Het duurde even voordat de klap aankwam, maar zodra Madelynn zich realiseerde wier naam ze zojuist had uitgesproken, was de klap des te harder. Ze had moeite om haar emoties in toom te houden, en zoals haar vader staan schelden toen zij gekozen was, zo wilde Madelynn nu ook schelden. En in gedachten schold ze ook. Royalty Heda was het meest naïeve kind dat Lynn ooit had ontmoet, onnatuurlijk optimistisch en vrolijk, maar zo ontzettend aandoenlijk en lief dat Madelynn er niet ongevoelig voor kon blijven. Ze had Royalty afgelopen winter ontmoet en ze mocht het meisje oprecht. En nu was Madelynn verantwoordelijk voor haar einde. De Winnares zag namelijk echt niet in hoe iemand als Royalty de Spelen zou kunnen winnen, hoe graag Madelynn dat ook zou willen. Ze besloot daarom ook meteen dat ze dit jaar geen keuze had en zichzelf een beetje moest vermannen. Vorig jaar had ze zielig zitten doen en niets uitgevoerd. Dit jaar zou ze haar best doen om haar Tributen te helpen overleven.

Voor Madelynn was het gewoon niet mogelijk om ook met maar een greintje positiviteit aan de Hongerspelen te denken, en het bleef voor haar bijzonder dat dit na drie jaren van moord en doodslag blijkbaar nog altijd niet voor iedereen leek te gelden. En Royalty was zo iemand. Madelynn keek toe hoe het meisje zich naar het podium haastte en eenmaal daar begroette ze Lynn zachtjes, maar in geen geval treurig. Madelynns hart brak en ze kreeg geen woord meer over haar lippen. Ze wilde iets zeggen tegen het meisje, en haar geruststellen, maar het was duidelijk dat Madelynn hier degene was die wel een beetje geruststelling kon gebruiken. Ze vocht tegen de tranen, terwijl Apolientje haar een boze blik zond, om vervolgens op enthousiaste wijze het woord weer over te nemen. Hij verwelkomde Royalty op het podium en riep iedereen op om voor haar te applaudisseren.

Vervolgens was het de beurt aan de jongens. Madelynn was zo ongelooflijk blij dat ze niet meer hoefde te spreken, en keek angstvallig toe hoe de man zijn hand in de glazen bol stak. Hij leek vastberaden om het spannend te houden en liet zijn hand even de bol rondgaan, voordat hij daadwerkelijk een papiertje tevoorschijn haalde. Madelynn hield haar hart vast, terwijl ze wachtte op de naam van de mannelijke Tribuut. Apolinar schraapte zijn keel en daar was het: “Nino Naysmith!”

Well, fuck.

Serieus, hoe groot was de kans dat Madelynn haar beide Tributen persoonlijk kende? Ze was echt geen sociaal persoon, zeker de laatste paar jaar niet, dus hoe was dit mogelijk? De jonge vrouw keek toe hoe Nino naar voren kwam lopen. Het was een tijdje geleden dat ze hem had gesproken, namelijk de dag dat Solar de derde Spelen gewonnen had, maar ze mocht hem net als Royalty graag. Waarom waren sommige Tributen zulke ontzettend leuke mensen? Konden ze niet gewoon een systeem instellen waarbij de rottigste inwoners van het District democratisch gekozen konden worden om tot de dood te vechten? Dan waren schatjes als Royalty en goedzakken als Nino tenminste veilig!

Madelynn was niet in staat Nino aan te kijken; niet zonder in huilen uit te barsten, tenminste. Ze deed haar best om zich groot te houden, zeker nu er camera’s op haar waren gericht, maar ze stond dicht genoeg bij de Tributen om een deel van de woorden van Nino op te vangen. Niets in Madelynns gezichtsuitdrukking veranderde, maar eens ze knipperde gleden er tranen over haar wangen. Ze slikte en probeerde diep in en uit te ademen, en wachtte ongeduldig tot de laatste noten van het volkslied wegstierven. Dat volkslied… Madelynn trok het niet. Ondanks de tranen was ze tot dusver rustig gebleven, maar nu draaide ze zich om en haastte ze zich het podium af, zonder nog om te kijken naar haar Tributen, die werden opgevangen en meegenomen door Apolinar.

Snel vluchtte Madelynn het gerechtsgebouw in, waar ook de Tributen naartoe zouden worden gebracht om afscheid te nemen van hun families. Ze had niet door dat iemand achter haar aan kwam, en als ze het had geweten, dan had ze wel de moeite genomen om de deur van de kamer waar ze zich verstopte te barricaderen. Ze had absoluut geen zin om nu iemand onder ogen te komen, laat staan hem. Eenmaal alleen in het kamertje en uit het zicht van de camera’s, brak Madelynn. Ze liet zich tegen de muur van de kamer aan zakken, terwijl ze hevig snikte. Ze wilde niet moeten toekijken hoe Royalty en Nino voor hun leven moesten vechten in de Arena. Ze wilde hen niet zien sterven.
Madelynn was zo in paniek dat ze de deur van de kamer niet eens hoorde opengaan. Ze schrok dan ook van de hand die op haar schouder werd gelegd, niet eens in staat om te zien wie zich bij haar had gevoegd. Het kon haar ook niet schelen. Ze probeerde de persoon op afstand te houden door met haar armen in het rond te meppen. Ze sloeg de persoon hierbij, maar die liet zich niet zomaar wegjagen. Integendeel. Ze werd tegen hem aangedrukt en Madelynn barstte opnieuw in tranen uit.
“Ssht,” hoorde ze zachtjes, en ze wist nu meteen dat het Dyson was. Ondanks dat ze hem de laatste tijd ontzettend had gehaat, klemde ze haar vingers om zijn kleding, alsof haar leven ervan afhing. Het duurde lang voordat Madelynn weer in staat was om de man aan te kijken en een gesprek aan te gaan. Ze voelde zich zo slecht. Niet alleen vanwege de Tributen, maar ook omdat ze Dyson zo veel kwalijk had genomen. Ze had hem gehaat toen ze elkaar hadden leren kennen, en ook toen hij haar naam uit die glazen bol had gehaald. Maar ze had nooit beseft hoe moeilijk het voor hem moest zijn geweest dat hij daar verantwoordelijk voor was geweest. Niet echt, tenminste. Nadat ze gewonnen had, had ze gehoord hoe hard Dyson voor haar gevochten had om sponsoringen binnen te slepen en zelfs zijn eigen geld had ingezet. Hij had constant voor haar klaar gestaan, maar toen liet hij haar ineens in de steek. Madelynn had het hem zo kwalijk genomen, maar hoe kon ze? Begeleider zijn was ook gewoon de meest afschuwelijke baan die een mens op deze aarde kon hebben, en voor hem was het geen verplichting. Hij had de keuze om het niet te doen, dus waarom zou ze zoiets van hem verlangen? Dat was onmenselijk! “Het spijt me,” bracht ze zachtjes uit, waarna Dyson haar tranen van haar wangen veegde en haar zachtjes moed insprak. En dat deed Madelynn enorm veel goed.

Tegen de tijd dat ze weer een beetje toonbaar was, was het uur dat de Tributen hadden gekregen om afscheid te nemen van hun families al bijna weer voorbij. Ze voegde zich bij Apolinar, die haar meteen begon uit te foeteren omdat ze hem voor de leeuwen had gegooid. Nee, alsof zij hier klaar voor was geweest. Voor Apolientje was Madelynn echter niet bang, en ze zond hem een hatelijke blik. “Ik heb dit baantje niet gekregen omdat ik zo'n ster ben in samenwerken,” sprak ze op dreigende toon. De Tributen zouden zo met de auto naar het station worden gebracht. Ze hadden nog een lange treinreis voor de boeg, en met Apolinar als haar naaste collega kon het niet anders dan dat dit gezellig zou gaan worden. Madelynn vroeg zich af waaruit zijn goede raad zou bestaan en of hij überhaupt iets nuttigs bij te dragen zou hebben. Anders zou alles neerkomen op haar. Hoe het ook ging lopen, Madelynn zou dit jaar haar uiterste best gaan doen.

OOC: NaNo Post 31 [21.963/50.000]