Ze zeiden wel eens, drie keer is scheepsrecht. Jennifer had echt gehoopt dat dit ook dit keer zo zou zijn. Ze had echt gehoopt dat deze derde Spelen anders zouden lopen voor haar. Hoewel ze voor James weinig hoop had gehad, daar de jongen mentaal al niet fit leek, had ze echt gedacht dat het Nathalia zou gaan lukken. Toegegeven, het meisje had het ver geschopt. Een plekje bij de laatste negen was niet iets om licht over te denken. Ze was trots op wat het meisje had bereikt en was blij dat ze, ondanks haar koppige houding in het begin, aan het einde toch een bondgenootschap aan was gegaan. Wat Jenn verwonderlijk had gevonden daaraan, was de vriendschap die de leden aan elkaar hadden laten zien op het moment dat Nathalia ziek was geworden. Het was ontroerend geweest en hoewel Jennifer wist dat dit sponsoringen op kon leveren, wist ze ook dat het te laat was. Een longontsteking in deze barre, koude omstandigheden...
Ze was behoorlijk boos geweest toen ze door had gekregen dat het weer in de arena zo plotseling om sloeg. Van belachelijk warm naar opeens belachelijk koud, hoe hadden ze het kunnen bedenken? Toegegeven, door de aanwezigheid van het schip had ze ergens verwacht dat de boel opeens zou overstromen en iedereen in de woestijn zou overlijden, waarop alleen de mensen op het schip zouden overleven. Het was echter heel anders gelopen en Jennifer voelde zich bijzonder machteloos en nutteloos. Ze had Nathalia warme kleren moeten sturen, thermo-ondergoed, wat dan ook! De prijzen waren echter door het plafond geschoten en het lukte Jennifer maar niet om genoeg mensen te vinden die spullen wilden geven. Het leek wel alsof de mensen van het Capitool juist wilden dat er meer doden vielen (duh) en het hen niet meer uitmaakte wie er zou winnen. Zolang er maar actie was, want die was er al een tijdje niet geweest. Niet na het gevecht bij de sfinx dan.
Hoewel ze haar best deed om sterk te blijven, kon ze de tranen die over haar wangen stroomden niet stoppen. Niet alleen was het heengaan van Nathalia droevig, maar wat het nog erger maakte was dat het meisje haar broertje leek te zien. Jenn voelde een brok in haar keel toen ze terug dacht aan Hugo. De jongen was, net als zijn oudere zus in deze Spelen, een bikkel en een doorzetter geweest. Het deed haar veel pijn dat ze, na het verliezen van Hugo, niet in staat was geweest om Nathalia te beschermen. Bij het horen van het kanonschot voor het overlijden van haar laatste tribuut sloot Jennifer haar ogen. Ze had gefaald. Alweer. Ze wist niet goed hoe ze nu de familie van Hugo en Nathalia onder ogen moest komen. Ze had twee keer gefaald voor hen. Ze hadden twee kinderen verloren, omdat het haar niet was gelukt ze in leven te houden.
Jennifer opende haar ogen en verliet zonder verder nog iets te zeggen de ruimte. Het was tijd om terug te gaan naar District 1 en te hopen dat iedereen daar door begon te krijgen dat ze dit echt niet voor haar plezier deed. Ergens vroeg ze zich af waarom ze het nog deed. Was het niet beter om gewoon het hele jaar door in het District te blijven en daar de jeugd voor te bereiden? Misschien was dat iets wat ze mee kon nemen in haar trainingen; omgaan met de dood.
