Natalia had nog nooit zoveel televisie gekeken als ze in de afgelopen vier dagen had gedaan. Hoewel de familie Russo het redelijk goed had – Natalia was zich rot geschrokken van de beelden van de tributen uit district elf – was er ook niet echt gelegenheid om nutteloos op de bank te hangen. Er moest gewerkt worden of, in Natalia’s geval, haar opa en oma helpen in het huishouden en tegenwoordig op Tommy passen. Tommy was ook de reden dat ze lang niet alles van de spelen gezien had. Natalia had dappere pogingen gedaan om te voorkomen dat haar jongste broertje erachter zou komen wat die hongerspelen nu precies inhielden en hoe groot de kans was dat hij zijn grote broer nooit meer terug zou zien. Helaas waren de spelen onvermijdbaar en had ook Tommy opgevangen dat de hongerspelen niet bepaald onder de categorie “Leuke familiespelletjes” viel. Het kleine jongetje had – godzijdank – nog geen van de tributen zien sterven en wat Natalia betreft bleef dat zo.
De vorige dag waren er geen tributen overleden en was hun sponsoring voor Hugo eindelijk aangekomen. De simpele fles water, brood en een kort briefje waren voldoende geweest om tranen over de wangen van haar broertje te laten stromen. Natalia kon zich niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ze Hugo had zien huilen. Die tranen, in de arena zo ver bij hen vandaan – of althans, daar ging ze vanuit – waren dan ook keihard binnengekomen. Natalia probeerde zichzelf voor te houden dat hij in ieder geval nog leefde, iets wat een groot deel van de tributen niet meer kon zeggen. Districtgenootje Lana was al op gruwelijke wijze om het leven gekomen. Natalia vertoonde zich tegenwoordig weinig op straat en had dus geen idee hoe het district had gereageerd op de dood van hun vrouwelijke tribuut. Zelf had ze er nachtmerries van, steeds weer zag ze hoe het meisje de valkuil in was gelopen en daar letterlijk levend gespietst werd. Het voorval was – net als de andere sterfgevallen – uitgebreid in beeld gebracht. Natalia had het liever niet gezien, want nu wist ze wat haar broer hoogstwaarschijnlijk te wachten stond. Ontploffen, onthoofd worden, in een valkuil trappen en daar al lijdend aan je einde komen. Ze wilde dolgraag geloven dat haar broer de arena levend zou verlaten, maar ze besefte dat de kans heel klein was. Dat meisje uit drie, die een elf had gehaald, leefde immers ook nog. Zij maakte waarschijnlijk nog de meeste kans om te overleven.
Natalia had Tommy en Avery naar buiten gestuurd, met de mededeling dat ze maar even moesten gaan spelen en besloot even te checken hoe het nu met Hugo ging. Als er iets bijzonders met hem gebeurde, kwam dat snel genoeg in beeld. Ze had ongeveer tien minuten zitten kijken, toen haar broer in beeld verscheen met een nieuwe sponsoring. Natalia staarde verbaasd naar het scherm: Wie zou haar broer nou nog meer sponsoren? Het brood van gisteren was al lastig geweest, dus het was onwaarschijnlijk dat haar ouders nog een sponsoring richting de arena hadden gestuurd. Het pakketje bleek een klein zwaard te bevatten, iets waar Hugo wel mee om kon gaan door de lessen van hun vader voorafgaand aan de boete. Natalia wist niet hoe ze zich hierover moest voelen. Enerzijds had haar broer kans om zich te verdedigen als hij aangevallen werd, maar aan de andere kant kon hij er ook mee aanvallen.
Er ging nog een kwartier voorbij voor Hugo opnieuw in beeld verscheen, gewapend met het zwaard. Het beeld schoot naar een klein meisje, zo te zien een van de jongste deelnemers. Jessa…dinges. Uit tien of twaalf, als Natalia het goed had onthouden. Er kwam duidelijk in beeld dat het tweetal steeds dichter bij elkaar kwam, tot Hugo zich op haar stortte, zwaaiend met zijn zwaard. Natalia onderdrukte een kreet en sloeg haar handen voor haar ogen. Dit wilde ze niet zien, dit wilde ze niet zien. Ze dwong zichzelf weg te kijken van de televisie, ze ging NIET live toekijken hoe haar broer iemand vermoordde, of zelf vermoord werd.
BANG.
Het inmiddels overbekende geluid van een kanonschot klonk uit de televisie. Dat betekende dat één van de twee het niet had overleefd. Natalia gluurde door haar vingers heen naar het scherm.
Haar broer had zojuist iemand vermoord.
