Nadat het volkslied was gespeeld was Avery het gemeentehuis binnen geloodst, richting een klein kamertje, waar ze werd achtergelaten met de mededeling dat ze een uur had om afscheid te nemen van haar familie. Alsof ze dat nog te horen moest krijgen. Voor het geval dat die pummels het gemist hadden: Ze had dit al twee keer van de andere kant meegemaakt. Ze wist hoe vreselijk die laatste momenten waren, ze wist hoe naar het was om iemand achter te moeten laten, wetende dat er een grote kans was dat je hen niet meer zou zien. Hoe kon ze haar familie daar nog een keer doorheen laten gaan?
Avery was naar het raam gelopen om te kijken of dat een reële ontsnappingsroute was, want ze was nog altijd niet van plan om zich braaf naar het Capitool af te laten voeren. Helaas voor haar lag de kamer op de eerste verdieping. Te hoog om zeker te weten dat ze zich niet zou bezeren als ze uit het raam kwam en zeker te laag om zich ervan te verzekeren dat ze de val op zich niet zou overleven. Uit het raam springen was dan ook geen optie.
Voor de deur stond een vredesbewaker, dat wist ze nog wel van toen ze vorig jaar afscheid was komen nemen van Natalia, dus ook die ontsnappingsroute was uitgesloten. Niet dat ze de illusie had gehad dat ze anders zonder problemen het gemeentehuis uit had kunnen lopen, maar goed. De deur werd weer geopend en haar familie kwam binnen lopen. Clarisse en Tommy eerst, vervolgens haar ouders. Bleke, bedroefde gezichten, want niemand haalde zich het idee in het hoofd dat dit slechts een tot ziens was. De familie Russo had genoeg ervaring met de Hongerspelen om te weten dat dit het laatste moment was om tegen elkaar te zeggen wat je nog kwijt wilde. Het laatste moment om te vertellen hoeveel je van elkaar hield.
Desondanks bleef het een tijdje stil, terwijl Avery haar familie alleen maar aankeek. De roodbehuilde ogen van haar moeder, haar vader die haar blik nadrukkelijk ontweek, Tommy die zijn beer vastklemde en Clarisse die ongemakkelijk van Avery naar de vloer keek. Avery schraapte haar keel en verbrak daarmee de stilte. ‘Nou….Dag’ mompelde ze.’Pas goed op elkaar’. Die woorden ontketenden een nieuwe huilbui bij haar moeder, terwijl haar vader zich stug bij haar wegdraaide. Tommy hief zwijgend zijn beer naar haar op. ‘Nee. Die is van jou’. Avery hurkte neer en trok haar jongste broertje in een omhelzing. Nog zes jaar had hij te gaan voordat hij de mogelijkheid had om in deze hel te belanden. Ze kon alleen maar hopen dat het ongeluk voor de familie Russo nu voorbij was en ze voortaan zonder kleerscheuren door de boetes zouden komen. Per slot van rekening hadden ze met drie kinderen wel genoeg boete gedaan voor de opstanden, toch?
Avery liet Tommy los en ging weer staan. Clarisse viel haar, net als ze een jaar geleden bij Natalia had gedaan, snikkend in de armen, smekend of ze alsjeblieft haar best wilde doen om weer thuis te komen. Haar ouders bleven angstaanjagend stil. Het snikken van haar moeder was enigszins bedaard, maar alsnog stonden haar ouders haar behoorlijk moeilijk aan te kijken. Uiteindelijk verbrak Dean de stilte als eerste. ‘Geen gekke dingen meer doen. Ik hou van je’. Met die woorden vertrok hij, al snel op de voet gevolgd door zijn vrouw die Avery nog een laatste kneepje in de schouder had gegeven. What the hell? Avery staarde verbaasd naar de deur die haar ouders achter zich gesloten hadden. Dus zo makkelijk lieten ze weer een kind los? Zo makkelijk lieten ze weer een kind richting de dood gaan?
‘Succes’ mompelde Clarisse, voor ze Tommy bij de hand pakte en haar ouders volgde. En daar stond Avery dan. Alleen. Zoals het de rest van haar korte leventje zou blijven.
OOC: +10 als je direct door had dat de titel van dit topic een direct vervolg is op die van Nata van vorig jaar.
Also +2 als je net doet alsof je niet gezien hebt dat ik dit eerst met Natalia had geplaatst.
