Lucretia vond het een leuk idee dat er een picknick werd georganiseerd op de eerste dag van de Spelen. Niet omdat ze zo van picknicken hield, maar omdat ze toch wat hoofdpijn en vermoeidheid had overgehouden aan het feestje van vannacht en ze dacht dat de frisse buitenlucht haar goed zou doen.

Ze had een kleine picknickmand bij zich en een pakje sigaretten, maar wist eigenlijk helemaal niet wat ze verder geacht werd mee te nemen. Lagen er kleden klaar? Moest ze daar zelf voor zorgen? Misschien werd álles wel geregeld en liep ze hier totaal voor aap met haar zelf meegebrachte picknickmandje.

Toen ze aankwam, zag ze een veld vol mensen op picknickkleden (en een enkel groepje dat hun edele achtersten te goed vonden voor de grond en toch maar stoelen had meegebracht). Ze zag zo geen enkel kleed dat leeg was en iets weerhield haar ervan om zomaar bij iemand anders op het kleed te gaan zitten, dus nam ze plaats in het gras met een air alsof ze dat helemaal niet erg vond. Gelukkig wist ze dat ze hier geen insecten of uitwerpselen hoefde te verwachtten en haar jurkje was grotendeels groen, dus grasvlekken zouden hopelijk ook niet erg opvallen.

Terwijl ze wachtte tot de Spelen zouden beginnen, keek ze om zich heen of ze nog bekenden zag – wat niet het geval was – en stak ze een sigaret op. Dat leverde haar minstens één geërgerde blik op, van iemand die overdreven haar neus ophaalde en blijkbaar een tegenstander was van de geur van goedkope sigaretten. Lucretia negeerde dat en keek de andere kant op, waar een vrouw eenzaam op een groot picknickkleed zat. Ze hoopte dat die niet zat te wachten op haar vriendje of zo, want ze had geen zin om naast een klef stelletje te gaan zitten picknicken.  

Al snel begonnen de Spelen. Het regende daar, iets wat het voor Lucretia nog moeilijker maakte om te beseffen dat wat ze zag allemaal live was. Hier scheen het zonnetje immers.
Ze hield haar adem even in toen ze de flamingo’s zag. Wat een mooie kleur hadden die vogels! Zij zou ook wel een flamingo willen. Als huisdier. Ze mijmerde weg bij dat idee. Met een flamingo aan een riempje door de parken van het Capitool wandelen...

Ze zag wel dat de tributen inmiddels in beeld waren, maar concentreren deed ze zich niet echt meer. Ze was al een naam aan het bedenken voor haar veel te dure flamingo. Olivia? Ethel? Of misschien toch maar vernoemen naar de presidente?
BAM!
Lucretia schrok op van een gebeurtenis op het scherm. Een van de startplatforms was leeg en aan de geschokte blikken te zien, was dat niet gunstig voor de tribuut die daar had gestaan. Lucretia voelde haar hart luid bonzen en besefte dat ze haar hand voor haar mond had geslagen. Ietwat schaapachtig keek ze om zich heen en probeerde ze te doen alsof ze helemáál niet was geschrokken. Had ze gegild? Ze hoopte van niet. (Ze had wel degelijk een klein kreetje geslaakt.)

De vrouw vlak bij haar, die ene die eenzaam op haar kleedje zat, lachte. Lucretia dacht eerst dat zij werd uitgelachen, maar besefte toen dat de vrouw lachte om wat er in de Spelen was gebeurd.
‘Wat een knallend begin, denk niet dat iemand dit had kunnen voorzien,’ zei de vrouw, die Lucretia aankeek. Lucretia glimlachte terug, nog een beetje trillerig van de schrik.
‘Nee, dat denk ik ook niet,’ beaamde Lucretia. Heck, zíj had het niet aan zien komen, zoveel was zeker. ‘Ik had het moment suprême even gemist, wie is er weg? Niet Avery toch? Of Geronimo? Alsjeblieft niet Geronimo, die moet nog zoveel spektakel gaan opleveren voor hij sterft...’ Korte pauze.  ‘Vind je ook niet?’
Dat laatste kwam er als een soort automatische afterthought achteraan. Het was de journalist in haar, die vond dat het gesprek altijd om de ander moest draaien, niet om haar zelf.