De zon scheen fel. Kalm keek Jake naar het houten huisje voor zich. Zou Tito nu normaal niet naar buiten moeten komen? Verbaasd liep de jongen naar de deur, waar hij stevig op klopte. Opeens opende de deur zich vanzelf. Jake ging naar binnen en trof Tito daar aan, zittend op de bank met zijn armen rond zijn buik. 'Ik zei toch dat je die vis niet moest eten,' zei Jake droog, waarna hij naar de keuken liep en de paar eetbare visjes die hij had gevangen neerlegde op Tito's aanrecht. 'Sorry jongen, maar ik denk dat ik vandaag niet mee kan gaan vissen,' zei Tito, waarna hij als extra bevestiging zijn armen steviger om zijn buik heen sloeg. Jake moest moeite doen om niet om het schouwspel te lachen. Het was dan ook best grappig. Hij had gisteren allemaal visjes gebracht, maar was er te laat achtergekomen dat er eentje bij zat die niet goed voor Tito was. Hij was snel terug gerend naar Tito's huisje en trof hem daar net aan voor hij de vis ging eten. Jake waarschuwde hem, maar Tito luisterde niet. Hij at het visje gewoon op. Nou ja, hier was het resultaat dus. Grinnikend liep Jake weg. 'Lach je me nu uit?' riep Tito hem na. 'Een mooie ben jij, zeg!' Jake gooide lachend de deur achter zich dicht, waarna hij koers zette naar de sterkste rivier van heel zijn district. Hij slikte. Het was de rivier waarin zijn zusje bijna verdronken was. En een beetje voor de rivier was ze gestorven in zijn armen. Het deed pijn om daaraan terug te denken. Hij had van zijn ouders de schuld gekregen, maar de districtsbewoners hadden altijd in hem geloofd, evenals Tito. Hij had Tito vlak na de dood van zijn zusje ontmoet. De kleine gesprekken die ze voerden mondden uit in een grote vriendschap. Dagelijks kwam Jake hem vis brengen. Dan kon hij ook praten over zijn zusje als hij dat wilde, Tito nam alle tijd om naar hem te luisteren. Toch voelde Jake er nog niet echt veel voor om iets over zijn zusje te zeggen. Hij slikte. Het was nu twee jaar geleden sinds het tragisch ongeluk. Hij was zeventien geweest toen zijn zusje stierf. Het deed hem een brok in de keel krijgen bij het idee dat zijn zusje dit jaar haar vijftiende verjaardag zou vieren. Hij slikte nogmaals en schudde zijn hoofd.

Jake bereikte de rivier algauw. Hij keek naar de krachtige, kleine golfjes die in elkaar opgingen en hees zijn hengel wat beter over zijn schouder. Hij had het sinds twee jaar niet meer kunnen opbrengen om hier te gaan vissen, maar hij kwam hier wel nog vaak om na te denken. Hij zou straks pas vertrekken naar een andere rivier om ook wat vis voor zichzelf te vangen. Want daar leefde dit district voornamelijk van: vis. Als het Capitool hun voor iets goed vond, dan was het wel voor hun vis-productie. Jake schudde zijn hoofd. Aan het Capitool wilde hij nu al helemaal niet denken. Stel dat zijn zusje het overleefd had, zou ze dan tot nu toe ook twee jaar gespaard zijn gebleven van de Hongerspelen? Jake trilde over zijn lichaam. Ook al had hij zich ingeschreven voor bonnen om zijn familie te kunnen voeden, nooit had hij de pech gehad om aan de Hongerspelen te moeten deelnemen. Het leek hem vreselijk. Hij zuchtte nogmaals - wat deed hij dat toch vaak - en liet zich op het harde zand zakken. Hij voelde de krachtige stroming tot aan zijn voeten reiken, maar wist dat de stroming nooit in staat zou zijn om hem mee te sleuren. Zijn zusje daarentegen had minder geluk gehad.. Jake voelde een rilling over zich heenkomen. Waarom had hij zich dan ook niet omgedraaid toen hij met die stomme hengels bezig was? Hij voelde een brok in de keel opkomen en probeerde het zo goed mogelijk weg te slikken. Hier zitten piekeren over iets wat gebeurd was en wat hij nooit meer ongedaan kon maken, had ook geen zin. Hij schrok op van een geluid en draaide zich om. 'Hallo?' vroeg hij, niet al te zacht. 'Wie is daar?'

Jakes licht geërgerde houding verdween toen hij zag dat het een meisje was. Hij kende haar niet. Zou zij hem kennen? Tegenwoordig werd hij door allerlei mensen gewoon bij zijn voornaam aangesproken. Heel District 4 - het was zelfs nog groot nieuws geweest in het grote district - had van de dood van zijn zusje gehoord, maar het kon natuurlijk ook zijn dat mensen het gewoon niet aan hem koppelden. Soms, maar dan ook heel erg soms, hoorde hij er nog wel eens iemand over praten. Zo'n tragisch ongeluk verspreidde zich gewoon sneller omdat het nauwelijks voorkwam. Ouders werden nu wel meer beschermend over hun kinderen, iets wat een goed teken was, maar toch gaf het Jake het gevoel alsof hij dit allen had aangestoken door zijn onoplettendheid. Hij zou er maar niet te veel op letten. Hij grinnikte even toen hij hoorde hoe het meisje stamelde. 'Juist ja,' mompelde hij. 'Ik ben Jake,' zei hij kalm. Jailynn? Nog nooit van gehoord. Zij waarschijnlijk ook niet van hem, tenzij haar ouders misschien wel het nieuws hadden opgevangen vroeger en zijn naam of dat van zijn zusje eens had laten vallen. Tegenwoordig was het minder opvallend als hij de naam 'Louise' uitsprak, maar toch verbaasde het hem hoeveel mensen ervan wisten. Otto legde soms zijn arm over zijn schouder als iemand hem iets over Louise vroeg en trok hem dan mee. Zo sleurde Jake zich wel door de vragen heen, dankzij Otto. Hij grinnikte. 'Zo erg was het nu ook weer niet,' zei hij met een geamuseerde glimlach. 'Het is nu ook niet dat ik zo van je moet schrikken nu ik je gezien heb, zo erg ben je niet.' Het was lichtelijk plagend bedoeld. Ondanks dat zijn zusje gestorven was op jonge leeftijd, had dat geen effect op Jakes sociale vaardigheden gehad. Nee, Tito had hem wel geholpen daarmee. De man had hem als het ware opgevangen. Toch dacht Jake soms dat de man iets voor hem verborg, ook al kon hij zelf niet goed plaatsen wat dat dan was. Hij schrok op van een ander geluid en merkte daarna een andere jongen op. Hij knikte de jongen vriendelijk toe. Hij zag het water druppen van de jongen zijn schouders en dacht na. Wanneer was de laatste keer dat hij echt een duik had genomen? Veel te lang geleden. Als hij dat hier zou doen, zouden te veel herinneringen opgeroepen worden bij hem.

Jake dacht snel na. Hij wilde geen vervelende stilte laten vallen, maar hij wist nu ook niet bepaald goed wat hij tegen de twee moest zeggen. Hij wilde ook weer niet dat er ongemakkelijkheid zou ontstaan, dat zou de situatie alleen maar moeilijker maken voor hun allemaal. Hij besloot om maar over het vissen te beginnen. Hij wees naar zijn hengel, die nog onaangeroerd aan de kant lag. Hij was bezig geweest met het haakje. Daaraan zou hij dadelijk een made moeten doen, zodat hij daarmee kon vissen. 'Ik stond net op het punt om te gaan vissen,' zei hij, waarna hij naar het hengeltje reikte en deze oppakte. 'Ik wil wat vissen vangen,' zei hij kalm. 'Voor de kost.' Hij grijnsde een beetje onbeholpen. Hij keek even achter Jailynn. Een boot. Hij wees naar de boot. 'Ben je van plan om het water op te gaan en ook vissen te vangen?' vroeg hij. Hij hoopte dat hij niet overkwam als een idioot, als een bemoeial. Hij wilde gewoon.. Nou ja, wat wilde hij eigenlijk? Hij wilde ervoor zorgen dat er geen nare stilte zou vallen, of dat iemand hem zou herinneren en vragen zou stellen over zijn zusje. Hij had er geen zin in om er over te praten. Hij moest elke dag aan haar denken, nam elke dag een soort afscheid van haar. Maar daar hadden anderen niets mee van doen. Hij draaide zijn hoofd naar de jongen. 'Is het water koud?' vroeg hij glimlachend aan de jongen. Hij wilde ze allebei een beetje bezighouden, wilde vooral niemand buiten sluiten. Het was alleen heel lang geleden dat hij echt nog tegen iemand van zijn eigen leeftijd had gepraat. Meestal spraken ze hem alleen maar aan omdat ze nieuwsgierig waren over zijn zusje. Jake ergerde zich dood aan die mensen. Mensen die je alleen maar aanspraken om betere te kennis te krijgen over wat er gebeurd was in het verleden. Nee, zulke mensen hoefde hij niet meer te hebben. Ze mochten hem best vragen stellen, maar als alleen de interesse reikte tot wat er gebeurd was met zijn overleden zusje.. Hij vond het disrespectvol van de mensen naar hem toe. Hij schudde zijn hoofd een beetje, waarna hij naar zijn hengel liep en om toch maar iets te doen te hebben de made aan het haakje vestigde. Hij wachtte alleen nog heel eventjes met het gooien van de lijn in het water.