Het was een frisse wintermiddag. De zon stond laag. De hemel was wolkeloos. Dat kon niet gezegd worden van de lucht direct voor Tyrell’s gezicht, want met elke uitademing ademde hij een wolkje condens uit. De temperatuur schommelde dan ook ergens rond het vriespunt en Tyrell dacht ergens te hebben opgevangen dat het die avond zou gaan sneeuwen.

None of his business. Tegen de avond hoopte hij toch al weer thuis te zijn en voor de brandende openhaard (dat was nou eenmaal sfeervoller dan een nep openhaard) een goed boek te lezen. Hoewel hij druk was met de voorbereidingen voor de vierde Hongerspelen, had hij vanmiddag en vanavond vrij genomen om te ontspannen – al was het alleen maar om weer wat frisse, nieuwe ideeën op te doen.

Vanochtend had hij wel gewerkt. Toen had er namelijk een vergadering op de planning gestaan over de startposities van de tributen. Niet alleen moest er bepaald worden welke districten er naast elkaar terecht zouden komen, maar ook moest er gekeken worden naar hoe er voorkomen kon worden dat de tributen te vroeg van hun startblokken zouden vertrekken.
Tyrell had hard gepleit voor een mijnenveld. Veel spannender dan de glazen buizen die ze vorig jaar hadden gehad. Sommige van zijn collegae hadden zich afgevraagd of dat niet inhumaan was en iemand anders had geoppert dat ze met een mijnenveld het risico zouden lopen dat alle tributen al uitgeschakeld zouden kunnen zijn voor de teller überhaupt op 0 stond. Tyrell moest toegeven dat dat onfortuinlijk zou zijn en had zich erbij neergelegd dat hij het allemaal nog even wat beter uit moest denken.

Met zijn gedachten bij mijnen en dode kinderen, stapte hij een van de duurste hoedenzaken van het Capitool binnen. Het was al weer een jaar geleden sinds hij voor het laatst een nieuwe hoed had gekocht en gezien er laatst een van zijn hoeden geruïneerd was door een onverwachtse, hevige regenval, vond hij dat het tijd was om een nieuwe te kopen. In theorie was zijn stijl simpel genoeg om er een avox voor op pad te sturen (hij was eigenlijk vooral op zoek naar een egaal zwarte hoed, zoals gewoonlijk), wilde hij toch zelf weten wat voor nieuwe hoeden er momenteel te koop waren.

En het waren er heel wat. Sinds het succes van de eerste Hongerspelen waren er aanzienlijk meer hoge hoeden te koop, maar ze vielen zéker niet allemaal onder het kopje “verfijnde smaak”, als je het Tyrell vroeg.
Hij liet de zilveren en gouden hoeden links liggen, schonk geen aandacht aan de hoed met rood-met-witte stippen patroon en wist niet of de roze hoed met de rand vol cupcakes lachwekkend was of zorgbarend.

Hij liep door naar de hoek die hem het meest aanstond: die met de simpele hoge hoeden. Hij was gekomen voor een egaal zwarte hoed, maar zag meteen al dat dat niet de enige hoed was die hem aansprak. Gelukkig was hij niet de enige in de winkel en stond er niet meteen iemand op zijn vingers te kijken om hem suggesties te doen over welke hoed hem het beste zou staan.
Hij keek naar een donkerbuine hoed, met een riem rond de cilinder die nog net iets donkerder bruin was. Er liep een goud kettinkje van de riem naar de top van de hoed. Tyrell vroeg zich af of hij kleding had waarbij deze hoed goed zou staan, maar omdat hij voornamelijk zwarte pakken droeg, had hij zijn twijfels. Een bruine hoed boven een zwart pak, dat kon niet... toch? Aarzelend pakte hij de hoed van de schap en keek over zijn bril heen om de juiste kleur te bepalen (vandaag droeg hij een bril met groene glazen, en die gaven de hoed wel een beetje een vies kleurtje).
Soms wilde hij dat hij zonder gêne mode-advies aan Cecilia kon vragen, want zelf had hij hier dus echt geen verstand van en hij had eigenlijk geen zin om in de kranten te lezen dat zijn kleding niet matchte, of iets dergelijks.

Tyrell draaide de hoed een paar keer rond in zijn hand en nam toen zijn zwarte hoed af, om die te vervangen voor de bruine hoed. Bruin was nauwelijks een kleur voor het Capitool, wist hij, maar hoge hoeden waren ook ouderwets geweest toen hij ze jaren geleden was beginnen te dragen. Dat had hem toen niet tegengehouden. Hij keek in de spiegel. Misschien was het nu toch handig als er een winkelbediende kwam die een eerlijke mening wilde geven.

Hoewel Tyrell enigszins had gehoopt dat iemand met gevoel voor mode hem even kon vertellen of hij een flater beging als hij deze hoed zou kopen, had hij niet verwacht dat iemand hem aan zou spreken. Althans, niet iemand die (zo te zien) niet in de winkel werkte. Sterker nog, de persoon droeg niet eens een hoed.
‘U hebt nog één van de betere hoeden uit weten te kiezen,’ waren de woorden die Tyrell om deden kijken.
‘Uiteraard,’ zei Tyrell meteen, op zijn gebruikelijke, ietwat arrogante toon.  Hij vroeg zich wel af hoe hij de woorden van de onbekende op moest vatten, want “één van de betere hoeden” in een winkel waar ze hoeden in de vorm van een cupcake krokodil verkochten zei natuurlijk niet zoveel.
Tyrell wilde zich in eerste instantie weer (asociaal) naar de spiegel wenden, maar draaide zich toch al vrijwel meteen weer terug naar de onbekende. Of... was het geen onbekende? Hij durfde het tegenwoordig niet meer met zekerheid te zeggen. Hij ontmoette zoveel mensen die hem wel kenden, maar die hij nog nooit in zijn leven had gezien – en de meeste van die gezichten vergat hij ook nog eens meteen.

Hij nam de man in zich op, maar daar had hij niet heel veel aan. De persoon leek een doorsnee mens, zonder heel opvallende uiterlijke kenmerken. En toch besloot Tyrell niet langer te twijfelen en er gewoon van uit te gaan dat hij deze vreemdeling niet kende. Tenzij het iemand was die net bij de plastisch chirurg vandaan kwam – met de huidige vergevorderde technieken kon je nooit meer zeker weten of je iemand al eens eerder had gezien.

Al die gedachten namen natuurlijk maar een seconde in beslag. ‘Ik geloof niet dat ik u ken,’ zei Tyrell tenslotte. ‘U werkt hier niet toevallig?’

Een overdadige regenboog? Dat was eigenlijk best een goede omschrijving van de winkel. ‘Als u het zo bekijkt, kunt u ook stellen dat u in een overdadige regenboog woont,’ meende Tyrell. ‘Deze winkel is net het Capitool in het klein: kleurrijk en extravagant, met hier en daar wat zogenaamd saaie hoeden, die juist door hun onopvallendheid uit de toon vallen en opvallend worden.’

Genoeg filosofie. Erik Night heette de onbekende? Night klonk misschien ergens wel als een enigszins bekende naam, maar ja, het was dan ook een redelijk veel voorkomend woord. Waarschijnlijk kon hij er niet zomaar van uit gaan dat de man een nachtclub had met zo’n achternaam.
Tyrell wilde nu ook weer niet meteen zeggen dat de naam hem eigenlijk helemaal niets zei, want hij wist dat de gemiddelde Capitoolbewoner nogal op zijn (of haar) teentjes werd getrapt als hij (of zij) niet herkent werd. Hij wílde het dus niet zeggen.

...

Maar hij zei het toch: ‘Night zei u? Dat zegt met he-le-maal niks. U heeft zeker zo’n nietszeggend baantje als ambtenaar of iets dergelijks?’
Het is de vraag of Tyrell zelf doorhad hoe neerbuigend zijn woorden waren. Het zou in ieder geval terecht zijn geweest om Tyrell erop te wijzen dat hij sowieso weinig namen onthield en dat als Erik Night bijvoorbeeld de grootste modeontwerper van Panem was geweest, hij de naam alsnog niet herkend had. (In feite was de kans zelfs groter dat hij een “nietszeggende ambtenaar” bij naam kende, dan een modeontwerper).
Om zijn eigen ego te boosten, voegde Tyrell er nog wel even aan toe: ‘Ach ja, we kunnen niet allemaal spelmaker zijn, hè.’