Met over elkaar geslagen armen en een blik in zijn ogen die vuur zou kunnen spuwen keek Amathist toe terwijl zijn "studenten" zich door de stormbaan begaven. Zijn humeur was niet prettig sinds gistermiddag alle hoop voor een overwinning voor District 1 was gestorven op het moment dat Avery haar keel door was gesneden. Lucca had nooit echt kans gemaakt, al had hij het veel langer volgehouden dan Matt zelf had verwacht. Alle hoop was al vanaf het eerste moment op Avery gericht geweest, maar die hoop was al gauw de grond in geboord door de mannelijke Tribuut van District 3. De enige troost was dat ook hij was gestorven, al had Amathist, noch District 1 daar helemaal nul komma nul aan. Avery was degene die het dit jaar waar had moeten maken. Na drie jaar op rij verliezen zou het de vierde keer toch eens moeten lukken. Helaas bleek dat niet het geval te zijn en ook het vierde jaar hadden ze niet gehaald. Jennifer had hem diezelfde avond nog even gebeld om te zeggen dat ze met een paar dagen terug zou keren met de lichamen van Avery en Lucca. Dit was echter niet de reden dat ze hem had gebeld, want na het overlijden van beide tributen was het meer dan logisch dat ze terug zou komen. Nee, ze had gebeld om te zeggen dat ze een aantal dingen te bespreken had met hem. Wat had ze verder niet willen zeggen, wat hem ergens wel dwars zat. Was het zoiets ernstigs dat ze het niet via de telefoon kon vertellen, omdat ze bang was dat het Capitool meeluisterde? Als dat zo was, dan had ze hem toch veel beter helemaal niet kunnen bellen? Nu waren ze vast en zeker nieuwsgierig! Straks zouden de Vredesbewakers nog achter hem aan komen vanwege dat telefoontje!

Amathist knarste even met zijn tanden en blafte tegen een paar van de tieners dat ze sneller moesten rennen. 'De traagsten zijn de eersten die sterven in de arena!' brulde hij over het veld, waarop de tieners meteen wat sneller door het parcours probeerden te gaan. Uiteraard ging dat niet helemaal soepel en werd en hier en daar wat gestruikeld, geduwd en gescholden, wat zijn humeur zeker niet ten goede kwam. Hij pushte iedereen veel harder dan normaal door het programma heen, met als resultaat dat iedereen om 12:00 uur er zo goed als helemaal doorheen zat. 'Goed, tijd voor een pauze!' riep Matt naar de groep, waarop de meesten zich dankbaar op de grond lieten vallen. 'Om één uur gaan we verder met de individuele programma's. Zorg ervoor dat je lichaam niet te ver afkoelt en rust goed uit!' Na die mededeling marcheerde hij naar binnen naar het kantoor van Jennifer, dat hij gebruikte als zijn eigen kantoor wanneer zij afwezig was. Zijn eigen spullen ruimde bij alvast op zodat Jennifer niet zou merken dat hij kantoor had gebruikt, waarna hij zich achter het bureau in de stoel liet zakken. Geërgerd wreef hij met zijn handen over zijn gezicht, waarna hij op de tafel begon te trommelen met de vingers van zijn linkerhand. Wat voor belangrijke dingen had ze met hem te bespreken dat ze ervoor had moeten bellen, maar het niet over de telefoon had kunnen zeggen? Met vernauwde ogen staarde hij naar het toestel op het bureau, alsof hij het antwoord zou uit het verouderde toestel kon trekken. Uiteraard bleef het apparaat stil en kwam er niks uit, wat hem alleen maar meer irriteerde. Na nog geen twee minuten te hebben gezeten sprong de jongeman op van de stoel en marcheerde naar buiten. Misschien moest hij zelf maar even wat gaan sporten om zijn gedachten af te leiden. Jennifer zou pas laat in de avond vandaag terug keren naar het District, dus het had voor nu geen zin om zich er de hele tijd druk om te maken. Het kwam vanzelf...

Na een intensief sportuurtje keerde Amathist terug naar het kantoor van Jenn. Hoewel hij zich al rustiger voelde dan eerst, had het gesprek met Jennifer vanavond hem nog altijd niet helemaal los gelaten. Voor nu was zijn nervositeit in ieder geval gedaald. Bij het bureau aangekomen bukte hij zich, pakte een handdoek uit de sporttas die naast het meubel stond en veegde hij zijn gezicht en hals af. vervolgens hing hij de handdoek om zijn nek, pakte een flesje water en ging weer zitten in Jennifer haar stoel. Goed, één uur gedood, nog velen te gaan...

OOC: DUNDUNDUUUUUUN! En toen kwam Femm :E

Zachtjes sloot Tommy de deur van zijn huis achter zich. Niet dat het noodzakelijk was om zachtjes te doen, nu zijn oudere nichtje naar huis was. Clarisse had zich op haar kamer opgesloten en zijn moeder zat eenzaam aan de keukentafel door de begrafenissenmap te bladeren, binnensmonds mompelend over wat wel of niet op een eerdere begrafenis was gebruikt. Tommy zou in theorie naakt de macarena kunnen dansen en nog was er een grote kans dat zijn moeder het niet op zou merken.

Het was dag vijf van de Hongerspelen en daarmee de eerste dag na het overlijden van Avery. Hun gezin was officieel uitgedund van zeven naar drie man. Tommy, die ademloos naar de televisie had gekeken toen de keel van zijn zus werd doorgesneden, had die nacht nauwelijks geslapen en was meerdere malen gillend wakker geworden met het beeld van zijn stervende zusje op zijn netvlies. Tijd om te treuren had het zesjarige jongetje echter niet. Zo snel als zijn kleine beentjes hem konden dragen, rende hij nu richting het trainingscentrum, waar hij regelmatig had gezeten als Natalia ging trainen. Doodsaaie uren waren dat, waarbij Tommy vooral gedachteloos op de grond had getekend terwijl zijn zus zich in het zweet werkte.

Al snel bereikte Tommy zijn bestemming, waar hij de deur opende en vastberaden doorliep naar het kantoor. Die mevrouw was weliswaar nog niet terug, maar die meneer die Avery op het podium had gedragen was er wel.
Tommy opende de deur en ontdekte de jongeman, die achter het grote bureau zat. Tommy liep verder naar voren, tot hij vlak bij het bureau stond. Hij was te klein om eroverheen te kunnen kijken en bestond voor Matt dan ook voornamelijk uit een plukje blond haar dat net boven het bureaublad uitkwam.
‘Ik wil leren vechten’ klonk een vastberaden kinderstemmetje door het kantoor.
‘Wil jij mij dat leren?’

Nadenkend staarde Amathist naar het plafond. Eigenlijk moest hij nu de trainingsruimte in, want de pauze was voorbij en het was tijd voor de individuele trainingen. Voor Matt betekende dit, dat hij in de middag vaak niet veel te doen had, omdat hij vooral de leiding had over de ochtendtraining. Zijn specialiteit was het opbouwen van de conditie, uithoudingsvermogen en het leren strategisch te plannen en vechten. De meeste tieners die hier kwamen gebruikten hun individuele trainingstijd vooral om te leren vechten met wapens die hun voorkeur hadden. Nee, de middag kon Matt vooral gebruiken om de tieners te observeren, hen daar te helpen waar hij kon (en zag dat zijn collega's er niks van bakten) en trainde bij zelf. Soms zou een tiener zelf bij hem komen om te vragen of hij mee mocht trainen, maar vaak gebeurde het niet. De ochtend met Amathist was vaak al pittig genoeg. Zo zat Matt in gedachten verzonken naar boven te staren, nadenkend over wat hij zou gaan doen deze middag totdat Jennifer terug zou komen. De deur die open ging merkte hij maar half op. Pas op het moment dater een kinderstemmetje te horen was die verklaarde dat hij wilde leren vechten, keek de jongeman naar beneden. Een klein plukje blond haar stak net boven de rand van het bureau uit, meer was er niet van de kleine bezoeker te zien. 'Wil jij mij dat leren?' vroeg het kind. Matt, welke met zijn voeten omhoog op het bureau had gezeten, haalde zijn voeten van het bureau en leunde naar voren om te zien wie zich daar precies bevond.

Het duurde even voordat hij het kleine jongetje met het blonde haar en de grijs-blauwe ogen herkende als het jongste kind van de familie Russo. Twee jaar geleden was hij hier vaak geweest, mee op sleeptouw met Natalia, maar nadat zij was overleden had Matt het jongetje hier niet meer gezien. Hier stond hij echter dan, na het verliezen van twee zussen achter elkaar, met de mededeling dat hij wilde leren vechten en of Matt hem dat wilde leren. Bedachtzaam keek de man op het jongetje neer. Hoewel Jennifer altijd had gezegd dat het trainingscentrum was bedoelt voor de tieners die kans maakten om gekozen te worden bij de Boete, had ze nooit gezegd wat de minimum leeftijd was om te beginnen met oefenen. 'Tommy Russo, toch?' sprak hij, waarna hij een scheve glimlach tevoorschijn toverde. 'Hoe oud was je ook alweer? Ach, maakt ook niet uit,' sprak hij er meteen achteraan, waarna hij overeind kwam. 'Dus jij wilt leren vechten? Prima, kom maar mee.' Hij wenkte het jongetje achter zich aan terwijl hij om het bureau heen naar de deur liep. 'We gaan je leren vechten.' Jennifer is er nu toch nog niet.

Tommy keek hoopvol op naar de jongeman achter het bureau. Hij verwachtte dat deze zou zeggen dat hij nog te klein was om te leren vechten, maar die aanname bleek onjuist te zijn. Hoewel de man wel vroeg hoe oud hij was, leek het antwoord hem niet zoveel uit te maken. Toch maakte Tommy zich zo groot mogelijk voor hij antwoordde. 'Zes. Bijna zeven'. Per slot van rekening was hij hier om te vechten, niet om als een baby behandeld te worden. Hij volgde de man, die inmiddels was opgestaan en hem wenkte. 'We gaan je leren vechten'.

Tommy voelde zichzelf bijna vijf centimeter groeien van trots. Hij zou straks de allersterkste jongen van het hele district zijn, alleen maar omdat hij zo slim was om al op hele jonge leeftijd te gaan oefenen voor dat wat onvermijdelijk was: Zijn deelname aan de Hongerspelen. Per slot van rekening kon je nauwelijks van toeval spreken als er drie kinderen uit hetzelfde gezin in nog geen vijf jaar tijd naar de spelen werden toegestuurd. Nee Tommy, of liever, zijn moeder was er heilig van overtuigd dat het Capitool op een of andere manier iets tegen zijn gezin had. Mama geloofde heilig in een complottheorie en dus, trouwhartig als Tommy nu eenmaal was, geloofde hij dat ook. Vol bewondering keek Tommy op naar de man die hem zou gaan leren vechten. 'Waarmee gaan we beginnen?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Zwaarden? Of pistolen? Of ga je me leren bommen maken, net als in die taart? Of zo'n ster! Je weet wel, die ze bij Hugo in zijn hoofd hebben gegooid!'. Tommy schrok zelf bijna van hoe enthousiast zijn stem klonk, maar hij kon het niet helpen. Het was toch gewoon COOL dat hij, als piepklein jongetje van bijna zeven al deze dingen al ging leren? Stuiterend rende hij voor Matt uit naar een groot toestel. 'Wat is dat?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij zich omdraaide naar de begeleider. 'Kun jij daarop klimmen? Waarom staat dat hier? Waarom staan hier geen bomen? Je moet toch ook in bomen kunnen klimmen? Ga je me leren vuur maken? Ik wil vuur leren maken. Dan kan je toch eten koken? KUN JE ME DAN OOK LEREN KOKEN?'.

OOC: 856/50 000!

Tommy liep samen met de begeleider de grote trainingszaal in, waar de jongeman geduldig en behulpzaam antwoord probeerde te geven op Tommy's vragenvuur. Een werpster was kennelijk handig voor hem omdat hij klein was. Pff. Hij was helemaal niet klein. Matt was zelf klein. Achter de rug van de begeleider stak Tommy zijn tong uit. Tommy fronste toen de man vertelde dat je op de turnbrug je armen kon trainen. Tommy zag toch vooral een mogelijkheid om een hele grote tent te bouwen, als je maar een groot genoeg doek had. Of om koppeltje op te duiken.

Hij fronste toen Matt zei dat bomen buiten groeiden. Ja, hehe, dat snapte hij ook wel, maar je kon toch van die kunstbomen neerzetten. Duh. 'Jaaahaaa. Maar je hebt toch ook plastic bomen!'. Zijn stem klonk verwijtend, alsof hij de man naast hem extreem dom vond. En stiekem was dat misschien ook wel een beetje zo, gezien het feit dat Matt niet eens zelf had bedacht dat Tommy niet op echte bomen doelde. En trouwens, leren overleven was volgens papa net zo belangrijk als leren vechten. 'Ik denk dat het net zo belangrijk is om te leren overleven als dat het is om te leren vechten'. 'Ik denk dat je moeder je benter kan leren koken dan ik trouwens. Ik ben daar niet zo goed in'. Tommy sloeg zijn armen over elkaar en keek Matt twijfelend aan. 'Maar jij bent toch een Groot Mens? Grote Mensen kunnen allemaal koken. Natalia kon ook koken, die was ook Groot. En mijn papa'. De man leek allang niet meer naar hem te luisteren en suggereerde dan ook dat ze buiten op de hindernisbaan zouden beginnen. Tommy knikte gretig, dat klonk leuk. Huppelend volgde hij de man naar buiten, waar de hindernisbaan was. En daarna zouden ze gaan slaan. Cool.

Eenmaal buiten schrok Tommy toch een beetje van hoe groot de hindernisbaan was. Het ding was duidelijk niet berekend op kinderen, maar toch echt wel op mensen die de puberteit al hadden bereikt. Desondanks was Tommy toch enthousiast om te beginnen met de hindernisbaan. Per slot van rekening was hij vast van plan om als allersterkste tribuut aan de spelen te beginnen, als het eenmaal zover was. 'Wat moet ik eerst doen?' vroeg hij nieuwsgierig aan Matt, terwijl hij enthousiast om de jongeman heen stuiterde. 'En wie gaan we straks slaan?'. Hij besefte niet dat Matt waarschijnlijk had bedoeld dat hij boksballen ging slaan en dat het niet de bedoeling was dat hij andere kinderen ging slaan.