructieboekje er nog bij, een ventilator die werkt op zonne-energie.

Los daarvan komen er nog een hoop sponsoringen naar beneden voor de verschillende leden van de groep.
Voor Ayrton: Een halve liter bloedrode bloedsinaasappelsmaak sportdrank en een sigaret met 1 lucifer.
Voor Hannah: Twee ouderwetse pijlen van bamboehout met een scherpe punt van bot (dit ongeveer) en een halve liter felgroene meloensmaak sportdrank.
Voor Nirwad: Een halve liter felroze frambozensmaak sportdrank, een banaan en een klapmes.
Voor Norah: Een halve liter felblauwe bosbessen sportdrank, een plastic zakje met ijsblokjes, twee porties zout-en-druivensuiker poeder en een banaan.
En voor de hele groep een briefje met daarop: ''Camera draait.. Actie!''

PROFIELAantal berichten : 182 Registratiedatum : 07-11-14

Jocelyn had niets gemerkt van de lolly, en de rest van die middag had Ayrton ook nauwelijks iets van haar aanwezigheid gemerkt. Het was nu niet alsof het meisje ook maar de fut in zich had om iets te doen en niet alleen bij Jocelyn begon de hitte zijn tol te eisen. Nirwad verklaarde dat de dames een zonnesteek hadden opgelopen en ze moesten rusten.

Ayrton had er zijn buik vol van: van al dat wachten en niets doen. Hij wilde actie ondernemen nu het nog kon. Nu de zon hem nog niet levend geroosterd had. Maar ook besefte Ayrton zich wel degelijk dat het hun reinste zelfmoord was om de jacht te heropenen. Zeker nu ze zelf een gemakkelijke prooi waren en om die reden besloot Ayrton de wacht op zich te nemen toen de avond viel.

Hoewel Ayrton in de duisternis haast geen hand voor ogen zag, was er met zijn gehoor niets mis. De eerste beste idioot die hen zou proberen te besluipen, zou hij aan zijn spies rijgen. Hij had al bovendien drie doden op zijn naam staan en zou niet terugdeinzen om daar meer namen aan toe te voegen. Hij wilde hier zo snel mogelijk levend vandaan komen en een heilige was Ayrton immers nooit geweest.
Na een paar uur begonnen zijn ogen echter steeds meer dicht te vallen tot een zacht gegiechel hem plotseling weer wakker schudde. Instinctief greep Ayrton naar zijn hoorn, maar kwam al snel tot de conclusie dat het loos alarm was. Lichtelijk geïrriteerde wendde hij zich tot Norah, maar rolde slechts met zijn ogen na het horen van zijn nieuwe bijnaam.

Toch vervloekte Ayrton het meisje in stilte nadat haar opmerking hem in gedachten terug had gebracht naar district 6. Hij dacht aan Ridley. Hoe hij voor haar ‘bewaakbeer’ had gespeeld tijdens de donkere dagen, omdat zij zo stom was tegen dat gespuis in te gaan. Hoe hij nachten lang voor de deur had gewaakt voor het geval dat het ongedierte zou binnenvallen. Hij had voor haar gevochten, en misschien zelfs zijn leven gegeven. Maar of Ayrton hetzelfde voor zijn bondgenoten overhad was nog maar de vraag. Er kon nog steeds maar immers één winnaar zijn en dat was iets wat de anderen zich nauwelijks leken te beseffen toen Nirwad met de idiote vraag kwam of ze Jocelyn water moesten geven.
“Een klein slokje kan toch geen kwaad?”
“En jouw vriendinnetje kan elke slok gebruiken,” hielp Ayrton hem herinneren. “Dat kind gaat de morgen toch niet halen. Met of zonder slok.”
Toch leek de knul zich niet helemaal prettig te voelen bij het idee om Jocelyn aan haar lot over te laten. Nirwad beet op zijn lip terwijl hij een korte blik op Norah wierp. “Prima,” gaf de jongen uiteindelijk met een bittere ondertoon toe. “We doen het op jouw manier, meneer-de-kapitein.”

Het besluit was nog maar net genomen of het kanonschot had al voor Jocelyn geklonken. Het was slechts een bevestiging van hetgeen waar Ayrton al vanaf begin af aan van overtuigd was: ze hadden niets aan dat kind. Niet veel later verscheen een projectie van haar gezicht in de lucht, gevolgd door die van Christy, gevolgd door een pikzwarte hemel… Wacht, wat? Ayrton verwisselde verbaasde blikken met zijn bondgenoten uit. Waren dat alle slachtoffers van vandaag? Ayrton kon het niet geloven. Hij wilde het niet geloven. Het gebrek aan het aantal doden betekende namelijk dat hij nòg langer in die vervloekte zandbak moest blijven. Ayrton wist niet hoe lang hij het nog zou volhouden voordat hij compleet door zou draaien, want dat zand -en alle omstandigheden daaromheen- kwam hem momenteel echt zijn neus uit.

Toen vervolgens het volgende raadsel uit de lucht kwam vallen, liet Ayrton het brainstormen over aan Nirwad en Hannah. Het leek duidelijk te zijn dat de zon Hannah’s fanatisme niet had weggenomen, want die griet snauwde bijna elk voorstel van Nirwad af. Uiteindelijk keken de twee met hoopvolle ogen naar Ayrton, in de hoop dat hij de knoop kon doorhakken. Hannah wierp hem vervolgens een boze blik toe toen Ayrton instemde met Nirwad’s idee, maar erg kwalijk kon ze het hem niet nemen toen de pakketjes uit de lucht kwamen vallen.

De groep leek vooral bezig te zijn met het grote pakket, maar Ayrton had vooral oog voor zijn persoonlijke parachuutje. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl Ayrton het godsgeschenk tussen zijn tanden nam.
“En ik was al bang dat we niet entertainment genoeg waren.”

TL;DR:
- Ayrton is het stilzitten beu, maar legt zich erbij neer dat de dames moeten rusten
- Kijkt niet op van Jocelyn's dood
- Het gebrek aan het aantal doden maakt Ayrton nog humeuriger dan hij al is
- De sigaret maakt zijn dag weer goed

De groep heeft fans, want er komen weer sponsoringen naar beneden:

- Een rugtas met daarbij een briefje: "9 down, 14 to go."
- Twee flesjes water
- 4 stukken fruit
- Twee zonnebrillen met een briefje: "The show must go on! Beterschap."

PROFIELAantal berichten : 48 Registratiedatum : 12-10-14

Gehumeurd zoals Cosmo wel vaker was keek hij richting de lucht, nadat hij het volkslied van het Capitool hoorde. Tot zijn grote verbazing verschenen er maar twee doden aan de lucht. Dag vier was nu bijna begonnen en toch hadden vele tributen deze hitte weten te overleven, maar hoe. Lang om daar bij stil te staan had Cosmo geen zin in. Hij wreef met zijn handpalm over zijn voorhoofd en veegde paar druppels zweet weg, ergens was Cosmo verbaast dat hij überhaupt nog kon zweten en dat de hitte zijn zweet niet direct liet verdampen. om te zorgen dat hij kon blijven zweten, eigenlijk om gewoon nog vocht in zijn lichaam te houden, nam hij paar slokken van zijn kostbare water. Water.. tja, dat was opeens zijn kostbaarste bezit geworden. Wie had dat nou ooit verwacht, water als kostbaar bezit. Paar weken geleden was dat nog boeken geweest, een goed programma, of… nee, dat moest hij niet denken. Even dacht Cosmo aan de zon, waar die thuis zo graag bruin in bakte, maar hier had hij zon aan overvloed en wat vervloekte hij dat ding nu. Net zoals zijn lege maag, die maar bleef rommelen en het enige wat hij had om die honger te stillen was een belachelijke regenboog lolly, welke idioot had nou weer bedacht om hem, en de rest, maar dat terzijde, een regenboog lolly te sturen, die persoon was echt niet goed bij zijn hoofd geweest. Even bekeek hij de lolly die hij in zijn hand hield. Zou hij er aan gaan likken. Kon hij er überhaupt wel aan likken. Zijn tong voelde behoorlijk droog aan en daarom nam hij nog maar paar slokken van zijn water.

Een uur later, Cosmo wist het niet precies, hoorde hij weer geluid uit de richting van de sfinx komen. Aandachtig luisterde hij en de rest van zijn bondgenootschap aandachtig naar wat de sfinx te zeggen had. Weer een raadsel, dacht Cosmo toen de sfinx weer klaar was met praten. ‘misschien moeten we toch maar eens richting de sfinx gaan’ opperde Cosmo maar eens. ‘Ik weet het niet’ zei Gracie die tussen Eugine en Alder tegen de rotsen aangeleund zat en een hand op het voorhoofd van Eugine legde om te kijken hoe warm hij was. ‘Ik weet niet of Eugine al kan lopen’ Oh ja, Eugine, dacht Cosmo, die moest zo nodig een zonnesteek oplopen en lag nu weer suf te slapen. Al was het misschien maar goed dat hij zijn rust nam en gelukkig voor hem kwamen er sponseringen binnen zodat hij weer een beetje opgelapt kon worden, anders had hij de avond misschien wel niet eens gehaald. ‘Ik wil wel naar de sfinx toe’ zei opeens een versuft stemmetje van Eugine die opeens wel wakker bleek te zijn. ‘Maar je bent zwak’ zei Gracie bezorgd. ‘Ik voel me al een stuk beter’ protesteerde Eugine op het feit dat iemand hem zwak noemende, ook al was het zo niet bedoeld. ‘Laten we anders aan het einde van de nacht gaan, net voor zon opkomst. Dan kunnen we nu nog even uitrusten’ opperde Alder, terwijl hij een arm om Gracie legde. Even bekeek Cosmo de twee, Alder en Gracie waren wel wat closer geworden de afgelopen uren. Of hij dat nou leuk of erg moesten vinden wist hij niet. In ieder geval besloot de groep om met zonsopgang naar de sfinx te gaan.

Paar uurtjes verstreken en net voor zonsopgang probeerde Eugine op te staan, wat verassend genoeg nog goed ging ook. De sponsering die hij gekregen had, had duidelijk zijn werk gedaan en meneer was weer een beetje opgeknapt. Toen ook de rest van de groep opgedaan had en hun spullen bij elkaar had gepakt gingen ze stapvoet richting de sfinx. Alder bleef voor het geval dat het met Eugine minder ging goed bij hem in de buurt. De eerste stukken waren makkelijk te lopen, maar hoe dichter ze bij de sfinx kwamen merkte ze dat het lopen weer zwaarder ging door het losse zand. Cosmo had zin om weer uitgebreid te gaan klagen over het feit dat er nu weer zand in zijn schoenen zaten, maar hield zich toch maar in. Hij hoopte maar dat het reisje naar de sfinx beloond zou worden door iets. Misschien was er wel eten bij de sfinx, hij smachtte al dagen naar lekker eten. Hopelijk iets van soep of zo en langzaam begon het water hem al in de mond te lopen, want er moest tenslotte toch iets bij de sfinx zijn. Dat ding was niks voor niks al twee dagen lang belachelijke rijmpjes aan het uit te spreken. Ieder geval dat hoopte Cosmo maar.

Een half uurtje later kwamen ze eindelijk bij de sfinx aan en tot hun verbazing waren ze niet alleen. Cosmo keek recht naar vier andere tributen die ook bij de sfinx bleken te zitten ‘Zijn we nog op tijd voor het verjaardagfeestje?’ zei Cosmo met een sarcastische toon terwijl hij met zijn lolly zwaaide.
TL;DR:
- Cosmo heeft honger en vind de lolly een belachelijke sponsering
- CAGE besluit om naar de sfinx te gaan.
- Eugine is voldoende hersteld en kan mee gaan.
- CAGE komt bij de sfinx aan en zien andere tributen.

OOC; God mode toestemming van Gracie en Eugine

Intussen zijn er ook voor Cosmo en Alder sponsoringen gearriveerd:

Voor Cosmo: Twee zakjes met een kleine portie druivensuiker en zout (dus twee porties totaal). Een briefje: ''Kiezen of delen?''
Voor Alder: 300 ml troebele witte sportdrank met duriansmaak. Een briefje: ''Kiezen of delen?''

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

Het antwoord leek goed te zijn, want er kwam een groot pakket naar beneden. Dat was nog eens iets anders dan die stomme papieren vogel die in haar zak gekreukeld werd. Er werden een paar highfives en een zachte zoen uitgedeeld, waarna de doos voorzichtig geopend werd. De ventilator zag er in het bijna-donker een beetje spookachtig uit, maar het zorgde toch wel voor wat vreugde. De gebruiksaanwijzing was in dit gebrekkige licht niet te lezen, maar toen Hannah een knopje indrukte bromde de ventilator tevreden en begon te draaien. Een frisse wind aaide hun gezichten. Het vormde een welkome afleiding van de constante stilhangende warmte. Die pret was van echter korte duur, want de laatste stroom werd gauw opgebruikt voordat de ventilator weer stilviel.

Zonder dat ze daarvoor nog dramatische gevechten aan hoefden te gaan of raadsel op moesten lossen kwam er even later nog een pakket naar beneden. Het leek wel kerstmis. Hun nieuwsgierigheid werd op de nieuwe pakketten gestort. Een flinke fles met gezoet drinken werd dankbaar open gedraaid en algauw waren Hannah, Nirwad en Norah dolblij slokjes fruitige drank aan het uitwisselen. Norah merkte dat dit de dorst echt geweldig goed leste en ze kreeg er gelijk een stuk meer energie van. Het bezorgde haar wel heimwee naar de boomgaarden van thuis. De ijsblokjes had ze nog niet eens gezien, tot Nirwad die onverwacht in haar hals drukte. Norah onderdrukte een geschrokken kreet, wat algauw over ging in gelach. "Straks bevries ik nog," klaagde ze met een bibberend stemmetje, waarop Nirwad verklaarde dat hij haar dan wel weer op zou warmen. De lange jongen was overduidelijk in zijn nopjes dat hij een wapen had gekregen om Norah mee te kunnen beschermen. Hannah liet de twee maar even alleen in hun geflirt (een wijze keuze, waarvan dankbaar gebruik werd gemaakt trouwens) en zocht Ayrton op. Die stond zich te verheugen op zijn sponsoring. "Een sigaret?" vroeg Hannah hem verbaasd. Ayrton bevestigde dat en zwaaide verlekkerd de sigaret en lucifer voor Hannahs gezicht langs.
Die griste de sponsoring zonder pardon uit zijn hand. "Hey!" protesteerde Ayrton. "Je gaat dat toch niet zomaar verspillen," wees Hannah hem pinnig terecht. "Een lucifer is veelste waardevol. Die moet je goed gebruiken." Ayrton besefte waar ze op doelde en hoewel de discussie nog even door ging accepteerde Ayrton uiteindelijk dat zijn geheelonthouding nog wat langer zou moeten duren. Ayrton kreeg de spullen terug en stopte die zorgvuldig weg. Een uurtje later kwamen er nog meer giften naar beneden. Norah kon haar ogen niet geloven. Water, fruit, zelfs twee zonnebrillen. Norah stak er eentje als een soort diadeem in haar ongekamde haren en gaf de andere aan Hannah. "Stoer hoor," merkte Nirwad op. Tja, nu had ze er nog niets aan, maar morgenmiddag zouden haar ogen haar dankbaar zijn.

Het viertal pakte zorgvuldig de rugtas vol met een aantal flesjes water, fruit en eten, al hielden ze ook allemaal zelf een fles drinken en wat eten bij zich. Voor als ze elkaar kwijt raakten, hield ze zichzelf voor, al hield ze de rugzak goed in de gaten. Ook de ventilator werd weer netjes ingepakt in de doos. De overgebleven spullen, want ze hadden in de afgelopen dagen een heleboel verzameld, werden in parachute stof gewikkeld en zo provisorisch vervoerd. Het enige wat ze nu nog misten was een tentje en een kampvuur, om er een perfecte vakantie van te maken. Stiekem had ze de afgelopen dagen minder honger gehad dan op een slechte dag thuis. Het was een verwarrende omgeving, het ene moment haatte Norah alles hier, het andere moment leek het allemaal zo vredig en was ze blij dat ze haar drie vrienden had leren kennen. En gek genoeg was ze eigenlijk constant te druk bezig om haar intense capitool haat de overtoon te laten voeren. Het leek allemaal zo ver weg van deze woestijn, dat het makkelijk te vergeten was. Maar Norah weigerde in ieder geval standvastig de gestorven tributen te vergeten, die herinnerden haar aan het zieke spelletje waarin ze was beland. Dit was nog steeds een marteling, hoe fantastisch haar bondgenoten ook waren.. Ze konden niet allemaal overleven. Dat was een angstaanjagende gedachte die Norah geoefend weer wegdrukte naar haar onderbewuste.

Nu iedereen zich weer stukken beter voelde werd het nog een gezellige nacht. Het was voor Norah waarschijnlijk maar goed dat ze zich weinig herinnerde van haar vreemde gedrag, maar Ayrton plaagde haar er wel mee. Norah legde Hannah alles uit wat ze zich nog herinnerde van de boogschiet oefeningen. Hannah bekende dat ze niet zo goed wist hoe het werkte, maar Norah verzekerde haar ervan dat je met hard trekken en zelfverzekerd loslaten al een heel eind kwam als je doelwit niet te ver weg stond. De uren kropen vredig voorbij. Ze rusten uit, kletsten wat en hielden in paren de wacht.

Norah zat naast Ayrton van haar banaan te eten toen het geluid van ritmisch sloffende schoenen de stilte verstoorden. Iedereen werd in staat van paraatheid gebracht en ze hielden zich stil, om geen aandacht te trekken. De zon was langzamerhand aan het opkomen, waardoor terugtrekken in de schaduw van de Sfinx helaas niet veel hielp. Norah was graag de confrontatie uit de weg gegaan als dat betekende dat ze deze fijne sfeer konden behouden. Hannah spande een pijl op haar boog en draaide naar Norah om te vragen of ze het zo goed deed. "Niet op ons mikken!" panikeerde Norah, waarna Hannah de pijl gauw richting de zandgrond wees. De groep stond dicht bij elkaar in een halve cirkel, hun ruggen deels naar elkaar toe. Uiterlijk zagen ze er gevechtsklaar uit, maar Norah hoopte nog steeds dat de andere groep hen gewoon voorbij zou lopen. Helaas, algauw doemden in de schemering vier figuren op. Ayrton stond in een offensieve houding, Norah merkte dat die zat te springen om wat actie. "Rustig," fluisterde ze hem toe. Nirwad was klaar om zijn zwaaiwapen weer in te zetten en zijn klapmes stak als back-up al in zijn riem, in handbereik. Niemand zou zomaar aan hen kunnen komen zonder daar spijt van te krijgen.

Toen de andere groep dichtbij genoeg was om herkend te worden keek Norah wel even verbaasd op. "Cosmo?" Hij zag er belabberd uit, vies en zweterig. Van de knappe idolaat van het capitool was weinig meer over. Dat ze er zelf ook niet als een prinses bij liep kon ze gemakkelijk vergeten omdat Nirwad er geen probleem mee leek te hebben. Ook het tweetal uit drie zag er niet zo charmant uit als tijdens de interviews. Breekbare Gracie had indruk gemaakt op Norah met haar feeërieke uiterlijk, maar wad nou niet bepaald het gevechtstype. En Alder leek moeite te hebben met zijn ademhaling, Norah meende een zacht gepiep te horen. Het waren geen aggressievelingen, deze vier, geen sterke beroepsmoordenaars.

Cosmo's semi-vrolijke opmerking ontlokte een cynische grijns aan Norah. Verjaardagsfeestje, mocht ze willen. "Ik zie dat je de traktatie gevonden hebt.. Graag gedaan." Het was geen cadeautje van haar geweest, maar wel voor haar verjaardag, dus ergens telde het wel. Die lolly betekende dat Cosmo ergens anders in de Arena voor haar gezongen had, een grappig idee. Maar na de korte woordwisseling voelde Norah de situatie meteen weer serieus worden. "Wat doen jullie hier," vroeg Ayrton met emotieloze stem, ietwat dreigend. Dit was het teken voor Hannah om hem bij te staan. Ze zette een stapje naar voren en hief haar boog met een pijl erop gespannen. Het zag er indrukwekkend uit, al vermoedde Norah dat haar bondgenote het stiekem best lastig vond. "Leg jullie eh.. Wapens neer en blijf staan waar je staat. Geen stap verder of ik schiet je neer." De groep wierp een ietwat verwarde blik op de botten die hun tegenstanders (?) vast hadden. Hoe kwamen ze daar nou weer aan.. En een betere vraag: van wie waren ze. "Er hoeft niemand gewond te raken als jullie geen rare dingen doen." Hannah klonk verrassend zelfverzekerd, als Norah zo toegesproken werd zou ze wel weten wat ze zou doen. Of was zij gek, dat ze zo vredelievend was? De algemene consensus leek in ieder geval te zijn dat niemand op een gevecht zat te wachten, al was Ayrton er na een lange dag rusten overduidelijk klaar voor en voelde ook Norah zich behoorlijk fit, naar omstandigheden. Ze haalde diep adem en wierp een hoopvolle blik op de vier tributen in het zand. Cosmo zag er zo misplaatst uit in deze situatie, Norah hoopte maar dat hij de slimme keuze zou maken. Botten waren misschien hard, maar messen en bijlen sneden door vlees heen. Het was stil, ze hoopte op het beste maar bereidde zich voor op het slechtste. Uitgedroogde mensen deden rare dingen en als ze gedwongen werd zou ze zich met hand, tand en wapens verdedigen. Deze zandvakantie was nog lang niet over, als t aan haar lag.

TL;DR:
- De sponsoringen worden dankbaar ontvangen en deels gebruikt, Norah en Hannah knappen zienderogen op.
- Happy times
- Ayrton wordt gestopt als hij zn sigaret aan wil steken
- NOG MEER SPULLEN omgwat
- ze ordenen hun spullen een beetje, norah legt Hannah uit hoe boogschieten werkt. Gezellige, gemoedelijke sfeer, iedereen komt weer op krachten.
- Voetstappen, iedereen alert. De gang staat in formatie klaar met al hun stabby wapens e.d.
- een korte vriendelijke reactie wordt gevolgd door hannah die met haar boog CAGE onder schot houdt en zegt dat ze hun wapens moeten neerleggen.
- Norah wil blijven leven (wow) en maakt zich onwillig toch klaar voor een gevecht.

Alsof het nog niet genoeg geregend had, kwamen er nog acht sponsoringen naar beneden. Acht waterijsjes, elk in een kleine koeling die na opening niet lang meer zal werken. Ongeveer dit. Elke koeling heeft dus ook een cijfer, namelijk het nummer van de aanwezige districten (3, 3, 6, 8, 9, 11, 11, 12). Meisjes krijgen een roze verpakking, jongens een blauwe.

En een algemene boodschap: 'geen overhaaste beslissingen; neem een ijsje'

PROFIELAantal berichten : 110 Registratiedatum : 24-08-14

Ze waren amper in zicht of de tributen tegenover zich stonden al helemaal klaar om aan te vallen, uitgerust met dodelijke wapens. Hun botten waren simpele speelgoedtuigen in vergelijking met het tuig waarmee de tegenstander uitgerust was. Maar wat wel duidelijk was, was dat de groep duidelijk ook aan het afzwakken was, ze zagen er niet meer in topvorm uit in vergelijking met wat hij van hen in het trainingscenter gezien had.

Alles begon eigenlijk heel rustig, eerst een typische Cosmo opmerking waarna zijn district genoot reageerde, maar in principe was het nog redelijk vreedzaam. Vreedzaam tot Ayrton een stap naar voor plaatste en Hannah naast hem kwam te staan. De stemming veranderde en werd grimmiger toen Hannah haar boog ophief richting het viertal en dreigende woorden toesprak. ’Zo welkom zijn we hier dus’ waren de eerste woorden die Cosmo sarcastisch eruit floepte. Een lach kwam op Eugine zijn gezicht, tegen ons deed hij vaak al sarcastisch maar tegen anderen die hij niet kende was het dus duidelijk nog veel erger.

Eugine dacht even na over zijn volgende woorden, hij moest duidelijk opletten wat hij zei want aan de blik in de ogen van het viertal voor zich te zien, waren ze duidelijk niet bang om een aanvalletje meer of minder uit te voeren. ’Schiet maar hoor, ik ben toch al bijna dood geweest! Ofwel kunnen we natuurlijk onze krachten bundelen en richting het schip gaan aangezien daar duidelijk iets gaande is! Enorm groot risico dat Eugine nam, maar gewoon de wapens laten vallen was misschien wel nog een veel groter risico. Ze waren nog met euhm… zeven mensen op dat schip? Als deze zeven mensen zouden samenwerken, wat natuurlijk mogelijk is aangezien er nog altijd amper iets gebeurd is op dat schip, dan kon het viertal voor ons natuurlijk wat extra hulp gebruiken.

IJsjes dwarrelden uit de lucht naar beneden, zeker welkom na die zware dagen met amper iets te eten. Maar de vraag was natuurlijk, ging er kunnen genoten worden van deze koude snack?

Tl;dr
- Cosmo maakt terug een sarcastische opmerking over de dreiging van Hannah
- Ze stellen voor om samen het schip aan te vallen
- Jeuj ijsjes!

OOC: Godmode toestemming van Cosmo

PROFIELAantal berichten : 182 Registratiedatum : 07-11-14

Met een zacht gebrom had Ayrton uiteindelijk zijn sigaret en lucifer in één van zijn broekzakken gestopt.
“Het is beter voor je gezondheid,” voegde Nirwad nog met een klein lachje eraan toe.
“Ga jij me nu ook nog de les lezen, Romeo?” blafte Ayrton geïrriteerd terug. “Ik dacht dat jij met je mond te druk bezig was met… andere zaken.”

Die opmerking leek de jongen weer duidelijk te maken dat hij zijn neus niet in andermans zaken moest steken. Dat deed Ayrton immers zelf ook niet, afgezien van de bijnamen en sarcastische opmerkingen dan. Hij wilde verder niets van hun prille puberliefde afweten. Het maakte hem niet alleen misselijk, maar de naïviteit van het stel verbaasde hem keer op keer weer. Hadden die tieners dan echt niet door dat er maar één levend uit deze zandellende zou komen? Maar goed, wat kon het hem ook eigenlijk schelen: het Capitool leek te genieten van hun liefde gezien het sponsoringaantal. En dát was iets wat Ayrton wel interesseerde.

De rest van de dag en nacht was het duidelijk dat de jongen alles behalve te genieten was geweest. Vooral in de nacht waren er van die momenten dat het steeds meer bij Ayrton begon te jeuken. Hij was onrustig, wilde dat er iets zou gebeuren. Iets wat hem ervan zou afleiden om die oh-zo-kostbare-lucifer niet te ‘verspillen’.

Enigszins opgewekt sprong Ayrton dan ook op toen de stilte werd verstoord door sloffende voetstappen in het zand. Hij gooide het kleine restje van het fruitstuk weg in het zand terwijl hij met zijn hoorn in aanslag afwachtte op de sukkel die zo stom was om hun terrein te betreden. Toen de gedaantes op zijn netvlies verschenen, wilde Ayrton ze eigenlijk per direct aanvliegen. Norah echter, fluisterde hem toe rustig te doen… Rustig? Helemaal niets rustig! Er kwam een groepje idioten, die klaarblijkelijk een doodswens hadden, in alle rust op hen afgelopen: hoe moest hij zich in godsnaam rustig gaan gedragen?

Hun plotselinge verschijning had Ayrton dan ook enigszins verbaasd. Het leken hem nu niet bepaald de moordlustige typetjes die uit waren op bloed. Sterker nog, de meesten van hen leken alsof ze nog nooit een wapen in handen hadden gehad. Moederskindjes, vooral die jongen uit 11. Iemand die waarschijnlijk bij de eerste slag of stoot jankend in de armen van zijn moeder zou rennen, maar de enige die dit stelletje onbenullen nog kon redden was de dood. Hij hield zijn wapen in de aanslag: klaar voor wat komen ging.

Hannah begon met praten, of liever gezegd dreigen. Blijkbaar had dat kind toch iets van hem geleerd toen hij Christy de nek om had gedraaid als waarschuwing naar Jocelyn. Het kwam er niet helemaal overtuigend uit en uiteindelijk was het ook van geen nut geweest toen de tributen besloten niet hun wapens neer te leggen. Niemand die hardop hoefde uit te spreken dat er sprake was van wederzijds wantrouwen en toen de brilioot aangaf of Hannah hem kon neerschieten, merkte Ayrton dat de pijl bijna door haar vingers was geglipt. Hij hield echter zijn hand op naar Hannah, die de pees van de boog weer tot ontspanning bracht.

Ayrton wilde weten wat de jongen te zeggen had. Ze waren dom geweest om hen zo te benaderen, maar lef hadden ze zeker. Toen de jongen zijn voorstel eenmaal had gedaan, was Ayrton klaar met luisteren. Hulp? Van dat stelletje nerds? Ayrton moest er bijna om lachen. Ze hadden hen niet nodig. Laat staan dat Ayrton deze tributen ook maar voor een se-con-de vertrouwde… En dat was iets waar Hannah zich ook bij aan leek te sluiten toen zij haar pijl opnieuw gericht had. Op de grootste en in Ayrton’s ogen ook de meest gevaarlijkste van het stel.
De beslissing was gemaakt.

Geen overleg.

Geen samenwerking.

Ayrton wisselde een korte blik met Hannah uit waarna het meisje met een gefocuste blik het vuur opende. De pijl vertrok richting Alder, gevolgd door een zelfverzekerde Ayrton. Hij hield de hoorn in twee handen geklemd en richtte het wapen van onder naar boven in een poging de gespierde jongen onder de ribben neer te steken.

In zijn ooghoek merkte Ayrton dat Hannah hem achterlangs rechts voorbij geschoten was. Ze was echter niet van plan om de tweede pijl met haar boog af te schieten, maar hield deze in haar rechterhand en rende als een speer op het enigste meisje van de groep af in de hoop haar in de torso te kunnen raken. De tortelduifjes waren echter iets minder snel van reageren, maar twijfelden geen moment om het voorbeeld van Ayrton en Hannah te volgen.

Nirwad bleef wat meer op een afstandje en zwiepte zijn haak richting de schouder/nek van Cosmo om hem op deze manier omver te treken. Daardoor bleef de overgebleven tribuut voor Norah. Het meisje uit 11 versnelde richting Eugine met haar bijl in de aanslag. Ze zwaaide uit naar de zijkant van zijn hoofd met de botte kant van het wapen en hield deze vervolgens in een dreigende houding vast.

Het was zover. Het verjaardagsfeestje was begonnen.

TL;DR:
- Ayrton is lichtelijk/zeer erg geïrriteerd dat hij niet mag roken
- Wilt CAGE eigenlijk meteen al aanvallen
- Ayrton is het niet eens met het voorstel
- Hannah opent het vuur: schiet pijl af op Alder
- Ayrton probeert Alder vervolgens in de ribben te steken
- Hannah houdt de tweede pijl in handen beet, en probeert Gracie in haar torso te steken
- Nirwad slingert zijn haak richting de schouder/nek van Cosmo om hem omver te trekken
- Norah probeert Eugine van de zijkant KO te meppen met de botte kant van de bijl

Overzicht van wie wie aanvalt :

Hannah kan niet echt met schietwapens omgaan en zeker niet met zo'n onhandige houten boog. Haar pijl mist dan ook volledig.

Ayrton heeft niet veel meer geluk: Alder slaat ter verdediging de hoorn uit zijn handen en het wapen breekt door die klap.

Hannah's steek met de pijl naar Gracie veroorzaakt slechts lichte schade: een kleine snijwond.

Nirwad daarentegen slingert zijn haak vol tegen Cosmo, waardoor de haak in diens schouder boort.

Eugine weet de aanval van Norah te ontwijken.

PROFIELAantal berichten : 48 Registratiedatum : 12-10-14

Het ging niet helemaal volgens plan, eigenlijk ging het totaal niet volgens plan. In plaats van dat de groep bij de sfinx ook maar even naar Eugine had willen luisteren vielen ze na een korte woordenwisseling direct aan. Het meisje probeerde de pijl af te schieten, maar het was al snel duidelijk dat ze totaal niet met een boog om kon gaan. De jongen die besloten had om niet te overleggen ging met zijn hoorn richting Alder en probeerde hem te steken, echter was Alder op de een of ander manier voorbereid en wist de hoorn uit de handen van Ayrton te slaan. Van nature was Alder geen vechter, maar iets in hem, waarschijnlijk zijn overlevingsdrang dreef hem er toe om terug te slaan en dus sloeg hij met zijn rechter vuist richting Ayrton in de hoop zijn kaak te breken.

Ook de andere twee, Norah en Nirwad waren in actie gekomen. Norah had geprobeerd om Eugine aan te vallen, maar de jongen wist de meid uit elf te ontwijken door zijn lichaam naar links te draaien waarna hij direct met het bot in zijn linkerhand Norah probeert te slaan tegen haar linker schouder. Daarna probeerde Eugine ook met het bot in zijn rechterhand Norah te slaan en probeert haar hoofd te raken.

Nirwad begon met zijn touw en haak te zwaaien en gooide de haak richting Cosmo, echter had Cosmo niet het reactie vermogen om zo snel te reageren en de haak boorde zich pijnlijk in zijn schouder. Even keek Cosmo naar zijn schouder. Zijn ogen werden groot toen hij zag dat de punt van de haak diep in zijn perfecte schouder geboord zat en bleef zitten. Ergens wilde hij de haak er direct uittrekken, maar als hij dat zou doen kon de wond alleen maar erger worden. In plaats daarvan pakte hij het touw vast en trok eraan, hopende om daarmee het touw en daar aan vast de haak in handen te hebben, of Nirwad daardoor op de grond trekken.

Natuurlijk kon Cosmo Nirwad nu aanvallen. Met het bot dat hij nog in handen had kon hij vast wel iets van schade aanrichten. Maar in plaats daarvan begon hij luid te praten. “Norah” , scheelde Cosmo naar zijn district genoot. “Als jij wil dat je ouders niet iets vreselijks overkomt dan laat je nu dit gevecht stoppen. Je weet dat mijn moeder burgemeester is en ze zal zeker wraak op hun nemen als haar geliefde zoon iets overkomt en daarnaast zijn jullie echt dom dat jullie precies doen wat het Capitool van jullie verwacht en ik maar denken dat jullie het Capitool zo haten.”

TL;DR:
- Alder valt Ayrton aan en probeert zijn kaak te breken.
- Eugine valt Norah aan en probeert met de botwapen haar linkerschouder en haar hoofd te raken.
- Cosmo pakt het touw vast en probeert het touw uit Nirwad zijn handen te trekken of eventueel om te trekken.
- Cosmo eist dat het gevecht gestaakt wordt.

OOC; God mode toestemming van Eugine

Excuses voor de eventuele raar lopende zinnen of spelfouten. Had haast :")

Alders aanval is flink raak - hij slaat twee tanden uit Ayrtons gebit.

Eugine weet Norah niet te raken.

Cosmo daarentegen trekt het touw uit Nirwads handen.

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

Vier tegen vier. Het was een drukte van belang bij de Sfinx en er gebeurde een heleboel tegelijkertijd. Dat er op een gegeven moment ook nog eens ijsjes naar beneden kwamen hielp niet echt mee om het overzicht te bewaren.
Hannah had een relatief makkelijk slachtoffer uitgekozen, zo bleek. Gracie wist wel te voorkomen dat ze erg gewond raakte, maar Hannah liet zich daardoor niet demotiveren. Nogmaals stak ze met de pijl toe, waarna ze een zwaaiende beweging met de boog in haar andere hand maakte, om de lucht wellicht uit Gracie's tere lichaam te slaan. Ze draaide soepel door na de klap, ervan uit gaande dat Gracie geen groot gevaar meer zou vormen. In die draai kwam ze uit bij Alder, die ze eveneens met de boog een rake tik probeerde te verkopen in zijn maag streek. Hannah danste iets achteruit in het zand, zodat ze zowel Alder als Gracie in de gaten kon houden.

Ayrton was de eerste die actie had ondernomen en moest daar flink voor boeten. De jongen verloor zijn wapen en werd ook nog eens keihard geraakt door een gebalde vuist. Dit leek hem alleen maar kwader te maken. Ayrton spuugde een flinke tuft bloed en twee geel aangeslagen rokerstanden uit. De gespierde jongen gromde wat onverstaanbare verwensingen en greep het bot in Alder's hand stevig vast. Hij trok eraan en schopte tegelijkertijd tegen Alder's scheen. Dat Hannah hem te hulp was geschoten hielp ook behoorlijk om de lange Alder nog meer uit balans en iets naar beneden te krijgen. Ayrton had het mesje van Jocelyn uit zijn zak gevist en in zijn andere hand geklemd. Die vuist hief hij en van bovenaf ramde hij meermaals het mes op Alder's gezicht af. Alle frustratie en woede van de afgelopen dagen kwam er uit bij de jongen, die veel van zijn emoties simpelweg opgepot had.

Nirwad was even afgeleid geweest, had niet verwacht dat het doetje terug zou vechten met een haak diep in zijn schouder geboord. Dat was een jammerlijke vergissing geweest, want hij voelde hoe het touw uit zijn handen slipte. Hij probeerde het nog terug te pakken, maar had de grip verloren. Het liet een branderig gevoel achter. Nirwad zette zijn voet onmiddellijk stevig op het laatste eindje van het touw, wat voorkwam dat het meteen naar binnen gehaald kon worden. Nirwad sprong richting de grond en grabbelde het uiteinde van het touw weer op en draaide het voor zover dat mogelijk was om zijn handen om weer grip te verkrijgen. Even twijfelde de jongen, de afstand tussen de twee was nu iets meer dan een meter. Nirwad zou Cosmo aan kunnen vliegen met zijn mes, maar dat zat niet in zijn aard. Afstandswapens waren meer zijn ding en zeker op de haak was hij trots, aangezien hij het wapen zelf in elkaar had geknutseld. Nirwad maakte dus een draaiende beweging met zijn lichaam en zette al zijn gewicht en kracht achter een ruk aan het touw. Meteen daarna gaf hij nog zo'n ruk aan het touw. Die haak was van hem en hij zou hem uit de schouder van de ander rukken, of het nou goed of kwaadschiks ging of zelfs een stuk vlees meenam.

Norah had het er moeilijk mee. Ze haalde halfhartig uit naar Eugine. Ga weg, dacht ze. Ga gewoon weg en laat me met rust. De jongen draaide helaas soepel weg en haalde op zijn beurt uit. Hij was gewapend met twee botten en leek niet echt in een goede bui te zijn. Begrijpelijk, maar gevaarlijk. Gelukkig was Norah's bijl een stuk langer dan de botten van Eugine, waardoor ze iets van reactietijd over had voordat Eugine's klappen doel konden bereiken. De ene klap hield ze tegen met de steel van haar bijl, de andere ontweek ze door omlaag te duiken. Norah zag een kans om nu zelf een aanval in te zetten, uit deze lage positie zou ze toe kunnen slaan, maar nu Eugine ook in volle gevechtshouding stond zou het lastig zijn hem te raken zonder hem echt meteen zwaar te verwonden. En dat was iets waar ze zeker tegen op zag. Norah wilde graag samenwerken, maar zelfs zij besefte dat 8 gewoon te veel was. Als de groep nou niet zo dom had gedaan en weg was gelopen, dan hadden ze dit probleem niet gehad. Toch zorgde dit dat ze lang genoeg twijfelde om Cosmo een kans te geven zijn verhaal te houden. Ze schoot achteruit, uit de reikwijdte van Eugine, en hield hem nauwlettend in de gaten. Haar bijl hield ze met de scherpe kant naar voren in de aanslag, hopend dat dat genoeg zou zijn om te zorgen dat de ander haar eventjes met rust zou laten.

Haar uitdrukking veranderde in een seconde van afwachtend en nieuwsgierig naar furieus. Hoe dúrfde hij. Het bloed steeg naar haar wangen. Logisch nadenken werd lastig wanneer een gevoelig onderwerp als dit aangesneden werd. ''Waag het niet mijn familie hierbij te betrekken, Cosmo. Wáág het niet.'' Fel stapte ze in zijn richting. ''Zij hebben hier niets mee te maken. Waar haal je het gore lef vandaan ze te bedreigen, jij misselijkmakende kwal.'' Ze was tot in het diepste van haar wezen beledigd en kwaad. Voor angst was nauwelijks plaats en voor ratio al helemaal niet. Ze had het helemaal gehad met de arrogante zak stront die het waagde haar dom te noemen. Zij had niet willen vechten. Cosmo had zelf weg moeten gaan. ''Ga weg dan! Rot op, lafaard, niemand houdt je tegen. Ren weg en blijf weg, of je zal spijt krijgen dat je ooit een woord over mijn ouders hebt gezegd.'' Voor het eerst in de jaren na de Opstanden voelde Norah zich zo kwaad dat ze bloed wilde zien.

TL;DR:
Veel simultaan actie, ik heb m'n best gedaan het samen te vatten:
– Ayrton heeft auw en is boos.
– Hannah haalt nogmaals uit met de pijl naar Gracie, daarna probeert ze haar een klap te verkopen/af te schrikken met een zwaai van haar boog.
– Hannah draait door en richt een zwaai van haar boog op Alder's maagstreek.
– Ayrton probeert het bot uit Alder's handen te trekken en schopt hem tegen zijn scheen, wat hem in combinatie met Hannah's aanval uit balans zou brengen.
– Ayrton slaat/steekt van boven af naar Alder's gezicht met het mesje van Jocelyn in zijn vuist geklemd.
– Nirwad stapt op het touw en grijpt er daarna gehaast naar met een soort sprong naar voren. Nir krabbelt overeind en draait het touw om zijn handen/middel en geeft er met al z'n kracht twee rukken aan om de haak terug te krijgen.
– Norah blokkeert de ene slag van Eugine en duikt weg voor de andere.
– Als Cosmo haar aanspreekt schiet ze achteruit, weg van Eugine, en houdt hem in de gaten met de scherpe kant van haar bijl naar voren gericht.
– Norah is boosboosboos, furieus. Ze valt uit tegen Cosmo en zegt dat hij (en indien gewenst zijn bondgenootjes) heel gauw moet maken dat hij weg komt, anders is ie nog niet jarig.

Godmode toestemming van Ayr~

Als Hannah probeert Gracie te raken met haar pijl, weet Gracie deze te breken/uit haar handen te slaan/afpakken (Aan Gracie de keuze).
Hannah's slag met de boog naar Gracie raakt het meisje vol in haar zij.
Hannah's slag met de boog naar Alder mist.

Alder laat zich niet in het gezicht steken door Ayrton en weet het mesje af te pakken.

Nirwad weet de haak uit Cosmo's schouder te trekken en neemt daarbij flink wat vel en vlees mee. '

PROFIELAantal berichten : 110 Registratiedatum : 24-08-14

Zijn diplomatisch gekozen woorden hadden dus totaal geen effect op de vier rivalen voor zich, integendeel de hel brak los. Hij stond oog in oog met Norah, het meisje uit 11, districtgenoot van Cosmo. Ze zag er erg verzwakt uit waardoor Eugine makkelijk haar eerste aanval kon ontwijken maar hij had haar onderschat en zijn dubbele aanval tegen haar mislukte ook. Daarna kon ze hem eigenlijk makkelijk een klap geven maar in plaats van aan te vallen ging ze achteruit en was ze boos, boos was misschien het verkeerde woord het was nog veel erger dan dat, moesten haar ogen kogels schieten dan was Cosmo er niet meer geweest. Haar woorden gingen door merg en been en ook Eugine vond de woorden van Cosmo hard, dat moest zeker van rumoer zorgen in district 11 maar goed dat waren niet zijn zorgen natuurlijk.

Weglopen? Waarom zouden we weglopen dacht Eugine, wij hadden voorgesteld om samen te werken en zij vielen ons aan. Door weg te lopen ging het viertal natuurlijk niet populair gevonden worden door de mensen met geld, de sponsors en aangezien ze van hen afhankelijk waren vond Eugine dat weglopen geen optie was, ze hadden amper water over dus enorm lang gingen ze het niet overleven zonder sponsoring. Tuurlijk had hij liever dat er niet moest gevochten worden en dat alles hier nu meteen stopte maar het was te laat om niet meer te vechten waardoor Eugine op overlevingsdrang terug naar voor stapte om terug naar die mooie meid voor zich uit te halen. Hij nam het bot in zijn linkerhand terug steviger beet en haalde uit naar de lever van Norah omdat hij wist dat een flinke klap op die plaats grote schade kan aanrichten bij de tegenstander. Daarna zwaaide hij met het bot in zijn rechterhand en hoopte hij Norah op haar slaap te raken.

Alder kreeg het hard te verduren, Ayrton was een zware klant maar toch slaagde hij erin om zich tegen de bink te verweren en daarbij nog eens een aanval van Hannah tegelijkertijd te ontwijken. Eerst probeerde Ayrton, Alder zijn bot te bemachtigen waardoor ze beide zich tegenover elkaar bevonden. Ayrton zag dat Alder zijn aandacht even aan het verslappen was en probeerde hierdoor met het mes in zijn rechterhand het gezicht van Alder te bewerken. Het enige jammere was dat Alder de aanval voorzien had waardoor hij de tijd had om Ayrton zijn pols beet te nemen en hij zich daardoor in een sterkere positie bevond en Ayrton genoodzaakt was om het mes in zijn rechterhand los te laten. Alder had nog het bot in zijn rechterhand vast waardoor hij nog een aanval kon plaatsen op Ayrton. Deze wist Ayrton wel te ontwijken maar daardoor had Alder de kans om het mes als eerste van de grond te rapen. Hij wisselde beide wapens waardoor momenteel het bot zich in zijn linkerhand en het mesje in zijn rechterhand bevond. Hij stond nu wel recht tegenover Hannah en Ayrton, zou dat een ongelijke strijd opleveren?

De schram van de pijl deed Gracie al gemeen pijn, maar de boog in haar maag kwam pas écht als een klap. Gracie wist wel de pijl uit Hannah’s handen te rukken, maar klapte vervolgens dubbel omdat Hannah met de boog de lucht uit haar maag sloeg. Kreng. Op de een of andere manier werkte het als een rode lap op een stier. Hoe meer Gracie naar adem hapte, hoe bozer ze werd. Zij had Hannah helemaal niets misdaan, ze had niemand hier iets misdaan, dus waar in de wereld was dit goed voor? Ze was woest en zodra ze genoeg adem bij elkaar had, dook ze naar Hannah’s enkels, in een poging haar te tackelen. Dat dit een aanval in de rug was omdat zijn Alder aan het aanvallen was, kon haar even niets schelen – Hannah had het er zelf naar gemaakt. Tegelijkertijd gebruikte ze haar nieuw bemachtigde pijl om naar Hannah’s zij te steken, in de hoop in ieder geval een paar verwondingen aan te richten (en het liefst natuurlijk meer). Hannah had hetzelfde bij haar gedaan. Het was alleen maar gelegitimeerd.

Ter gelijker tijd was dit ook het moment waarop Alder het de ideale moment vond om nog een aanval te plaatsen. Ayrton stond klaar in vechtpositie waardoor hij helemaal klaar was voor de aanval. Daarom probeerde Alder een schijnaanval te plaatsen en haalde hij met het mes uit naar het gezicht van Ayrton maar net voordat het mes zijn gezicht bereikte veranderde hij de richting en probeerde hij het mes in Ayrton zijn nek te planten, waarna hij met het bot in zijn linkerhand naar Ayrton zijn hoofd uithaalde.

Cosmo had het touw kunnen bemachtigen door omwille van verrassing het touw uit Nirwad zijn handen te trekken. Nirwad was enkel niet lang genoeg verbaasd want hij sprong katachtig naar het touw en wist het touw te bemachtigen waarna hij met een harde snok de haak uit Cosmo zijn linkerarm wist te trekken. Cosmo kermde het uit van de pijn en daardoor werd hij zeker niet beter gehumeurd, integendeel hij wou wraak hiervoor! Hij probeerde de twee botten op te rapen die hij had laten vallen nadat hij aan het touw wou trekken maar al snel had hij door dat het een hopeloze zaak was om ook maar iets in zijn linkerhand te nemen aangezien deze te veel pijn deed door de wond. Met enkel het bot in zijn rechterhand, liep hij woedend vooruit om de afstand tussen hen kleiner te maken zodat Nirwad zijn lang afstandswapen nuttelozer werd en probeerde hem een klap tegen zijn hoofd te bezorgen.

TL;DR

- Weglopen is een slecht idee want dan maken ze zich niet zo populair en sommige mensen zijn er te kwaad voor.
- Eugine valt uit overlevingsdrang Norah aan door met zijn aan te vallen met het bot in zijn linkerhand richting haar lever en met het bot in zijn rechterhand richting haar slaap.
- Alder weet het mesje te bemachtigen en probeert met het mesje in zijn rechterhand dankzij een schijnaanval het mes in zijn nek te steken en daarna met het bot zijn hoofd te raken.
- Grace hapt naar adem door dreun in haar zij.
- Gracie weet de pijl van Hannah te bemachtigen en springt van achteren naar Hannah haar kuiten/enkels om haar te tackelen (aangezien Hannah, Alder aan het aanvallen is).
- Probeert tegelijkertijd met de pijl in Hannah's zij te steken, in de hoop een aantal vitale organen te raken
- Cosmo kermt het uit van de pijn en raapt het bot dat hij had laten vallen van de grond.
- Hij probeert daarna de afstand tussen Nirwad en hem kleiner te maken zodat Nirwad niet meer met zijn haak kan uithalen (ik dacht dat ik dit kon doen aangezien Nirwad op de grond lag en het touw niet onmiddellijk bij elkaar geraapt is omdat deze redelijk lang is).
- Daarna haalt hij uit met het bot in zijn rechterhand richting het gezicht van Nirwad.

OOC: GM toestemming van Ayrton, Gracie en Cosmo

-Eugine's beide aanvallen (de slag naar haar lever en de slag naar haar slaap) zijn raak, waardoor Norah valt en even verward is.

- Gracie weet Hannah succesvol te tackelen, maar doordat Hannah valt, mist de uitval met de pijl.

- Alder's aanvallen waren niet overtuigend en deden daardoor maar minieme schade. Hij begon op het laatste moment toch te twijfelen. Moord zit nou eenmaal niet in zijn karakter. Ook begon hij erg last te krijgen van kortademigheid door de hitte van het gevecht. Hij kan zich niet goed meer focussen.

- Cosmo's aanval naar Nirwad mist rakelings.

PROFIELAantal berichten : 182 Registratiedatum : 07-11-14

Wat zich tussen [...] bevindt, is nog een beschrijving van de eerdere klappen tussen Ayrton en Alder. Daarna begint het nieuwe gedeelte^ Norah volgt later nog met het deel van wat Norah en Nirwad doen

[Het zat niet mee. Niet alleen de pijl was zijn doelwit voorbij geschoten, maar ook Ayrtons wapen was uit handen geslagen. Eén blik in het zand vertelde hem echter al genoeg dat hij zichzelf niet meer zou kunnen verdedigen, noch zou kunnen aanvallen met de hoorn. Een volgende blik op Alder vertelde hem de gevolgen. Zijn uitgedroogde mond had zich met bloed gevuld. Zijn hoofd duizelde voor een moment en Ayrton had een tweetal stuks tanden uitgespuugd voordat de klap plaatsmaakte voor furiositeit.

Hij voelde de woede in zichzelf opborrelen, en zwoer het Alder betaald te zetten. De jongen was weliswaar groot en sterk, maar dat liet Ayrton zich er niet van weerhouden om terug te slaan. Alder hief het bot alsof hij een honkbalknuppel in handen hield. Ayrton besloot echter niet zijn hoofd op te offeren als honkbal en nog net voordat de jongen een homerun zou hebben geslagen, wist hij het uiteinde van het bot beet te pakken. Met een behoorlijke kracht probeerde Alder het wapen uit zijn handen te trekken, maar de krachtpantser was dom om te denken dat Ayrton zich dit een tweede keer zou laten gebeuren.

Na een hoop gestoei, getrek en geschop, besloot Ayrton toe te slaan toen hij een opening zag. Zodra het bot uit Alders onbeschermde gezicht weg was, liet Ayrton met zijn rechterhand het bot los alvorens het mesje van Jocelyn uit zijn zak te grissen. Terwijl hij het bot nog altijd in bedwang probeerde te houden met zijn linkerhand, haalde hij uit met zijn rechter naar Alders gezicht. Het kon hem niet schelen waar hij hem zou raken, zolang het maar pijn deed.

Niets was echter minder waar. Geen enkele uithaal trof zijn doelwit en voordat Ayrton een derde poging kon doen om Alders gezicht te vervormen, werd zijn rechterpols beetgepakt door Alders linkerhand. De andere hand hield de jongen nog altijd stevig geklemd om het stuk bot en was net als Ayrton niet van plan het stuk beenderen niet los te laten. De greep op zijn pols begon zich echter steeds meer te verstevigen en de verleiding om het bot los te laten zodat hij zijn linkervuist richting Alders gezicht kon laten vertrekken, werd steeds groter nu het bloed uit zijn hand begon weg te stromen.

Alder waarschuwde Ayrton dat als hij zijn mesje niet losliet, de jongen zijn pols zou breken. Diep van binnen wist Ayrton dat Alder de waarheid sprak, maar toegeven was geen optie. Hij tufte daarentegen een mengsel van bloed en spuug recht in het gezicht van Alder. Zijn gezicht verraadde echter geen enige emotie, maar er waren geen woorden nodig voor de pijnscheut die volgde in Ayrtons rechterpols. Hij brulde het uit en was gedwongen zowel het mesje als het bot los te laten. “Klootzak!”

Het had weinig gescheeld of er was van Ayrtons pols net zoveel overgebleven als zijn hoorn. Er was echter geen tijd om erachter te komen hoe erg de schade was toen Alder naar de grond dook om het mesje op te rapen. Nee! Ayrton dook de jongen achterna in het zand, maar ook daar leek 12 op voorbereid te zijn toen Alder uithaalde met zijn bot. Ayrton wist de aanval te ontwijken, alleen betekende dat wel dat hij daarvoor het mesje had moeten opofferen.]

Hijgend stonden de twee mannen nu tegenover elkaar. Ayrton strekte de vingers van zijn rechterhand uit en voelde een lichte pijnscheut in zijn pols, maar hij hoefde geen dokter te zijn om te concluderen dat er waarschijnlijk alleen sprake van een lichte kneuzing toen Ayrton nog een vuist van diezelfde vingers kon vormen. Hij had de jongen nog geen rake klap kunnen geven en Ayrton zou niet opgeven voordat daar verandering in was gekomen. Al zou hij zijn hele gebit ervoor moeten opofferen, terugkrabbelen was geen optie en sterven al helemaal niet.

In zijn ooghoek merkte Ayrton op hoe Hannah op de grond lag tegenover Gracie. Als hij zijn eigen handen niet vol had aan Alder, had hij haar graag een handje komen helpen, maar op het moment moest Hannah zichzelf zien te redden. De uitval met de pijl had haar gemist en nu Gracie zich dichtbij Hannah bevond, besloot zij daar slim gebruik van te maken door een handje zand in het gezicht van haar tegenstandster te gooien. In een poging Gracie te verblinden, haalde Hannah nog een keer uit met de boog richting de zij van het meisje in de hoop dat Gracie de pijl zou laten vallen van de pijn.

Ayrton merkte echter aan de dames op dat de uithalen steeds slomer werden en ook bij hem begon het zweet van zijn gezicht af te lopen. Hij wist dat het snel gedaan moest zijn met dit gevecht nu de hitte steeds meer haar tol begon te eisen. Hij stond echter machteloos tegenover Alder. Zonder de hoorn en het mesje kwam het als laatste redmiddel aan op zijn vuisten. De enige wapens die hem nog nooit in de steek gelaten hadden.

Ayrton zag het mesje rechtstreeks op hem afkomen, maar terwijl hij met zijn hoofd naar rechts dook, veranderde de aanval van richting en liet het scherpe voorwerp een schram achter in zijn nek. Vervolgens ontving hij een tik tegen zijn rechterslaap, maar in vergelijking met de eerdere klap tegen zijn kaak stelde dit niets voor.

Wat het ook was dat Alder uit zijn doen bracht, het was in elk geval in zijn voordeel. Ayrton was dan ook zeker niet van plan deze kans aan zich voorbij te laten schieten en reageerde direct nu hij zich door de tik linksonder Alder bevond. Hij hield zijn rechtervuist ter verdediging van een eventuele volgende aanval bij zijn gezicht, terwijl hij met een brul een opstoot maakte met de andere om de lucht uit Alders longen te slaan.

TL;DR:
- Fight & frustration
- Hannah gooit zand in Gracie's gezicht in een poging haar te verblinden, en haalt nog een keer uit met de boog naar de zij van Gracie waar ze al eerder is geraakt.
- Ayrton besluit niet stil te staan waarom Alders aanval een stuk slapper is. Hij houdt zijn rechtervuist ter verdediging bij zijn gezicht en reageert direct met een opstoot van zijn linkervuist om de lucht uit zijn longen te slaan.

Gracie weet de aanval van Hannah tot minieme schade te beperken.

Ayrtons vuistslag is wel erg effectief. Hij slaat de lucht uit Alders longen en Alder strompelt iets naar achteren om toch nog overeind te kunnen blijven staan.

PROFIELAantal berichten : 48 Registratiedatum : 07-01-15

OFF; excuus voor het fucken met de tijdlijn, maar wilde 'm toch wel graag gepost hebben (voornamelijk ook om weer fatsoenlijk leven in Grace te krijgen, voor het evt te laat is lol). Gevolg van Gracie & Alder x Hannah & Ayrton.

Eerlijk gezegd had Gracie niet verwacht dat haar wilde tackelactie daadwerkelijk zou lukken, maar het was verrassend succesvol - schijnbaar zat er toch genoeg kracht en boosheid in haar sprinkhanenlijf. Hannah lag nu succesvol op de grond en hoewel de uithaal met de pijl helaas miste, was Gracie nu wel in het voordeel. Enigszins. Hannah vormde in ieder geval geen directe bedreiging meer voor Gracies bondgenoten en daar ging het om, toch? Gracie moest de jongens beschermen. Dat was haar missie, nu, zeker omdat ze allemaal hun handen vol leken te hebben aan hun 'eigen' tegenstanders. Zij moest Hannah uit zien te schakelen, om de jongens een eerlijke kans te geven. Oké, en om zelf in leven te blijven want ze wilde niet dood dankjewel, maar op de een of andere manier ging het mensen KO slaan haar makkelijker af wanneer ze dat voor anderen deed. Ja want dat klonk gezond. Niet dat dit nu iets was waar ze zich druk om ging maken, zeker niet! Dat was voor latere zorg. ~~Als er een later was.~~

Het gevecht wat Grace het beste in de gaten kon houden, was dat tussen Ayrton en Alder. Oh shit. Vanuit haar ooghoeken zag Gracie hoe Ayrtons dreun tegen Alders borst iets té succesvol was. Oké. Fuck. Ze wist dat ze op geen enkele manier partij was voor Ayrton, maar toch had Gracie ineens héél erg de neiging om zich op Ayrtons (onbeschermde) rug te storten. BLIJF. MET. JE. VUILE. POTEN. VAN. MIJN. JONGENS. AF! De onverwachte vlaag van woede gaf Gracie de kans om eerst de hand zand van Hannah en vervolgens de uithaal met de boog succesvol te ontwijken. Ze was woedend, omdat deze kinders het hadden gewaagd om eerst hun voorstel zomaar de deur uit te gooien en hen vervolgens nog aanvielen ook. Waar sloeg dat op? Alsof ze hen daadwerkelijk dood wilden hebben! Gracie sprong overeind, niet zo bijster soepel want zand maar ze stond in ieder geval weer rechtop. Een fractie van een seconde twijfelde ze, maar dat werd teniet gedaan door het beeld van een haak in Cosmo's schouder, Eugine met een zonnesteek en Ayrton die het nodig vond om Alder aan te vallen. Niemand kwam aan haar jongens. Het was toch beter als ze zou proberen om Hannah uit te schakelen en niet Ayrton (wederom omdat ze op zich ook wel graag wilde blijven leven, en Ayrton aanvallen was het equivalent van een doodvonnis tekenen). Opnieuw stak Gracie met de pijl naar Hannah, deze keer naar de omgeving van Hannah's keel. Hopelijk gaf het rechtop staan haar wat voordeel - anders was Grace nu best wel hard de sjaak.

Alder zelf wist zich half te herstellen van Ayrtons dreun: het kostte hem eventjes om zijn evenwicht weer te vinden en ook de dreun op zijn longen was om meerdere redenen uitermate onprettig. Instinctief wist Alder dat het funest zou zijn als hij direct weer vol in de aanval ging. Om deze reden bleef hij dus ook staan, met zijn vuisten en het mesje opgeheven en klaar om een eventuele nieuwe aanval van Ayrton goed te kunnen afweren. Niks 'aanval is de beste verdediging' - verdediging was de beste verdediging!

TL;DR:
- Grace is verbaasd dat ze iemand daadwerkelijk kan tackelen
- Oh shit Alder wordt aangevallen wat doen we nu help
- Slechte gedachtes: Gracie wil op Ayrtons rug springen maar doet dat niet
- Weert Hannah's aanval af, is woedend om futiele redenen
- Ipv Ayrton hinderen, springt ze weer overeind en probeert ze Hannah te verwonden: ze steekt met de pijl naar Hannah's nek, in de hoop de pijl in haar keel te rammen

- Alder trekt zich iets terug, probeert zijn adem weer te vinden. Auw longen
- Gaat in verdedigende houding staan, om Ayrton te kunnen afweren (mocht Ayrton opnieuw aanvallen)
- Doet verder niets: valt niet opnieuw aan.

Gracies aanval met de pijl is succesvol, de pijl boort zich in Hannah's schouder/hals (die overgang daar xD). Het is niet direct dodelijk, maar wel een ernstige wond.

PROFIELAantal berichten : 182 Registratiedatum : 07-11-14

Terwijl Ayrton zich druk bezighield met Alder, hadden zijn bondgenoten de anderen onder handen genomen. Helaas ging het allemaal niet zo gemakkelijk als hij gehoopt had. Het werd eens tijd dat dit stelletje nerds stierven, want Ayrton had alweer genoeg inspanning geleverd voor vandaag. Blijkbaar was het in actie komen toch niet zo rooskleurig als hij had gedacht. Het enige ‘rooskleurige’ aan dit gevecht te noemen was bloed.

Aan zijn rechterkant was Norah bezig tegen de brilioot. Het meisje leek overduidelijk gekwetst te zijn door de woorden van haar districtgenoot, maar Ayrton hoopte dat ze haar belofte waar zou maken over het hem betaald te zetten. De dreiging van Cosmo leek dan ook iets bij Norah los te maken waar hij erg blij van werd. De vastberadenheid in haar ogen; de kracht waarmee ze een zwaai maakte met de bijl toen het gevaar haar naderde… Maar wat volgde was iets om een stuk minder blij van te worden. Nog voordat Norah de jongen zijn buik kon opensnijden alvorens de bijl met de scherpe kant richting zijn maag te zwaaien, ontving ze een klap tegen haar slaap. In combinatie met een volgende stoot tegen de lever was het ook onmogelijk voor het meisje om te concluderen of haar uithaal hem überhaupt geraakt had. 11 lag op de grond en of dat alleen het resultaat was van Eugine’s aanval of ook een combinatie van de nasleep van de eerder opgelopen zonnesteek, kon niemand weten.

Het leek er in elk geval op dat Norah niet meer zo gefocust leek als eerst, maar de vastberadenheid daarentegen bleef. Het meisje ging voorzichtig op de hurken zitten met de bijl in handen terwijl ze een arm had geslagen om haar buik. Het leek er in eerste instantie op dat ze afwachtte of Eugine nog een keer zou aanvallen, maar de vrije hand graaide naar de dolk in haar riem. Het meisje van wie Ayrton nooit had gedacht dat ze het in zich had, schoot rechtstreeks omhoog om de kleine afstand tussen haar en Eugine te overbruggen. Misschien kwam het door de klap tegen haar slaap waardoor Norah vergeten was dat ze een geweten had, of misschien had de naïeve puber dan eindelijk door dat er maar één kon winnen.

Ze maakte een stekende beweging naar Eugine’s onderlijf, gevolgd door een steek richting zijn romp. Met weer beide benen aan de grond hing de bijl nu in haar linkerhand vanwege de zwaarte van het wapen, en de dolk werd nog altijd in de aanslag gehouden in de rechter.

Nirwad leek, in tegenstelling tot de rest, het meest succesvol te zijn. De haak in Cosmo’s schouder had vast veel pijn gedaan, maar te concluderen aan het oorverdovende geschreeuw was het terugtrekken van de haak nog een stuk pijnlijker geweest. Nirwad wist gelukkig de slag van Cosmo te ontwijken toen hij net was opgestaan door zijn rug te holen en naar achteren te buigen, alsof de jongen meedeed aan een limbo-wedstrijd. Het touw van de haak zat gewikkeld om Nirwad’s pols, maar de haak hing er echter slapjes bij. Beide tortelduifjes hadden besloten dat stekende wapens meer nut hadden, want ook Nirwad haalde het klapmes tevoorschijn. Er was geen tijd om na te denken, want hoe meer tijd er verloren ging: des te groter werd de kans dat Cosmo nog een keer kon toeslaan. Dat liet de jongen zich niet gebeuren. Hij boog weer voorover en keek de gepijnigde jongen recht in de ogen aan voordat Nirwad hem een mes van onderen gaf.
“Deze is voor Norah”

TL;DR:
- Ayrton als een één of andere allesziende observeerder (dit is natuurlijk niet zo, maar ik zou namens Em posten voor N&N)
- Als Norah Eugine ziet aankomen, wilt ze haar bijl horizontaal in zijn maag rammen wanneer hij binnen haar reikwijdte komt
- Tijdens haar aanval, wordt ze eerder geraakt door Eugine. Met name door de klap tegen haar slaap raakt ze verward
- De verwarring maakt het mentaal 'makkelijker' om Eugine aan te vallen.
- Norah trekt haar dolk uit haar riem en schiet omhoog met de dolk vooruit.
- Ze maakt een stekende beweging naar Eugines onderlijf (aangezien hij al staat en zij gehurkt overeind komt), gevolgd door nog een steek iets meer richting z'n romp.
- Nirwad buigt achterover a.k.a. Matrix/limbo style om Cosmo’s slag te missen.
- Hij haalt zijn klapmes tevoorschijn, buigt weer terug en geeft hem een mes van onderen (onderlijf) namens Norah.

OOC: Ik heb bewust nu niet voor Ayr en Han geschreven om nu de tijdlijn weer gelijk te maken

Eugine heeft tijd genoeg om de eerste aanval van Norah te ontwijken. De tweede aanval raakt zijn borst, maar stuit op een rib, waardoor er geen vitale delen worden geraakt.

Op wonderbaarlijke wijze weet Nirwad zijn aanval succesvol uit te voeren. Hij maakt een diepe snee in Cosmo's zij - veel bloed en pijn.

PROFIELAantal berichten : 110 Registratiedatum : 24-08-14

Zijn twee vorige aanvallen waren raak geweest waardoor het meisje uit district 11 pardoes op de grond viel. Hij werd er niet gelukkig van, hij wilde dit eigenlijk helemaal niet doen maar hij moest toch iets doen om te overleven? Gewoon het meisje bewusteloos slaan dacht hij bij zichzelf, aangezien zij toch ook medelijden met hem heeft gehad toen ze een kans had om hem een dodelijk tik te geven? Als ze bewusteloos lag, dan kon hij zijn bondgenoten helpen want aan het geschreeuw en getier te horen was niet iedereen er even goed aan toe.

Hij zag duidelijk dat het meisje verward op de grond lag, waarbij hij het de perfecte moment vond om haar nog een laatste slag richting haar slaap te geven. Hij nam het bot in zijn linkerhand steviger beet en zwaaide ermee naar achteren om daarna harder te kunnen uithalen. Waar hij niet op had gerekend was dat het meisje sneller bij haar positieven was dan verwacht, ze zette zich op haar knieën en haalde uit met de dolk die ze tevoorschijn toverde. Grote verbazing kwam op Eugine zijn gezicht, hij zakte door zijn knieën en schreeuwde het uit van de pijn.

Tl;dr

- Eugine wou uithalen naar Norah maar had niet verwacht dat ze zo snel bij positieven ging zijn.
- Eugine wordt geraakt in de borststreek
- Eugine zit op zijn knieën schreeuwend van de pijn

OOC:
- Petra gaat zelf iets schrijven voor Cosmo als ik haar goed begreep
- Sorry voor de korte post maar ik wil niet dat iedereen te lang moet wachten

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

De momenten na Cosmo’s bedreiging vlogen in een waas voorbij. Ze wilde dit niet. Waarom gingen haar problemen, in dit geval de vier aanvallers, niet gewoon weg? Met die gedachte stootte ze haar bijl naar voren, maar dat was iets te vroeg geweest, waardoor Eugine niet weg gejaagd werd, maar juist dichterbij kwam. Wham. Auw. Norah’s lichaam kromp ineen toen ze in haar zij geraakt werd. Voor ze het wist werd die pijn echter verdrongen door een nog scherpere pijn toen een bot met een droge donk tegen haar hoofd geslagen werd. Norah viel in het hete zand, haar handen gleden erdoor heen in een poging om grip te krijgen op de situatie. Achter haar donkere zonnebril glazen knipperde Norah verwoed met haar ogen. Ze zag de metaforische vogeltjes rondfladderen. Maar de schaduw die boven haar uit torende kreeg haar focus. In vorm en houding deed hij haar denken aan de Vredebewakers die haar dorp dikwijls geterroriseerd hadden. Het hief een arm en Norah reageerde onmiddellijk. Het was geen slimme actie om zo snel op te staan na een klap als deze, maar ze had geen keuze. Het (relatief, want hete woestijn) koele metaal van de dolk voelde geruststellend in haar handen. Met de snelheid van haar opwaartse beweging stootte ze de dolk richting Eugine’s lijf. Een gevoel van walging mengde zich met de verwarrende duizeligheid toen ze voelde hoe de scherpe punt van de dolk bleef steken in iets hards. Iets in zijn lichaam. Ze trok de dolk terug en struikelde achteruit.

Zijn schreeuw boorde zich in haar oren en ze hapte geschrokken naar adem. Dit was veel te echt. Norah wilde gewoon terug gaan naar het raadsels oplossen en fruit eten. Was dat te veel gevraagd? Blijkbaar wel. Nirwad had ondertussen een flinke wond aangebracht in Cosmo’s lijf, maar merkte dat zijn bondgenoten een stuk minder succes hadden. Nirwad haastte zich naar Norah toe en ondersteunde haar met zijn haak-hand, terwijl hij zijn mes op Eugine mikte. Norah piepte protesterend.
Hoewel Norah fysiek wel weer bij zinnen was gekomen was haar emotionele verwarring nog altijd even groot. De schreeuw die Hannah slaakte ging door merg en been en bracht Norah in een staat van paraatheid. Ze liet Nirwad los en gezamelijk gingen de twee richting Hannah en Ayrton. Hannah was met een angstige blik in haar ogen weg gekropen van Gracie, zachtjes smekende woorden prevelend. Het zwartharige meisje had haar hand op haar wond gedrukt, maar bloed sijpelde nog steeds tussen de kiertjes van haar vingers door. ‘’Han!’’

Norah lette nauwelijks nog op de rest. Ze sleepte Hannah wel een stukje weg van het gevaar, maar focuste zich vooral op haar gewonde vriendin. Ze sneed een reep van haar stevige sjaal af en drukte die stevig op de wond, waarna ze Hannah instrueerde deze goed vast te houden. Het bloed van Eugine en het bloed van Hannah kleurden de lap algauw rodig. Een tweede reep werd zo goed als dat ging gebruikt om de prop nog steviger vast te zetten. Hannah knikte met waterige ogen, duidelijk gepijnigd. Verder was er niet veel wat ze nu kon doen, behalve Hannah beschermen. De gevaren weerstaan. De gevaren wegjagen. Ze was vrij wanhopig, maar iets in haar bleef toch keer op keer hetzelfde proberen. De vreedzame oplossing, maar wel eentje waarbij ze geen vreemdelingen hoefde te vertrouwen. Het paste precies in haar straatje. Maar het werkte telkens maar niet, omdat de dorstige vier niet zonder reden weer terug de hete zandvlakte op zouden gaan. ‘’Ga WEG! Ik wil dit niet doen!’’ riep ze met schrille, overslaande stem. Haar ogen waren gericht op de bebloede pijl in Gracie’s handen. Ze wilde het niet doen. Maar ze zou het doen als ze moest. Dat was wel duidelijk geworden. Idealen verraden was makkelijk als het betekende dat je zou overleven.

Ayrton was een stuk minder empatisch aangelegd, maar zag wel een kans zichzelf weer enigzins te bewapenen door de boog te pakken die Hannah had verloren. Alder leek te twijfelen of die iets zou doen, maar had er niet de adem voor. Nirwad liet het touw weer een beetje van zijn pols los rollen zodat er zo’n anderhalve meter speling in zijn langeafstandswapen kwam. Deze keer hield hij wel wat meer touw over om het wapen stevig vast te houden. Waar de jongen de eerste paar dagen onhandig en onzeker over de gevechten was geweest, hadden zijn successen hem een boost van zelfvertrouwen gegeven. Hij zwaaide met het touw boven zijn hoofd een paar rondjes, maar haalde nog niet specifiek uit naar mensen, al was het duidelijk dat hij dat zou doen zodra iemand het in zijn of haar hoofd haalde richting Hannah en Norah te komen. ‘’Luister naar Norah,’’ voegde de jongen toe, met een dreigende implicatie van de onuitgesproken Of anders... Het was duidelijk dat hij vrij weinig vertrouwen had in Norah's tactiek, maar waarschijnlijk had ook hij de vage hoop dat het zou werken. Vier, vijf, zesmaal is scheepsrecht? En anders kon het ook geen kwaad, woorden kosten minder energie dan steekwonden.

Tl;dr
- Norahs beleving van de aanval op Eugine
- Nirwad komt naar Norah toe.
- Nirwad en Norah willen zich bij Ayr en Hannah voegen, dus gaan ze langs Eugine
- Hannah probeert haar wond te bedekken met haar handen, Norah komt haar helpen.
- Emoties en wond afdekken met een stuk sjaal.
- Ayrton pakt de boog van Hannah uit het zand en Paashaas zal wel beschrijven of daar iets mee wordt gedaan haha, dat weet ik niet zeker ^^
- Nirwad zwaait dreigend met het haak-touw ding en doet dreigende woorden :’)

OOC: deze post is slecht, ik schaam me, sorry :c Als er iets niet klopt laat het dan vooral weten! <3

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

Het was een totale chaos. Norah had nogmaals geroepen dat Gracie en Alder moesten maken dat ze wegkwamen, en Nirwad zette die uitroep kracht bij. Zijn dreigende toon had duidelijk effect, want Alder’s twijfels verdwenen en de lange jongen nam de benen. Met het mesje van Ayrton, helaas. Ook Gracie gaf de hoop om uit dit gevecht nog iets zinnigs te halen en rende weg. Er waren twee van hun vijanden verdwenen, maar Norah had geen oog voor de overgebleven twee. Ze vertrouwde er blindelings op dat Nirwad en Ayrton dat wel in de gaten hielden. Zelf boog ze zich weer over Hannah heen en deed alles wat ze maar kon om haar vriendin te kalmeren. Ze hielp Hannah wat overeind, zodat de wond niet het laagste punt van haar lichaam was en fluisterde kalmerende woorden. Het bloeden werd redelijk gestopt door de stevige druk die ze met haar hand op Hannah’s wond uitoefende, maar de situatie was verre van optimaal. Ayrton gromde boos, maar leek niet van plan te zijn Alder en Gracie achterna te gaan. Gelukkig. Hij had enkel Hannah’s boog. De jongen liep verwensingen mompelend naar de plek toe waar Hannah lag en boog zich ietwat onwillend over haar heen om te helpen met de verzorging van de gewonde.

In de tussentijd was ook Eugine verdwenen, hoe of waar wist Norah niet, maar vermoedelijk was hij weggestrompeld om zijn wonden te likken. Zijn wonden, door haar veroorzaakt. Zijn bloed op haar vingers. Uiterst tevreden liep Nirwad op Norah af en trok haar naar zich toe. Haar handen gleden over zijn shirt en verlangend keek ze hem aan. Even kon ze zich laten baden in het gevoel van warmte en geluk, over het feit dat ze samen waren, dat ze in orde waren, dat zij hem had en hij haar. Die gelukszalige overwinningsroes was groot genoeg om het laatste beetje subtiliteit weg te nemen en de twee deelden een gepassioneerde kus. ‘’Oh, Nirwad,’’ verzuchtte Norah geëmotioneerd. ‘’We zijn OK,’’ suste de jongen haar verdriet, streelde door haar haren en kuste haar teder. Bloeddruppels op haar kleding en haar dolk zorgden er echter voor dat ze het gevecht niet zomaar zou kunnen vergeten.

De fysieke inspanning begon nu ook op haar neer te drukken en ze schraapte haar droge keel. Alsof Nirwad gedachten kon lezen bukte hij zich en raapte een roze ijsje op. Zodra zijn handen zich om het plastic houdertje sloten vertrok zijn gezicht echter van blij naar gepijnigd. Het roze ijsje viel uit zijn handen en de jongen zakte door zijn knieën. Met zijn vrije hand klemde hij de gestoken pols vast, terwijl tranen van de pijn zich in zijn ooghoeken begonnen te vormen. ‘’Nir? Nirwad, wat is er gebeurd?” Paniekerig knielde ze naast hem neer en probeerde hem zo ver te krijgen dat hij de wond liet zien. Toen ze Nirwad eindelijk zo ver kreeg dat hij zijn arm los liet voelde ze een golf van opluchting door haar heen gaan. Het was een klein wondje, in vergelijking met de bloederige boel die ze daarstraks hadden veroorzaakt stelde dit helemaal niets voor. Maar toen Nirwad schokkende bewegingen begon te maken stond haar hart een seconde stil. Dit was niet goed. Hij leek weg te zakken in een staat van bewusteloosheid en Norah’s aandacht voor de rest van de wereld verdween volledig. Ze hoorde zichzelf niet schreeuwen om hulp, zag niet hoe Ayrton overeind kwam. Ze was blind van woede en angst. Zijn grijzige ogen gleden weg achter zijn oogleden, hij reageerde niet meer wanneer ze zijn naam riep. Een keiharde pets tegen zijn wang bracht hem even terug bij positieven, maar even gauw zakte hij weer weg in een onbereikbare staat. ‘‘Neeneenee, wordt wakker, wordt wakker.’’ Tevergeefs schudde ze aan zijn nu slappe lichaam. Haar handen klemden zich om zijn kleding, haar lichaam boog als een schild over hem heen, al was het gevaar dat nu zijn leven bedreigde al lang binnen. ‘‘Je kunt me hier niet achterlaten. Nirwad. Je mag me niet achterlaten. Laat me niet alleen. Alsjeblieft. Ik heb je nodig.’’ Smekend. Biddend op een wonder. Hadden ze geen wonderlijk geneesmiddel verdiend. Er was bloed gevloeid. Waar bleef de beloning, waarvoor ze geconditioneerd waren? Ze strekte haar nek naar de hemelsblauwe lucht, zocht de onzichtbare camera’s. ‘‘Help hem. HELP HEM DAN!’’ Haar ogen knepen zich dicht, gefrustreerde tranen rolden over haar wangen. ‘‘Hij heeft ze vermoord. Hij heeft alles gedaan wat jullie willen. Help hem. Help hem.’’ Langzaamaan werd haar stem zachter, haar smeekbede ging van fel naar moedeloos.

Ze vlocht haar vingers door de zijne en strekte zich naast Nirwad uit in het hete zand. Haar vrije hand gleed over zijn bezwete huid. Ze bracht haar mond naar zijn oor en fluisterde voor de laatste keer een liefdesverklaring in zijn oor, terwijl ze voelde hoe zijn hartslag steeds onregelmatiger werd. Nog even vocht hij ertegen, maar daarna gleed Nirwad weg in de armen van de dood, weg van de vervloekte Arena, weg van alle pijn. Weg van haar. Een kanonsschot schalde door de Arena en stak in haar hart als een dolk. Een gepijnigde schreeuw van wanhoop scheurde door de lucht. Toen was het stil. Uitgeput rustte Norah haar voorhoofd tegen Nirwad’s wang, maakte zijn gezicht nat met haar tranen. Al het gevoel ebde weg uit haar lichaam en na een periode van complete stilte kwam Norah overeind. Hoe lang ze tegen Nirwad aangelegen had wist ze niet, het voelde als een eeuwigheid, maar meer dan tien minuten waren het niet geweest.

Haar bewegingen waren mechanisch. Ze was een robot. Haar gevoelens moest ze afsluiten. Haar tranen brachten een keiharde hoofdpijn op. Met trillende hangen maakte ze allereerst Nirwad’s vest los, dat om zijn middel geknoopt was. Het kledingstuk kneep ze fijn in een vuist, het vormde haar houvast. Methodisch doorzocht ze zijn zakken en verwijderde alles wat nog nuttig kon zijn. Zijn mes stak ze gedachteloos in haar zak, de scherven liet ze zitten. De lolly gaf ze aan Ayrton, die het in de rugtas stopte. ‘‘Hij is weg,’’ fluisterde ze gebroken, zodra ze oogcontact maakte met Ayrton. ‘‘Waarom?’’ Of hij antwoord gaf hoorde ze niet, hysterisch hapte ze naar adem en klapte voorover. Ayrton gaf haar een flesje sportdrank aan en gulzig leste ze haar dorst. Ze liet het aan Ayrton over Nirwad’s ogen te sluiten, zelf streek ze door zijn dofblonde haren, zijn ruwe handpalmen, zijn gevlekte wangen. Ze wilde nooit vergeten hoe hij voelde, rook, bewoog. Daarna kwam ze overeind en dronk het gesmolten ijswater van vannacht uit het plastic zakje. Ze at onder druk van Hannah zelfs twee ijsjes, omdat het meisje geheel terecht opmerkte dat die anders toch zouden smelten. Toen ze op een blauw ijsje de acht zag staan vulden haar ogen zich weer met tranen. Ze beet op haar lip en murmelde als een spreuk Nirwad’s naam. Zo lang ze niet opkeek naar zijn lijk leek hij nog springlevend en dichtbij. ‘‘Ik wil hier weg,’’ bekende ze aan Ayrton en Hannah. De twee leken dat maar al te goed te begrijpen, maar Ayrton maakte (eindelijk ook eens) een slimme opmerking door te zeggen dat ze Hannah’s wond eerst beter moesten verzorgen. In de schaduw van de Sfinx werd Hannah gepositioneerd met een jas in haar rug, zodat ze half rechtop zat en een flinke lap stof op haar wond gedrukt. ‘‘Dit moet minstens een kwartier,’’ meende Norah. Haar stem klonk buitenaards in haar eigen oren, alsof haar bewustzijn los stond van wat haar lichaam deed en zei.

De ventilator stond in de zon tevreden te zoemen en zond een welkome golf koele lucht. De ijsjes waren verdeeld en opgegeten, wat hun dorst en honger gestild had. Ook Hannah had wat kunnen eten, al deed haar wond nog steeds zeer veel pijn als ze bewoog. De zon stond nu op z’n hoogst en Norah begon iets meer bij zinnen te komen, al was elke gedachte aan Nirwad genoeg om haar te breken. Ayrton was op bevel van Hannah al hun spullen aan het inventariseren. De mis geschoten pijl van Hannah had de jongen met moeite weer gevonden en bij de boog gevoegd. De haak van Nirwad was ook teruggehaald. De overvloed aan wapens maakte het gat in hun bondgenootschap alleen nog maar duidelijker. Rond het middaguur schalde vanaf de Sfinx weer een raadsel.

Voor sommigen ben ik als brood
Ik zelf leef graag op een houten lijk
Als je het gelooft ben ik een huis
En volgens velen de mooiste in mijn rijk

Het woord lijk gaf haar rillingen, maar na een moment stilte had Norah een ingeving. ‘‘Eekhoorntjes. Eekhoorntjesbrood.’’ Dat was alles wat ze erover kon en wilde zeggen, verdoofd als ze was boeide het raadsel haar niet heel veel. Hannah en Ayrton vulden echter algauw aan wat de andere zinnen betekenden. Ayrton mocht de eer hebben en gaf het antwoord ‘Paddestoel’ aan de Sfinx. De gift was vooral voor Hannah een godszege. 10mL desinfectant en 1 steriel snelverband. Ayrton bracht het aan, onder de bazige aanwijzingen van Hannah. Nu haar wond gedesinfecteerd en afgedekt was durfde ze weer een beetje te bewegen. Norah ontsmette de paar kleine wondjes die ze opgelopen had en borg het flesje daarna weg in de rugzak. ‘‘Vanavond gaan we,’’ concludeerde Norah. Ze was fysiek en emotioneel te uitgeput om nu op te staan en weg te lopen van Nirwad’s lichaam. De uren kropen traag voorbij. Norah aaide het vest van Nirwad en speelde met zijn lolly. Woorden die hij tegen haar gezegd had echoeden door haar hoofd. Zijn zachte stem terwijl hij een verjaardagsliedje inzette. Hij hield van haar. De Arena had hem vermoord. De Peaks hadden hem vermoord. Met een verdomde schorpioen nog wel.

Hannah stond vastberaden op, al trilde ze nog op haar benen. Hannah gaf aan dat ze klaar was om weg te gaan en zo begon de volksverhuizing. Ayrton droeg de meeste spullen en weigerde Hannah de zware spullen te laten dragen. Norah sleepte haar bijl mee en had de kartonnen doos met ventilator in haar handen geklemd. Hannah had enkel haar eenzame pijl en boog vast.
Achter een van de eerste grote rotsen die ze tegen kwamen zetten ze hun spullen neer. In de verte was een zacht gezoef te horen van een hovercraft die lichamen op kwam halen. Nirwad zou naar huis gaan. De brok in haar keel werd nog groter dan die al was. Hannah was uitgeput gaan liggen, maar legde haar hand steunend op die van Norah. Dit was echter niet genoeg om haar verdriet te stoppen, de tranendam brak wederom. Met grote, betraande ogen keek ze Ayrton aan. ‘‘We zijn bijna halverwege.. Zou jij.. Zou jij ons vermoorden als je de kans had?’’ Ze slikte moeizaam, bang voor wat zijn antwoord zou zijn. De dood had ze de afgelopen dagen op afstand kunnen houden, maar door een stomme schorpioen was het opeens weer dichtbij. Daardoor kon ze haar morbide nieuwsgierigheid niet bedwingen en stelde ze de vraag die ze vier dagen verzwegen had. Ze wist dat Ayrton minder last had van de gewetensvragen die haar teisterde. Maar deze vraag was zo beladen dat ze niet wist hoe hij erop zou antwoorden.

TL;DR:
- Alder en Gracie gaan weg (in overleg met Sanne)
- Eugine is ergens tussendoor ergens ook verdwenen van de Sfinx (Def gaat zelf nog posten met de details)
- Hannah wordt verzorgd zo goed als dat gaat.
- Norah en Nirwad doen deze keer openlijk klef.
- Nirwad pakt een ijsje op voor Norah, maar grijpt daarbij een schorpioen mee, die hem venijnig steekt.
- Paniek, verdriet, drama, gif. Nirwad sterft korte tijd na de steek Sad RIP.
- Spullen verzamelen, de pijl is terug gevonden en Nirwad’s spullen zijn ook gepakt. Norah heeft zijn mes en lolly (en zijn vest), Ayrton heeft zijn haak-touw, in de rugzak zit de rest van het eten en drinken dat Nirwad had.
- De 8 ijsjes zijn verdeeld en opgegeten, omdat die anders toch maar smelten.
- Het raadsel is opgelost, de spullen worden gebruikt om Hannah te verplegen, de overgebleven disinfectant verdwijnt in de rugzak.
- In de avond vertrekken ze naarrrr D2 (volksverhuizing much) en zetten daar kamp op.
- Hannah gaat weer uitrusten, Norah stelt een beladen vraag aan Ayrton.

Het drietal wordt door nogal wat vreemde verschijnselen getroffen:

- Ayrton krijgt last van zware paranoia
- Hannah krijgt last van hallucinaties + agressie
- Norah ziet de wereld letterlijk op de kop + agressie

Hier zullen ze ongeveer 2 uur lang last van hebben.

PROFIELAantal berichten : 182 Registratiedatum : 07-11-14

Alder en Gracie waren weggelopen: de lafaards. Hij had het stelletje bange konijnen achterna willen gaan, maar het was Hannah die hem geruststelde dat die twee het toch waarschijnlijk niet lang zouden uithouden in de arena. Ze hadden weliswaar twee slachtoffers gemaakt, maar toch voelde het meer als een nederlaag dan een overwinning. Van zijn hoorn was niets meer over, Alder was er met het mesje vandoor en had hem twee stuks tanden armer gemaakt. En het ergste nog van alles: Ayrton had het de jongen niet eens betaald kunnen zetten.

Hij had zich er uiteindelijk moedwillig bij neergelegd en besloot Hannah maar te gaan helpen met haar wond. De sjaal van Norah hield Ayrton tegen de wond gedrukt nadat de tortelduifjes alleen nog maar oog voor elkaar hadden. Blijkbaar was de walging van zijn gezicht af te lezen toen Hannah zacht begon te grinniken.
“Stel je niet zo aan, ze zijn alleen maar verliefd. Het is niet alsof het een dodelijke ziekte is.”
Ayrton rolde met zijn ogen. “Het wordt hun dood nog een keer.”
“Kom op Ayr, je gaat me niet vertellen dat jij nog nooit- Auw!”
Hannah sloeg een kreetje toen Ayrton –opzettelijk- meer druk uitoefende op de wond. Het meisje bleef hem echter met een pesterige blik aankijken. Ze leek haar mond te willen opentrekken, maar werd abrupt onderbroken door een schreeuw van Norah waarna het gezicht van Hannah wit wegtrok.

In een reflectie schoot Ayrton overeind. Eén blik op de tortelduifjes vertelde hem echter al gauw dat hij niet meer verder hoefde te zoeken naar een vijand. Hun grootste vijand leek namelijk al te hebben toegeslagen: de dood. En de dood gaf geen kans om terug te vechten. De dood kende geen genade. Vastgenageld aan de grond kon Ayrton alleen maar toekijken hoe Norah de jongen in haar armen wiegde en hem geruststellende woorden suste. Niet veel later galmde een kanonschot door de arena en daarmee was duidelijk geworden dat hun vijand Romeo abrupt uit de armen van zijn Julia had getrokken.
Ayrton wist zich absoluut geen houding te geven. Hij voelde iets in zijn ogen schieten waarvan hij niet wilde toegeven dat het er zat toen Hannah oogcontact met hem maakte. Onmiddellijk veegde Ayrton dan ook met zijn mouw de nattigheid weg en mompelde wat over zweetuitbraak. Beide meiden leken het echter niet droog te kunnen houden, want ook Hannah was inmiddels in tranen uitgebarsten.

Nirwad was weg, en Ayrton begreep maar al te goed waarom. Hij kreeg echter niet de kans om zijn vermoedens over het Capitool hardop uit te spreken toen Norah het leek te begeven. Ayrton reikte haar een flesje met sportdrank aan en terwijl het gebroken vogeltje haar dorst leste, knielde hij naast de jongen neer.
Een goedsul als Nirwad zou nooit ver zijn gekomen, dat had Ayrton geweten. Hij was naïef, te vriendelijk. Hij… verdiende het niet te sterven. Ayrton voelde opnieuw een brok in zijn keel komen en balde een vuist van de hand waarmee hij net de ogen van Nirwad had gesloten.

Toen ze tegen de avond een nieuwe kampeerplek hadden gevonden, hoopte Ayrton wat meer rust te krijgen. Niets was echter minder waar. Het zweet gutste van zijn hele lichaam af. Hij had een ijzeren smaak in de mond door de uitgeslagen tanden en op de ene of andere manier had Ayrton het gevoel dat iemand hen in de gaten hield. Hoeveel tributen zouden er überhaupt nog in leven zijn? Ayrton had gedacht dat hij zich een stuk meer gerustgesteld zou voelen naarmate de dagen vorderde, maar dat deed hij niet. Zijn hoofd bonkte, zijn huid was verbrand en Ayrton was er niet echt zeker meer van dat dit groepje zijn ticket naar de overwinning zou zijn. Hij pakte zijn sigaret erbij en nam de nicotine tussen de tanden. Het gaf hem rust en hopelijk ook wat meer helderheid.

Blijkbaar voelde Norah zich echter geneigd dit mooie moment te verstoren. Enigszins verbaasd keek Ayrton op. Waar kwam dit nu weer vandaan? Dat de jongen geen zin had in zulke vragen leek dan ook erg duidelijk te zijn door wat hij erop te zeggen had.
“Ben je soms bang dat ik je de keel zal doorsnijden nu Nirwad er niet meer is om je te beschermen?” Ayrton nam zijn sigaret tussen de vingers terwijl hij haar met een verwijtende blik aankeek. “Waar zie je me voor aan zeg? Ik ben Gabe niet.”

TL;DR:
- Blabla, Ayr niet blij met resultaat van de dag
- Dood van Nirwad
- Ayrton lijkt toch wat emotie te hebben
- Hij voelt zich niet helemaal 100%: fase 1 paranoia
- Norah verpest een mooi moment & de oude Ayr is weer terug :')

PROFIELAantal berichten : 202 Registratiedatum : 19-02-15

OOC: De stukjes vanuit Norah's optiek geschreven staan links en die van Ayrton rechts en schuin gedrukt. We hebben het namelijk via de pb in elkaar geknutseld Smile

In eerste instantie kijkt hij lichtelijk verbaasd op, omdat hij niet begrijpt waar deze vraag ineens vandaan komt. Dan reageert hij lichtelijk geïrriteerd en hard:
“Ben je soms bang dat ik je de keel zal doorsnijden nu Nirwad er niet meer is om je te beschermen?” Ayrton nam zijn sigaret tussen de vingers terwijl hij haar met een verwijtende blik aankeek. “Waar zie je me voor aan zeg? Ik ben Gabe niet.”

Het beeld voor haar ogen was wazig en vervormd. Ze kon zich niet goed oriënteren en met moeite plaatste ze haar hand op de grond om steun te zoeken. De hele wereld stond op z'n kop. Zowel letterlijk als figuurlijk. Door zijn harde woorden leek ze een beetje wakker te worden en zich te beseffen wat ze eigenlijk aan hem vroeg. ''I-ik..'' Hakkelde ze. Voordat ze weer eens excuusjes kon gaan maken stopte ze de zin. Een plotselinge felheid verscheen in haar ogen en met een woeste beweging veegde ze de tranen van haar wang. Hij was Gabe niet, maar af en toe leek het er verdomd veel op. ''Oh nee? Met Christy had je anders ook niet echt moeite.'' In haar hoofd gingen waarschuwingsalarmen af, dit was niet slim om te zeggen. Maar haar woede over zijn nonchalante houding richting Nirwad's dood zorgde dat veel van haar remmingen wegvielen.

Ayrton had wel gedacht dat zijn opmerking Norah zou laten zwijgen. Het laatste waar hij nu zin in had waren die zinloze gewetensvragen waar ze hem mee bekogelde. Norah’s reactie was echter het tegenovergestelde van wat Ayrton had verwacht. Verstond hij haar nu goed?
“Waar haal je het gore lef vandaan haar hierbij te betrekken? Denk je soms dat ik haar nek voor de lol omdraaide… Voor entertainment?” Dat laatste woord sprak Ayrton met afschuw uit. Hij voelde de woede in zichzelf opborrelen, maar tegelijkertijd maakte Norah’s opmerking meteen duidelijk waar hij stond. “Maar dat is ook het enige waar ik goed voor ben, nietwaar? De vieze klusjes opklaren omdat je zelf de ballen niet hebt het te doen.”

''Dat was niet wat ik bedoelde en dat weet je best.'' Een zin die op meerdere manieren geïnterpreteerd kon worden, maar er nu voornamelijk erg boos uit kwam. Waarom begreep hij haar verkeerd. De sukkel. Natuurlijk deed hij het niet voor entertainment. Maar overleven wilde hij overduidelijk en haar angst dat hij daarvoor over lijken zou gaan was heus niet zo ongegrond als hij het deed overkomen. Haar handen kriebelden om eens wat gezond verstand in zijn apenbrein te timmeren. ''En ik ga geen sorry zeggen voor mijn gebrek aan moordlust.''

“Niet wat je ermee bedoelde?” Ayrton begon honend te lachen. “Doe niet alsof ik achterlijk ben. Vanaf het moment dat ik die hoorn voor je neus weg graaide zag je me al aan voor een Gabe. Je zag me als een gevaar, en terecht.” Hij kwam nu overeind en ging recht voor Norah staan. Het meisje boog tegen alle verwachtingen in zijn richting op, met dreiging in haar ogen. Iets was hier niet aan de haak. “Misschien moet ik er inderdaad een einde aan maken. Voordat die Gloria en Enrico weer komen opdagen en je je veilig genoeg voelt om mij diezelfde bijl in de rug te-”

“NEE!”
Abrupt werd Ayrton door een opvliegende Hannah onderbroken. Ze kwam op hem afgestormd, met een pijl in de hand. Voordat Hannah enige schade kon aanrichten, greep Ayrton het meisje haar pols beet waarmee ze het wapen beethad. “Waar denk jij in vredesnaam mee bezig te zijn?” blafte hij haar toe. Zat ze soms ook in het complot? Zou zij in staat zijn hem te verraden?
“WE MOETEN WEG!” schreeuwde het meisje, waarna ze haar andere hand weer tegen het steriel gaasje bracht. Door de druk was de wond waarschijnlijk weer gaan bloeden. Met een bibberende stem vervolgde Hannah iets voorzichtiger: “I- ik zag iets.”
“Een tribuut?”
Hannah schudde verwoed haar hoofd. Ayrton wierp een blik op de omgeving, maar er was niets merkwaardigs te zien. “Werkelijk Han, volgens mij begin je spoken te zien.”
“Ik lieg niet!” agiteerde ze woest. “Het was groot, en zwart, als… Als een soort schaduw.” Hannah keek hem met grote ogen aan. “Het wilde je vermoorden.”
Ayrton trok zijn wenkbrauwen op. Ze kwam op hem afgestormd met een wapen, en nu schreef ze het af op een één of andere schaduw? Hij had werkelijk waar nog nooit zo'n slecht excuus gehoord. Misschien waren het echter wel een stel tributen. Misschien was dat enge manwijf om het hoekje komen kijken. Als dat zo was, zou er nog een stuk meer bloed aan te pas komen. Misschien kon het geen kwaad om de omgeving te checken...

Norah kwam ook overeind, wankelend om haar evenwicht te vinden. De vloer was het plafond en haar hele wereld stond op z'n kop. Het maakte haar geagiteerd. ''Ayrton, STOP met tijd verspillen, we zijn hier kwetsbaar.'' Boos keek ze hem aan, maar toen ze een stap richting van het grote onbekende, maar dat ging niet al te goed. Ze verloor haar balans en zocht steun bij Hannah, die nog steeds in een staat van waanzin zat te mompelen. Vloekend wreef ze in haar ogen. ''Shit, ik zie niet goed. Ayrton, het spijt me dat ik over Christy begon, ok?! Zoek die verdomde aanvaller nou maar.'' Het was een wonder hoe boos ze een verzoek als deze kon laten klinken. Hannah probeerde overeind te krabbelen, maar met een onverbiddelijke duw 'hielp' Norah haar weer naar beneden. ''Liggen blijven, ezel, of je bloedt nog dood.'' Hannah zette uit protest haar nagels in Norah's arm, wat Norah's bloed deed koken. ''Ik probeer je te helpen en dit is je dank?" Met een platte hand sloeg ze tegen haar vriendin's wang. Hannah probeerde verder te krabben, maar Norah klemde haar polsen stevig vast en hield haar naar beneden. ''Kappen nu.'' Haar laatste beetje geduld gebruikte ze om zich in te houden. Pas toen Hannah's spieren verslapten liet ze het meisje los en onderzocht ietwat hardhandig haar wond, drukte het verband aan en legde Hannah te slapen. Het zou waarschijnlijk wel goed met haar komen, nu ze stil lag, maar als Hannah weer problemen zou geven stond Norah niet voor haar acties in. Haar arm deed pijn van de krabwondjes. Ze ontsmette ze voorzichtig en zuchtte. Nu was het tijd om ongedurig en duizelig te wachten tot Ayrton terug kwam.

TL;DR:
- Norah en Ayrton hebben ruzie
- Hannah ziet een schim (hallucinaties) en eist dat het onderzocht wordt.
- Norah kan niet ondersteboven lopen ( Razz

) dus gaat zij Hannah na een kleine catfight 'lief' verplegen terwijl Ayrton de omgeving doorzoekt. Erg gezellig is het niet meer Sad

OOC: Paashaasje probeert morgen nog te posten over Ayrton's paranoia zoektocht naar de schim Innocent

PROFIELAantal berichten : 110 Registratiedatum : 24-08-14

Het zand voelde zacht, veel zachter dan die dagen ervoor waar hij zich echt door het zand moest ploeteren. Nu voelde het aan alsof hij op een wolkje zat en hij heerlijk door de arena zweefde. Hij tilde voorzichtig zijn hoofd weer op en zag een wolkje verder de vier tegenstanders samen bij elkaar, er moet duidelijk iets gebeurd zijn met Hannah want die lag plat op de grond terwijl Nirwad en Norah druk met haar bezig waren. Ayrton stond er ook bij maar aanschouwde het liever vanop afstand, maar er was duidelijk nog iets anders dat hij aan het aanschouwen was. Daardoor draaide Eugine zijn ogen naar de kijkrichting van Ayrton en zag hij dat Gracie en Alder aan het wegzweven waren op een andere wolk. Maar ze waren twee mensen vergeten mee te nemen toch? Waar was Cosmo? Hij draaide zijn hoofd eventjes naar links en zag daar een lichaam liggen, oh nee dat was hem? Hij was gewoon… Dood? En ik? Waarom vergaten ze mij? Ik, ik, ik… Leef wel nog hoor!

Hij werd er emotioneel van en een traan liep over zijn wangen. Maar hij moest door, hij kon nu niet opgeven! Ondanks zijn gekneusde rib, zijn stevige snijwond en nog een kleine zonneslag moest hij verder gaan, stoppen was geen optie! Hij leefde dus nog en nu niemand op hem aan het letten was, was het misschien het ideale moment om ook er stilletjes vandoor te gaan. Hij probeerde stilletjes aan recht te staan maar voelde daardoor dat het bloed sneller uit zijn steekwond begon te lopen. Hij probeerde zijn wond dicht te duwen om het bloed te stoppen maar dat deed enorm veel pijn, even doorbijten Eugine! Wolkje per wolkje ging hij vooruit in de richting waar ook Gracie en Alder aan het wandelen waren. Moest hij bij hen raken, zouden ze hem toch niet vermoorden? Dat kan toch niet mogelijk zijn! En alleen is toch maar alleen dus waarom niet gewoon proberen om zich terug bij hen te voegen?

Het stappen ging moeilijk en de warmte maakte het er ook niet makkelijker op. Stap per stap kwam hij dichter bij zijn eindbestemming, maar toen werd duidelijk wat zijn precieze eindbestemming was op deze zonnige dag in de late morgen op dag 4 van de Spelen. Het licht ging helemaal uit. Eugine zakte terug op zijn knieën, zag in een flits een beeld van zijn zus, moeder en vader voor zijn ogen verschijnen en viel daarna met een smak met zijn hele lichaam op de grond.

Voor ieder komt eens een eind
Is het tijdens de Spelen of erbuiten
Daarboven is er ook iets naar het schijnt
Dus kan je nu rustig je ogen sluiten

Ik heb graag over je geschreven
Jij raar, stil maar toch wel lief persoon
In mijn hart zal je verder blijven leven
Of ’s nachts als ik nogmaals over je droom

Slaap lekker Eugine <3

PROFIEL KARAKTER

» [RPG] After the Fall
» When Angels Fall
» Turn your face to the sun and the shadows fall behind you [OPEN]

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

[Dag 4] Fall down - get up.

[Dag 4] Fall down - get up.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen