Winter had zich nog zo voorgenomen om niet meegesleept te worden in het drama van de spelen. Ze had Lana Garcia vaag gekend, maar de herinneringen aan het meisje had ze diep weggestopt. Eraan denken zou haar niet helpen, zou niemand helpen. Het zou Winter enkel pijn doen, de kans dat Lana het zou redden was vanaf het begin al miniem geweest. Inderdaad was Lana overleden, maar van wat Winter had meegekregen waren de kansen van Hugo een stuk groter geweest.  De jongen had op dag 4 zelfs een slachtoffer gemaakt, iets wat in het district met gemengde gevoelens ontvangen werd. Er waren de passivisten die verafschuwd waren en de familie Russo zo veel mogelijk meden, er waren de bloedbeluste barbaren die het geweld toejuigden en natuurlijk alles ertussen in. Winter zelf was vrij neutraal. Ze kon en wilde niet weten in welke situatie Hugo zich bevond, maar had wel vergelijkbare ervaringen. Winter had om te overleven zelf ook lastige keuzes moeten maken, maar uiteindelijk was het altijd gelukt om voor zichzelf op te komen en vol te houden. vooral in het begin was stelen een lastige morele kwestie geweest, hadden Autumn en zij erg zorgvuldig gekeken zodat ze enkel rijke of slechte mensen bestalen. Dat was verleden tijd, moraal betekende niets als je honger had en de inwoners van de stad keken je toch allemaal met argusogen aan, of je nou van ze jatte of niet.

Gister was het dan toch gebeurd. De Spelen hadden een tweede slachtoffer gemaakt uit district 1. Het witharige meisje had zich in een café verschanst met een glas priklimonade, terwijl ze in het totaal al zo'n drie dronken mannen gerold had. Ze had niet te veel genomen, maar genoeg om weer een paar dagen vooruit te kunnen. Ze was totaal afgeleid, tot er een kanonschot te horen was. Hugo had Clementine geraakt en ze was dood! Maar- waarom was er geen enkel opgelucht of blij gezicht te zien? Stonden ze niet aan Hugo's kant? Algauw vond ze het uit.. Naast Clementine's bloed was ook Hugo geraakt. Winter verloor alle interesse in de buit die ze om zich heen nog aanlokkelijk binnen handbereik zag en richtte zich op het beeldscherm. Nee... Hij was geraakt.. was het ernstig? Kom op, hij kon zich hier doorheen slaan. Was er geen sponsor die een wonderzalfje kon sturen, net als in het begin van de spelen gebeurd was?? Nee, aan deze verwonding was niets meer te repareren. Het bloedverlies was te groot. Hugo was ten dode opgeschreven en ook hij besefte dat. Het was hartverscheurend om te zien hoe de jongen naar de camera keek, zijn afscheidswoorden fluisterde en zijn ogen glazig werden. Het was voorbij. Een moedeloze zucht gleed door de ruimte toen de beelden van Hugo vervangen werden door overviews van de nog levende tributen.

De meest pragmatische reden voor Winters teleurstelling was natuurlijk de beloofde beloningen voor het winnende district. Maar de dood van Hugo had haar werkelijk geraakt. Die blik.. Het was anders geweest dan Lana, maar tegelijkertijd even erg. Ze dacht terug aan de vrolijke interviews. Het zusje van Hugo dat van de aandacht genoten had.. De oudere zus, Natalia, die de meest redelijke persoon in het gezin leek te zijn. De wetenschap dat al die mensen nu een dierbare verloren hadden. Ze moest hard zijn. Ze wist dat ze hier geen tijd voor had, verdriet was zwakte en zwakte was iets voor rijkelui die enkel op hun reet hoefden te zitten. Decadentie. Oh, hoe zeer hoopte Winter dat de luiheid en arrogantie van het Capitool hen op een dag allemaal fataal werd.

Winter besloot naar het plein te gaan, waar een speech gegeven zou worden. Misschien kon ze het geheel zo afsluiten. En heel misschien waren er zo veel mensen en zo weinig vredebewakers dat ze zelfs nog ergens haar slag kon slaan. 'Met groot verdriet keer ik terug naar jullie met de lichamen van onze gesneuvelde Tributen; Lana Garcia en Hugo Russo. Beide hebben hard gevochten in de Spelen en deden hun uiterste best om uiteindelijk veilig terug te kunnen keren naar huis.' Winter keek op naar de duidelijk geëmotioneerde vrouw en voelde een steek van medelijden. Wat was dat toch met al die zwakke emoties de laatste tijd.. Ze wist zeker dat de begeleidster, Jennifer, enkel verdriet had omdat de dood van haar tributen betekende dat ze geen promotie kreeg. Dat moest wel. Waarom zou de vrouw ook maar iets geven om haar twee pionnen in de Spelen? Ze was immers een verrader, een pop van het Capitool.

De samenvatting van de wijze van sterfte negeerde Winter zo veel mogelijk. Ze nam haar omgeving in zich op en bewoog zich onopvallend door de massa, op zoek naar een onoplettende man of vrouw, een makkelijk bereikbare binnenzak of een openstaande tas.
'De dood van Lana en Hugo was onnodig en had zeer zeker voorkomen kunnen worden! Beide tieners hadden zoveel meer kans gehad om te overleven, als wij ze beter hadden getraind! Beter hadden geleerd hoe ze met wapens om moesten gaan en beter hadden geleerd hoe ze moesten overleven! Als wij hen van te voren hadden geleerd hoe zij zichzelf moesten verdedigen en hoe zij anderen van het leven moesten beroven, dan hadden ze hier nu gestaan!'

Umm- ok. Zo te zien was Winter niet de enige die behoorlijk van haar stuk was gebracht door deze plotselinge uitbarsting van passie en besluitvaardigheid. Het klonk opeens als een inspirerende speech, in plaats van een zielig rouw praatje.

'Mijn voorstel is om iedere tiener die in aanmerking komt om gekozen te worden bij de Boete te trainen! Zodat iedere tiener hier zijn kansen ziet verdubbelen, zo niet verviervoudigen mocht hij of zij ooit in de Spelen terecht komen! Ik stel voor dat wij ons gaan richten op het winnen van de Spelen! Laat ons beroeps worden!' Beroeps? Het lenige straatschoffie wist niet zo goed wat ze daar nou van moest vinden. Ondertussen luisterde Winter scherp naar de reacties van het verzamelde volk. Zouden ze instemmend ja gillen of vol afgrijzen nee schudden? Wat Winter hoorde was grotendeels positief, wat ze wel begreep na de sterke woorden van Jennifer.

Trouwens, een kans om (nog) beter leren vechten was eigenlijk best handig, zou vast ook in het dagelijks leven van pas komen. Maar als er allerlei rijkeluiskindjes leerden om zichzelf met hand en tand te verdedigen kon dat weer nadelig zijn. Maar ze zou de kans aannamen. Ze was niets, ze had niets te verliezen. Ze moest pakken wat ze pakken kon.

Net als die zak waar ze nu naar gluurde. Ze draaide zich om en botste met haar schouder tegen een vrouw enkele meters naast haar doelwit aan, zich verontschuldigend en zo afleiding creeërend. Slechts luttele seconden later verdween haar hand in het donker om zo de buit te pakken en weer verder te lopen. Niets persoonlijks, maar het leven was hard.

[Yay beroeps! Yay stelen!  ]

Natalia stond op het grote plein, net als een groot deel van de inwoners van district één. Haar twee zusjes naast haar, haar ouders en Tommy achter haar. Daar, in de verte, in een van de kisten die op langzame en statige wijze richting het plein werden gedragen, lag haar andere broer. Dood. Vermoord, door een stervend meisje dat hij op zijn beurt weer van het leven had beroofd. Allemaal om een stom televisieprogramma, bedoeld om de opstanden te herdenken en te voorkomen dat ze opnieuw zouden plaatsvinden. Natalia balde haar vuisten, terwijl de tranen weer over haar wangen stroomden. Ze huilde bijna constant sinds het overlijden van Hugo en ze schaamde zich er niet voor. Ze had van haar broer gehouden en ze was hem op veel te jonge leeftijd kwijtgeraakt.

Inmiddels waren de twee kisten op het podium neergezet en stond de begeleidster van district 1 achter het spreekgestoelte. Natalia lette niet op haar, maar staarde alleen maar naar de kist waar het lichaam van haar jongere broer in lag. Zou het ooit echt tot haar doordringen dat Hugo echt nooit meer terug kwam? Steeds als ze zijn onbeslapen bed zag, vroeg ze zich af hoe lang het nog zou duren voor hij er weer in lag, ondanks dat ze best besefte dat dood nu eenmaal dood betekent en dat je dan niet meer in je bed kan liggen. Hoe zou hij er uit zien? Zouden ze op zijn minst het fatsoen hebben gehad die werpster uit zijn achterhoofd te trekken? Er ontsnapte een jammerend geluid uit haar mond toen ze terugdacht aan het moment dat de werpster zich in het achterhoofd van haar broer had geboord. Ze voelde dat er een hand op haar schouder werd gelegd, maar ze schudde die snel weer weg. Haar ouders waren trots geweest dat Hugo mee “mocht” doen met de spelen. Ze waren fanatiek geweest tijdens de spelen, constant bezig geweest met het toejuichen van de brute moorden. Aan de ene kant had Natalia ontzettend veel behoefte aan steun van haar ouders, maar tegelijkertijd was ze ongelooflijk kwaad op hen. Om hun houding rondom de spelen, hun reactie toen Hugo geselecteerd werd, hoe ze nu de verdrietige ouderrol aannamen. Misschien was ze onredelijk, maar ze was boos. Op iedereen eigenlijk.

Natalia schrok op toen Jennifer met haar vuist op het spreekgestoelte sloeg. Voor het eerst sinds de vrouw was begonnen met praten, besteedde Natalia aandacht aan haar. Ze probeerde te argumenteren dat Hugo en Lana meer van vechten hadden moeten weten om kans te maken om te overleven. De opgekropte woede leek in een keer naar buiten te komen toen Natalia zich hardhandig een weg naar voren baande, ze duwde wat mensen opzij, inclusief het albinomeisje dat zich in de groep ophield, en stormde naar voren. Ze dacht niet eens na bij wat ze deed, laat staan bij wat ze ging doen als ze de vrouw had bereikt. Ze moest naar voren, ze MOEST dat stomme wijf op haar plaats zetten. Die capitool-trut, hielenlikker van de president en haar broer. Jennifer had haar speech net afgerond toen Natalia de voorste rij van de menigte had bereikt. ‘HOE DURF JE TE BEWEREN DAT HUGO NIET WIST HOE HIJ MET WAPENS OM MOEST GAAN’. De stem, die toch echt uit haar eigen keel kwam, was nauwelijks herkenbaar voor Natalia. Schril, hard en tegelijkertijd verstikt door tranen. ‘BEN JE NU ECHT ZO ARROGANT DAT JE DENKT DAT JE HEM WEL EVEN HAD KUNNEN LEREN HOE HIJ ZICHZELF IN LEVEN HAD KUNNEN HOUDEN IN DIE HEL?’. Ze deed pogingen om het podium op te klimmen, beeldde zich zelfs in dat iemand haar een behulpzaam zetje gaf, maar werd al gauw vastgegrepen door twee hardhandige vredesbewakers. ‘LAAT ME LOS. IK ZAL WEL EVEN LATEN ZIEN DAT MIJN BROER GEEN TRAINING NODIG HAD. EN IK OOK NIET. IK ZAL HAAR EVEN’. De rest van haar woorden werden gesmoord, toen ze hardhandig weg werd getrokken bij het podium. Bijna zonder strijd liet ze zich meevoeren, al kon ze het niet laten om een poging te doen zich los te wurmen uit de ijzeren greep van de vredesbewakers. Dat het geen enkele zin had, was haar echter al snel duidelijk en ze verzoende zich met haar lot. Dit ging ongetwijfeld heel, heel erg pijnlijk worden.

OOC: Run-run-die opdracht. Natalia moest gevaarlijke dingen gaan doen. Veel verder dan dit wil ik het niet doen want triggers en shit en well, ik vind dit al eng :E WEES LIEF VOOR MIJN MEISJE.