Cecilia keek zelden uit naar etentjes met Tyrell. Daar waren meerdere redenen voor: 1) Tyrell was erbij. 2) Tyrell had geen manieren. 3) Tyrell was erbij. 4) Tyrell smakte nogal. 5) Tyrell was erbij. 6) Tyrell slurpte. En zo kon de presidente nog wel even doorgaan. Bovendien wist ze dat Tyrell vandaag haar geduld zou gaan testen, omdat hij de privésessies beoordeeld had en er altijd veel plezier uit haalde om haar net genoeg te vertellen om haar nieuwsgierigheid te prikkelen, maar net te weinig om haar daadwerkelijk een beeld te geven van wat er gebeurd was binnen de muren van het trainingscentrum.

En toch had ze een lunchafspraak met hem.

Cecilia was ook wel erg nieuwsgierig naar de privésessies en juist daarom had ze er niet over getwijfeld een tafeltje voor twee te reserveren in Het Gouden Kuikentje. Ze zou haar best doen Tyrell zover uit te horen, dat ze precies wist welke tributen wat gedaan hadden en waarom ze bepaalde scores behaald hadden. Want ook Cecilia had met verbazing aangehoord dat het meisje van 11 een 11 had gekregen. Het was haast alsof Tyrell inspiratieloos was geweest of niet op had zitten letten, en dus maar een cijfer had gegeven dat overeen kwam met het nummer van het district. Ze zag het al voor zich - misschien gebruikte Tyrell wel bingoballetjes om een cijfer te bepalen: welk cijfer er uit de bingomolen zou rollen, was het cijfer dat de tribuut verdiende. Cecilia hoopte maar dat haar broer zijn taak iets serieuzer nam dan dat.

Tyrell zat al aan het tafeltje toen Cecilia het restaurant betrad. Ze liep naar hem toe en werd - natuurlijk - begroet met een "Je bent laat". Cecilia ging zitten en zei koeltjes: 'Je bent te ongeduldig. Het zou goed zijn als je je slechte eigenschappen niet zo duidelijk tentoonstelt.' Tyrell ging daar wijselijk niet op in en begon over de privésessies, een onderwerp waarin hij een voorsprong had. Het was een soort spelletje voor de Peaks, zou het Cecilia lukken Tyrell te breken?

'...Die kinderen zijn echt verschrikkelijk – ik zou ze het liefst allemaal een 1 geven. Oh, maar bestel eerst even wat te eten voor ik verder praat, want als je honger hebt wordt je nog onuitstaanbaarder dan je normaal gesproken al bent,' zei Tyrell. Cecilia negeerde hem, maar bestelde wel wat eten. Niet teveel, want ze wilde niet overkomen als net zo'n grote schranskop als haar broer. Ze bestelde ook maar een wijntje, want ze wist dat ze dat nodig ging hebben.
'Ik heb geen medelijden met je,' zei ze, toen de ober weg was. 'En gezien de cijfers varieren van een 1 tot een 11, denk ik dat je weinig te klagen hebt. Het Capitool gelooft in ieder geval dat er afwisseling genoeg is. Maar ja, wat heeft het voor zin om dat te zeggen, laten we niet doen alsof klagen niet je grootste hobby is.'

Natuurlijk ging Tyrell tegen haar woorden in, Cecilia zou er wat achter zoeken als hij dat níet deed. ‘Ik kan er niets aan doen dat ik omringd word door laaggeschoolde narcisten met de algemene bekwaamheid van een kapako en de herseninhoud van een amoebe’ – dramatische zucht van Tyrell – ‘dan zou jij ook de hele dag lopen klagen.’

Cecilia trok een wenkbrauw op. Ze moest toegeven dat ze niet wist wat een kapako was, maar dat zou ze natuurlijk niet hardop zeggen. Als ze zometeen even de kans kreeg, zou ze het wel opzoeken. Voor nu was het maar beter om het woord even te negeren. Tyrell ging ondertussen verder met klagen, ditmaal over zijn collega’s, die het in hun hoofd haalden er een andere mening op na te houden dan Tyrell. Cecilia’s mondhoek ging iets omhoog, ze vond het altijd heerlijk om te horen dat mensen het niet eens waren met Tyrell en – laten we eerlijk wezen – eigenlijk was bijna nooit iemand het eens met Tyrell.

‘Nou, sorry hoor, maar het leek mij het enige juiste cijfer. Dat snap je natuurlijk wel.’ – Triomfantelijke lach van Tyrell – ‘Oh nee, jij was er niet bij. Dat was ik even vergeten.’

‘Je klinkt al bijna geloofwaardig,’ reageerde Cecilia. Dankzij Tyrell was Cecilia erg goed in het onderdrukken van haar irritaties. Tot op zekere hoogte natuurlijk, want er kwam altijd wel een moment dat er een druppeltje te veel in de met edelstenen bezette gouden emmer belandde, maar vooral in het openbaar deed Cecilia altijd haar best om zich niet uit de kast te laten jagen. Binnenshuis gaf ze zichzelf altijd wat sneller de ruimte om met servies te gaan smijten.

Cecilia vervolgde: ‘Het is opvallend dat je andere mensen afschildert als amoebes, terwijl je zelf het emotionele bereik van een eencellige hebt. Broertje, ik zou graag wat meer voor je zijn dan een amoebe, maar dat schiet natuurlijk niet op als je me niet wilt vertellen wat er tijdens de privésessies is gebeurd. Ik bedoel, ik ben slim, maar ik ben niet zó geniaal dat ik je gedachten kan lezen. Misschien maar goed ook, want ik geloof niet dat ik verder hoef te weten wat er in dat waterhoofd van je om gaat. Dus. Waarom zijn er een elf en een één gevallen?’