OOC: Triggerwarning: Deze post bevat verwijzingen naar zelfmoord. Er wordt niets in detail beschreven, maar ik wilde het toch even vermeld hebben.
Also, dit is geschreven vanuit de vader van Natalia.

Dean liep langzaam door de straten van de stad, nagestaard door diverse districtgenoten. Zij hadden vandaag goed nieuws gehoord, hun familieleden en vrienden waren weer een jaartje veilig. Dean daarentegen had voor de derde keer de naam van één van zijn kinderen gehoord, wat hem tegen wil en dank tot een bekende naam binnen het district had gemaakt. De afgelopen vier jaar had hij ieder jaar aan de zijlijn gestaan van de boete, terwijl er twee kinderen met knikkende knieën in de grote groep tieners stonden. Het eerste jaar had hij nog geduimd een van hun namen te horen en was hij oprecht trots geweest dat zijn oudste zoon hun district mocht vertegenwoordigen. Sterker nog, hij was zelfs zo arrogant geweest om te verwachten dat Hugo als winnaar terug zou keren en dat zijn gezin het eerste zou zijn dat naar de winnaarswijk verhuisde.
Maar nee. Hugo kreeg een werpster in zijn achterhoofd en was gestorven in de arena.
Het was een eer, had Dean zichzelf voorgehouden. Een eer dat hun zoon hun district had vertegenwoordigd, dat hun zoon naar het Capitool had mogen gaan, het Capitool dat hen verzorgde en beschermde. Trots. Dat was hij. Trots.

Tot hij vorig jaar voor de tweede keer een van zijn kinderen had zien vertrekken naar het Capitool. Hoewel hij het nooit hardop zou toegeven, was Natalia altijd al zijn oogappeltje geweest. Zijn oudste, het meisje dat hem tot vader had gebombardeerd en van de vijf ook degene die het meest op hem leek. Stil, teruggetrokken, maar een keiharde werker die een wijsheid ver voorbij haar kalenderleeftijd liet zien. Hoewel hij weinig tijd met haar had doorgebracht, bewonderde Dean zijn oudste dochter om haar daadkracht en haar bereidheid te helpen als dat nodig was.
En toen…Toen vertrok ook zij naar het Capitool, om net als haar broer te jong aan haar einde te komen. Door een longontsteking, nota bene. Haar ijlende laatste woorden waren keihard aangekomen en voor het eerst was Dean beginnen te twijfelen aan de correctheid van de spelen. Zijn gezin had zich rustig gehouden tijdens de spelen, waarom werden zij dan tot twee keer toe aangepakt? Hoe vaak moesten ze door dit spektakel heen voordat het Capitool besloot dat de donkere dagen genoeg herinnerd waren?

En vandaag…vandaag volgde Avery. Zijn dromerige kleine meisje, dat enkele jaren geleden nog zo blij was geweest met het feit dat er eindelijk een kans was om in het Capitool te komen, had zich nu met hand en tand verzet en was uiteindelijk gillend en krijsend het podium opgedragen. En dat alles terwijl hij machteloos aan de zijlijn had gestaan, genoeg afstand tussen hem en zijn gillende vrouw bewaren zodat hij haar niet aan hoefde te raken, maar het ook niet al te duidelijk was dat hij zich totaal niet meer met haar verbonden voelde. Zojuist had hij afscheid van Avery genomen en opnieuw een kind achtergelaten in de handen van de begeleidster van hun district. Eenmaal thuisgekomen was Mary-Lynn aan de eettafel gezonken en had ze zachtjes voor zich uit gemompeld dat ze de begrafenis maar vast moesten gaan plannen. Ze had al opgegeven voordat Avery überhaupt een voet in het Capitool gezet had.

Nu liep Dean hier evenmin met het idee dat hij zijn dochter veilig terug zou zien, maar hij had het in ieder geval niet uitgesproken richting het restant van zijn gezin. Clarisse en Tommy. Van vijf kinderen naar twee in vier jaar tijd. Die gedachte deed pijn,zeker als hij besefte dat Clarisse en Tommy beiden nog heel wat boetes te gaan hadden voor zij veilig waren. Er was een relatief grote kans dat hij de laatste twee ook nog zou verliezen.

Nee, zo had Dean besloten. Dat kon hij niet aan. Sterker nog, hij kon de gedachte dat hij weer een kind naar haar graf kon dragen al niet aan. Dagelijks werd hij achtervolgd door het beeld van zijn oudste twee kinderen in hun doodskist. Zo breekbaar, zo jong. Zo veel, veel te jong. Die aanblik was iets wat Dean zijn ergste vijand nog niet zou toewensen. Je kind in een doodskist. Veertien en achttien jaar. Nog een heel leven voor zich, maar gewoon….dood. De gedachte om ook Avery in een doodskist aan te treffen, was een die hij niet kon verkroppen. En dus was hij vertrokken. Hij had de deur van hun woning voor het laatst achter zich gesloten en was gaan lopen tot hij uiteindelijk aan de rand van de stad kwam.

Inmiddels liep hij in het buitengebied van het district, ver genoeg bij de stad vandaan om al een tijdje geen mensen meer tegen te zijn gekomen. Nu was het moment. Het was tijd om zich weer bij zijn oudste twee te voegen. Als het ‘hiernamaals’ tenminste bestond.

OOC: #dood