Een vredesbewaker met een dikke nek en een neus net zo rood als zijn haar bracht Kye naar een grote kamer. Het meubilair in de kamer was meer waard dan Kye’s hele huis, schatte hij, en in andere omstandigheden zou hij ervan genoten hebben in de comfortabele stoel te zitten. Nu kon hij maar geen gemakkelijke houding vinden. Ondanks alles vroeg hij zich af of Julie en Tristan de ernst van de situatie begrepen of dat ze straks alleen maar op de leren bank zouden willen springen. Hij hoopte bijna op het laatste, misschien zouden ze van hun laatste uur samen (voorlopig hun laatste uur samen, verbeterde hij zichzelf, want welke kans maakte hij als hij het zelf niet geloofde?) een bijna normaal moment kunnen maken. Zijn voet tikte een onregelmatig ritme tegen de poot van het bijzettafeltje naast de stoel terwijl hij wachtte op zijn familie.
Toen de deur openging, sprong Kye onmiddellijk overeind. Kaylee vloog hem meteen snikkend om zijn nek. Kye wankelde, maar bleef overeind. Hij wreef zijn zusje troostend over haar rug, maar durfde niets te zeggen uit angst dat hij zelf ook zou gaan huilen. Zijn moeder werd door pa in de stoel neergezet waar hij net gezeten had. Zijn vader had een gespannen trek op zijn gezicht, die hem deed denken aan de periode vlak na het ongeluk van Ariana. Kye betwijfelde of zijn moeder kon bevatten wat de situatie was, maar ook in haar ogen stonden tranen.
Layla stond met een arm om Ryan geslagen bij de deur. Ryan’s tranen stroomden geluidloos over zijn gezicht en Layla leek – zonder succes – te proberen haar tranen in te houden. De kleintjes hadden zich achter hen verstopt in een onkarakteristiek vertoon van verlegenheid. Naast Killian stonden Zayne en Zarah, die er eerder kwaad uitzagen dan verdrietig. Elke spier in Zayne’s lichaam leek strak gespannen, zijn benen uit elkaar en zijn vuisten gebald alsof hij klaar stond om degene die het waagde zijn broer van hem af te pakken hoogstpersoonlijk tegen te houden.

Kye’s ogen zochten die van zijn oudste zusje en hij merkte dat ook zijn blik een beetje wazig werd. Layla maakte zich los van Ryan en sloeg één arm om Kaylee’s schouders en de ander om Kye’s middel. Kye drukte zijn zusjes even dicht tegen zich aan en liet ze toen los zodat hij ze kon aankijken. “Ik weet dat het zwaar wordt, oké?” zei hij. “Maar nu moeten jullie het doen. Jullie moeten voor mama en de kleintjes zorgen. Kaylee?” Kaylee knikte en Kye hoopte dat ze het waar zou kunnen maken.
Ryan, Julie en Tristan stonden nog steeds naast de deur. Julie en Tristan hadden elkaars hand gegrepen en alle drie zagen ze eruit alsof ze het liefst in het blauw gebloemde behang zouden verdwijnen. Kye keek ze aan en liet zich op zijn knieën vallen. Onmiddellijk stormde Tristan naar hem toe en klom hij bij hem op schoot. Zijn lipje trilde en zijn handjes klemde zich om de stof van Kye’s shirt. Niet veel later klom Julie op zijn andere knie en stond ook Ryan naast hem.
“Je gaat winnen, toch Kye?” zei Julie met een klein stemmetje. Zij en haar tweelingbroertje hadden de Spelen het afgelopen jaar razend spannend gevonden. Julie en Tristan zouden het liefst, net als Ryan en Zarah overigens, elke dag na school op het plein gaan kijken naar de spannende vechtpartijen. Nu leken ook zij echter te beseffen hoe gevaarlijk het voor hun grote broer zou gaan worden.
“Natuurlijk kom ik terug,” zei hij. Hij klonk zekerder dan hij zich voelde.
“Je gaat iedereen afmaken, toch?” zei Tristan. Zijn grote onschuldige ogen glommen met tranen. Kye werd al een beetje misselijk bij de gedachte tieners van zijn leeftijd – of überhaupt iemand, eigenlijk – te moeten vermoorden. Hij besefte zich echter ook dat hij zich daar overheen zou moeten zetten als hij een kans wilde maken, dus knikte hij vastberaden.
“Ik ga er alles aan doen om te zorgen dat ik weer thuiskom,” beloofde hij.

Een bonk en een luide schreeuw achter hem. Geschrokken draaide Kye zich om. Het houten krukje lag ondersteboven op de grond en Zayne sloeg uit alle macht met zijn vuisten tegen de leuning van de zachte, groene bank. Met twee grote stappen stond Killian naast hem om hem vast te houden.
“IK WIL NIET – DAT KYE – DOODGAAT!” brulde Zayne, terwijl hij worstelde tegen de greep van zijn vader. Dit was de laatste druppel waardoor Kye brak. Snikkend sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en liet hij zijn tranen de vrije loop.
Eventjes bleef hij zo zitten, Ryan’s handen troostend in zijn haar, de kleintjes op schoot en Zarah die haar hoofd stilletjes op zijn schouder legde, terwijl Layla, Kaylee en pa zich over Zayne ontfermden. Hij hoorde de stemmen van zijn vader en zusjes zachtjes op Zayne inpraten, maar het drong niet tot hem door wat er gezegd werd.

Pas toen hij een trillende hand zachtjes aan zijn schouder voelde trekken, draaide hij zich om. Zijn moeder keek hem recht in zijn ogen aan en wenkte hem. Kye duwde Julie en Tristan zachtjes van zijn schoot en draaide zich om, zodat hij op zijn knieën voor haar zat. Elke twijfel of zijn moeder begreep wat er stond te gebeuren verdween, toen hij haar hand op zijn hart voelde.
“Sterk,” zei ze, terwijl ze hem met een heldere blik aankeek. In haar ogen zag hij alle vriendelijkheid en vastberadenheid die hij zich van vroeger kon herinneren. Kye veegde zijn tranen weg en probeerde de kracht terug te vinden die zijn moeder in hem zag. Hij zou het nodig hebben, als hij dit wilde winnen. En daar zou hij mee moeten beginnen zodra hij deze kamer uitkwam. Zodra hij naar buiten stapte, zouden de camera’s van het Capitool op hem gericht zijn en ging de strijd om sponsors beginnen. Hoe meer inwoners van het Capitool een winnaar in hem zagen, hoe groter de kans was dat hij het ook daadwerkelijk zou winnen. Dan zou hij hopelijk wapens en levensmiddelen krijgen en hoefde hij alleen nog maar te zorgen dat de drieëntwintig andere kinderen eerder stierven dan hijzelf. “Ja,” zei hij tegen zijn moeder en hij omhelsde haar.

Met Zayne weer wat gekalmeerd, zat de familie Flecker dicht tegen elkaar aan op het hoogpolige tapijt van de kamer in het Gerechtsgebouw. Kye leunde met zijn rug tegen zijn moeders benen. Julie, Tristan en Ryan hadden zich op de een of andere manier met zijn drieën op zijn schoot gewurmd. Zarah en Kaylee leunden tegen zijn schouders en Zayne zat tussen zijn vader en Layla in.
Veel te snel werd de deur geopend door dezelfde vredesbewaker als die Kye binnen had gebracht. Binnen een minuut werd de familie Flecker verwacht buiten de deur te staan. Kye omhelsde zijn broertjes en zusjes op schoot een laatste keer en duwde ze zachtjes richting de deur. Hij smeekte ze in stilte dat ze gewoon zouden gaan, want hij wist niet of hij zijn tranen anders zou kunnen bedwingen. Gelukkig leek Layla, lieve Layla die altijd beter wist wat iemand voelde dan hijzelf, dat te begrijpen. Ze gaf Kye nog een knuffel, beloofde hem op hun broertjes en zusjes te passen en nam ze mee naar de deur. Kaylee kwam knuffelen. Zarah. Zelfs Zayne die sinds zijn vierde geen knuffels meer had geduld. “Dag Kye,” fluisterde hij. Hij klonk kleiner dan Kye hem ooit gehoord had.

Don’t say goodbye.

Kye’s vader sloeg zijn armen stevig om zijn oudste kind heen. “We houden van je, Kye.” Zijn stem klonk schor. “Probeer dit te winnen, oké? Ik geloof in je.”

Like we’ll never meet again.

Kye omhelsde zijn moeder en hielp zijn vader haar op te tillen.
“Je kunt dit winnen, toch Kye?” vroeg Zarah vanuit de deuropening. Kye aarzelde en knikte toen. “Beloofd?”

Leave me a lie.

“Beloofd.”
Met een zachte klik viel de deur achter ze in het slot.