Toen Thomas wakker werd en opstond, moest hij even kijken waar hij ookalweer was. Oh ja, hij en Max hadden een verlaten huis gevonden en waren daar gaan slapen. Het had vannacht geregend, en ze hadden beide geen zin om buiten in de regen te moeten slapen. Thomas zuchtte en liep de woonkamer van het huis in. Het was mooi, alleen was het duidelijk dat er lang niemand geweest was. De bruinharige jongen waste zich snel, pakte zijn boog en vertrok naar buiten. De pijlenkoker hing hij om zijn rug, en hij begon rustig te rennen naar de bossen. Hij had geen zin in vis. Ze aten elke dag al vis. Eenmaal in het bos aangekomen begon hij op normaal tempo te lopen. Een konijn zou van zijn part al genoeg zijn. Gewoon even iets anders dan vis. Thomas pakte en pijl uit de koker en legde die op de pees. Zachtjes liep hij over de bosgrond, tot hij een jong hert voor zijn neus zag staan. Hij hief zacht zijn boog, spande... En het beest sprintte de andere kant op, net toen Thomas de pijl los wou laten. "Nou!" riep hij uit. Oeps, niet handig. Nu had hij alle dieren die wél nog in zijn buurt waren ook weggejaagd. "Fijn, goed gedaan Wall... Goed gedaan." mompelde hij, terwijl hij begon te rennen in de richting waar het hert heen was gesprongen. Een kleine tien minuten later vond hij het beest weer. Hij spande zijn boog opnieuw, en net toen hij de pijl wilde laten vliegen hoorde hij achter hem een tak knappen. Het hert rende er natuurlijk meteen weer vandoor. Thomas borg de pijl met een zucht op en draaide zich om. Wie had zijn eten gered?
Haar voeten hielde het niet langer. Meteen toen Emmelin het de voordeur van het huis bereikte begonnen ze als automatisch voor haar te rennen. Het geluid van de gejaagde voetstappen weerkaatste tegen de verscheidene bakstenen muren die zich allemaal om hun eigen redenen een plekje in haar straat hadden toegeëigend. Haar blik op het einde van de wijk gericht, ging ze van rennen over op sprinten. Het einde van de straat leek in verlichten, alsof het allemaal wat lichter werd in haar hoofd. Alsof ze haar vreselijke nachtmerries van vannacht had achtergelaten waar deze thuishoorden; opgeborgen in haar donkere slaapkamer tijdens eenzame nachten. De muur van een hoekhuis leek een perfect plek om hijgend haar rug tegen te leunen en langzaam op de stoep te gaan zitten. Haar hoofdpijn was gezakt, maar toch sloeg ze beide handen om haar hoofd, alsof ze zo de ideeën uit haar duistere gedachten kon fijnknijpen en verfrommelen, waarna de papierversnipperaar zou volgen. Vroeger had ze nog hoop gehad dat het iets tijdelijks zou zijn, maar nu werd het al jaren een chaos in haar hoofd wanneer ze haar ogen sloot om zich over te geven aan de slaap en werd ze geteisterd door nachtmerries waarin alles alleen maar angst was. Om één detail kon ze maar niet heen, en het lag steeds te fluisteren in haar achterhoofd; Het werd erger wanneer de Spelen aanvingen. Ze had de Boete niet aan kunnen zien, te veel mensen van het Capitool omringde haar. Na afloop was ze door een vreselijk schuldgevoel bekropen. Zij was niet eens degene die zich aan de handen van het Capitool had moeten overgeven om daar twee weken lang in de arena te staan, alle ogen van Panem op je gericht te hebben. Eindelijk was ze weer op adem gekomen. Ze merkte dat het haar steeds moeilijker verging, het rennen. Die gedachten wegduwend, sleepte ze zichzelf rechtovereind met behulp van de muur die haar rug steunde. Ze moest weg hier, weg van de bewoonde wereld. De boomgrens riep haar naam, en het duurde niet lang voordat ze zich overgaf aan dat verlangen. Zonder te weten waar ze heen ging, liep ze met snelle, vastberaden passen tussen de loofbomen door, haar handen diep in haar zakken gestoken en haar blik naar de grond gericht. Plotseling maakte iets dat ze stil bleef staan. Het geluid van haar eigen ademhaling en voortbeweging had er niet voor gezorgd dat Emmelin zich onbewust was voor de geluiden om zich heen. Haar ogen speurde vliegensvlug het gebied rondom zich af, op zoek naar het geluid dat ze gehoord had. Een andere ademhaling. Het geluid alsof hout tegen elkaar klikte, iets zich met een matte klank aanspande. Ze kon het maar niet plaatsen, tot ze plotseling door de bomen een gestalte opmerkte. Het enige wat zichtbaar was in het vroege ochtendlicht was zijn silhouet, maar een ongewoon detail liet haar hartslag versnellen. Hij hield een boog vast, gespannen. Emmelin kon vanaf deze positie niet zien waarop hij het gericht had. Misschien was het slechts een vizier, een onschuldige oefening. Toch won haar nieuwsgierigheid, haar hunkering naar kennis het van haar verstand en vermogen om eerst goed na te denken over de situatie. Ze zette een aarzelende pas de richting van het vooralsnog onbekende persoon, en maakte toen een soepel sprongetje naar een van de bomen die geschikt leek om zich schuil te houden. Helaas kwam ze in deze ondoordachte handeling bovenop een takje terecht, waarna deze knapte. Het geluid leek oorverdovend in de stilte. Emmelin perste haar lippen op elkaar en kromp ineen. Het veroorzaakte meer geluid, als in een kettingreactie. Dit te oordelen had de prooi het op een lopen gezet, de persoon een zucht geslaakt en zijn boog opgeborgen. Ook kon ze waarnemen dat hij of zij zich had bewogen, waarschijnlijk omgedraaid. Het was alsof ze geïrriteerde ogen in zich voelde prikken. Een stilte viel. Voorzichtig opende Emmelin haar ogen en haalde diep adem voordat ze achter de boom vandaan kwam. "Sorry... Mijn fout," zei ze klein en verontschuldigend, nog steeds haar duimen omklemd door haar andere vingers.
◊Onderwerp: Re: Don't move! | wo okt 22, 2014 10:43 am
Thomas speurde de omgeving af, en zag een meisje achter een boom vandaan komen. Aha, zij had dus zijn eten weggejaagd. "Sorry... Mijn fout." zei het meisje kleintjes. Ja! wilde hij bijna roepen. Maar dat deed hij niet. "Maakt niet uit," zuchtte hij. Snel plakte Thomas een glimlach op zijn gezicht. "Wat doe je zo vroeg hier in het bos?" Wat deed ze uberhaupt in het bos? De meeste mensen waren alleen bij het water te vinden. Want zeg nou zelf, waarom zou je het bos in gaan als je veel dichterbij een rivier hebt vol vis? "Ik ben Thomas. Thomas Wall." Hij glimlachte naar het meisje, om te laten zien dat hij het haar echt niet kwalijk nam. Over het feit dat hij wel nog eten nodig had zou hij later wel nadenken. Hij wilde geen mensen negeren. Hij moest wel zijn 'altijd vrolijke jongen' imago in stand houden. Dat was wat mensen verwachtte te zien. Dus zagen ze dat ook. Maar hij moest het zelf ook hoog houden.
De persoon had zich inmiddels omgedraaid. Het was een jongen, donker haar en donkere ogen, hij was lang en gespierd. Emmelin schatte hem ongeveer haar leeftijd, maar met zekerheid kon ze dat niet zeggen. Hij leek het haar niet kwalijk te nemen, of tenminste gaf hij niet de reactie die Emmelin had verwacht te krijgen. Hij zuchtte, alsof hij zijn ergernis -waarvan ze wist dat hij die moest voelen- probeerde te maskeren en zei vervolgens; "Maakt niet uit." Een glimlach verscheen op zijn gezicht, en Emmelin kon niet anders dan haar wenkbrauwen optrekken. Haar frons werd nog dieper toen hij vroeg; "Wat doe je zo vroeg hier in het bos?" Even hield ze haar hoofd schuin en bestudeerde hem. Toen hapte ze wat lucht binnen en zei op ietwat sarcastisch toon; "Hetzelfde kan ik aan jou vragen." Een scheve grijns tekende haar gezicht terwijl ze enigszins triomfantelijk haar armen over elkaar sloeg. Een moment lang bleef ze hem zo aankijken, totdat de jongen zelf zijn mond opende. "Ik ben Thomas. Thomas Wall." Weer die gemaakte glimlach. Emmelin liet haar sarcastische houding los en zocht zijn bruine ogen op terwijl ze een voorzichtige pas dichterbij zette om wat onpersoonlijke ruimte tussen hen in te overbruggen. "Emmelin," stelde ook zij zich aan hem voor. "Emm," voegde ze er vervolgens snel aan toe. Waarom tijd verspillen met het uitspreken van haar lange naam. De naam die haar moeder haar gegeven had, zoals zij haar altijd noemde. Ze wilde dat mensen haar aanspraken zoals haar vader dat altijd deed, zodat ze iets had om hem te herinneren, gezien thuis niemand dat gepast leek te vinden. Toen ze weer opkeek van de met herfstbladeren bedekte grond, was haar serieuze imago weer vervlogen. Het was een kant van zichzelf die ze maar niet lang wist vast te houden. "Zeg eens, Thomas, je gaat me toch niet vertellen dat je daadwerkelijk van plan was dat onschuldige dier te dóden?" Afwachtend keek ze hem aan, haar lippen wat getuit. Hij kon nog eens een goede afleiding voor haar worden.
OOC: No probs, kortheidvirus heeft mij ook te pakken, helaas
Ze had hem door. Thomas had het meteen door. Hij hoefde haar namelijk alleen maar aan te kijken. Ze had hem door, en dat schrok hem onmiddelijk af. Nee, hij moest volhouden. Misschien kon hij haar wel overtuigen dat hij geen masker optrok. "Hetzelfde kan ik aan jou vragen." zei ze lichtelijk sarcastisch. Hij negeerde het een beetje en stelde zich voor. De sarcastische houding liet het meisje los en haar ogen zochten de zijne op. Thomas beet op zijn tong om zijn ogen niet meteen weg te rukken. Hij was bang, maar dat was belachelijk. Maar hij was niet bang voor het meisje, hij was bang voor wat ze over hem zou ontdekken. Dat ze al zijn geheimen uit zijn ogen kon lezen. Er waren namelijk makkelijk mensen die dat konden. Voorzichtig zette ze een stap in zijn richting. Op deze manier overbrugde ze de afstand die veilig was voor hem. De afstand waarbij hij mensen buiten zich kon houden. Ze stelde zich voor en hij glimlachte opnieuw. "Zeg eens, Thomas, je gaat me toch niet vertellen dat je daadwerkelijk van plan was dat onschuldige dier te dóden?" vroeg Emmelin. Thomas keek haar aan. "Ja, eigenlijk wel. Ik heb ook eten nodig. En er zijn meer mensen die vissen in district 4. Waarom zou dat dan niet zielig zijn?" Hij verdedigde zichzelf, moest zichzelf dwingen rustig te blijven. Hij was bang dat ze verkeerd over hem dacht. Hem verachtte. Hij had het niet doorgehad, maar hij wilde nog steeds dat mensen hem aardig vonden. Hij wilde aan gestelde verwachtingen voldoen. En daar was hij niet blij mee...
Emm zag hoe Thomas in wat ongemak verkeerde onder haar doordringende blik. Snel beet ze dus maar op de binnenkant van haar wang -waar het vlees al rauw was geworden door het vele gepieker van de laatste dagen- en wendde haar blik af. Dit keer was het alleen de jongen zelf die ervoor koos haar ogen op te zoeken en haar eerder gestelde vraag te beantwoorden. "Ja, eigenlijk wel. Ik heb ook eten nodig. En er zijn meer mensen die vissen in district 4. Waarom zou dat dan niet zielig zijn?" De eerste twee zinnen hadden haar nog oprecht geboeid, maar vervolgens had hij zijn stem verheven en had een verdedigende aanval aangenomen. Geïnteresseerd door deze jongen, kon Emmelin een glimlach niet onderdrukken. Het leek alsof ze met deze vraag door zijn glimlachende uiterlijk heen had geprikt en iets anders bij hem los had gemaakt. Ze sloeg haar armen weer over elkaar en liet zich naar een zijkant vallen tot haar linkerschouder een boom raakte. In deze nonchalante houding sloeg ze hem gade. Ze stak langzaam een hand op. "Schuldig," zei ze glimlachend. Het sloeg natuurlijk terug op het hele vissenpreekje van zijn kant. "Dan spijt het me oprecht dat ik je ontbijt heb verjaagd, Thomas." Om verder niet op zijn duidelijk zwakke plek in te gaan, wees ze naar zijn boog. "Mooi ding..." mompelde ze. Ze vroeg zich serieus af hoe hij er aan had weten te komen. Waarschijnlijk iets wat hij verborgen hield. Een van de pareltjes van voor de Opstand. Ze glimlachte bij die nostalgie. Gezien Thomas een man van weinig woorden leek, leek het haar het beste verder te zwijgen, of het oppervlakkige contact misschien achterwegen te laten. Ze wist het niet. Op dit soort momenten werd het één groot oorlogsgebied in haar hoofd. Het was niet altijd gemakkelijk om je zo gemakkelijk en onbewust aan te kunnen passen aan een situatie, steeds iemand anders te zijn bij verschillende personen. Het was langzaam maar zeker haar overlevingsmechanisme geworden. Onbewust greep een van haar handen naar de hanger van de ketting die haar vader haar had gegeven, en normaal gesproken altijd onder haar T-shirt bungelde. Nog zo'n pareltje van voor de Opstand.
Het feit dat het meisje haar blik afwendde, maakte al helemaal dat hij zich onveilig voelde. Het meisje had dus gemerkt hoe onzeker hij zich voelde. Dat mocht niet. Het. Mocht. Niet. Hij schoot onmiddelijk in de verdediging toen ze vroeg of hij het hert echt had willen doden. Echter leunde ze met haar linkerschouder tegen een boom aan en stak toen haar hand op. "Schuldig." Zie je, zij at ook vis. "Dan spijt het me oprecht dat ik je ontbijt heb verjaagd, Thomas." Inmiddels voelde hij zich totaal niet meer op zijn gemak. En dat was te zien, hij verplaatste zijn gewicht van zijn ene been op het andere, en plukte aan zijn kleren en de onderkant van zijn boog. "Mooi ding." zei Emmelin, wijzend op zijn boog. Thomas beet op zijn lip en knikte onzeker. Nu ze door zijn masker heen was geprikt, was het hele masker ook in totaliteit weg. En hij wilde zo niet gezien worden. Ze zouden denken dat hij hulpbehoevend was. En dat was hij niet. "G-ga alsjeblieft weg..." zei hij zwakjes. Hij zette een aantal stappen achteruit en wendde zijn gezicht van het meisje weg. Hij was gewoon naar het bos gegaan om iets te schieten, zodat hij en zijn broer Max eten hadden. In plaats daarvan zat hij nu met een meisje te praten, wat hem helemaal niet beviel.
OOC: Ze hoeft niet weg te gaan, anders is het wel snel afgelopen xD.
Plotseling sloeg hij om. Emmelin zag het in alles; zijn gespannen houding, zijn zwijgzaamheid. Na haar opmerking over zijn boog liep deze emotie, wat het dan ook mocht zijn, bij hem over. Hij beet op zijn lip en knikte nauwelijks merkbaar. Zijn volgende stap, echter, kwam volkomen uit het niets voor haar. "G-ga alsjeblieft weg..." prevelde hij, terwijl hij defensief zijn gezicht afkeerde en enkele stappen achteruit zette. Emmelin knipperde een paar keer met haar ogen, te verbaasd om iets uit te brengen. Verbijstering gleed over haar gelaat, dat er, ondanks het gebrek aan make-up, nog altijd even expressief en overtuigingsgericht uitzag. "Ik... Het is niet alsof het bos van iemand is, maar... Het spijt me. Ik zal wel..." stamelde ze. Wat ongemakkelijk wees ze naar over haar schouder. Ze beet op haar onderlip om er zichzelf van te weerhouden nog verder te plaatsen. Ze bleef hem gadeslaan, in plaats van hem afstand te geven en verder alleen te laten. Iets wat ze in alle gevallen zeker had gedaan, als haar niet iets opgevallen was. Doordat Thomas van haar afgekeerd stond, was de andere kant van zijn boog zichtbaar geworden. Een gouden glinstering trok haar aandacht en ze draaide, misschien iets te gretig, haar hoofd naar waar het vandaan kwam. Haar ogen verwijdden zich toen ze zag wat het precies was. Een ingewikkeld patroon van gouden knopen, als in een oud, keltisch symbool. Haar ogen er nog steeds opgericht, greep ze naar de hanger om haar nek. Ze hoefde niet te kijken om te weten dat het symbool overeen kwam met dat op Thomas' boog. Haar onderlip begon lichtjes te trillen, en zonder haar blik van het symbool af te wenden, vroeg ze op directe toon; "Waar komt die boog vandaan?" Ze kon het niet helpen dat haar stem wat trilde. Ze kon het niet helpen dat ze niet gewoon weg was gelopen. Het was een connectie naar haar vader, waar ze zich met beide handen aan vastgreep. Ze moest en zou het weten.
Ze ging niet weg. Ze bleef verdomme gewoon staan. Thomas beet op zijn lip, maar weigerde haar opnieuw aan te kijken, wetende dat ze zijn bange ogen zou zien. "Ik... Het is niet alsof het bos van iemand is, maar... Het spijt me. Ik zal wel..." Thomas keek haar nog steeds niet aan, maar merkte dat zij nog steeds niet had bewogen. Zenuwachtig draaide hij zich om en wilde zelf weglopen, tot hij zich bewust werd van haar redelijk brandende blik. Onzeker draaide hij toch zijn hoofd naar haar om en keek haar aan. Haar ogen keken strak naar zijn boog. Hij pakte het wapen vast en keek haar vragend aan. Toen greep ze naar een hanger om haar nek en haalde dat uit haar shirt. Nog steeds keek ze naar zijn boog. "Waar komt die boog vandaan?" vroeg ze op directe toon. Wat angstig - nog steeds - pakte Thomas de boog van zijn rug en hield hem voor zich. Hij wist al wat haar was opgevallen. Het symbool wat erop stond. "H-het was van mijn vader." zei hij zachtjes tegen haar. Hij zag iets schitteren op het hangertje van het meisje, maar kon niet zien wat. Hij wilde het weten, maar durfde niet dichterbij te komen. Even stond hij daar, maar uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het en zette hij een paar kleine stappen in haar richting. Hij was met stomheid geslagen toen hij zag dat op de hanger precies hetzelfde symbool stond. Verbaast keek hij het meisje aan en deinsde weer achteruit toen hij ontdekte dat hij voor zijn doen te dicht bij haar stond. Hij was nog steeds als een bang hert. Ergens vond hij het irritant van zichzelf. Waarom deed hij nou zo? Het was niet zo dat ze hem ging vermoorden ofzo, maar toch was hij bang.
