Must I dream and always see your face?
Why can't we overcome this wall?
Baby, maybe it's just because I didn't know you at all.

De trein was nu al een tijdje onderweg, een van hen zou hun district sowieso nooit meer terug zien. Een zucht rolde over de lippen van de brunette, het was ook ontzettend wreed. 23 van de 24 kinderen zou zijn of haar familie nooit meer terug zien, of de ‘winnaar’ er nou zo goed van af zou komen is ook nog maar de vraag.

Maar de hele situatie van de spelen, waar ze natuurlijk ook nog eens heen moest met haar broer, was nog niet eens het gene wat haar het ergst dwars zat. Aan dit lot kon ze nou eenmaal niets veranderen, ja ze kon zo ver mogelijk proberen te komen. Voor Raven. Maar winnen zou voor haar amper een optie zijn, Clem zou nooit kunnen leven als haar broer in de arena zou sterven. Het gene wat haar het meest dwars zat was het afscheid, de familie van Sarah was nog langsgekomen. En zelfs Waiden. Maar haar vader.. Die had geen eens afscheid genomen, alsof het hem niet eens boeide dat zijn bloedeigen dochter zou sterven in een of ander stom spelletje van het Capitool..

Rustig draaide Clementine zich om, enkele minuten had het meisje uit het raam staan staren. De trein ging zo snel, dat een laatste keer echt naar de omgeving van het district kijken amper mogelijk was. Met haar bruine ogen speurden ze het interieur van de trein af, wat meer luxe betrof dan ze in haar hele leven had gezien. Het voertuig was zo mooi ingericht dat je er in normale situaties haast gelukkig van zou worden, maar helaas bevond de brunette zich momenteel niet in een normale situatie.

300 - District 11 - Last Goodbye
Nobody’s Perfect

In gedachten verzonken stond een jongen naar buiten te kijken. Het landschap flitste aan hem voorbij in een snelheid die hij tot voor kort voor onmogelijk had gehouden, het was haast onmogelijk om in de voorbij flitsende kleuren vaste vormen te ontdekken, laat staan mensen, bomen of gebouwen. Een klein glimlachje trok zijn mondhoeken omhoog, terwijl hij een blik op zij wierp en zijn zus zag staan. Het latina meisje wendde zich af van het raam, en liet haar ogen over het interieur van de trein glijden, wat onnodig luxe was. Waren alle treinen van en naar het Capitool zo?

De enorme grens tussen District 11 en het volgende District flitste voorbij. Raven wendde zich af van het raam, hij had zijn District de laatste eer bewezen. Het was te vroeg om hetzelfde al voor zijn zus te doen, dat zou in de Arena wel komen. Hij zou haar er doorheen slepen, zodat zij hun vader gezelschap kon houden thuis... Zijn ogen gleden opnieuw over het luxe interieur, de tafel met thee, koffie en gebak... Misschien moest hij er eens een proberen? Thuis hadden ze nooit gebak gehad... En hij kon het er nu net zo goed van nemen nietwaar?

Met gemaakte, doch zekere passen verplaatste de jongen zich naar een zithoek met luxe banken. Hij bekeek alles wat er op de schaal lag... Grote soesachtige dingen met chocola waarvan hij de naam niet wist, plakken cake... En vanalles dat hij nog nooit had gezien. Vertwijfeld keek hij ernaar, wat moest hij nemen? Hij had het allemaal wel willen proberen...

Don't you dare look out your window, everything's on fire
The war outside our door keeps raging on
Hold on to this lullaby even when music's gone

Met vederlichte stappen, stil als een muis en lichtvoetig als een kat, brachten twee benen een volwassen man door de ruimte die compleet ingericht was met allerlei luxe goederen, goederen die de man zich in zijn hele 32-jarige leven niet had kunnen veroorloven. Alles blonk en straalde als diamanten, bijna op een comic-achtige manier. De schalen vol voedsel waren helemaal opgepoetst, de banken leken gloednieuw - en waren dat waarschijnlijk ook - en de kroonluchters hadden een bijna verblindende glans. Hij kon zichzelf letterlijk in de blinkende gouden spijlen van de kroonluchter zien, een jong uitziend gezicht met vrijwel geen rimpels, een vierkante kaaklijn en ongeschoren gezicht. Zijn blauwgroene ogen stonden nieuwsgierig, maar ook lichtelijk onwennig en bruin warrig haar omlijstte het bleke gezicht in speelse springerige krullen. Vaak dacht hij niet helemaal dat hij degene was in de weerspiegeling. Hij was al 32, maar zag er niet uit als 32 en hij voelde zich ook geen 32. Soms wendde hij zijn ogen af van de spiegel en keek daarna beter, in verwachting om een ouder gezicht te zien, het gezicht dat zijn ware leeftijd weerspiegelde - wat volgens hem 42 had moeten zijn, sinds hij zichzelf ouder voelde dan 32, maar elke keer zag hij weer die façade die hij niet wou zien. Ergens vond hij het fijn dat hij er nog jong uitzag, maar aan de andere kant herkende hij zichzelf niet in de spiegel. Het was iets raars dat zijn brein met hem deed, maar hij besloot er verder niet over na te denken. Zo eindigde het bijna altijd: het negeren van gevoelens.

Alexander liep rond, zijn voeten stilletjes schuifelend over het tapijt. De luxe was oneindig, iets wat hij zo niet had verwacht van de trein die de Tributen zou brengen. Hij had verwacht dat de Tributen als varkens die klaar waren voor de slacht in een oude treinwagon gestopt zouden worden en zonder voedsel of water naar het Capitool vervoerd zouden worden. Maar nee, de trein was compleet tegenovergesteld van zijn verwachting en hij vond het wat vreemd. Toch begon hij het principe te begrijpen en die was redelijk triest, naar zijn mening. Maar dan nog, hij vond alles aan de Spelen gewoonweg triest.
Hij liep naar de andere kant van de coupé toe en wist gelijk dat de twee Tributen daar zaten door et geluid van licht geschuifel. Hij haalde even diep adem en wist dat hij ze nu moest confronteren met het feit dat Mary Conway ziek was geworden en hij hun nieuwe begeleider was. Het was erg jammer van Mary - de man mocht haar immers wel, maar in haar conditie had ze haar begeleidersrol niet kunnen vervullen. Uiteindelijk had hij het maar overgenomen om zijn district meer te steunen, waar hij jarenlang helemaal niks met het district te maken had gehad door pure isolatie. Daarbij vermoedde hij dat zijn ervaring als iemand die jarenlang in extreme armoede had geleefd wel van pas zou komen in de Spelen. Hij wist niet hoe het zou worden en of ze voor eigen eten moesten zorgen, of dat het werd voorgeschoteld en hoe alle omstandigheden zouden zijn. Hij kon niets tegen de indeling van de arena doen, hij kon ze echter wel voorbereiden op extreme scenario's.

Met een draai aan de hendel van de deur schoof de deur open naar de coupé. Alex stapte kalm naar binnen en zijn ogen vielen gelijk op de vijftien-jarige jongen, een van de twee Rose's. Hij stond bij een tafel, zijn blik ietwat vragend op de gebakjes gericht. 'Die bruine cakejes zijn erg lekker.' bracht hij uit om duidelijk te maken dat hij aanwezig was. Met hallo beginnen was ook saai en zo had Raven wel een antwoord. Zijn ogen gingen even de coupé rond en vonden de meisjesvariant van Raven, Clementine. Ze zat de coupé te bekijken, iets wat niet erg raar was sinds geen van hen alle luxe gewend waren. Alex kuchtte even na zijn ietwat droge opmerking en liep iets verder de coupé in, waarna de deur met een lichte klap zichzelf automatisch sloot. 'Raven Rose en Clementine Rose, niet? Vergeef me als ik het verkeerd uitspreek. Ik ben Alexander Wright, jullie begeleider.' vertelde hij na een korte pauze, waarin hij even had nagedacht over zijn woorden. Hij wist niet precies hoe hij nu overkwam, maar ergens boeide hem dat ook niet. Hij was immers slechts een jager, geen oorlogsveteraan.

Het is toch redelijk ironisch dat je, op het moment waarop bijna zeker is dat je leven op het punt staat te eindigen, meer luxe hebt dan je in je hele leven gekend hebt. Het luxueuze meubilair van de trein was iets was je niet snel zou verwachten voor een trein die kinderen regelrecht hun noodlot in bracht, maar toch waren er redenen voor. Redenen die eigenlijk ontzettend sneu waren, maar dan ook ontzettend passend bij de makers van de Spelen.

Het feit dat de Spelen elk moment dichterbij kwam, was een ding dat Clem zich ook steeds meer realiseerde. Het zou nog maar een kwestie van tijd zijn voor ze in de arena stond, de kans dat ze eruit zou komen was ontzettend klein. Zelfs de kans dat ze de 1e dag zou overleven was niet bijster groot..

Clementine schrok op uit haar gedachten toen de deur openging, haar ogen vielen op de man die naar binnen was komen lopen. 'Die bruine cakejes zijn erg lekker.' Hij liep verder de coupé in waarna de deur automatisch sloot. 'Raven Rose en Clementine Rose, niet? Vergeef me als ik het verkeerd uitspreek. Ik ben Alexander Wright, jullie begeleider.'   Nieuwe begeleider? Naar haar weten was Mary hun begeleider geweest, de oude vrouw die haast iedereen uit het district herkende. ’Waarom is Mary onze begeleider niet meer?’ Klonk Clementine’s stem na even nagedacht te hebben.

236 - District 11 - Last Goodbye
Nobody’s Perfect