Precilla voelde zich al gespannen sinds het moment dat ze op was gestaan. Ze had die nacht al niet echt kunnen slapen en ze voelde de vermoeidheid als een zware druk op haar ogen hangen. Haar hele lichaam voelde zwaar en loom aan en ze was absoluut niet snel vandaag. Zelfs over haar handen had ze geen controle; ze trilden constant en het was al meerdere keren gebeurd dat ze een stuk fruit uit de kraam op de grond had laten vallen. Haar baas had al meerdere malen naar haar gesnauwd, keek haar boos aan iedere keer als ze ergens tegenaan liep of over struikelde en stond voor haar gevoel echt op het punt om haar gewoon te ontslaan. Ze deed op dit moment meer kwaad dan goed, iets wat niet handig was als er meerdere mensen bij de kraam stonden om groente en fruit te kopen. 'Precilla.' Geschrokken keek het meisje op van haar werkzaamheden. Haar baas stond naast haar en keek haar met een chagrijnige blik aan. Hoewel ze ruim een kop groter was dan de man, voelde ze zich ruim een kop kleiner op dat moment. De blik van de man was genoeg om haar bijna aan het huilen te krijgen, al was dat vandaag niet heel moeilijk, want het huilen stond haar toch al nader dan het lachen. Afwachtend keek ze hem aan, niet in staat haar mond open te doen uit angst dat ze alleen maar een zielige piep zou kunnen uitstoten. 'Ga naar huis,' zei de man na een paar seconden en zijn gezicht werd zowaar milder. Verbaasd keek ze hem aan. 'Maar.. het werk dan.. de kraam,' stamelde ze, maar hij wuifde haar woorden weg. 'Ga maar. Ik weet het, de Spelen beginnen vandaag en je bent er niet bij met je hoofd. Geef maar toe, je helpt ook niet echt vandaag.' Van de wal in de sloot dacht Pris, maar ze toonde enkel een zwak, dankbaar glimlachje naar de man en bedankte hem zachtjes voor zijn begrip.

Niet veel later zat Precilla thuis, maar het voelde daar niet veel beter dan bij haar werk op de markt. Ze voelde zich rusteloos en kon absoluut niet stil zitten. Haar adoptiemoeder, Aurora, werd er al gauw helemaal gek van en stuurde haar naar buiten om God mocht weten wat te gaan doen. 'Zolang je maar niet eindeloos door het huis loopt, want ik word er zenuwachtig van,' had ze gezegd. Goed, dat was duidelijk. En dus dwaalde Precilla door de straten van District 3, doelloos, verzonken in haar gedachten. Vandaag was het zover, vandaag zouden de Spelen beginnen en zou Toby zijn leven in de waagschaal worden gelegd. Zou hij het overleven? Zou hij thuis komen? Zou Precilla haar broertje ooit nog weer zien? Ze wist het niet, de Spelen waren zo verraderlijk, zo onvoorspelbaar. Niemand zou weten wat er ging gebeuren tot aan het einde, wanneer er nog maar één iemand overeind stond. Precilla kon enkel tot God bidden en hopen dat Toby degene was die zou overleven. 'Precilla? Precilla!' Geschrokken keek het meisje op toen er opeens iemand haar bij de schouder keek en haar omdraaide, onderwijl haar naam roepend. De tranen stroomden acuut over haar wangen toen ze in het gezicht keek van Toby. Nee, niet Toby, Aron, zijn evenbeeld, zijn schaduw, zijn andere helft. 'Aron,' fluisterde ze terwijl er een paar tranen over haar wangen rolden. 'Toby..' '..Is nog niet dood,' sprak Aron resoluut en hij greep haar bij beide schouders. 'Hij is nog niet dood Pris. De Spelen moeten nog beginnen.' Zijn blik was hard, vastberaden, standvastig. Alles wat Precilla zelf op dat moment niet voelde. Ze veegde echter snel de tranen van haar wangen, want hij had wel gelijk. Toby was nog niet dood en de Spelen waren ook nog niet begonnen. Ze moest hoop houden en niet meteen doen alsof het al voorbij was. It ain't over till it's over.

En zo kwam het dat Precilla niet veel later weer thuis was, dit keer met Aron aan haar zijde. Haar adoptieouders vonden het geen probleem als Aron bij hen thuis de Spelen zou komen kijken en eventueel bleef eten en slapen, afhankelijk van hoe Toby het er in de Spelen vanaf bracht. Het was vreemd, maar het voelde fijn om in ieder geval weer één van haar broertjes in huis te hebben. Het voelde al bijna een beetje als van ouds afgezien van het feit dat er nu geen Duivels zusje in de kast zat opgesloten en Toby nu in de Spelen zat. Met nog altijd licht trillende handen wist Precilla zonder morsen een pot thee op tafel te krijgen. Ze negeerde hierin meerdere pogingen van Aron om het van haar over te nemen, waarop de jongen besloot om de kopjes, lepels, koekjes en andere spullen maar gewoon te pakken zonder het te vragen. Naast elkaar namen de twee overgebleven Blitz-kinderen plaats op de tweepersoonsbank die tegenover het kleine tv'tje in de woonkamer was geplaatst. Op het salontafeltje daartussen waren de theepot, glazen en koekjes geparkeerd, maar afgezien van wat drinken had Pris het gevoel dat ze niet veel door haar keel zou krijgen zolang de Spelen op tv waren. Aurora nam plaats in een oude leunstoel links van Precilla; haar adoptievader, Lukas, was nog op zijn werk en zou die avond pas terug komen, maar ze wist zeker dat hij op zijn werk ook de Spelen zou kunnen volgen. De Spelen volgen was immers in heel Panem verplicht gesteld...

Aurora zette de tv aan en al gauw kwam het logo van Panem in beeld, waarna een presentator het woord nam. Pris probeerde de opgewekte manier van praten van de vrouw te negeren en focuste zich op de beelden die ze te zien kregen. Als kijkers kregen ze altijd meteen een heleboel beelden te zien van de Arena zodat ze wisten wat ze konden verwachten. 'Het lijkt een beetje op een dierentuin, vind je niet?' reageerde Aurora terwijl de camera een aantal hokken met dieren in beeld bracht. 'Ja, een beetje wel ja,' mompelde Pris, haar ogen aan het beeld gekluisterd. Het regende zachtjes in de arena en er begonnen plassen te ontstaan op het asfalt. De hoorn, gelegen op een gigantisch beeld van één of ander varkenachtig dier, zag er bijna onbereikbaar uit. Hier en daar waren wat laddertjes zodat je naar boven kon, maar vooralsnog zag het beeld er glad en glibberig uit, zeker met die regen. Hier en daar waren spullen op en rondom het beeld gestrooid, maar nergens leken echt zichtbare wapens te liggen. 'Er liggen geen wapens bij,' merkte het meisje dan ook verrast op. Eigenlijk vond ze dat alleen maar fijn, want wapens waren gevaarlijk en zouden een bedreiging vormen voor Toby. Over Toby gesproken, daar kwamen de Tributen langzaam aan omhoog! De langere deelnemers waren eerder met hun hoofd boven de grond en konden dus ook eerder beginnen met hun inspectie; de kleinere kids moesten meer geduld hebben. Opvallen was het ontbreken van een hekwerk, zoals bij de tweede Spelen, of een glazen wand zoals bij de derde. Het was net als bij de eerste Spelen; er was geen barrière... Of toch wel? Ze kon zich niet voorstellen dat de Spelmakers hadden besloten dat, na de eerste Spelen zonder en daarna twee Spelen met, het nu wel weer zonder een blokkade kon. 'Het is een val,' fluisterde de blondine zachtjes, meer tegen haarzelf dan haar moeder of Aron. 'Het is een val, dat kan niet anders.' En helaas kreeg ze gelijk, want net op dat moment kwam veel te goed in beeld hoe een klein meisje besloot het vroegtijdig op een lopen te zetten.

Precilla sloeg een krijs van afschuw en sloeg haar handen voor haar mond toen op de tv duidelijk in beeld werd gebracht hoe het kleine meisje werd opgeblazen zodra haar voet de grond naast haar platform wist te raken. Asfalt en lichaamsdelen vlogen in het grond en Pris had abrupt medelijden met alle Tributen die daar met hun neus bovenop hadden gestaan. Eén van de twee jongens die in beeld werd gebracht stond op het punt in tranen uit te barsten en ze kon hem dat echt niet kwalijk nemen; bij haar waren al een paar tranen ontsnapt. 'Dat arme kind,' mompelde ze  terwijl ze haar handen langzaam weer liet zakken. Wat voor monsters waren die Spelmakers! Onderwijl ging het aftellen gewoon medeogenloos door alsof er niets gebeurd was en al gauw was de 0 bereikt. Meteen kwam iedereen in actie; sommigen vlogen meteen naar spullen bij hen in de buurt, anderen gingen er juist als een haas vandoor en weer anderen gingen naar het beeld. Toby was één van de mensen die als eerste van zijn plek was en op de tv was te zien hoe hij de ladder bij hem in de buurt op klom en over de arm van het beeld begon te stormen, om daar al gauw tegen geworden te houden door een andere jongen. Onwillekeurig greep precilla Aron vast bij zijn linker bovenarm en hield hem daar stevig vast terwijl op tv te zien was hoe Toby in gevecht raakte met de gespierde jongen. Hoewel de jongen kleiner was dan Toby was hij breder gespierd dan haar broertje. Toby was meer het pezig-gespierde type terwijl de jongen tegenover hem breder gespierd was. Dit was veel te spannend, veel te eng! Ze liet een klein kreetje horen toen Toby een stomp in zijn maag kreeg en nog een klap dreigde te krijgen. Toby, nee!

Toegegeven, Pris was gigantisch verrast toen opeens Rook Olsen, de vrouwelijke Tribuut van District 3, in beeld verscheen. Pris had het meisje een paar weken voor de Boete leren kennen en hoewel ze haar maar één keer echt had gesproken, had ze nooit verwacht dat het meisje in staat zou zijn om zich in een gevecht te mengen met een gevaarlijke spierbundel. En toch deed ze het. Toch deed ze het gevaarlijkste wat je kon doen; een mafkees verrassen. Precilla haar hart sprong op toen het witharige meisje de gespierde jongen een duw van achteren gaf. De jongen gleed uit en besloot dat hij niet alleen ten onder zou gaan en greep zich aan Toby zijn shirt vast. 'Neeee!' riep Precilla terwijl beide jongens uitgleden van de arm van het beeld naar de grond stortten. Onbewust drukte ze haar vingers nog steviger in Aron zijn arm, maar ze merkte er zelf niets van; ze was veel te gefocust op het scherm. Toby en de andere jongen waren op de grond geland; Toby met een mooie rol en de ander met een lompe val. De spanning in de huiskamer was te snijden terwijl Toby de ander aanviel en toen op de grond belandde, waarna hij degene was die aangevallen werd. God, alsjeblieft, doe iets! bad ze in paniekerige stilte, waarop zowaar Rook tevoorschijn kwam als een wrekende engel, gewapend met een schaar. Hoewel Precilla nooit voor geweld was geweest, kon ze niet anders dan zich opgewonden voelen toen Rook de schaar in de nek van de gespierde jongen stak. Dat moest toch wat schade toebrengen? Blijkbaar was de jongen toch een groter monster dan gedacht, want hij verkocht Rook een mep en trok de schaar doodleuk uit zijn nek! Toby was er echter ook nog en besloot de jongen een welgemikte trap tussen de benen te verkopen. Deze leek effect te hebben; de schaar werd losgelaten en Rook had hierdoor ook de tijd om een welgemikte schop tegen het hoofd uit te delen.

Stilzwijgend keek de blondine toe hoe haar broertje, haar Toby, iemand in elkaar stond te trappen. De frustratie was van zijn gezicht en lichaam te lezen en ze was blij dat ze niet helemaal kon verstaan wat hij allemaal schreeuwde, maar ze wist wel dat dit een kant was die zij niet van hem kende. Het was een kant die haar deed denken aan haar.. aan Flaire.. en dat was iets wat haar mogelijk nog meer angst aanjoeg dan het hele gevecht dat net plaats had gevonden...

OOC: Godmode met toestemming! Priss, jij dramaqueen <3

 

Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar toen klonk er toch een kanonsschot en hield Toby eindelijk op met schoppen. Dit was ook het moment waarop Pris haar greep op Aron zijn arm verslapte, want ze werd zich pas op dat moment bewust van het feit dat ze zijn armen nog steviger vast had dan eigenlijk nodig zou moeten zijn. ‘Sorry,’ mompelde ze tegen haar jongere broertje terwijl ze haar handen in haar schoot vouwde en naar het scherm keek. Het gevecht was voorbij, eindelijk, maar de Spelen waren nog maar net begonnen en wie weet hoe vaak ze nog tegen dit soort gevechten aan moest kijken. Hoewel ze wist dat deze gevechten nodig waren om ervoor te zorgen dat Toby levend thuis zou komen, deed het pijn om deze kant van hem te zien. Deze kant die leek op Flaire en totaal niet op de Toby die zij kende. ‘Wist jij..,’ begon ze wat ongemakkelijk, waarna ze slikte. ‘..Wist jij dat hij dit in zich had?’ Wat ongemakkelijk keek ze naar Aron, welke Toby tijdens het gevecht zachtjes had aangemoedigd. Een lichte bezorgdheid begon in Pris haar hart te groeien, want als Toby deze kant had, had Aron die dan ook?

Langzaam richtte ze haar blik weer op de tv, waarop nu te zien was hoe Toby en Rook het beeld weer beklommen en de omgeving bekeken. Het gevecht met de andere jongen had zo lang geduurd dat alle andere Tributen al verdwenen waren. Dat was goed. Er kwamen verschillende beelden voorbij waarop de andere Tributen te zien waren en Pris maakte gebruik van dit rustmoment om een slok te nemen van haar thee en te knabbelen aan een koekje. Niet dat ze echt honger had, maar ze wilde toch iets te doen hebben. Ze wist niet waar ze met Aron nu over moest praten eigenlijk. Moesten ze gaan bespreken hoe goed Toby had gevochten? Of hoeveel geluk hij had gehad dat hij er redelijk ongeschonden vanaf was gekomen? Het leek raar om er op die manier over praten en dus zei ze niets en keek ze enkel stilzwijgend naar de tv. Er waren al meerdere bondgenootschappen ontstaan; sommigen bestaande uit slechts twee mensen, anderen groter tot wel vier of vijf mensen. Hoewel Pris kon begrijpen waarom mensen zich in grote groepen zouden verenigen, was het voor de Spelen ook erg onpraktisch. Hoe langer je met een groep samen bleef, hoe groter de kans dat je het lang vol zou houden, maar ook hoe groter de kans dat je elkaar op den duur moest verlaten of verraden. En zou je daartoe in staat zijn als je al een tijdje samen door een helse ervaring ging?

Na een tijdje kwamen Toby en Rook weer in beeld terwijl ze onderweg waren naar de poort bovenin de Arena. Precilla keek geconcentreerd toe terwijl het tweetal een frisdrankautomaat vond en daarna de torens begon te inspecteren. Pas toen ze in de tweede toren iemand vonden voelde Precilla de spanning in haar lijf weer stijgen. De jongen leek weerloos tegenover de andere twee en totaal niet gevaarlijk. Toch twijfelde Toby niet om de jongen aan te vallen met het ei dat hij bij de hoorn had gevonden. Precilla sloot haar ogen en vouwde haar handen, haar voorhoofd tegen haar gevouwen vingers gedrukt. Alsjeblieft Toby, laat de jongen gaan. Hij is weerloos en onschuldig! dacht ze met veel kracht toen ze de smekende stem van de jongen door de tv hoorde komen. Het leek een tijdje stil te blijven op de tv na de smeekbede en even opende Precilla haar ogen om naar het beeld te kijken. Toby leek stil te staan tegenover de jongen en deed niets en even voelde de blondine een beetje opluchting. Die was echter van korte duur, want opeens stootte Toby een gefrustreerde schreeuw uit en begon hij de weerloze jongen te schoppen. Pris sloot haar ogen weer en voelde zelfs enkele tranen stilletjes over haar wangen rollen terwijl het schoppen op de tv aanhield. Ze keek pas op toen de stem van Rook te horen was. Ze had Toby gestopt, iets waar Pris dankbaar voor was, maar ook weer voor korte duur. Het was een schok om te zien hoe Toby de jongen van de grond trok en Rook een schaar in zijn nek stak. Binnen een paar seconden was het voorbij was de jongen dood.

Stilzwijgend staarde Pris weer naar de tv, terwijl er nog een aantal tranen in stilte over haar wangen rolden. Waar ze eerst had gehoopt dat Toby de Spelen zou overleven en terug zou keren naar 3, wist ze nu niet meer zo zeker of ze haar broertje straks wel terug kon en wilde zien. Deze kant die ze nu van hem leerde kennen was er eentje die ze het liefst zou willen vergeten.

OOC: Yay Noarr!